داماش برای رؤیاسازی نیاز به حمایت مسؤولان دارد / عکس یادگاری با تیم برنده ممنوع!
داماش به عنوان تنها نماینده شمال کشور در فینال جام حذفی تنها یک گام تا تحقق رؤیای شیرین گیل و تالش فاصله داشته و دل چرکین از عکس های یادگاری مسؤولان در روزهای برد، نیاز به حمایت و بسیج همه جانبه صاحبان قدرت در استان گیلان دارد.
ریشه های ما به آب/شاخه های ما به آفتاب می رسد//ما دوباره سبز می شویم قیصر امین پور
به گزارش خبرگزاری فارس از رشت، تیم فوتبال داماش گیلان، تیمی فارغ از رنگ ها، تیمی با تعلق خاطر به استان سرسبز گیلان، تنها یک گام تا صعود به آسیا و برآوردن آرزوی «آسیایی شدن» گیلانیان فاصله داشته و در این راه نیاز به حمایت و بسیج همه جانبه مسؤولان شهری و استانی دارد، مسؤولانی که حق ندارند تنها در هنگام موفقیت در عکس های یادگاری خود را جلوی شات دوربین ها قرار دهند.
جام ملت های آسیا فرجامی تلخ برای ایرانیان به همراه داشته و عدم راه یابی تیم ملی به فینال این مسابقات، کام ایرانیان را تلخ کرد، تلخی حذفی که برای مردمان دیار میرزا کوچک خان چندان پایدار نبود.
درست آن هنگام که فوتبال ایران سرگرم مراسم بدرقه کارلوس کی روش و مصاحبه های موافقین و مخالفین وی بود، تیمی با هویتی مستقل، فارغ از رنگ ها، فارغ از هیاهوی بی ثمر فوتبال غرق در ادا و اطوار به اصطلاح حرفه ای کشورمان، به پشتوانه هواداران «تک تیمی» خود، خنده بر لبان مردمان دیار باران نشاند.
پیر و جوان، زن و مرد، از آن کودک سه ساله تا آن پیرمرد هفتاد هشتادساله مدت ها بود که برد و باخت داماش برایشان آن تلخی و شیرینی همیشگی را نداشته و خنده هایشان در استادیوم های نیمه کاره و مستهلک شهر باران عمیق نبود!
اما این بار ورق برگشته است، تک تیمی های مرکز گیلان فارغ از قرمز و آبی پایتخت! فارغ از تعلق خاطر به هیچ یک از تیم های پایتخت! باید خود را برای نبردی نابرابر مقابل تیمی لیگ برتری در ورزشگاه سردار جنگل رشت آماده سازند، ورزشگاهی که در فراموش خانه لیگ دو مدت هاست دستی به سر و روی آن کشیده نشده و در دو فصل اخیر با سپیدرود نامش بر سر زبان ها افتاده بود، ورزشگاهی که این بار مرکز ثقل دنیا شد برای مردمی که مدت های مدیدی خندیدن را از یاد برده بودند.
استادیوم شهری که خنده ی هوادارانش را فراموش کرده بود پس از سال ها صدای قهقهه گیل مردان را شنید، شاید پس از عمری طولانی! شاید پس از چالشی ۱۰ ساله! داماش برد درست جایی که دیگر امیدی به آن نبود، درست در برابر اسطوره ای که استاد جام حذفی است، درست سر بزنگاه!
داماش برد زیرا منتسب به رنگ و تیمی از پایتخت نبود، هوادارانش سینه چاک تیم دیگری نبودند! آن ها جنگیدند تا نشان دهند واژه شوم «شانس» برازنده پسران شهر باران نیست، داماش پیروز شد تا بگوید حتی در لیگ دو نیز می توان زنده بود، داماش پیروز شد تا هوادارانش روی سکوها فریاد #داماش_همیشه_زنده_است را این بار رساتر از هر زمان دیگری سردهند!
