مشرق- امام علی علیه السلام در نامه به فرزندش امام حسن علیه السلام:

پسرم همانا تو را به ترس از خدا سفارش می کنم که پیوسته در فرمان او باشی، و دلت را با یاد خدا زنده کنی، و به ریسمان او چنگ زنی، چه وسیله ای مطمئن تر از رابطه تو با خداست اگر سر رشته آن را در دست گیری .

پسرم دلت را با اندرز نیکو زنده کن، هوای نفس را با بی اعتنایی به حرام بمیران، جان را با یقین نیرومند کن، و با نور حکمت روشنایی بخش، و با یاد مرگ آرام کن، به نابودی از او اعتراف گیر، و با بررسی تحولات ناگوار دنیا به او آگاهی بخش.

و از دگرگونی روزگار، و زشتی های گردش شب و روز او را بترسان، تاریخ گذشتگان را بر او بنما، و آنچه که بر سر پیشینیان آمده است به یادش آور. در دیار و آثار ویران رفتگان گردش کن.

و بیندیش که آنها چه کردند از کجا کوچ کرده، و در کجا فرود آمدند از جمع دوستان جدا شده و به دیار غربت سفر کردند، گویا زمانی نمی گذرد که تو هم یکی از آنانی.

پس جایگاه آینده را آباد کن، آخرت را به دنیا مفروش، و آنچه نمی دانی مگو، و آنچه بر تو لازم نیست بر زبان نیاور، و در جاده ای که از گمراهی آن می ترسی قدم مگذار، زیرا خودداری به هنگام سرگردانی و گمراهی، بهتر از سقوط در تباهی هاست.

متن حدیث:

فإنی أوصیک بتقوی الله أی بنی و لزوم أمره و عمارة قلبک بذکره و الاعتصام بحبله و أی سبب أوثق من سبب بینک و بین الله إن أنت أخذت به أحی قلبک بالموعظة و أمته بالزهادة و قوه بالیقین و نوره بالحکمة و ذلله بذکر الموت و قرره بالفناء و بصره فجائع الدنیا و حذره صولة الدهر و فحش تقلب اللیالی و الأیام و اعرض علیه أخبار الماضین و ذکره بما أصاب من کان قبلک من الأولین و سر فی دیارهم و آثارهم فانظر فیما فعلوا و عما انتقلوا و أین حلوا و نزلوا فإنک تجدهم قد انتقلوا عن الأحبة و حلوا دیار الغربة و کأنک عن قلیل قد صرت کأحدهم فأصلح مثواک و لا تبع آخرتک بدنیاک و دع القول فیما لا تعرف و الخطاب فیما لم تکلف و أمسک عن طریق إذا خفت ضلالته فإن الکف عند حیرة الضلال خیر من رکوب الأهوال.

«نهج البلاغه، نامه ۳۱»