ایسنا/سمنان «کوهپایه»، در سی کیلومتری شهر تاریخی دامغان، روزگاری نه چندان دور، افزون بر ۷۰۰ خانوار را در دل خود جای داده بود اما وقتی مهاجرت ناگزیر، سرنوشت محتوم بسیاری از اهالی آن شد به تدریج جمعیت آن کم و کمتر شد تا آنجا که اینک تنها حدود ۶۰ خانوار، سرنوشتشان را به سرنوشت کوهپایه گره زده اند.

روستا، منطقه، آبادی و یا شهرک کوهپایه؛ منطقه ای است در ۳۰ کیلومتری دامغان، که نه همچنان که از نامش برمی آید در ذیل شهر تعریف می شود و نه روستا و آبادی است. کوهپایه جایی است بین این دو، درست مثل نامش که نه به قله می رسد و نه به دشت.

کوهپایه با وجود همه ظرفیت های پیدا و پنهانش، بین این دو معطل مانده و دست ساکنان کوهپایه نیز نه به این می رسد و نه به آن.

به گفته سید محمد حسین نوری رئیس هیئت امنای شهرک کوهپایه یا «شهرسازی سابق» معتقد است که مهمترین مشکل شهرک کوهپایه نداشتن کد آبادی و روستایی است.

این کوهپایه ای در گفت وگو با ایسنا با اشاره به عدم اختصاص کد روستایی به این منطقه اظهار کرد: همین سبب شده که این شهرک جز تقسیمات کشوری هم به حساب نیاید و درست از همین رو این شهرک از تمامی امکانات روستایی و دولتی وهمچنین از ابتدایی ترین امکانات خدماتی و رفاهی نیز محروم شود .

وی با اشاره به گذشته پررونق این منطقه در ابتدای شکل گیری آن تصریح کرد: شهرک کوهپایه یا شهرسازی سابق به شهرکی جنگ زده تبدیل شده است.

رئیس هیئت امنای شهرک کوهپایه با اشاره به خدمات نزدیک ترین پاسگاه انتظامی به ساکنان این منطقه ادامه داد : طی این سالها فرماندهی و پرسنل پاسگاه انتظامی مهماندوست دامغان در تامین امنیت به ما یاری رسانده و تنها نهادی است که یاری گر کوهپایه ای ها بودند که جای تقدیر دارد.

وی تصریح کرد: در گذشته بیش از چهار هزار نفر در این منطقه زندگی می کردند و کسب و کار در کوهپایه رونق زیادی داشته است.

وی فاصله کوهپایه تا دامغان را ۳۰ کیلومتر اعلام و با بیان اینکه روزگاری زندگی در این منطقه ساری و جاری بود اظهار کرد: در حال حاضر دراین شهرک ۶۰ خانوار به صورت دائم سکونت دارند که شغل اصلی آنها کارگری است. ساکنین این شهرک مردمی خونگرم، عاشق اهل بیت و زحمتکش هستند و در دوران دفاع مقدس نیز حدود ۱۰ شهید را تقدیم کشورمان کردند .



کوهپایه ای ها و امکانات زیرساختی رها شده!!

آنگونه که ساکنان کوهپایه می گویند در زمان های نه چندان دور حدود ۷۰۰ خانوار در شهرک کوهپایه روزگار می گذرانده اند و این منطقه جمعیتی بالغ بر ۴۰۰۰ نفر داشته اما روز به روز از جمعیت آن کاسته و امروز به ۶۰ خانوار تقلیل یافته اند.

جمعیت بالای کوهپایه در گذشته سبب شده که زیرساخت هایی در این منطقه ایجاد شود که امروز به حال خود رها و در آستانه فرسودگی هستند.

سالن ورزشی ، سینما ، استخر روباز ، مدرسه و مرکز درمانی و …بخشی از زیرساخت های موجود در این منطقه است که روزگاری در میانه ذوق و شوق کوهپایه ای ها افتتاح شدند اما امروز از این همه امکانات تنها نامی و یادی نوستالوژیک باقیمانده و غبار بی کسی و تنهایی بر رخساره بسیاری از آنها نشسته است.