داماش برد زیرا قلب بازیکنان و کادرش تنها و تنها برای مردم شهرشان و استانشان می تپد، داماش برد چون قلب مردم رشت به عشقش می تپد، داماش سایپایی را شکست داد که استقلال و صنعت نفت را حذف کرده بود تا لقب خوش شانس را به «شگفتی ساز» تغییر دهد، اینکه تیمی از سومین سطح فوتبال یک کشور به فینال جام حذفی برسد در جهان کم سابقه است، شاید این فینال رنگ و بوی قهرمانی ندهد اما صعود به آوردگاه بزرگ فوتبال کشورمان با دستانی خالی کم از قهرمانی برای هواداران وفادار داماش ندارد.
حالا گیلک ها با همان موسیقی دل نشین خود، پای کوبان منتظر حریفی دیگرند، می خواهند خردادی فراموش ناشدنی برای فوتبال رشت و گیلان رقم بزنند، داماش ققنوس وار از اعماق تاریخ سر برآورده و می خواهد دوباره بر فوتبال کم فروغ گیلان بتابد.
این روزها هنگام عبور و مرور از کوچه و خیابان این شورونشاط را با ذره ذره وجودت لمس می کنی، دوباره پشت شیشه ماشین ها و مغازه ها، روی دکه و بیلبوردها این واژه ها نقش بربسته است:
#داماش_زنده_است!
#مابرمیگردیم
حالا این فینال و افتخار باعث شده سرشان را بالا بگیرند، بالاتر از همیشه! با همه این وصف ها، خوشحالی ها و تاریخ سازی ها یک چیز در کنج قلبشان سوسو زده و آزارشان می دهد، غم دیده نشدن!
اینکه در شهر و استان غریب هستند، اینکه دیده نمی شوند یا شاید نمی خواهند دیده شوند! تیمی که از لیگ دسته دوم فوتبال ایران به عنوان تنها نماینده گیلان به فینال صعود کرده اکنون بیش از هر زمان دیگری نیازمند توجه ویژه مسؤولان شهری و استانی است.
هدف اصلی داماش بازگشت به گذشته پرشکوه خود در لیگ برتر است، همین هدف است که مهم ترین اولویت این تیم را صعود به لیگ یک قرار داده تا بلافاصله برای لیگ برتری شدن برنامه ریزی کند، تیمی که به فینال جام حذفی صعود کرده و چندصد هزار تن از گیلانیان را سربلند و شادمان به انتظار فینال نشانده نیاز به حمایت ویژه تری دارد.
داماش به پشتوانه هواداران تک تیمی خود خود با صرف فعل خواستن و تبدیل غیرممکن به ممکن به همه ی کسانی که دستی بر آتش دارند یک تلنگر زده است، تلنگری که بیان می کند داماش زنده است و برمی گردد، تلنگری که شاید مسؤولان را از خواب زمستانی بیدار کرده و توجهشان را به داماش معطوف سازد.
صعود به فینال جام حذفی، فینالی که دروازه آسیا بوده و می تواند رونق اقتصادی گیلان و شور و شعف وصف ناپذیر مردمان این دیار را به همراه داشته باشد برای مسؤولان شهر و استان چندان پراهمیت نبوده است، شاید آنان هنوز داماش را باور ندارند، مسؤولانی که حتی برخی از آنان حاضر به یک پیام تبریک خشک وخالی برای این تیم نشده اند، مسؤولانی که با حضور در اردوی داماش می توانستند انگیزه دوچندانی به این تیم دهند.
داماش امروز بیش ازپیش نیاز به حمایت مادی و معنوی مسؤولان شهری و استانی داشته و با انسجام و همدلی، صعود به آسیا دور از ذهن نخواهد بود، صعودی که همیت و تلاش مسؤولان را در کنار جان فشانی بازیکنان داماشی می طلبد.
