به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره رعد، سیزدهمین سورهٔ قرآن و جزو سوره های مدنی است که در جزء سیزدهم قرآن جای گرفته است. رعد به معنای غرش آسمان است و از آیه سیزدهم گرفته شده است. این سوره درباره توحید و قدرت خداوند، حقانیت قرآن و نبوت پیامبر اسلام، رستاخیز و وصف بهشت و جهنم سخن می گوید.

از آیات مشهور این سوره آیه ۲۸ است که آرامش دل ها را در گرو یاد خدا می داند و آیه ۴۳ که بنابر نظر برخی مفسران، مراد از «من عنده علم الکتاب» در آن، امام علی(ع) است. نقل شده است هر کس سوره رعد را تلاوت کند، خداوند ده برابر ابرهای موجود در گذشته، حال و آینده به او حسنه می دهد.

أفمن یعلم أنما أنزل إلیک من ربک الحق کمن هو أعمی إنما یتذکر أولو الألباب ﴿۱۹﴾

پس آیا کسی که می داند آنچه از جانب پروردگارت به تو نازل شده حقیقت دارد مانند کسی است که کوردل است تنها خردمندانند که عبرت می گیرند (۱۹)

الذین یوفون بعهد الله ولا ینقضون المیثاق ﴿۲۰﴾

همانان که به پیمان خدا وفادارند و عهد [او] را نمی شکنند (۲۰)

والذین یصلون ما أمر الله به أن یوصل ویخشون ربهم ویخافون سوء الحساب ﴿۲۱﴾

و آنان که آنچه را خدا به پیوستنش فرمان داده می پیوندند و از پروردگارشان می ترسند و از سختی حساب بیم دارند (۲۱)

والذین صبروا ابتغاء وجه ربهم وأقاموا الصلاة وأنفقوا مما رزقناهم سرا وعلانیة ویدرءون بالحسنة السیئة أولئک لهم عقبی الدار ﴿۲۲﴾

و کسانی که برای طلب خشنودی پروردگارشان شکیبایی کردند و نماز برپا داشتند و از آنچه روزیشان دادیم نهان و آشکارا انفاق کردند و بدی را با نیکی می زدایند ایشان راست فرجام خوش سرای باقی (۲۲)

جنات عدن یدخلونها ومن صلح من آبائهم وأزواجهم وذریاتهم والملائکة یدخلون علیهم من کل باب ﴿۲۳﴾

[همان] بهشتهای عدن که آنان با پدرانشان و همسرانشان و فرزندانشان که درستکارند در آن داخل می شوند و فرشتگان از هر دری بر آنان درمی آیند (۲۳)

سلام علیکم بما صبرتم فنعم عقبی الدار ﴿۲۴﴾

[و به آنان می گویند] درود بر شما به [پاداش] آنچه صبر کردید راستی چه نیکوست فرجام آن سرای (۲۴)

والذین ینقضون عهد الله من بعد میثاقه ویقطعون ما أمر الله به أن یوصل ویفسدون فی الأرض أولئک لهم اللعنة ولهم سوء الدار ﴿۲۵﴾

و کسانی که پیمان خدا را پس از بستن آن می شکنند و آنچه را خدا به پیوستن آن فرمان داده می گسلند و در زمین فساد می کنند بر ایشان لعنت است و بد فرجامی آن سرای ایشان راست (۲۵)

الله یبسط الرزق لمن یشاء ویقدر وفرحوا بالحیاة الدنیا وما الحیاة الدنیا فی الآخرة إلا متاع ﴿۲۶﴾

خدا روزی را برای هر که بخواهد گشاده یا تنگ می گرداند و[لی آنان] به زندگی دنیا شاد شده اند و زندگی دنیا در [برابر] آخرت جز بهره ای [ناچیز] نیست (۲۶)

ویقول الذین کفروا لولا أنزل علیه آیة من ربه قل إن الله یضل من یشاء ویهدی إلیه من أناب ﴿۲۷﴾

