«مطالعه تاریخچه ⁠⁣آئین هفت سین چینی نشان می دهد که این سنت به «یاد خداوند» برمی گردد.»

به گزارش ایسنا، در نوشتاری از چراغعلی اعظمی سنگسری که در کتاب «پژوهش های ایرانشناسی» (به کوشش ایرج افشار، با همکاری کریم اصفهانیان) منتشر شده، دراین باره می خوانیم: «در باب برگزیدن هفت صنف از غلات، ایرانیان از باستانی ترین روزگاران معتقد بودند که هستی را خداوندی است و نام او را اوهرمزد می خواندند. اوهرمزد در آغاز آفرینش شش ملک مقرب را آفرید که عهده دار نظم عالم باشند. در کتب پیشینیان از جمله در کتاب بندهشن که به فارسی میانه (پهلوی) است و از قرون اولیه اسلامی به دست ما رسیده است آمده که شش فرشته مقرب مذکور اینان اند: وهومن- ارت وهشت- شهریور- سپندارمذ- اوردات- اموردات، که با خود اوهرمزد هفت امشاسپند یا امشوسپند را تشکیل می دهند و انتخاب هفت صنف از غلات به یاد آنان بوده است. این کلمه یعنی امشاسپند که در زبان پهلوی به شکل امارسپند هم آمده است به معنی «مقدس بی مرگ» است. با دانستن این امر به حل معضل هفت سین نزدیک شده ایم. امشاسپند کلمه ای است مرکب از دو جزء یعنی امشا + سپند.

جزء اول که دیدیم به شکل «امشو» و «امار» هم آمده به معنی بی مرگ است و جزء دوم یا جزء اصلی در این کلمه مرکب یعنی «سپند» به معنی «مقدس» می باشد که بر حرف «سین» آغاز می شود و این همان «سین» است که در چیدن سفره هفت سین آن را منظور داریم که در آغاز نام مقدسان بی مرگ آمده است. به عبارت دیگر ما از دیرینه ترین روزگاران سال نو را با یاد خداوند قادر متعال و فرشتگان مقرب او آغاز می کردیم و می کنیم و از آنان برای تندرستی، شادکامی، بهروزی خود و خاندان و هم میهنان خود یاری می جوییم.»

انتهای پیام