مدت هاست وقتی موسم بازی های داماش فرا می رسد جز چند خبرنگار و چند چهره ثابت در جایگاه ویژه – که گویی به صندلی های خاک گرفته دوخته شده اند – فرد آشنایی از جنس مسؤولان شهری و استانی در ورزشگاه دیده نمی شود، مدت هاست که مسؤولان این شهر حتی یادشان نمی آید رنگ لباس خاطره سازان شهرشان چه رنگی است ولی اکنون با صعود داماش به فینال دوباره بازار عکس و بیانیه داغ شده است، قصه تلخ آن که برخی نیز ناراحت از اینکه پیش بینی شان از باخت داماش مقابل سایپا غلط از آب درآمده و در عکس های یادگاری صعود به فینال حضور نداشتند، خود را شماتت می کنند! عکس هایی که اگر محبوبیت چندانی برایشان به ارمغان نمی آورد دست کم معروفیت را در پی داشت!
داماش قصه ی ما نه نیاز به عکس های یادگاری مسؤولان دارد نه به به چهچه آنان! داماشی ها مرد و زن، پیر و جوان تمنایی دارند؛ تمنای یک نگاه گیرا! داماش قصه ما یادآور آشنایی است در دیار غریبه ها با طعم ارغوان! و مسؤولان رنگی شهر یادآور شاخه ای جدا از تیمی باریشه و فارغ از هر رنگ و گرایش!
شاخه هم خون جدا مانده من
آسمان تو چه رنگ است امروز؟
بازیکنان داماش با قراردادهای مالی بسیار پایین در قیاس با تیم های لیگ برتری، تنها به دلیل عرق خود به استان گیلان و هواداران داماش در این تیم توپ می زنند، قراردادهایی که تنها یک چهارم آن پرداخت شده و چشم انتظار دریافت مابقی آن هستند، بازیکنانی که بزرگ ترین پاداششان، خوشحالی دل هواداران است ولی پرداخت پاداش از سوی مسؤولان، سوا از بحث مادی برایشان ارزش معنوی بالایی خواهد داشت، «ارزش دیده شدن» از سوی مسؤولانی که مدت هاست سری به بازی های داماش نزده اند.
انتهای پیام/۳۳۸۹
ریشه های ما به آب/شاخه های ما به آفتاب می رسد//ما دوباره سبز می شویم قیصر امین پور
به گزارش خبرگزاری فارس از رشت، تیم فوتبال داماش گیلان، تیمی فارغ از رنگ ها، تیمی با تعلق خاطر به استان سرسبز گیلان، تنها یک گام تا صعود به آسیا و برآوردن آرزوی «آسیایی شدن» گیلانیان فاصله داشته و در این راه نیاز به حمایت و بسیج همه جانبه مسؤولان شهری و استانی دارد، مسؤولانی که حق ندارند تنها در هنگام موفقیت در عکس های یادگاری خود را جلوی شات دوربین ها قرار دهند.
جام ملت های آسیا فرجامی تلخ برای ایرانیان به همراه داشته و عدم راه یابی تیم ملی به فینال این مسابقات، کام ایرانیان را تلخ کرد، تلخی حذفی که برای مردمان دیار میرزا کوچک خان چندان پایدار نبود.
درست آن هنگام که فوتبال ایران سرگرم مراسم بدرقه کارلوس کی روش و مصاحبه های موافقین و مخالفین وی بود، تیمی با هویتی مستقل، فارغ از رنگ ها، فارغ از هیاهوی بی ثمر فوتبال غرق در ادا و اطوار به اصطلاح حرفه ای کشورمان، به پشتوانه هواداران «تک تیمی» خود، خنده بر لبان مردمان دیار باران نشاند.
پیر و جوان، زن و مرد، از آن کودک سه ساله تا آن پیرمرد هفتاد هشتادساله مدت ها بود که برد و باخت داماش برایشان آن تلخی و شیرینی همیشگی را نداشته و خنده هایشان در استادیوم های نیمه کاره و مستهلک شهر باران عمیق نبود!