و کسانی که کافر شده اند می گویند چرا از جانب پروردگارش معجزه ای بر او نازل نشده است بگو در حقیقت خداست که هر کس را بخواهد بی راه می گذارد و هر کس را که [به سوی او] بازگردد به سوی خود راه می نماید (۲۷)

الذین آمنوا وتطمئن قلوبهم بذکر الله ألا بذکر الله تطمئن القلوب ﴿۲۸﴾

همان کسانی که ایمان آورده اند و دلهایشان به یاد خدا آرام می گیرد آگاه باش که با یاد خدا دلها آرامش می یابد (۲۸)

الذین آمنوا وعملوا الصالحات طوبی لهم وحسن مآب ﴿۲۹﴾

کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده اند خوشا به حالشان و خوش سرانجامی دارند (۲۹)

کذلک أرسلناک فی أمة قد خلت من قبلها أمم لتتلو علیهم الذی أوحینا إلیک وهم یکفرون بالرحمن قل هو ربی لا إله إلا هو علیه توکلت وإلیه متاب ﴿۳۰﴾

بدین گونه تو را در میان امتی که پیش از آن امتهایی روزگار به سر بردند فرستادیم تا آنچه را به تو وحی کردیم بر آنان بخوانی در حالی که آنان به [خدای] رحمان کفر می ورزند بگو اوست پروردگار من معبودی بجز او نیست بر او توکل کرده ام و بازگشت من به سوی اوست (۳۰)

ولو أن قرآنا سیرت به الجبال أو قطعت به الأرض أو کلم به الموتی بل لله الأمر جمیعا أفلم ییأس الذین آمنوا أن لو یشاء الله لهدی الناس جمیعا ولا یزال الذین کفروا تصیبهم بما صنعوا قارعة أو تحل قریبا من دارهم حتی یأتی وعد الله إن الله لا یخلف المیعاد ﴿۳۱﴾

و اگر قرآنی بود که کوهها بدان روان می شد یا زمین بدان قطعه قطعه می گردید یا مردگان بدان به سخن درمی آمدند [باز هم در آنان اثر نمیکرد] نه چنین است بلکه همه امور بستگی به خدا دارد آیا کسانی که ایمان آورده اند ندانسته اند که اگر خدا می خواست قطعا تمام مردم را به راه می آورد و کسانی که کافر شده اند پیوسته به [سزای] آنچه کرده اند مصیبت کوبنده ای به آنان می رسد یا نزدیک خانه هایشان فرود می آید تا وعده خدا فرا رسد آری خدا وعده [خود را] خلاف نمی کند (۳۱)

ولقد استهزئ برسل من قبلک فأملیت للذین کفروا ثم أخذتهم فکیف کان عقاب ﴿۳۲﴾

و بی گمان فرستادگان پیش از تو [نیز] مسخره شدند پس به کسانی که کافر شده بودند مهلت دادم آنگاه آنان را [به کیفر] گرفتم پس چگونه بود کیفر من (۳۲)

أفمن هو قائم علی کل نفس بما کسبت وجعلوا لله شرکاء قل سموهم أم تنبئونه بما لا یعلم فی الأرض أم بظاهر من القول بل زین للذین کفروا مکرهم وصدوا عن السبیل ومن یضلل الله فما له من هاد ﴿۳۳﴾

آیا کسی که بر هر شخصی بدانچه کرده است مراقب است [مانند کسی است که از همه جا بی خبر است] و برای خدا شریکانی قرار دادند بگو نامشان را ببرید آیا او را به آنچه در زمین است و او نمی داند خبر می دهید یا سخنی سطحی [و میانتهی] می گویید [چنین نیست] بلکه برای کسانی که کافر شده اند نیرنگشان آراسته شده و از راه [حق] بازداشته شده اند و هر که را خدا بی راه گذارد رهبری نخواهد داشت (۳۳)

