سروده‌های شاعران استان بوشهر درباره شهید «هنیه» و مقاومت
خبرگزاری مهر- گروه استان ها: برخی از شاعران استان بوشهر پس از شهادت شهید اسماعیل هنیه به سرودن اشعاری در وصف وی پرداختند.
در ادامه نگاهی به برخی از این اشعار خواهیم کرد:
شاعر: غلامرضا ابراهیمی
تهران شرف از مدینه دارد ای خصم
شور نبوی به سینه دارد ای خصم
مهمان کشی و عبور خط قرمز
در مکتب ما هزینه دارد ای خصم
شاعر: تقی زنگنه:
این گونه خیانت تو کامل شده است
شیطان رجیم بر تو نازل شده است
در خون شهید غوطه ور خواهی شد
این مکر خداست برتو حائل شده است
شاعر: سیدحسن شجاع:
هنیئا یا «هنیه» این شهادت
«شهید قدس» گشتی با کرامت
توئی هابیل و اسرائیل قابیل
برفتی نزد فرزندان به تعجیل
به راه قدس دادی هستی و جان
عزیزان و محبان، نور چشمان
عمل کردی به گفتارت شب و روز
به راه قدس گردیدی تو پیروز
هرآنچه داشتی ای مرد والا
فدای قدس کردی بی محابا
برفتی پیش «بدرالدین و یاسین»
بر «فتحی شقاقی» یار دیرین
«سلیمانی، ابومهدی و چمران»
«سید عباس و مغنیه» و یاران
شدی مهمان یاران شهیدت
خدا بنموده جانا رو سفیدت
چو مولایت حسین «هیهات ذلت»
بدی ورد زبانت با فصاحت
هماره منتظر بر عهد و پیمان»
«فمنهم من قضی» گشتی نمایان
تو بودی حافظ و همراه قرآن «
«صف اول» همیشه با شتابان
ره این رهبر و آن پیر راحل
طریق راه بودت در مقابل
رهت راه «سلیمانی» ست ای مرد
که این ره راه قرآنی ست ای مرد
هنوز آن داغ «ابراهیم» بر دل
شدی حرمان «اسماعیل» حاصل
یقین خون تو پیروز است امروز
نه اکنون، بلکه اندر شام و هر روز
برون شد دست این شیطان اکبر
ز آستین همین شیطان اصغر
همین غرب و همین روباه مکار
کنند مسمار این صهیون غدار
بسان «کربلا» گردیده «غزه»
هزار اصغر فدا گردیده «غزه»
هزاران بی گنه افتاده بر خاک
به امر امریکا شیطان سفاک
زنان و کودکان غزه اکنون
شود کشته به دست قوم صهیون
همین خون ها کند آزاد این قدس
پس از صهیون شود آباد این قدس
اگر چه بوده ای «مهمان» ایران
شدی فرزند ما با فضل رحمان
چو خونت ریخت اندر خاک تهران
چو قاسم گشته ای فرزند ایران
به خونخواهیت، ای مرد دلاور
به پا برخاسته ایران، سراسر
تو ایرانی و ایران هم فلسطین
چرا، چون هست معجون دین و آئین
ز قطره قطره خونت ای هماور
بروید نخل های پر تناور
اگرچه پرچمت افتاد ناگاه
گرفته بیرقت یاران همراه
ز هریک قطره از خون شهیدان
به پا خیزد هزاران مرد میدان
بپیچد بیخ «طومار» ستمگر
ز آمریکا و این صهیون کافر
بود نصر الهی پشت ایران
و «ینصرکم» شود از قول سبحان
ز خون این شهیدان سلحشور
شود «غزه» یقین پیروز و منصور
محمد مرادی (چهله ی دشتی)
خوش کرده جا خاکی سر پیمان، به تنهایی
عمری ست دارد می دهد هی جان به تنهایی
از روز اول تا خودش را دید تنها بود
باریکه ای روباز و در زندان به تنهایی
جمعند بر خاکش تمام فصل های سبز
پاییز آبادی ولی ویران به تنهایی
باران، تمام سرزمینش، روز و شب باران
نخلی ست در سیلاب بی باران به تنهایی
بوی بهار از شهرشان هرگز نمی آید
اینجاست «غزه» فصل تابستان به تنهایی
«والتین والزیتون» و «الرحمن» همه جمعند
دارد چرا می سوزد اما «علم القرآن» به تنهایی
دود است و آتش سجدگاه کودکان شهر
نوح اند در دریای بمباران، به تنهایی
دستان داغ آشنا در دستهاشان نیست
تنهاست تا کی این غریبستان به تنهایی
او می کشد بردوش خود معنای انسان را
تنهاترین تنهاترین انسان، به تنهایی
شاعر: سیدمحمد جعفری
دو غزل در محکومیت ترور شهید مقاومت «شهید دکتر اسماعیل هنیه» و در حمایت از قیام مردم مظلوم غزه.
