به گزارش خبرگزاری تسنیم از سمنان، از غریبانه عصر عاشورا هرچه همین قدر کافی است که عزاداران شهدای دشت نینوا حتی نتوانستند بر پیکرهای عزیزانشان حاضر شوند و در رثای شهادت غریبانه آنان مویه کنند.

آنگاه که حضرت زینب (س) وظیفه پاسداری از کودکان یتیم و پرستاری از امام سجاد (ع) را بر عهده داشت. آن هنگام که وی در بیابان های کربلا، به جای عزاداری برای شهیدان خود، مراقب جان کودکان و دختران بود تا در تاخت و تاز دشمن برای غارت خیمه ها، آسیبی به آن ها نرسد. آن زمان که همه به زینب(س) پناه می بردند و از ستم دشمنان شکایت می کردند.

مصیبت روز عاشورا هرچند بسیار سنگین بود و گران، ولی زینب (س) باید همچون کوهی استوار در برابر دشمنان می ایستاد و خم به ابرو نمی آورد. آری زینب کبری از عصر عاشورا رسالتی مهم بر عهده داشت؛ او از یک سو به نگهبانی کودکان یتیم و گردآوردن زنان و دختران همت گماشت و از دیگر سو به جمع آوری گمشدگان در بیابان مشغول شد تا صبر زینب در آینده زبانزد شیعیان شود.

آری در بیابان کربلا بود که زینب کبری (س) بعد از غارت و آتش زدن خیام آل الله، زنان و کودکان آواره را در خیمه ای جمع کرد و به تفقد و نوازش کودکان پرداخت. در آن بیابان ها بود زینب کبری (س) سراسیمه به جست وجوی کودکان گم شده در بوته های خار پرداخت و چه غریبانه که دو کودک تشنه لب گم شده خیام حسین (ع) را بی جان لا به لای آن بوته ها یافت. درهمان بیابان ها بود که زینب کبری (س) از فرط ناتوانی و خستگی نمازش را نشسته اقامه کرد؛ شاید هم قامتش از اندوه جانگاه واقعه نینوا راست نمی شد.

اینجا از عمق جان ناله بزنید؛ زینب (س) می شنود

عزاداری در صحرا، سنتی است که در چندسال اخیر توسط مردم و برخی هیئت های عزاداری در سمنان برپا می شود. کرونا اگرچه بسیاری از فعالیت ها و برنامه های روزمره مردم را لغو کرد؛ اما نتوانست ذره ای از عشق مردم به اهل بیت عصمت بکاهد؛ شاید هم مردم را برای عزاداری غریبانه در رثای غریب کربلا ترغیب کرد.

شاید که نه؛ قطعا عزاداری در صحرا از همان شام عاشورا و از بیابان های کربلا آغاز شد و آغازگر آن اسرای آن نبرد نابرابر به ویژه حضرت زینب (س) و حضرت سجاد (ع) بوده اند؛ اما هرچه هست، غربت عزاداری در صحرا بیشتر بوی غربت حسین (ع) و یاران و خاندانش را به مشام عزاداران می رساند.

گویا اینجا و در صحرا صدای ناله ها و مویه های عزاداران را زینب (س) می شنود. اصلا گویا اینجا تو خود کارگردان روضه واقعه کربلا و عاشورا می شوی. یا نه شاید هم با چشم دل واقعه کربلا و مظلومیت خاندان حسین (ع) را به تماشا می نشینی.

هرچه هست؛ عزاداری در صحرا واقعا حس عجیبی دارد. حسی که انگار ناله زدن از عمق جان برای حسین (ع) هم تو را سبک نمی کند. حسی که گویا تو را با فرشتگان هم ناله می کند و به تو می فهماند که همه عالم در عزای حسین فاطمه عزادارند.

برکات و فواید «احیای سنت عزاداری در صحرا»

برترین عمل در روز عاشورا زیارت حضرت در کربلا است، اما کسی که نمی تواند، به صحرا یا پشت بام برود.