محمدعلی خدایی یکی از ساکنان کوهپایه در گفت وگو با ایسنا گفت: در شهرک کوهپایه و از بدو تاسیس آن، دو حلقه چاه آب شیرین آب حفر شده بود که در ادامه این آب به یک شخص حقیقی واگذار و کوهپایه ای ها از آن محروم هستند.

وی ادامه داد: این منابع آبی که در مالکیت شرکت زغال سنگ البرزشرقی بوده به روستاهای پایین دست واگذار شده است که با این واگذاری ظلم بزرگی در حق ساکنین شهرک کوهپایه شد.

خدایی با اشاره به نیاز آبی کوهپایه ای ها افزود: در حال حاضر جمعیت ۲۱۵ نفری شهرک کوهپایه در مضیقه بوده و با بی آبی دست و پنجه نرم می کنند لذا از مسئولین انتظار می رود که مشکل بی آبی ساکنین این شهرک را مرتفع کنند.

مجید پیرای دیگر ساکن دائم شهرک کوهپایه که به جوشکاری در این منطقه فعالیت دارد گفت: اولین فاضلاب شهری کشور در شهرک کوهپایه احداث گردید اما به دلیل بی توجهی متاسفانه امروز این فاضلاب درحال نابودی است حتی درب آهنی فاضلاب ها هم به سرقت رفته است .

جواد هاتفی دیگر جوشکار ساکن کوهپایه نیز با اشاره به رونق گذشته این منطقه گفت: من در همین کوهپایه یک کارگاه بلوک زنی داشتم که هشت نفر در آن به صورت مستقیم و غیرمستقیم مشغول بکار بودند اما به دلیل بی آبی این کارگاه جمع آوری و به شهرک صنعتی دامغان انتقال داده شد .

وی افزود: متاسفانه به دلیل بی آبی حدود ۶ هزار اصله درخت که عمدتا از گونه های سرو ، چنار و کاج هستند طی این سال ها خشکیده و یا درحال خشکیدن هستند.

این کوهپایه ای تصریح کرد: از مسئولین امر و گروه های مردم نهاد و تشک لهای مدنی انتظار داریم به داد ما شهرک نشینان کوهپایه برسند و این شهرک را از نابودی نجات دهند.

مصطفی خان علیزاده دیگر ساکن دائم شهرک کوهپایه در گفت وگو با ایسنا گفت: شهرک کوهپایه در گذشته از تمامی امکانات رفاهی، خدماتی و بانکی برخوردار بوده است اما به دلیل برخی کم کاری ها به تدریج از تمامی این امکانات محروم شدیم .

وی با اشاره به چگونگی رفع نیازهای ساکنان کوهپایه افزود: در حال حاضر برای تهیه امکانات رفاهی اولیه بایستی ۲۵ کیلومتررا طی کنیم.

علیزاده با اشاره به انتخاب فرماندار جدید شهرستان دامغان خاطرنشان کرد: انتظار داریم که فرماندار و دیگر مسوولان شهرستان از ما ساکنان کوهپایه هم حمایت کنند.

مصطفی امین زاده دیگر ساکن دائمی کوهپایه در گفت وگو با ایسنا به گازدار بودن بخشی از ساکنان روستا و عدم همکاری با دیگر ساکنان این شهرک اشاره کرد و گفت: با توجه به گازدار شدن روستاهای مهماندویه و طزره، تعدادی از منازل شهرک کوهپایه گازدار شدند اما تعداد دیگری از منازل روستا از این نعمت الهی بهره مند نیستند و این در حالی است که گاز از این منطقه گذشته و در صورت همکاری مسوولان مابقی مردم هم می توانند از این نعمت بهره مند شوند.

وی ضمن گلایه از بی توجهی مسوولان شرکت گاز تصریح کرد: تاکنون در خصوص گازدار شدن این منازل مکاتبات بی شماری صورت گرفته اما تاکنون این درخواست ها بی ثمر بوده است.

هدایت شادلو از دیگر ساکنین قدیمی شهرک کوهپایه دامغان به ایسنا اظهار کرد: براثر بی توجهی و بی مهری مسئولان مسجد، سینما، سالن ورزشی، زمین فوتبال ، زمین بسکتبال ، زورخانه و استخر شنا روباز شهرک کوهپایه در حال تخریب و نابودی هستند.