غزل (۱)
ببین دنیا! قیام ناگهان مسجدالاقصی
نماز عشق از لای اذان مسجدالاقصی
به هنگام قنوت سروهای زخمی جولان
به آئین خدا وا شد دهان مسجدالاقصی
از آن روزی که نام قبله ی عالم فلسطین شد
همیشه گریه و خون شد نشان مسجدالاقصی
شب معراج پیغمبر، نه تنها سوره ی اسراء
تمام حضرت قرآن، زبان مسجدالاقصی
تو می دانی که موسی نیست عیسی نیست در میدان
که صحرا پر شود از ساربان مسجدالاقصی
غروبش داغ صدها غنچه ی نشکفته می بیند
میان خواب، اشک باغبان مسجدالاقصی
زمستان، بارها با تیغ و با توپ و تشرهایش
شده هم دست و هم پای خزان مسجدالاقصی
بهار، آن جا فقط گاهی است ، گهگاهی هرازگاهی
که آن هم ندبه می خواند به جان مسجدالاقصی
نگاه ابرها قربانی اخطار پی در پی
نفس مشکل، برای آسمان مسجدالاقصی
شکایت ها شده چندین کتاب اصلا
تو می دانی! در آورده سر از فصل رمان مسجدالاقصی؟
شده آغوش باباها پر از والتین والزیتون
به تلخی می خورد اما، جهان مسجدالاقصی
برای کودک درگیر یا آواره در زنجیر
چه فرقی می کند، پیر و جوان مسجدالاقصی
برادر، طاقت چشمان مولایم، نمی خوابد
چرا جز او نباشد دیده بان مسجدالاقصی؟
خدایا! ساقه های ساکت انجیر،
می سوزد میان شعله های الامان مسجدالاقصی
به دنبال افق، هرشب صدای ناله ی زیتون
نمی دانم به پایان می رسد آیا فغان مسجدالاقصی؟
_______________________________
غزل (۲)
آسمان غزه این شب ها خجالت می کشد
روزها از شرم، بی پروا خجالت می کشد
بارها مهتاب با چشمان خود آهسته دید
قصه گوی «بچه ی تنها»، خجالت می کشد
رنگ در رخسار مادر نیست غیر از رنگ خون
اشک های مادر از بابا خجالت می کشد
در فلسطین، ماه زندانی است پشت صخره ها
شمع هم از ترس شب، گویا خجالت می کشد
موج های خسته از طوفان شهر الخلیل
از نگاه ساکت دریا، خجالت می کشد
سایه های غزه هم از لای زیتون های سرخ
باورش سخت است این، اما خجالت می کشد
جای باران، شرم می بارد میان دشت ها
بین صحراها، ولی «سینا» خجالت می کشد
زندگی در قدس پنهانی است، غیر از جمعه ها
جمعه ها هم، مسجدالاقصی خجالت می کشد
در قنوت مردمانش، ربنا یا ربناست
عشق در سجاده اش، یک جا خجالت می کشد
آتشی برپاست در بیت المقدس، سال هاست
من نمی دانم کسی، آیا خجالت می کشد؟
زخم های کهنه اش فرسنگ ها از یک طرف
آن طرف تر، عالم رسوا خجالت می کشد
ما مسلمانیم، اما از مسلمانی چه سود؟!
آن یهودی زاده هم، با ما خجالت می کشد
شاه بیت این غزل اینست، نذر دیده کن
«قدس می ماند به جا»، دنیا خجالت می کشد
شاعر: حمید مرادی
برخیز بیا دوباره فریاد کنیم
نابود بساط کفر و بیداد کنیم
برخیز بیا که «مسجد الاقصی» را
از لوث وجود ظلم آزاد کنیم!
شاعر: محمد امینی
دوباره سر برون آورده دشمن
خیانت کرده او در کشور من!
گرفته گل میان باغ و بستان
گل یاسی بریده بین گلشن
به پا کرده علم با رو سیاهی
زده بر ننگ خود اینگونه خرمن
گرفت از ما «شهید هنیه»
دریغا نمی داند که کوبیده به آهن!
علمدار حماسی یک نفر نیست
که اینگونه بسنجد کور و کودن
فقط آخر بگویم ای یهودی
ز نادانی زدی آتش به دامن!
شاعر: فتح الله خلیل نژاد
«اعتراض»
جهان داد فلسطین را شنیده
زمان یک «بیان نامه» رسیده
رئیس امنیت این را ندیده
و یا اینکه سوادش نم کشیده؟!
