کد خبر: ۷۲۳۰۲۵ | ۱۴۰۴/۰۴/۱۸ ۰۹:۱۵:۰۹

امشب دو تیم رئال مادرید و پاری سن ژرمن در نیمه نهایی جام جهانی باشگاه ها به مصاف هم می روند. پادشاه فوتبال اروپا امشب برابر تیمی قرار می گیرد که به تازگی به صف قهرمانان قاره اضافه شده است. یک تقابل جذاب که سویه های جالبی از جمله حضور امباپه مقابل تیم سابقش را هم در دل خود دارد.

به گزارش روزنامه اعتماد، سوال اساسی در مورد تقابل تاکتیکی دو مربی زیرک این است که رئال مادرید در بازی های قبل از والورده برای ساپورت کردن الکساندرآرنولد استفاده کرده است، اما این تاکتیک مقابل پاری سن ژرمن چطور جواب می دهد؟

در حالی که ژابی آلونسو ایده های تاکتیکی اش را در رئال مادرید پیاده می کند، تغییرات ظریف و هوشمندانه ای در ترکیب این تیم در طول تورنمنت دیده شده است. این روند در جریان پیروزی ۳-۲ مادرید مقابل دورتموند در ورزشگاه مت لایف نیوجرسی نیز ادامه داشت؛ جایی که تیم آلونسو با شکلی سیال و منعطف بسته به داشتن یا نداشتن توپ، تغییر می کرد. با توجه به مشکلات رئال در پیشبرد بازی مقابل یوونتوس، آلونسو دوباره از سیستم چهار مدافع در زمان مالکیت استفاده کرد. اورلین شوامنی به جای بازی در نقش مدافع میانی در سیستم سه دفاعه، در پست همیشگی اش در خط میانی به میدان رفت. این تغییر باعث شد تا مادرید بتواند توپ را به صورت افقی و عمودی جابه جا کند و ساختار دفاعی دورتموند را به چالش بکشد.

در برخی مواقع آردا گولر برای ایجاد فضا و حفظ عرض زمین، بین مدافعان مرکزی یا حتی در موقعیت دفاع چپ عقب می کشید تا فران گارسیا بتواند جلو برود و عرض زمین را پوشش دهد. اما ساختار کلی تیم در مالکیت، از نظم مشخصی پیروی می کرد.

اما ساختار مادرید در زمان بدون توپ، بخش جالب تری داشت. ترنت الکساندر-آرنولد و دین هایسن، خریدهای جدید مادرید، به خوبی در خط دفاعی جا افتاده اند و آلونسو نیز از هماهنگی تیم در هفته های ابتدایی ابراز رضایت کرده است. مادرید تنها تیمی در جام جهانی باشگاه هاست که تاکنون در هیچ مسابقه ای عقب نیفتاده است.

با توجه به اینکه الکساندر-آرنولد بیشتر به دلیل مهارت های هجومی اش شناخته می شود تا دفاع نفر به نفر، آلونسو برای کاهش آسیب پذیری احتمالی در سمت راست دست به تغییرات ساختاری زده و این نقش را به فدریکو والورده سپرده است. این ملی پوش اروگوئه ای بارها به عنوان دفاع راست برای مادرید بازی کرده، اما در دیدار مقابل دورتموند، نقش او در حمایت از آرنولد در سمت راست تیم بسیار برجسته بود. والورده طبق معمول در همه جای زمین حضور داشت؛ هم در حفظ توپ و هم در پیشبرد حمله نقشی کلیدی ایفا کرد. بدون توپ، او اغلب نقش یک وینگ بک را بازی می کرد.

با توجه به اینکه کریم آدیمی از دورتموند مدام به سمت کناره ها متمایل می شد، آلونسو به خوبی از خطرات بالقوه این مهاجم سرعتی آگاه بود؛ مخصوصا زمانی که با وینگ بک تیمش، دنیل سونسون، پشتیبانی می شد.

وظیفه والورده این بود که در دفاع، به خط پشتی اضافه شود و ساختار دفاعی را به شکل پنج نفره درآورد. گاهی این به معنی قرار گرفتن آرنولد در موقعیتی مرکزی تر به عنوان یکی از مدافعان میانی بود … و گاهی اوقات، آرنولد به موقعیت قبلی اش در کناره بازمی گشت تا آدیمی را دنبال کند، در حالی که والورده داخل تر بازی می کرد تا فضاهای قابل نفوذ را ببندد و پشت مهاجمان حریف باقی بماند.

