به گزارش خبرگزاری تسنیم از زنجان، باران آرامی که آن صبح سرد آبان ماه ۱۴۰۰ بر حاشیه شهر می بارید، مثل اشک های گلی خانم بود؛ پیرزنی رنج کشیده، خمیده از سال ها فقر و بی پناهی، اما همچنان استوار ایستاده بود پشت در خانه ای فرسوده در کوی فلسطین زنجان. کسی باور نمی کرد که چند دقیقه بعد، درب آن خانه با صدای مردی باز شود که رئیس جمهور کشور بود، اما بیشتر شبیه پدر ملت رفتار می کرد.

شهید آیت الله سید ابراهیم رئیسی آن روز سرزده به محله آمد. نه تشریفاتی، نه دوربین های از پیش تنظیم شده ای، نه قالی قرمزی برای عبور. تنها چیزی که همراهش بود، نگاه مهربانش بود و گوشی شنوا برای شنیدن صدای دل مردم.

وقتی گلی خانم، با صدای لرزان گفت: «آقای رئیسی! ما رو هم ببین …»، شهید رئیسی مکثی کرد. به خانه اش سر زد. سقفی که انگار هر لحظه می خواست فرو بریزد، دیوارهایی که رطوبت از آن بالا می رفت، و اتاقی که بوی نان خشک و تنهایی می داد. رئیس جمهور تأمل نکرد؛ همان جا رو کرد به مسئولان استان و گفت:

«همه اهالی این منطقه باید به طرح نهضت ملی مسکن منتقل شوند. فوری، بدون معطلی.»

.

اما این پایان ماجرا نبود …

دو سال گذشت؛ و او برگشت …

در دی ماه ۱۴۰۲، رئیس جمهور شهید دوباره به زنجان آمد. حالا بسیاری گمان می کردند وعده ها شاید فراموش شده باشد. اما او با لبخند آمد، با دستی که کلید خانه ای نوساز را در آن گرفته بود. مقصدش مشخص بود: تحویل کلید خانه جدید به همان بانویی که دو سال پیش دلش شکست، اما امیدش را نبست.

وقتی گلی خانم کلید را گرفت، گریه اش گرفت. با صدای بلند گفت:

«گفتم به آقا رئیسی که خونه م خسته شده، خونه دارم کرد … خدا خودش خونه شو بهشت کنه …»

همه کسانی که آنجا بودند، اشک در چشم داشتند. گلی خانم با چادر گلدار و دستان لرزانش، کلید را بالا گرفت. مردم دورش جمع شدند و می گفتند:

«قول مرد، زمین نمی مونه.»

مردی که مسئولیت را فقط در سخنرانی نمی دید

رئیسی همان روز در جمع مردم گفت:

«ما به مردم وعده دادیم، و وعده ما با مردم صادق است.»

نه اینکه شعار دهد، بلکه اهل عمل بود. گلی خانم فقط یک نمونه از صدها نفری است که در دل محله های کم برخوردار، صدای شان به گوش رئیسی رسید.

او در زنجان نماند، اما خاطره اش ماند. خانه هایی که ساخته شد، اشک هایی که به لبخند بدل شد، و امیدی که در دل ها کاشته شد.

وقتی رئیس جمهور، خانه دار می کرد نه با وام؛ با همدلی

در دوره ای که وعده ها مثل برگ های پاییز می ریزند و کسی آن ها را جمع نمی کند، شهید رئیسی نشان داد که می توان پای حرف ایستاد. گلی خانم حالا در واحد نوساز نهضت ملی مسکن زندگی می کند. هر صبح که از پنجره اش بیرون را نگاه می کند، یاد آن مردی می افتد که در کوچه شان آمد، دستش را گرفت و خانه اش شد پناه.

حالا کوچه ی گلی خانم دیگر بوی نا نمی دهد؛ بوی یک مرد بزرگ را می دهد، که هنوز هم از آسمان نگاه می کند …

انتهای پیام/