در ادامه نگاهی به برخی از این اشعار خواهیم کرد:
شاعر: غلامرضا ابراهیمی
تهران شرف از مدینه دارد ای خصم
شور نبوی به سینه دارد ای خصم
مهمان کشی و عبور خط قرمز
در مکتب ما هزینه دارد ای خصم
شاعر: تقی زنگنه:
این گونه خیانت تو کامل شده است
شیطان رجیم بر تو نازل شده است
در خون شهید غوطه ور خواهی شد
این مکر خداست برتو حائل شده است
شاعر: سیدحسن شجاع:
هنیئا یا «هنیه» این شهادت
«شهید قدس» گشتی با کرامت
توئی هابیل و اسرائیل قابیل
برفتی نزد فرزندان به تعجیل
به راه قدس دادی هستی و جان
عزیزان و محبان، نور چشمان
عمل کردی به گفتارت شب و روز
به راه قدس گردیدی تو پیروز
هرآنچه داشتی ای مرد والا
فدای قدس کردی بی محابا
برفتی پیش «بدرالدین و یاسین»
بر «فتحی شقاقی» یار دیرین
«سلیمانی، ابومهدی و چمران»
«سید عباس و مغنیه» و یاران
شدی مهمان یاران شهیدت
خدا بنموده جانا رو سفیدت
چو مولایت حسین «هیهات ذلت»
بدی ورد زبانت با فصاحت
هماره منتظر بر عهد و پیمان»
«فمنهم من قضی» گشتی نمایان
تو بودی حافظ و همراه قرآن «
«صف اول» همیشه با شتابان
ره این رهبر و آن پیر راحل
طریق راه بودت در مقابل
رهت راه «سلیمانی» ست ای مرد
که این ره راه قرآنی ست ای مرد
هنوز آن داغ «ابراهیم» بر دل
شدی حرمان «اسماعیل» حاصل
یقین خون تو پیروز است امروز
نه اکنون، بلکه اندر شام و هر روز
برون شد دست این شیطان اکبر
ز آستین همین شیطان اصغر
همین غرب و همین روباه مکار
کنند مسمار این صهیون غدار
بسان «کربلا» گردیده «غزه»
هزار اصغر فدا گردیده «غزه»
هزاران بی گنه افتاده بر خاک
به امر امریکا شیطان سفاک
زنان و کودکان غزه اکنون
شود کشته به دست قوم صهیون
همین خون ها کند آزاد این قدس
پس از صهیون شود آباد این قدس
اگر چه بوده ای «مهمان» ایران
شدی فرزند ما با فضل رحمان
چو خونت ریخت اندر خاک تهران
چو قاسم گشته ای فرزند ایران
به خونخواهیت، ای مرد دلاور
به پا برخاسته ایران، سراسر
تو ایرانی و ایران هم فلسطین
چرا، چون هست معجون دین و آئین
ز قطره قطره خونت ای هماور
بروید نخل های پر تناور
اگرچه پرچمت افتاد ناگاه
گرفته بیرقت یاران همراه
ز هریک قطره از خون شهیدان
به پا خیزد هزاران مرد میدان
بپیچد بیخ «طومار» ستمگر
ز آمریکا و این صهیون کافر
بود نصر الهی پشت ایران
و «ینصرکم» شود از قول سبحان
ز خون این شهیدان سلحشور
شود «غزه» یقین پیروز و منصور
محمد مرادی (چهله ی دشتی)
خوش کرده جا خاکی سر پیمان، به تنهایی
عمری ست دارد می دهد هی جان به تنهایی
از روز اول تا خودش را دید تنها بود
باریکه ای روباز و در زندان به تنهایی
جمعند بر خاکش تمام فصل های سبز
پاییز آبادی ولی ویران به تنهایی
باران، تمام سرزمینش، روز و شب باران
نخلی ست در سیلاب بی باران به تنهایی
بوی بهار از شهرشان هرگز نمی آید
اینجاست «غزه» فصل تابستان به تنهایی
«والتین والزیتون» و «الرحمن» همه جمعند
دارد چرا می سوزد اما «علم القرآن» به تنهایی
دود است و آتش سجدگاه کودکان شهر
نوح اند در دریای بمباران، به تنهایی
دستان داغ آشنا در دستهاشان نیست
تنهاست تا کی این غریبستان به تنهایی
او می کشد بردوش خود معنای انسان را
تنهاترین تنهاترین انسان، به تنهایی
شاعر: سیدمحمد جعفری
دو غزل در محکومیت ترور شهید مقاومت «شهید دکتر اسماعیل هنیه» و در حمایت از قیام مردم مظلوم غزه.