هوشمندی تاکتیکی بازیکنان آلونسو تا حدی بود که ساختار پنج نفره در دفاع، حتی با تغییر نفرات حفظ می شد.

برای مثال، در دقیقه ۲۳ بازی، زمانی که آنتونیو رودیگر به سمت کناره کشیده شد، آرنولد داخل آمد، هایسن به مرکز نزدیک و شوامنی به خط دفاعی اضافه شد تا خلئی به وجود نیاید. این ساختار دفاعی شناور، مزیت دیگری هم دارد: اینکه به مدافعانی مثل هایسن و رودیگر که سبک بازی تهاجمی تری دارند، اجازه می دهد به جلو بپرند و حملات را در مبدا خنثی کنند، چون می دانند که هم تیمی هایشان جای خالی آنها را پوشش خواهند داد. والورده حتی زمانی که به عنوان دفاع راست استفاده نمی شود، سابقه حمایت از دنی کارواخال را در سیستم آنچلوتی دارد، اما در سیستم آلونسو، میزان مشارکت او در خط دفاعی بیشتر شده است. نمونه ای عالی از هماهنگی آرنولد و والورده در نیمه دوم دیده شد؛ جایی که آرنولد جلو رفت تا با وینگ بک چپ دورتموند، سونسون، مقابله کند و والورده عقب آمد تا فضای خالی پشت او را ببندد و جلوی نفوذ فیلیکس نمچا را بگیرد.

این هماهنگی مثل یک سیستم قرقره ای عمل می کرد که احتمالا به اندازه تمام گل ها و سیوها، آلونسو را خوشحال کرده است. آلونسو پس از بازی گفت: «این یک تغییر تاکتیکی بود که می خواستیم انجام دهیم. او باید تصمیم می گرفت چه زمانی عقب بکشد و چه زمانی جلوتر پرس کند. ولی ما می دانیم که فده آنقدر بازیکن کاملی است که هر کاری از او بخواهی انجام می دهد. وقتی ترنت خسته بود، از فده به عنوان دفاع راست استفاده کردیم. خیلی خوشحالم که با او کار می کنم. او یکی از بازیکنان کلیدی ماست.»

اما چرا این موضوع اینقدر اهمیت دارد؟ چون آرنولد و والورده امشب در نیمه نهایی، وظیفه دشواری برای مهار خطرناک ترین حملات از سمت چپ اروپا یعنی پاری سن ژرمن خواهند داشت.

مهارت های خویچا کواراتسخلیا خود به تنهایی چالش بزرگی است، اما اضافه شدن بازیکنان پشتیبان با حرکات زیرکانه از عمق، مثل نفوذهای بدون توپ، باعث می شود مادرید مجبور شود در کناره ها تمرکز فوق العاده ای داشته باشد. ممکن است این تهدید از سمت مدافع چپ نونو مندس باشد، یکی از مهاجمان PSG یا هافبک پشتیبان که اغلب فابیان رویس است، اما تیم لوئیز انریکه استاد کشیدن مدافعان از موقعیتشان است.

در دیدار یک چهارم نهایی مقابل بایرن مونیخ، این دویه بود که با یک حرکت بدون توپ، باعث شد کواراتسخلیا در خط دفاعی ناهماهنگ بایرن فضا پیدا کند. او توپ را به پشت محوطه رساند، جایی که رویس کاملا آزاد بود و اگر ضربه اش دقیق تر بود، PSG می توانست بایرن را مجازات کند.

حتی وقتی این نفوذها منجر به دریافت پاس نشوند، به عنوان یک فریب تاکتیکی خطرناک هستند.

نمونه ای عالی از این موضوع در بازی PSG مقابل اینتر میامی دیده شد. باز هم یک نفوذ زیرکانه از سوی دویه، این بار کواراتسخلیا به درون محوطه زد و هیچ بازیکنی از میامی نتوانست بدون خطا جلوی او را بگیرد.

شاید بشود دفاع ضعیف را مقصر دانست، اما سرعت، قاطعیت و هماهنگی حرکات هجومی PSG برای کشیدن مدافعان و ایجاد فضا، در بالاترین سطح فوتبال هجومی قرار دارد. برای هواداران رئال مادرید، خبر خوب این است که انعطاف پذیری و سیالیت تیم در فازهای دفاعی و هجومی، تحت هدایت آلونسو کم کم نمایان شده است. بازی چهارشنبه، بزرگ ترین آزمون تاکتیکی تیم او تا به امروز خواهد بود. اگر رئال می خواهد تهدیدات PSG از جناح چپ را مهار کند، باید بار دیگر شاهد همکاری موثر آرنولد و والورده باشیم.