اما این بار ورق برگشته است، تک تیمی های مرکز گیلان فارغ از قرمز و آبی پایتخت! فارغ از تعلق خاطر به هیچ یک از تیم های پایتخت! باید خود را برای نبردی نابرابر مقابل تیمی لیگ برتری در ورزشگاه سردار جنگل رشت آماده سازند، ورزشگاهی که در فراموش خانه لیگ دو مدت هاست دستی به سر و روی آن کشیده نشده و در دو فصل اخیر با سپیدرود نامش بر سر زبان ها افتاده بود، ورزشگاهی که این بار مرکز ثقل دنیا شد برای مردمی که مدت های مدیدی خندیدن را از یاد برده بودند.
استادیوم شهری که خنده ی هوادارانش را فراموش کرده بود پس از سال ها صدای قهقهه گیل مردان را شنید، شاید پس از عمری طولانی! شاید پس از چالشی ۱۰ ساله! داماش برد درست جایی که دیگر امیدی به آن نبود، درست در برابر اسطوره ای که استاد جام حذفی است، درست سر بزنگاه!
داماش برد زیرا منتسب به رنگ و تیمی از پایتخت نبود، هوادارانش سینه چاک تیم دیگری نبودند! آن ها جنگیدند تا نشان دهند واژه شوم «شانس» برازنده پسران شهر باران نیست، داماش پیروز شد تا بگوید حتی در لیگ دو نیز می توان زنده بود، داماش پیروز شد تا هوادارانش روی سکوها فریاد #داماش_همیشه_زنده_است را این بار رساتر از هر زمان دیگری سردهند!
داماش برد زیرا قلب بازیکنان و کادرش تنها و تنها برای مردم شهرشان و استانشان می تپد، داماش برد چون قلب مردم رشت به عشقش می تپد، داماش سایپایی را شکست داد که استقلال و صنعت نفت را حذف کرده بود تا لقب خوش شانس را به «شگفتی ساز» تغییر دهد، اینکه تیمی از سومین سطح فوتبال یک کشور به فینال جام حذفی برسد در جهان کم سابقه است، شاید این فینال رنگ و بوی قهرمانی ندهد اما صعود به آوردگاه بزرگ فوتبال کشورمان با دستانی خالی کم از قهرمانی برای هواداران وفادار داماش ندارد.
حالا گیلک ها با همان موسیقی دل نشین خود، پای کوبان منتظر حریفی دیگرند، می خواهند خردادی فراموش ناشدنی برای فوتبال رشت و گیلان رقم بزنند، داماش ققنوس وار از اعماق تاریخ سر برآورده و می خواهد دوباره بر فوتبال کم فروغ گیلان بتابد.
این روزها هنگام عبور و مرور از کوچه و خیابان این شورونشاط را با ذره ذره وجودت لمس می کنی، دوباره پشت شیشه ماشین ها و مغازه ها، روی دکه و بیلبوردها این واژه ها نقش بربسته است:
#داماش_زنده_است!
#مابرمیگردیم
حالا این فینال و افتخار باعث شده سرشان را بالا بگیرند، بالاتر از همیشه! با همه این وصف ها، خوشحالی ها و تاریخ سازی ها یک چیز در کنج قلبشان سوسو زده و آزارشان می دهد، غم دیده نشدن!
اینکه در شهر و استان غریب هستند، اینکه دیده نمی شوند یا شاید نمی خواهند دیده شوند! تیمی که از لیگ دسته دوم فوتبال ایران به عنوان تنها نماینده گیلان به فینال صعود کرده اکنون بیش از هر زمان دیگری نیازمند توجه ویژه مسؤولان شهری و استانی است.
هدف اصلی داماش بازگشت به گذشته پرشکوه خود در لیگ برتر است، همین هدف است که مهم ترین اولویت این تیم را صعود به لیگ یک قرار داده تا بلافاصله برای لیگ برتری شدن برنامه ریزی کند، تیمی که به فینال جام حذفی صعود کرده و چندصد هزار تن از گیلانیان را سربلند و شادمان به انتظار فینال نشانده نیاز به حمایت ویژه تری دارد.
