به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره اسراء یا سبحان هفدهمین سوره قرآن و سوره ای مکی است. سوره را به این مناسبت که آیه نخست آن، از سفر شبانه پیامبر، از مسجدالحرام به بیت المقدس سخن می گوید، اسراء(سفر شبانه) نامیده اند؛ همچنین چون بخش زیادی از آن درباره بنی اسرائیل است، بنی اسرائیل نامیده می شود.

سوره اسراء ۱۱۱ آیه دارد و از لحاظ حجم، از سوره های مئون و متوسط قرآن است. در این سوره از موضوعاتی چون توحید، معاد، نفی شرک، معراج پیامبر، دلائل نبوت، اعجاز قرآن، نیکی به پدر و مادر، تأثیر گناه بر باورهای انسان و بنی اسرائیل سخن به میان آمده است.

تلاوت مجلسی سوره اسراء آیات ۱-۴۰

بسم الله الرحمن الرحیم

به نام خداوند رحمتگر مهربان

سبحان الذی أسری بعبده لیلا من المسجد الحرام إلی المسجد الأقصی الذی بارکنا حوله لنریه من آیاتنا إنه هو السمیع البصیر ﴿۱﴾

منزه است آن [خدایی] که بنده اش را شبانگاهی از مسجد الحرام به سوی مسجد الاقصی که پیرامون آن را برکت داده ایم سیر داد تا از نشانه های خود به او بنمایانیم که او همان شنوای بیناست (۱)

وآتینا موسی الکتاب وجعلناه هدی لبنی إسرائیل ألا تتخذوا من دونی وکیلا ﴿۲﴾

و کتاب آسمانی را به موسی دادیم و آن را برای فرزندان اسرائیل رهنمودی گردانیدیم که زنهار غیر از من کارسازی مگیرید (۲)

ذریة من حملنا مع نوح إنه کان عبدا شکورا ﴿۳﴾

[ای] فرزندان کسانی که [آنان را در کشتی] با نوح برداشتیم راستی که او بنده ای سپاسگزار بود (۳)

وقضینا إلی بنی إسرائیل فی الکتاب لتفسدن فی الأرض مرتین ولتعلن علوا کبیرا ﴿۴﴾

و در کتاب آسمانی[شان] به فرزندان اسرائیل خبر دادیم که قطعا دو بار در زمین فساد خواهید کرد و قطعا به سرکشی بسیار بزرگی برخواهید خاست (۴)

فإذا جاء وعد أولاهما بعثنا علیکم عبادا لنا أولی بأس شدید فجاسوا خلال الدیار وکان وعدا مفعولا ﴿۵﴾

پس آنگاه که وعده [تحقق] نخستین آن دو فرا رسد بندگانی از خود را که سخت نیرومندند بر شما می گماریم تا میان خانه ها[یتان برای قتل و غارت شما] به جستجو درآیند و این تهدید تحققیافتنی است (۵)

ثم رددنا لکم الکرة علیهم وأمددناکم بأموال وبنین وجعلناکم أکثر نفیرا ﴿۶﴾

پس [از چندی] دوباره شما را بر آنان چیره می کنیم و شما را با اموال و پسران یاری می دهیم و [تعداد] نفرات شما را بیشتر می گردانیم (۶)

إن أحسنتم أحسنتم لأنفسکم وإن أسأتم فلها فإذا جاء وعد الآخرة لیسوءوا وجوهکم ولیدخلوا المسجد کما دخلوه أول مرة ولیتبروا ما علوا تتبیرا ﴿۷﴾

اگر نیکی کنید به خود نیکی کرده اید و اگر بدی کنید به خود [بد نموده اید] و چون تهدید آخر فرا رسد [بیایند] تا شما را اندوهگین کنند و در معبد[تان] چنانکه بار اول داخل شدند [به زور] درآیند و بر هر چه دست یافتند یکسره [آن را] نابود کنند (۷)

عسی ربکم أن یرحمکم وإن عدتم عدنا وجعلنا جهنم للکافرین حصیرا ﴿۸﴾

امید است که پروردگارتان شما را رحمت کند و[لی] اگر [به گناه] بازگردید [ما نیز به کیفر شما] بازمی گردیم و دوزخ را برای کافران زندان قرار دادیم (۸)

إن هذا القرآن یهدی للتی هی أقوم ویبشر المؤمنین الذین یعملون الصالحات أن لهم أجرا کبیرا ﴿۹﴾

قطعا این قرآن به [آیینی] که خود پایدارتر است راه می نماید و به آن مؤمنانی که کارهای شایسته می کنند مژده می دهد که پاداشی بزرگ برایشان خواهد بود (۹)

وأن الذین لا یؤمنون بالآخرة أعتدنا لهم عذابا ألیما ﴿۱۰﴾

و اینکه برای کسانی که به آخرت ایمان نمی آورند عذابی پر درد آماده کرده ایم (۱۰)

ویدع الإنسان بالشر دعاءه بالخیر وکان الإنسان عجولا ﴿۱۱﴾

و انسان [همان گونه که] خیر را فرا می خواند [پیشامد] بد را می خواند و انسان همواره شتابزده است (۱۱)

