به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، هجرت تمدن ساز پیامبر(ص) از مکه به سوی مدینه آغاز راهی بود که انتهای آن منجر به تحکیم پایه های تمدن اسلامی و بعد نشر آموزه های آن در سراسر نقاط عالم شد. این اقدام رسول خدا خود نیاز به زمینه هایی داشت که به اذن الله بسترهای آن از قبل شکل گرفته بود؛ از جمله مسلمان شدن اهل یثرب طی دو پیمانی که با پیامبر در مکه بستند و بر اساس آن متعهد شدند تا جان و مال مسلمانان محفوظ بماند. آنها که با جان و دل دین اسلام و سلوک نبوی را پذیرفته بودند، بر پیمان خود مستحکم تر عمل کردند تا حدی که حتی زمینه های لازم برای استقرار پیامبر(ص) در مدینه را فراهم آوردند.

مشرکان قریش که از مدتها قبل، از این رویداد هراس داشتند، زمانی که متوجه عزم هجرت پیامبر (ص) به مدینه شدند، نقشه ای شوم را در مکانی به نام دارالندوة طرح ریزی کردند. بر این اساس گروهی از قریش و اشراف مکه از قبایل مختلف در «دار الندوه» (محل انعقاد جلسات مشورتی بزرگان مکه) اجتماع کردند. یکی از حاضران رو به جمعیت کرد و گفت: دربارۀ این مرد (اشاره به پیامبر اسلام) باید فکری کنید، زیرا به خدا سوگند بیم آن می رود که بر شما پیروز شود. یکی پیشنهاد کرد او را «حبس» کنید تا در زندان جان بدهد. پیرمردی نجدی که به گفته جابر بن عبدالله انصاری ابلیس بود، این نظر را رد کرد. دیگری گفت: او را از میان خود بیرون کنید تا از دست او راحت شوید.پیرمرد نجدی گفت: به خدا سوگند این هم عقیده درستی نیست. ابو جهل گفت: من عقیده ای دارم که غیر از آن را صحیح نمی دانم. گفتند: چه عقیده ای؟ گفت: از هر قبیله ای جوانی شجاع و شمشیر زن را انتخاب می کنیم و به دست هر یک شمشیر برنده ای می دهیم تا در فرصتی مناسب دسته جمعی به او حمله کنند. پیرمرد نجدی (با خوشحالی) گفت: به خدا رأی صحیح همین است و این پیشنهاد به اتفاق عموم پذیرفته شد.

پیامبر(ص) که با وحی الهی از این رویداد آگاهی یافت، تصمیم گرفت شبانه به سوی مدینه حرکت کند. ایشان به امیرالمؤمنین(ع) امر فرمود در بسترشان جای گیرد تا مشرکین او را با پیامبر(ص) اشتباه فرض کنند. پیامبر(ص) که عالم به عاقبت ماجرا بود، این رویداد را درسی برای شیعیانی قرار داد که قصد دارند از حریم عترت پاسبانی کنند. آیه ۳۰ سورۀ انفال درباره این توطئۀ کفار و مشرکین و تدبیر و مکر خداوند سخن می گوید: و إذ یمکر بک الذین کفروا لیثبتوک أو یقتلوک أو یخرجوک و یمکرون و یمکر الله و الله خیر الماکرین؛ (به خاطر بیاور) هنگامی را که کافران نقشه می کشیدند که تو را به زندان بیفکنند، یا به قتل برسانند، و یا (از «مکه») خارج کنند، آنها چاره می اندیشیدند و خداوند هم تدبیر می کرد و خدا بهترین تدبیرکنندگان و چاره جویان است.

انتهای پیام/