امام باقر(ع) در حدیث معتبری ثواب زیارت کربلا در روز عاشورا را معادل «دو میلیون حج و دو میلیون عمره و دو میلیون جهاد در رکاب رسول خدا(ص)» برشمردند. و فرمودند اگر کسی قادر بر رفتن به کربلا نبود، به صحرا یا پشت بام خانه اش برود و به حضرت سلام کند و بر آن حضرت گریه کند، به همان ثواب می رسد. (کامل الزیارات، ص۱۷۵)

احیای این سنت که در گذشته بر اساس توصیۀ امام باقر(ع) رایج بوده است، فواید و برکات فراوانی دارد. از جمله:

اثر نور در حل مشکلات فردی و اجتماعی

کارهای پرثواب باعث افزایش نورانیت انسان می شود و این نور یک اثر واقعی در عالم می گذارد. در روایتی می فرماید خدا گاهی به واسطۀ یک فرد نورانی، بلایایی را از یک جامعه دفع می کند. پس نور ده ها وصدها هزار نفر چه اثری در عالم خواهد داشت؟

آثار دنیوی کارهای پرثواب

دستورات خداوند قبل از اینکه باعث سعادت انسان در آخرت شوند، سعادت و منافع دنیوی انسان را تأمین می کنند. اثر صدقه، جهاد و صلۀ رحم، قبل از آخرت، در دفع بلا و زندگی بهتر ما در همین دنیا دیده می شود. این حجم اعجاب انگیز از ثواب برای «عزاداری عاشورا در صحرا» قطعا بی حکمت نیست و قطعا به همین مقدار، آثار کم نظیر و اعجاب انگیزی در زندگی ما دارد.

معرفت و سوز بهتر و بیشتر نسبت به واقعۀ کربلا

واقعۀ عظیم کربلا و مصائب آن در صحرا اتفاق افتاده است. امام حسین(ع) و زنان و بچه هایش در صحرا محاصره شدند و از آب منع شدند. عزاداری در صحرا و در جوار خاک، باعث افزایش معرفت و توجه ما به حقائق کربلا و سوز دل ما می شود. تجربۀ کم نظیر اینگونه عزاداری ها را رزمنده ها در جبهه ها داشتند

خاطره ای به یادماندنی و اثرگذار

رفتن به صحرا برای عزاداری، به سادگی عزدارای در خانه یا محله نیست؛ نیازمند عزم، زحمت و یک سفر کوتاه است. اما این زحمت و زمانی که صرف می کنیم، باعث به یادماندنی تر و اثرگذارتر شدن عاشورا برای ما می شود. و اثر سازنده و قدرت آفرین عاشورا تا مدت زیادی در روح و روان ما می ماند.

اثر زحمت

معمولا کاری که انسان برایش بیشتر زحمت بکشد، اثرش هم بیشتر است. اینکه انسان به جای عزاداری پای تلویزیون، طبق روایت، به پشت بام یا صحرا برود، زحمت دارد، اما همین زحمتی که می کشد، «توجه قلبی» او به امام حسین(ع) و بهره مندی اش را خیلی بیشتر می کند. شبیه اتفاقی که در اعتکاف یا پیاده روی اربعین می افتد.

تعظیم شعائر حسینی و یاری حضرت زینب(س)

وظیفۀ ما نسبت به امام حسین(ع) اظهار محبت و ادب و بزرگ داشتن او است. کسی که با پای پیاده به زیارت اربعین می رود، می خواهد ارادت و ادب فراوان خود نسبت به سالار شهیدان را نشان دهد. رفتن به پشت بام خانه یا صحرا برای عزاداری در عاشورا، یک اظهار ادب و بزرگداشت ویژه برای امام حسین(ع) است و به همه نشان می دهد که امام حسین(ع) تا چه حد برای ما عزیز است. یعنی با این کار معرفت به حسین(ع) در جامعه تثبیت و تقویت می شود.

امام خمینی: هیاهو می خواهد!

امام خمینی(ره): «اگر فقط مقدسی بود و توی اتاق و توی خانه می نشست برای خودش و هی زیارت عاشورا می خواند و تسبیح می گرداند، نمانده بود چیزی، هیاهو می خواهد. هر مکتبی هیاهو می خواهد» (صحیفه امام، ج۸، ص۵۲۷)

منظور امام این است برای حفظ و تقویت راه امام حسین(ع)، باید محبت و معرفت شدید همۀ ما به امام حسین(ع) در جامعه و جهان دیده شود. شبیه پیاده روی اربعین، که این ارادت در اوج خودش دیده می شود.

در حال حاضر و با توجه به اهمیت رعایت پروتکل های بهداشتی و فاصلۀ اجتماعی، و برگزاری مراسم در فضای باز، قطعا یکی از بهترین راه های عزاداری عاشورا، عزدارای در صحرا است.

انتهای پیام/۳۶۳/ی