وجعلنا اللیل والنهار آیتین فمحونا آیة اللیل وجعلنا آیة النهار مبصرة لتبتغوا فضلا من ربکم ولتعلموا عدد السنین والحساب وکل شیء فصلناه تفصیلا ﴿۱۲﴾

و شب و روز را دو نشانه قرار دادیم نشانه شب را تیره گون و نشانه روز را روشنی بخش گردانیدیم تا [در آن] فضلی از پروردگارتان بجویید و تا شماره سالها و حساب [عمرها و رویدادها] را بدانید و هر چیزی را به روشنی باز نمودیم (۱۲)

وکل إنسان ألزمناه طائره فی عنقه ونخرج له یوم القیامة کتابا یلقاه منشورا ﴿۱۳﴾

و کارنامه هر انسانی را به گردن او بسته ایم و روز قیامت برای او نامه ای که آن را گشاده می بیند بیرون می آوریم (۱۳)

اقرأ کتابک کفی بنفسک الیوم علیک حسیبا ﴿۱۴﴾

نامه ات را بخوان کافی است که امروز خودت حسابرس خود باشی (۱۴)

من اهتدی فإنما یهتدی لنفسه ومن ضل فإنما یضل علیها ولا تزر وازرة وزر أخری وما کنا معذبین حتی نبعث رسولا ﴿۱۵﴾

هر کس به راه آمده تنها به سود خود به راه آمده و هر کس بیراهه رفته تنها به زیان خود بیراهه رفته است و هیچ بردارنده ای بار گناه دیگری را بر نمی دارد و ما تا پیامبری برنینگیزیم به عذاب نمی پردازیم (۱۵)

وإذا أردنا أن نهلک قریة أمرنا مترفیها ففسقوا فیها فحق علیها القول فدمرناها تدمیرا ﴿۱۶﴾

و چون بخواهیم شهری را هلاک کنیم خوشگذرانانش را وا می داریم تا در آن به انحراف [و فساد] بپردازند و در نتیجه عذاب بر آن [شهر] لازم گردد پس آن را [یکسره] زیر و زبر کنیم (۱۶)

وکم أهلکنا من القرون من بعد نوح وکفی بربک بذنوب عباده خبیرا بصیرا ﴿۱۷﴾

و چه بسیار نسلها را که ما پس از نوح به هلاکت رساندیم و پروردگار تو به گناهان بندگانش بس آگاه و بیناست (۱۷)

من کان یرید العاجلة عجلنا له فیها ما نشاء لمن نرید ثم جعلنا له جهنم یصلاها مذموما مدحورا ﴿۱۸﴾

هر کس خواهان [دنیای] زودگذر است به زودی هر که را خواهیم [نصیبی] از آن می دهیم آنگاه جهنم را که در آن خوار و رانده داخل خواهد شد برای او مقرر می داریم (۱۸)

ومن أراد الآخرة وسعی لها سعیها وهو مؤمن فأولئک کان سعیهم مشکورا ﴿۱۹﴾

و هر کس خواهان آخرت است و نهایت کوشش را برای آن بکند و مؤمن باشد آنانند که تلاش آنها مورد حق شناسی واقع خواهد شد (۱۹)

کلا نمد هؤلاء وهؤلاء من عطاء ربک وما کان عطاء ربک محظورا ﴿۲۰﴾

هر دو [دسته] اینان و آنان را از عطای پروردگارت مدد می بخشیم و عطای پروردگارت [از کسی] منع نشده است (۲۰)

انظر کیف فضلنا بعضهم علی بعض وللآخرة أکبر درجات وأکبر تفضیلا ﴿۲۱﴾

ببین چگونه بعضی از آنان را بر بعضی دیگر برتری داده ایم و قطعا درجات آخرت و برتری آن بزرگتر و بیشتر است (۲۱)

لا تجعل مع الله إلها آخر فتقعد مذموما مخذولا ﴿۲۲﴾

معبود دیگری با خدا قرار مده تا نکوهیده و وامانده بنشینی (۲۲)

وقضی ربک ألا تعبدوا إلا إیاه وبالوالدین إحسانا إما یبلغن عندک الکبر أحدهما أو کلاهما فلا تقل لهما أف ولا تنهرهما وقل لهما قولا کریما ﴿۲۳﴾

و پروردگار تو مقرر کرد که جز او را مپرستید و به پدر و مادر [خود] احسان کنید اگر یکی از آن دو یا هر دو در کنار تو به سالخوردگی رسیدند به آنها [حتی] اوف مگو و به آنان پرخاش مکن و با آنها سخنی شایسته بگوی (۲۳)

واخفض لهما جناح الذل من الرحمة وقل رب ارحمهما کما ربیانی صغیرا ﴿۲۴﴾

و از سر مهربانی بال فروتنی بر آنان بگستر و بگو پروردگارا آن دو را رحمت کن چنانکه مرا در خردی پروردند (۲۴)