وی با اشاره به وجود این زیرساخت ها افزود: با رسیدگی و بازسازی این امکانات زیرساختی، کوهپایه به محل مناسبی برای زندگی تبدیل می شود اما متاسفانه این امکانات همین طور رها شدند.

شادلو با اشاره به نیاز روستاییان به امکانات ورزشی خاطرنشان کرد: جوانان علاقه مند کوهپایه ای با وجود برخورداری از زمین و سالن ورزشی و استخر و …اما از این سرمایه ها بی بهره اند.

ایمان مصطفی نژاد از جوانان دانشجو کوهپایه ای نیز گفت: ساکنین شهرک کوهپایه با اختلالات مخابراتی دست و پنجه نرم می کنند و متاسفانه تلفن های ثابت و همراه آنتن دهی خوبی ندارد .

وی با اشاره به برگزاری کلاس ها در فضای مجازی در شراط کرونایی افزود: اینترنت در اینجا با قطعی زیادی مواجه است متاسفانه با وجود پیگیری های مستمر ما،کسی جوابگو نیست.

مصطفی نژاد از مسوولان شهرستان خواست با توجه به تداوم شیوع کرونا و نیاز روزافزون مردم و خصوصا دانشجویان و دانش اموزان به اینترنت، مشکل مردم را مرتفع کنند.

وی همچنین با توجه به امکانات بلااستفاده روستا گفت: انتظار داریم که مسوولان این امکانات را که هزینه زیادی برای آنها از سوی دولت شده، بازسازی و در اختیار مردم قرار دهند.

آمنه صانعی از ساکنان کوهپایه نیز گفت: تعداد زیادی ساختمان و فضای آموزشی در این شهرک به صورت بلاتکلیف رها شده و اکثرا در حال تخریب هستند و این در حالی است که بچه های ما باید برای استفاده از فضای آموزشی به روستاهای همجوار و یا دامغان بروند.

وی اضافه کرد: فرزندان من با وجود بودن این امکاناتث برای ادامه تحصیل می بایست کیلومترها دورتر از اینجا برای تحصیل به روستای مهماندوست بروند.

صانعی با اشاره به مشکلات اقتصادی مردم افزود: من تنها بابت سرویس بچه ها در این شرایط ماهیانه باید مبلغ ۵۰۰ هزار تومان پرداخت کنم ، علاوه بر این دلهره خطرات جاده ای و رفت و آمدها در ایام سرد سال نیز آزارمان می دهد.

وی با بیان اینکه حدود ۲۰ دانش آموز شهرک برای تحصیل به روستای مهماندوست می روند ادامه داد: آیا انصاف و جوانمردی است که ما تمامی امکانات آموزشی را داشته باشیم و روزانه دل نگران فرزندانمان باشیم .

کوهپایه با وجود همه ظرفیت ها و داشته ها و نداشته هایش، پذیرای مردمانی سختکوش و قانع است.

کوهپایه ای ها مطالباتی دارند، مطالباتی که بسیاری از آنها نیازهای ضروری و ابتدایی یک زندگی ساده است و از قضا زمینه رفع بخشی از این نیازها نیز تا حدودی فراهم است و تنها عزم مسوولان ذی ربط را می طلبد تا زندگی را به کام آنها شیرین تر کند.

جنس بخشی از مشکلات آنها نیز متفاوت است و به نظر می رسد که رفع آنها چندان هم سخت نیست، شاید بخشی از آنها به هزارتوی پیچ در پیچ قوانین موازی و گاه زائد و متضاد برگردد، قوانینی که سبب شده کوهپایه و کوهپایه ای ها، معلق در بین زمین و هوا بمانند.

شاید از همین رو است که یکی از مطالبات اکثر آنها، اختصاص تنها یک کد روستا و به رسمیت شناخته شدن شان به عنوان یک آبادی است بلکه در این گیرودار خود تحریمی و فشار و کرونا، کوهپایه ای های کم توقع و سختکوش نیز از این پوستین «شتر گاو پلنگ» برهند و به زندگی روستایی و بی پیرایه شان سلامی دوباره کنند.



انتهای پیام