به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا حضرت زهرا(ع) در حالی که در وفات پدر گریه و زاری می کرد، علی علیه السلام مشغول مقدمات کفن و دفن بود، خبر رسید گروهی از مسلمانان در سقیفه بنی ساعده انجمن تشکیل داده اند تا درباره جانشین پیامبر(ص) تصمیم بگیرند. این خبر تکان دهنده در اوج بحران و غم و اندوه، فکر آن ها را مشوش و مختل کرد و آنان را در مقابل عمل انجام شده ای قرار داد.

علی بن ابی طالب تصمیم گرفت با ابوبکر بیعت نکند تا بدین وسیله مخالفت خود را با حکومت وی ابراز و مردم را متوجه کند این عمل خلاف دستور پیامبر است. از طرف دیگر آن ها دیدند که همه بیعت کرده اند جز علی علیه السلام و بستگانش، با خود گفتند که حکومتشان بدون بیعت اهل بیت استحکامی ندارد، از این رو تصمیم گرفتند هرگونه که شده از امام علی علیه السلام بیعت بگیرند، عده ای را در پی آن حضرت فرستادند و از او خواستند که برای بیعت در مسجد حاضر شود.

زمانی که امیرالمؤمنین(ع) حاضر به بیعت نشد، مقابل خانه حضرت آمدند، هیزم ها را پشت در خانه علی ریختند و آن را به آتش کشیدند. حضرت زهرا(ع) که همواره پیشگام در دفاع از حریم امام بود، پشت در خانه آمد و با صدای بلند خود را به صحابی پیامبر(ص) معرفی کرد تا مگر حیا کنند. اما آن ها به کار خود ادامه دادند و پس از جسارت و لطمه به جسم دختر پیامبر(ص) وارد خانه شدند و دست علی(ع) را بستند و با خود به سوی مسجد بردند، گویی نشنیده بودند که پیامبر(ص) بارها فرموده بود «فاطمه پاره تن من است، هر کس او را بیازارد من را آزرده است»، آن ها شاهد بودند هر روز به مدت ۶ ماه هر روز جلوی در خانه علی(ع) می آمد و با صدای بلند آیه تطهیر می خواند، پیامبری که بارها آیه مودت را در گوش صحابه می خواند و اجر خود را ابراز مودت نسبت به عترت خود معرفی می کرد.

اما حضرت زهرا(ع) از یک سو دچار رنج روحی ناشی از هتک حرمت نسبت به امامش علی(ع) شده بود و از دیگر سو از درد جسمانی ناشی از ضربات ناجوانمردانه مسلمان نماها رنج می برد، در نهایت با کوهی از غم و اندوه در بستر شهادت قرار گرفت.

علامه مجلسی در بحارالانوار در قسمت مربوط به زندگانی حضرت زهرا(ع) به آخرین توصیه های این بانوی بزرگوار به امام علی(ع) و به نقل از فضه، کنیز فاطمه(ع) اشاره می کند. قسمت هایی از آن را در ادامه می خوانید:

ای علی، من می دانم که تو بعد از من نمی توانی ازدواج نکنی، یا علی! اگر ازدواج کردی یک شب و یک روز نزد زوجه ات و یک شب و یک روز پیش فرزندان من باش.

ای علی! به صورت حسن و حسینم فریاد نزنی، زیرا ایشان یتیم و دل شکسته هستند. دیروز بود که حسنین من، جد بزرگوار خود را از دست دادند، امروز هم مادر خود را از دست می دهند. وای بر آن امتی که حسنین مرا می کشند و با ایشان بغض و دشمنی می ورزند. آنگاه اشعاری را خواند که اول آنها این است:

۱ اگر گریه می کنی بر من گریه کن ای بهترین هدایت کنندگان، و اشک بریز که روز فراق رسید.

۲ ای همسر بتول، من درباره نسل خود به تو سفارش می کنم، زیرا که ایشان همدم اشتیاق هستند.

۳ یا علی! برای من و یتیم های من گریه کن، مخصوصا قتیل کربلا را فراموش نکنی. ابکنی و ابک للیتامی و لاتنس قتیل العدی بطف العراق.

۴ ایشان مفارقت می کنند و یتیمانی حیران و سرگردان می شوند، خدا امضاء کرده که روز فراق است.

حضرت امیر به زهرای اطهر فرمود: ای دختر رسول خدا! تو این مطلب را از کجا می گویی، در صورتی که وحی خدا از خاندان ما قطع شده است؟

فاطمه اطهر گفت: یا علی! من الساعه خوابیدم و پدر بزرگوارم را میان قصری از در سفید دیدم، موقعی که مرا دید فرمود:

ای دخترم! نزد من بیا، زیرا من مشتاق تو هستم. گفتم: پدر جان! به خدا قسم که من بیشتر شوق ملاقات تو را دارم. پدرم فرمود: تو امشب نزد من خواهی بود، پدرم شخصی راستگو است و به وعده خود وفا خواهد کرد. (بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۷۹)

انتهای پیام/*