غزل (۱)
ببین دنیا! قیام ناگهان مسجدالاقصی
نماز عشق از لای اذان مسجدالاقصی
به هنگام قنوت سروهای زخمی جولان
به آئین خدا وا شد دهان مسجدالاقصی
از آن روزی که نام قبله ی عالم فلسطین شد
همیشه گریه و خون شد نشان مسجدالاقصی
شب معراج پیغمبر، نه تنها سوره ی اسراء
تمام حضرت قرآن، زبان مسجدالاقصی
تو می دانی که موسی نیست عیسی نیست در میدان
که صحرا پر شود از ساربان مسجدالاقصی
غروبش داغ صدها غنچه ی نشکفته می بیند
میان خواب، اشک باغبان مسجدالاقصی
زمستان، بارها با تیغ و با توپ و تشرهایش
شده هم دست و هم پای خزان مسجدالاقصی
بهار، آن جا فقط گاهی است ، گهگاهی هرازگاهی
که آن هم ندبه می خواند به جان مسجدالاقصی
نگاه ابرها قربانی اخطار پی در پی
نفس مشکل، برای آسمان مسجدالاقصی
شکایت ها شده چندین کتاب اصلا
تو می دانی! در آورده سر از فصل رمان مسجدالاقصی؟
شده آغوش باباها پر از والتین والزیتون
به تلخی می خورد اما، جهان مسجدالاقصی
برای کودک درگیر یا آواره در زنجیر
چه فرقی می کند، پیر و جوان مسجدالاقصی
برادر، طاقت چشمان مولایم، نمی خوابد
چرا جز او نباشد دیده بان مسجدالاقصی؟
خدایا! ساقه های ساکت انجیر،
می سوزد میان شعله های الامان مسجدالاقصی
به دنبال افق، هرشب صدای ناله ی زیتون
نمی دانم به پایان می رسد آیا فغان مسجدالاقصی؟
_______________________________
غزل (۲)
آسمان غزه این شب ها خجالت می کشد
روزها از شرم، بی پروا خجالت می کشد
بارها مهتاب با چشمان خود آهسته دید
قصه گوی «بچه ی تنها»، خجالت می کشد
رنگ در رخسار مادر نیست غیر از رنگ خون
اشک های مادر از بابا خجالت می کشد
در فلسطین، ماه زندانی است پشت صخره ها
شمع هم از ترس شب، گویا خجالت می کشد
موج های خسته از طوفان شهر الخلیل
از نگاه ساکت دریا، خجالت می کشد
سایه های غزه هم از لای زیتون های سرخ
باورش سخت است این، اما خجالت می کشد
جای باران، شرم می بارد میان دشت ها
بین صحراها، ولی «سینا» خجالت می کشد
زندگی در قدس پنهانی است، غیر از جمعه ها
جمعه ها هم، مسجدالاقصی خجالت می کشد
در قنوت مردمانش، ربنا یا ربناست
عشق در سجاده اش، یک جا خجالت می کشد
آتشی برپاست در بیت المقدس، سال هاست
من نمی دانم کسی، آیا خجالت می کشد؟
زخم های کهنه اش فرسنگ ها از یک طرف
آن طرف تر، عالم رسوا خجالت می کشد
ما مسلمانیم، اما از مسلمانی چه سود؟!
آن یهودی زاده هم، با ما خجالت می کشد
شاه بیت این غزل اینست، نذر دیده کن
«قدس می ماند به جا»، دنیا خجالت می کشد
شاعر: حمید مرادی
برخیز بیا دوباره فریاد کنیم
نابود بساط کفر و بیداد کنیم
برخیز بیا که «مسجد الاقصی» را
از لوث وجود ظلم آزاد کنیم!
شاعر: محمد امینی
دوباره سر برون آورده دشمن
خیانت کرده او در کشور من!
گرفته گل میان باغ و بستان
گل یاسی بریده بین گلشن
به پا کرده علم با رو سیاهی
زده بر ننگ خود اینگونه خرمن
گرفت از ما «شهید هنیه»
دریغا نمی داند که کوبیده به آهن!
علمدار حماسی یک نفر نیست
که اینگونه بسنجد کور و کودن
فقط آخر بگویم ای یهودی
ز نادانی زدی آتش به دامن!
شاعر: فتح الله خلیل نژاد
«اعتراض»
جهان داد فلسطین را شنیده
زمان یک «بیان نامه» رسیده
رئیس امنیت این را ندیده
و یا اینکه سوادش نم کشیده؟!
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! می‌خوای درباره‌ی «سروده‌های شاعران استان بوشهر درباره شهید «هنیه» و مقاومت» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.