به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، مسئله انتخابات یکی از مهم ترین رویدادهای سیاسی هر جامعه ای محسوب می شود. میزان مشارکت مردم در این امر مهم نشانگر میزان وفاداری و همبستگی مردم هر سرزمینی نسبت به نظام خود محسوب می شود. در کشور ما ایران مسئله انتخابات با توجه به موقعیت سیاسی و ژئوپولوتیکی کشورمان در سطح جهانی، هربار نقطه عطفی در تاریخ سیاسی مان محسوب می شود به گونه ای که میزان حضور مردم پای صندوق های رأی و مشارکتشان در امر انتخابات کانون توجه رسانه های جهانی قرار می گیرد.

خب ملت ایران در این سطح توانستند وظیفه ملی خود را به خوبی ادا کنند؛ اما آنچه در ورای این مسائل باید مورد توجه قرار گیرد، مراقبت نسبت به انتخاب کاندیداها است؛ چه اینکه با نزدیک شدن به ایام انتخابات شاهدیم عده ای از کاندیداها با تطمیع مردم و با صرف هزینه های کلان سعی در جلب آرای ملت دارند. در چنین شرایطی باید توجه به معیارهای فرد صالح و سالم داشت چه اینکه هر فردی در قبال انتخابی که انجام می دهد، مسئول است. اگر فردی دانسته کاندیدایی را انتخاب کند که صلاحیت حضور در ارکان نظام را ندارد، در واقع مرتکب اشتباهی بزرگ شده است. بنابراین چه آن کاندیدایی که با تطمیع مردم برای خود رأی جمع می کند و چه آن فردی که کاندیدای غیر صالح را انتخاب می کند، هر دو مرتکب خطا می شوند و در هر بحران اجتماعی باید پاسخگوی خدای خود و وجدان خویش باشند.

امام خمینی (ره) در بیاناتی با تأکید نسبت به حساسیت در انتخاب افراد اصلح و پرهیز از تقلید کورکورانه در انتخاب کاندیداها اشاره داشتند «احدی شرعا نمی تواند به کسی کورکورانه و بدون تحقیق رأی بدهد و اگر در صلاحیت شخص یا اشخاصی تمام افراد و گروه ها نظر موافق داشتند، اما رأی دهنده تشخیصش بر خلاف همه آنها بود، تبعیت از آنها صحیح نیست و نزد خداوند مسئولیت دارد و اگر گروه یا اشخاص، صلاحیت فرد یا افرادی را تشخیص دادند و از این تأیید، برای رأی دهنده اطمینان حاصل شد، می تواند به آنها رأی دهد.» (صحیفه نور، ص ۲۳۲ (۲۲ بهمن ۶۲))

اما آنچه برای مردم در انتخاب کاندیدای اصلح اهمیت دارد، توجه به معیارهای دینی و اخلاقی افراد است. در نگاه آموزه های دین، فرد کاندیدا جهت تصاحب پست حکومتی در درجه اول باید دارای اصالت دینی و خانوادگی و نیز دارای اخلاقی نیکو و دور از روحیه طمع و اشرافی گری باشد. امیرالمؤمنین (ع) در بخشی از نامه خویش به مالک آن زمان که قصد داشت حاکمیت مصر را بپذیرد، نوشت: «کارگزاران دولتی را از میان مردمی «با تجربه» و «با حیا» و از «خاندان های صالح» و کسی که در مسلمانی سابقه درخشانی دارند، انتخاب کن؛ منهم أهل التجربة و الحیاء من أهل البیوتات الصالحة و القدم فی الإسلام المتقدمة». جالب است که حضرت به علت این امر هم اشاره کرده و فرمود: «زیرا اخلاق آنان گرامی تر، و آبرویشان محفوظ تر، و طمع و روزی شان کمتر و آینده نگری آنان بیشتر است؛ فإنهم أکرم أخلاقا و أصح أعراضا و أقل فی المطامع [إشرافا] إشراقا و أبلغ فی عواقب الأمور نظرا.»

همچنین آن حضرت در بخش دیگری نزدیک به این مضمون به چند شاخصه دیگر اشاره کرده و فرمودند: «در بین افراد مختلف به دنبال صاحبان کرامت و شرافت و خانواده های شایسته و دارای سوابق نیکو باش. سپس در بین آنها با دلاورمردان و شجاعان و بخشندگان و جوانمردان رابطه برقرار برقرار کن، زیرا آن ها جامع بزرگواری و شاخه هایی از خوبی و احسانند. ثم الصق بذوی الاحساب و اهل البیوتات الصالحة و السوابق الحسنة. ثم اهل النجدة و الشجاعة و السخاء و السماحة جماع من الکرم، و شعب من العرف.»

همچنین در نگاه امیرالمؤمنین (ع) شخص مسئول باید عاری از خشونت در قبال مردم باشد و مدرا را پیشه خود کند و نسبت به مردم متواضع و گشاده رو باشد. حضرت خطاب به مالک می نویسد: «پس در مشکلات از خدا یاری جو و درشت خویی را با اندک نرمی بیامیز. در آنجا که مدارا کردن بهتر است مدارا کن و در جایی که جز با خشونت کار انجام نگیرد، خشونت به خرج بده. پر و بالت را برابر رعیت بگستران، با مردم گشاده روی و فروتن باش و با ملایمت رفتار کن؛ و ارفق ما کان الرفق أرفق و اعتزم بالشدة حین لا تغنی عنک إلا الشدة، و اخفض للرعیة جناحک و ابسط لهم وجهک و ألن لهم جانبک.»

بنابراین ضروری است مردم سوای از جهت گیری های سیاسی و با توجه به معیارهای مندرج در آموزه های دینی و اخلاقی دست به انتخابی صحیح بزنند. در این بین آموزه های علوی از اهمیت فراوانی برخوردار است.

انتهای پیام/