ربکم أعلم بما فی نفوسکم إن تکونوا صالحین فإنه کان للأوابین غفورا ﴿۲۵﴾

پروردگار شما به آنچه در دلهای خود دارید آگاه تر است اگر شایسته باشید قطعا او آمرزنده توبه کنندگان است (۲۵)

وآت ذا القربی حقه والمسکین وابن السبیل ولا تبذر تبذیرا ﴿۲۶﴾

و حق خویشاوند را به او بده و مستمند و در راهمانده را [دستگیری کن] و ولخرجی و اسراف مکن (۲۶)

إن المبذرین کانوا إخوان الشیاطین وکان الشیطان لربه کفورا ﴿۲۷﴾

چرا که اسرافکاران برادران شیطانهایند و شیطان همواره نسبت به پروردگارش ناسپاس بوده است (۲۷)

وإما تعرضن عنهم ابتغاء رحمة من ربک ترجوها فقل لهم قولا میسورا ﴿۲۸﴾

و اگر به امید رحمتی که از پروردگارت جویای آنی از ایشان روی می گردانی پس با آنان سخنی نرم بگوی (۲۸)

ولا تجعل یدک مغلولة إلی عنقک ولا تبسطها کل البسط فتقعد ملوما محسورا ﴿۲۹﴾

و دستت را به گردنت زنجیر مکن و بسیار [هم] گشاده دستی منما تا ملامت شده و حسرتزده بر جای مانی (۲۹)

إن ربک یبسط الرزق لمن یشاء ویقدر إنه کان بعباده خبیرا بصیرا ﴿۳۰﴾

بی گمان پروردگار تو برای هر که بخواهد روزی را گشاده یا تنگ می گرداند در حقیقت او به [حال] بندگانش آگاه بیناست (۳۰)

ولا تقتلوا أولادکم خشیة إملاق نحن نرزقهم وإیاکم إن قتلهم کان خطئا کبیرا ﴿۳۱﴾

و از بیم تنگدستی فرزندان خود را مکشید ماییم که به آنها و شما روزی می بخشیم آری کشتن آنان همواره خطایی بزرگ است (۳۱)

ولا تقربوا الزنا إنه کان فاحشة وساء سبیلا ﴿۳۲﴾

و به زنا نزدیک مشوید چرا که آن همواره زشت و بد راهی است (۳۲)

ولا تقتلوا النفس التی حرم الله إلا بالحق ومن قتل مظلوما فقد جعلنا لولیه سلطانا فلا یسرف فی القتل إنه کان منصورا ﴿۳۳﴾

و نفسی را که خداوند حرام کرده است جز به حق مکشید و هر کس مظلوم کشته شود به سرپرست وی قدرتی داده ایم پس [او] نباید در قتل زیاده روی کند زیرا او [از طرف شرع] یاری شده است (۳۳)

ولا تقربوا مال الیتیم إلا بالتی هی أحسن حتی یبلغ أشده وأوفوا بالعهد إن العهد کان مسئولا ﴿۳۴﴾

و به مال یتیم جز به بهترین وجه نزدیک مشوید تا به رشد برسد و به پیمان [خود] وفا کنید زیرا که از پیمان پرسش خواهد شد (۳۴)

وأوفوا الکیل إذا کلتم وزنوا بالقسطاس المستقیم ذلک خیر وأحسن تأویلا ﴿۳۵﴾

و چون پیمانه می کنید پیمانه را تمام دهید و با ترازوی درست بسنجید که این بهتر و خوش فرجامتر است (۳۵)

ولا تقف ما لیس لک به علم إن السمع والبصر والفؤاد کل أولئک کان عنه مسئولا ﴿۳۶﴾

و چیزی را که بدان علم نداری دنبال مکن زیرا گوش و چشم و قلب همه مورد پرسش واقع خواهند شد (۳۶)

ولا تمش فی الأرض مرحا إنک لن تخرق الأرض ولن تبلغ الجبال طولا ﴿۳۷﴾

و در [روی] زمین به نخوت گام برمدار چرا که هرگز زمین را نمی توانی شکافت و در بلندی به کوهها نمی توانی رسید (۳۷)

کل ذلک کان سیئه عند ربک مکروها ﴿۳۸﴾

همه این [کارها] بدش نزد پروردگار تو ناپسندیده است (۳۸)

ذلک مما أوحی إلیک ربک من الحکمة ولا تجعل مع الله إلها آخر فتلقی فی جهنم ملوما مدحورا ﴿۳۹﴾

این [سفارشها] از حکمتهایی است که پروردگارت به تو وحی کرده است و با خدای یگانه معبودی دیگر قرار مده و گرنه حسرتزده و مطرود در جهنم افکنده خواهی شد (۳۹)

أفأصفاکم ربکم بالبنین واتخذ من الملائکة إناثا إنکم لتقولون قولا عظیما ﴿۴۰﴾

آیا [پنداشتید که] پروردگارتان شما را به [داشتن] پسران اختصاص داده و خود از فرشتگان دخترانی برگرفته است حقا که شما سخنی بس بزرگ می گویید (۴۰)

انتهای پیام/