به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، دکتر مژگان خان بابا، مشاور امور بانوان معاونت قرآن و عترت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و استاد دانشگاه جامعه المصطفی العالمیه، در قالب یادداشتی به تبیین نقش زنان در معنویت بخشی به زندگی پرداخته است.

متن این یادداشت را می خوانید:

«معنوی و معنویت» منسوب به معنا، غالبا در مقابل ظاهری، مادی و صوری به کار می رود. واژه «معنویت» را شاید بتوان با این آیه قرآن به خوبی بیان کرد: «کذلک یضرب الله الحق والباطل فأما الزبد فیذهب جفاء وأما ما ینفع الناس فیمکث فی الأرض» (سوره رعد؛ آیه ۱۷) در این آیه حق ثابت و ماندنی، و باطل همچون کف روی آب، ناپایدار و زوال پذیر معرفی شده است. این آیه می تواند مقایسه ظاهر و معنا باشد.

وقتی از معنویت سخن به میان می آید، گذر از زبدی که ناپایدار است و رسیدن به مغز و اصل چیزی که نفع واقعی انسان را در بر دارد، متبادر به ذهن می شود. در حقیقت معنویت تلاشی برای وانهادن ادراکات غیرواقعی و درک زندگی واقعی است. تلاشی که به زندگی جهت می دهد، برای آن هدف تعیین می کند و مسیر انسان را به سوی تکامل رهبری می کند.

اما نقش زنان در معنویت بخشی به زندگی چیست؟ چگونه زنان می توانند هم به زندگی خود و هم به اجتماع کوچک (خانواده) و اجتماع بزرگ (جامعه) معنا بخشند؟

برای رسیدن به پاسخ این سؤالات، کافی است تنها به یکی از روایات قرآنی، آن هم روایتی که تنها در آن روایت، نام زنی به صراحت آمده است، مراجعه کنیم. داستان حضرت مریم بنت عمران، یکی از چهار زن برگزیده عالم که مادرش پس از وضع حمل از اینکه دختری زاده، نگران است: «و لیس الذکر کالانثی» (آل عمران/ آیه ۳۶) اما همین دختر چنان به تربیت معنوی خود مشغول می شود و از خود آغاز می کند که سرمشق و الگوی پیامبر خدا می گردد: «کلما دخل علیها زکریا المحراب وجد عندها رزقا» (همان سوره/ آیه ۳۷) پیامبری که خود متصل به منبع وحی است، می پرسد: «یا مریم انی لک هذا» (همان آیه).

شاید این بخش از آیه همان حلقه مفقوده در جامعه زنان امروزی باشد. ما در جامعه امروزی، مادران بی شماری را می یابیم که نگران تربیت معنوی فرزندان خود، آنها را تحت آموزش های مختلف از این جلسه به آن جلسه و از این معلم به آن معلم می برند! درحالیکه الگوی اصلی در مقابل چشمان کودکان، درحقیقت خودشان هستند.

آنها غافل از اینکه شبانه روز توسط فرزندانشان رصد می شوند و فرزندان آنها با چشمانی تیزبین الگوهای زندگی خود را در مادران خود جستجو می کنند، به جای پرداختن به رشد معنوی خود، فرزندان را به دست کسان دیگری، خواسته یا ناخواسته می سپارند و از نقش اصلی خود در این فرایند کاملا غافل می شوند: «یا ایها الذین آمنوا علیکم انفسکم» (المائده/ ۱۰۵)

در روایت حضرت مریم سلام الله علیها، هر بار حضرت زکریا علیه السلام نزد او می رود، رزقی می بیند: هر بار رزقی، یعنی هر بار ثمره و پاداش فعلی الهی متفاوت از دیروز و فردا.

افزایش حضور زنان در حکمرانی با تأکید بر توسعه نقش پذیری بانوان

معنویت و معنابخشی یعنی پرهیز از تکرار و روزمرگی: «من استوی یوماه فهو مغبون» این الگو چنان تأثیرگذار است که پیامبر الهی را به حرکت درآورده، او را از ناامیدی از درگاه الهی که متناسب با شأن پیامبری اش نیست، به سوی امید «رب هب لی من لدنک ذریة طیبة» (همان سوره/ آیه ۳۸) و امیدبخشی : «و امراتی عاقر» (همان سوره/ آیه ۴۰) به حرکت درمی آورد.

آنچه که از زنان در جامعه امروزی انتظار می رود؛ یعنی توجه به معنویت و پرهیز از روزمرگی و معنابخشی به زندگی خود و اطرافیان (خانواده)، ایجاد شوق، پویایی، تحرک و نشاط معنوی در زندگی با متصل شدن به خالق هستی و ایجاد رابطه دوستی با تنها دوست اطمینان بخش و مطمئن: «الذین آمنوا وتطمئن قلوبهم بذکر الله ألا بذکر الله تطمئن القلوب» (الرعد/آیه ۲۸)

معاون امور زنان رئیس جمهور: کرامت زنان در دنیای غرب پایمال شده است

سپس داستان از انحصار در خانواده و اطرافیان درآمده، خطاب آن جهانی می شود: «و إذ قالت الملائکة یا مریم إن الله اصطفاک وطهرک واصطفاک علی نساء العالمین» (همان سوره/آیه ۴۲) رسالت مریمی که در واقع پیامبر نیست، از حوزه خانواده و عشیره به جهانیان گسترش می یابد.

این داستان، ذهن خواننده را به رسالت پیامبران بزرگ الهی و از جمله پیامبر بزرگ اسلام صلی الله علیه و آله نزدیک و منتقل می کند. آنجا که از حوزه عشیره و خانواده: «و أنذر عشیرتک الأقربین» (الشعراء/ ۲۱۴) و مخاطبین خاص«رحلة الشتاء والصیف» (قریش/آیه۲) به دعوتی جهانی : «فاصدع بما تؤمر وأعرض عن المشرکین» (الحجر/ آیه ۹۵) گسترش می یابد.

رسالت معنوی حضرت مریم سلام الله علیها از خود شروع می شود، به خانواده می رسد و از آنجا به خارج از خانواده و جهانیان منتقل می شود. این، نقش معنوی یک زن از نگاه قرآنی است.

انتهای پیام/