داماش به پشتوانه هواداران تک تیمی خود خود با صرف فعل خواستن و تبدیل غیرممکن به ممکن به همه ی کسانی که دستی بر آتش دارند یک تلنگر زده است، تلنگری که بیان می کند داماش زنده است و برمی گردد، تلنگری که شاید مسؤولان را از خواب زمستانی بیدار کرده و توجهشان را به داماش معطوف سازد.
صعود به فینال جام حذفی، فینالی که دروازه آسیا بوده و می تواند رونق اقتصادی گیلان و شور و شعف وصف ناپذیر مردمان این دیار را به همراه داشته باشد برای مسؤولان شهر و استان چندان پراهمیت نبوده است، شاید آنان هنوز داماش را باور ندارند، مسؤولانی که حتی برخی از آنان حاضر به یک پیام تبریک خشک وخالی برای این تیم نشده اند، مسؤولانی که با حضور در اردوی داماش می توانستند انگیزه دوچندانی به این تیم دهند.
داماش امروز بیش ازپیش نیاز به حمایت مادی و معنوی مسؤولان شهری و استانی داشته و با انسجام و همدلی، صعود به آسیا دور از ذهن نخواهد بود، صعودی که همیت و تلاش مسؤولان را در کنار جان فشانی بازیکنان داماشی می طلبد.
مدت هاست وقتی موسم بازی های داماش فرا می رسد جز چند خبرنگار و چند چهره ثابت در جایگاه ویژه – که گویی به صندلی های خاک گرفته دوخته شده اند – فرد آشنایی از جنس مسؤولان شهری و استانی در ورزشگاه دیده نمی شود، مدت هاست که مسؤولان این شهر حتی یادشان نمی آید رنگ لباس خاطره سازان شهرشان چه رنگی است ولی اکنون با صعود داماش به فینال دوباره بازار عکس و بیانیه داغ شده است، قصه تلخ آن که برخی نیز ناراحت از اینکه پیش بینی شان از باخت داماش مقابل سایپا غلط از آب درآمده و در عکس های یادگاری صعود به فینال حضور نداشتند، خود را شماتت می کنند! عکس هایی که اگر محبوبیت چندانی برایشان به ارمغان نمی آورد دست کم معروفیت را در پی داشت!
داماش قصه ی ما نه نیاز به عکس های یادگاری مسؤولان دارد نه به به چهچه آنان! داماشی ها مرد و زن، پیر و جوان تمنایی دارند؛ تمنای یک نگاه گیرا! داماش قصه ما یادآور آشنایی است در دیار غریبه ها با طعم ارغوان! و مسؤولان رنگی شهر یادآور شاخه ای جدا از تیمی باریشه و فارغ از هر رنگ و گرایش!
شاخه هم خون جدا مانده من
آسمان تو چه رنگ است امروز؟
بازیکنان داماش با قراردادهای مالی بسیار پایین در قیاس با تیم های لیگ برتری، تنها به دلیل عرق خود به استان گیلان و هواداران داماش در این تیم توپ می زنند، قراردادهایی که تنها یک چهارم آن پرداخت شده و چشم انتظار دریافت مابقی آن هستند، بازیکنانی که بزرگ ترین پاداششان، خوشحالی دل هواداران است ولی پرداخت پاداش از سوی مسؤولان، سوا از بحث مادی برایشان ارزش معنوی بالایی خواهد داشت، «ارزش دیده شدن» از سوی مسؤولانی که مدت هاست سری به بازی های داماش نزده اند.
انتهای پیام/۳۳۸۹
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! می‌خوای درباره‌ی «داماش برای رؤیاسازی نیاز به حمایت مسؤولان دارد / عکس یادگاری با تیم برنده ممنوع!» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.