«از زمان علنی شدن توافق صلح امارات-اسرائیل، این پرسش مطرح گشت که آیا کویت تاب و توان ایستادگی در برابر موج جدید فشار آمریکا برای عادی سازی روابط و صلح با اسرائیل را دارد و آیا می تواند بر ارش های ملی خود استوار بماند؟»

به گزارش ایسنا، دکتر شفیق ناظم الغبرا، استاد علوم سیاسی دانشگاه کویت در یادداشتی در خصوص موج عادی سازی روابط با اسرائیل که تل آویو و همپیمانش آمریکا سعی دارند آن را در منطقه تبلیغ کرده و کشورهای عربی دیگر را به قدم گذاشتن در مسیر مشابه امارات قانع کنند و چگونگی موضع کویت در قبال این مساله و میزان پایداری این کشور چنین نوشت: "در روزهای گذشته و پس از انتقاد جارد کوشنر، داماد و مشاور ارشد رئیس جمهور آمریکا از دیدگاه کویت درباره پیمان سازش اماراتی-اسرائیلی، این پرسش فراوان مطرح گردیده است.

کوشنر در مناسبت های مختلف بارها درمورد کویت به خاطر التزام به حق و حقوق ملی فلسطینیان سخنان ناراحت کننده ای گفته است. اساس و جوهر اصلی موضع کویت تداوم عدالت و قانون و آنچه که اعراب در سال ۲۰۰۲ در ابتکار صلح عربی برآن اجماع کردند، می باشد.

کویت هیچگونه مرزی با اسرائیل ندارد که لازم باشد به عادی سازی و توافق با اسرائیل دست بزند. کویت نیازی به دستگاه های جاسوسی اسرائیل یا سرمایه گذاری اسرائیل ندارد. از میان این همه گزینه برای تجارت جهانی و سرمایه گذاری های متبادل در جهان چه ضرورتی به سرمایه گذاری با رژیم آپارتاید اسرائیلی است؟

کویت مخالف سازش با اسرائیل است؛ چرا که هیچ پیشرفتی در پرونده اختلافات عربی-اسرائیلی به وجود نیامده است. نه اسرائیل از سرزمین های اشغالی عقب نشینی کرده و نه محاصره غزه را پایان بخشیده است بلکه حتی درحال شهرک سازی و حفاری و یهودی سازی در قدس می باشد. اسرائیل دیوار حائل که نماد نژادپرستی است در سرزمین های اشغالی را ازبین نبرده و اسرای فلسطینی در بند را آزاد نکرده و صفحه جدیدی در روابط با ملتی که سرزمینشان را اشغال کرده باز نکرده است و در حقیقت باید گفت آنچه اسرائیل درحال انجامش است تداوم دشمنی و اشغالگری است.

گاهی اوقات آنچه که ناظران و بقیه از بیرون از کویت متوجه آن نیستند این است که زندگی سیاسی در کویت درجریان است و این نشاط سیاسی اجازه اظهار نظر و بیان دیدگاه را به جناح های سیاسی و تشکل های مدنی و جمعیت های عام المنفعه می دهد.

و علیرغم اینکه کویت در طول تاریخ با بحران های سیاسی مواجه بوده و امروزه میزان آزادی ها بیش از ۱۰ سال گذشته می باشد ، همچنان انتخابات های پارلمانی که نماینده جامعه است انجام می شود؛ کمااینکه آزادی بیان شهروندان کویتی در شئون داخلی و منطقه ای وجود دارد. به رغم اینکه بیشتر کشورهای همسایه ریشه برخی جریان های سیاسی اعم از اسلامگرا و ملی گرا و یا حقوقی را برکنده اند کویت آنگونه که کشورهای عربی در خلیج(فارس) با این جریانات پیکار کردند، وارد کارزار نگردید.

این بعد مردمی کویت با قانون اساسی آن در ارتباط است و مرتبط با ملت و همچنین تاریخ فعالیت سیاسی رهبران و امیران آن از یکسو و جامعه و جمعیت های مدنی و جریان های سیاسی اش از سوی دیگر است.



تجربه سیاسی کویت سبب توازن و ایستادگی در برابر فشارهای خارجی در موضوعات خارجی و قضیه فلسطین گردیده است. کویت هرگز در استقلال رأیش محدودیتی ایجاد نکرده است بلکه همیشه برای دوری منطقه خلیج(فارس) از بحران ها تلاش نموده است که نمونه آن مستقل بودن کویت در بحران قطر و کنفرانس صلح قرن بحرین در سال ۲۰۱۹ است.

کویت هرگز قبول نکرد که شاهد اجباری در پوشش «توافق» باشد که حقوق تاریخی فلسطین را پایمال می کند.بنابراین عجیب نیست که کویت در برابر عادی سازی روابط با اسرائیل مقاومت نماید؛زیرا خوب می داند که چه اتفاقی برای کشورهایی که مجبور به سازش شدند افتاده است؛ کویت به حکم تجربه می داند که توافق با اسرائیل مقدمه ای است برای مشکلات دیگر و سبب جری تر شدن و نژادپرستی اش می شود و درنهایت همه چیز به نفع اسرائیل است. همچنین کویت به علت عدم همراهی ملت های عربی با عادی سازی خود را در گرفتاری توافق با اسرائیل نمی اندازد.

کویت خود یکی از سرمداران دیدگاه مخالف عادی سازی با اسرائیل است. روابط آمریکا و کویت هرگز به معنای تبعیت از کاخ سفید یا سیاست های آمریکا نیست. چنان که بعد از آزادی کویت در سال ۱۹۹۱ از چنگال رژیم بعث عراق، کویت با سازش و عادی سازی با اسرائیل مخالفت نمود و بخاطر دفاع از حقوق کوبا علیه ایالات متحده رأی داد و در مجمع عمومی سازمان ملل مانع از تصویب قطعنامهٔ «تروریستی» خواندن حماس به خاطر پاسخ موشکی اش در برابر حمله و هجوم اسرائیل به غزه ، گردید.

منطق کویت در این رابطه براین حقیقت استوار است که حماس سازمانی است که در سرزمین خود مبارزه می کند و هرگز رفتارهای خشونت آمیزی در هیچ جای جهان انجام نداده است، بلکه حماس بر مقاومت در برابر اشغالگری اسرائیل تمرکز دارد.

کویت همزمان درکنار تشکیلات خودگردان فلسطین به ریاست محمود عباس ایستاده است و پشتیبانی اش از آژانس کمک به پناهندگان فلسطینی متوقف نشده است. کمااینکه به پشتیبانی از لبنان ادامه می دهد.

همه اینها نشان از درایت کویت و قدرتش در رد دیکته های یکجانبه و ناعادلانه ای دارد که دولت ترامپ در پی آنها بوده است و شاید دیدگاه و موضع رسمی کویت نتواند مستقیما روی توازن قدرت در فلسطین تاثیر بگذارد ولی روی مردم فلسطین و دیگر مسلمانان و اعراب معتقد به مقاومت علیه اسرائیل تاثیر چشمگیری خواهد داشت."



انتهای پیام