لهم عذاب فی الحیاة الدنیا ولعذاب الآخرة أشق وما لهم من الله من واق ﴿۳۴﴾

برای آنان در زندگی دنیا عذابی است و قطعا عذاب آخرت دشوارتر است و برای ایشان در برابر خدا هیچ نگهدارنده ای نیست (۳۴)

مثل الجنة التی وعد المتقون تجری من تحتها الأنهار أکلها دائم وظلها تلک عقبی الذین اتقوا وعقبی الکافرین النار ﴿۳۵﴾

وصف بهشتی که به پرهیزگاران وعده داده شده [این است که] از زیر [درختان ] آن نهرها روان است میوه و سایه اش پایدار است این است فرجام کسانی که پرهیزگاری کرده اند و فرجام کافران آتش [دوزخ] است (۳۵)

والذین آتیناهم الکتاب یفرحون بما أنزل إلیک ومن الأحزاب من ینکر بعضه قل إنما أمرت أن أعبد الله ولا أشرک به إلیه أدعو وإلیه مآب ﴿۳۶﴾

و کسانی که به آنان کتاب [آسمانی] داده ایم از آنچه به سوی تو نازل شده شاد می شوند و برخی از دسته ها کسانی هستند که بخشی از آن را انکار می کنند بگو جز این نیست که من مامورم خدا را بپرستم و به او شرک نورزم به سوی او می خوانم و بازگشتم به سوی اوست (۳۶)

وکذلک أنزلناه حکما عربیا ولئن اتبعت أهواءهم بعدما جاءک من العلم ما لک من الله من ولی ولا واق ﴿۳۷﴾

و بدین سان آن [قرآن] را فرمانی روشن نازل کردیم و اگر پس از دانشی که به تو رسیده [باز] از هوسهای آنان پیروی کنی در برابر خدا هیچ دوست و حمایتگری نخواهی داشت (۳۷)

ولقد أرسلنا رسلا من قبلک وجعلنا لهم أزواجا وذریة وما کان لرسول أن یأتی بآیة إلا بإذن الله لکل أجل کتاب ﴿۳۸﴾

و قطعا پیش از تو [نیز] رسولانی فرستادیم و برای آنان زنان و فرزندانی قرار دادیم و هیچ پیامبری را نرسد که جز به اذن خدا معجزه ای بیاورد برای هر زمانی کتابی است (۳۸)

یمحو الله ما یشاء ویثبت وعنده أم الکتاب ﴿۳۹﴾

خدا آنچه را بخواهد محو یا اثبات می کند و اصل کتاب نزد اوست (۳۹)

وإن ما نرینک بعض الذی نعدهم أو نتوفینک فإنما علیک البلاغ وعلینا الحساب ﴿۴۰﴾

و اگر پاره ای از آنچه را که به آنان وعده می دهیم به تو بنمایانیم یا تو را بمیرانیم جز این نیست که بر تو رساندن [پیام] است و بر ما حساب [آنان] (۴۰)

أولم یروا أنا نأتی الأرض ننقصها من أطرافها والله یحکم لا معقب لحکمه وهو سریع الحساب ﴿۴۱﴾

آیا ندیده اند که ما [همواره] می آییم و از اطراف این زمین می کاهیم و خداست که حکم می کند برای حکم او باز دارنده ای نیست و او به سرعت حسابرسی می کند (۴۱)

وقد مکر الذین من قبلهم فلله المکر جمیعا یعلم ما تکسب کل نفس وسیعلم الکفار لمن عقبی الدار ﴿۴۲﴾

و به یقین کسانی که پیش از آنان بودند نیرنگ کردند ولی همه تدبیرها نزد خداست آنچه را که هر کسی به دست می آورد می داند و به زودی کافران بدانند که فرجام آن سرای از کیست (۴۲)

ویقول الذین کفروا لست مرسلا قل کفی بالله شهیدا بینی وبینکم ومن عنده علم الکتاب ﴿۴۳﴾

و کسانی که کافر شدند می گویند تو فرستاده نیستی بگو کافی است خدا و آن کس که نزد او علم کتاب است میان من و شما گواه باشد (۴۳)

انتهای پیام/