در صدر اسلام کسانی که تحت فشار شدید کفار بودند ایمانشان جدیتر بود
به گزارش خبرنگار مهر، بهترین راه برای شناختن پیغمبر اکرم (صلی الله علیه وآله) بیانات امیرالمؤمنین (علیه السلام) است. پیامبر اعظم (صلی الله علیه وآله) را از دیدگاه امیرالمؤمنین (علیه السلام) و در آینه نهج البلاغه بررسی کردیم.
آن چه پیش رو دارید گزیده ای از سخنان آیت الله مصباح یزدی در دفتر مقام معظم رهبری است که در شب ۲۳ ماه مبارک رمضان ۱۴۲۷ ایراد فرموده اند:
مؤمن تک بعدی
اوایل بعثت که مسلمان ها زندگی را به سختی می گذراندند و زیر فشار و شکنجه های گوناگون بودند، آنهایی که ایمان می آوردند ایمانشان جدی تر بود. قدر اسلام را بهتر می دانستند و بیشتر عمل می کردند. حالا هم در گوشه و کنار دنیا می بینیم کسانی که تازه مسلمان می شوند؛ و از آلودگی ها و فسادهای محیطشان رنج می برند، از ما مسلمان ترند. در صدر اسلام هم مخصوصا بین آنهایی که تحت فشار شدید کفار بودند افرادی پیدا می شد که می خواستند رفتارشان، سراپا خداپسند باشد.
نکته اول این که چرا در صدر اسلام این نوع افراد بیشتر بودند؟ و چطور امیرالمؤمنین (علیه السلام) آنها را به رخ اصحاب خودش می کشد، می فرماید چرا شما مانند مؤمنان زمان پیغمبر (صلی الله علیه وآله) نیستید؟
نکته دوم این که گاهی کسانی از سنت پیغمبر تبعیت می کنند اما تنها گوشهای از آن سنت ها را بلدند و تک بعدی نگاه می کنند. مثلا کسانی که اهتمام آن حضرت را به ذکر و عبادت و تهجد می بینند، برای عمل به سنت های پیغمبر، فقط به این چیزها می چسبند. نباید در تاریخ بگردیم ببینیم بعضی از مسلمان های صدر اسلام چه جور بودند، ما هم کور کورانه بخواهیم همانطور باشیم. افرادی تنها یک بعد از سنت ها و عبادت ها را یاد می گیرند اما از دستورات دیگر غافلند. عالم مقدس اهل تهجد از همسایه اش خبر ندارد. با اقوامش ارتباط ندارد! کسانی که می خواهند به پیغمبر تأسی کنند باید مجموع زندگی پیغمبر را در نظر بگیرند و در همه بعدها به او تأسی کنند. منتهی اگر با درجه صد نمی توانند، هر اندازه می توانند پیروی کنند، اما هماهنگ. کسی که یک بعد از رفتار پیغمبر را میبیند مانند انسانی است که رشد می کند اما اعضای بدنش با هم تناسب ندارد؛ سر بزرگ، بدن کوچک، دست و پاها نامتناسب و ناهماهنگ. همین ها باعث اختلاف روش ها و فرقه ها می شود. بعضی گرایش های انزوا طلبانه پیدا می کنند، بعضی یک جور دیگر. باید مجموع سنت ها را یاد بگیریم و هماهنگ پیش برویم.
سیمای اصحاب پیامبر (صلی الله علیه وآله)
یک روز صبح در عراق امیرالمؤمنین (علیه السلام) بعد از نماز صبح رویشان را طرف مردم برگردانند و فرمودند: لقد رأیت أصحاب محمد ص فما أری أحدا یشبههم منکم ۱- پیداست که آنها نسل دوم اسلام یا کسانی بودند که در عراق مسلمان شده و به خدمت پیغمبر (صلی الله علیه وآله) نرسیده بودند. می فرماید من اصحاب پیغمبر (صلی الله علیه وآله) را دیدم و با آنها معاشرت داشتم. شما شبیه آنها نیستید. مگر آنها چگونه بودند؟ لقد کانوا یصبحون شعثا غبر؛ اصحاب خاص پیغمبر صبح که می شد موهای سرشان ژولیده، صورتشان خاک آلود و رنگهاشان زرد شده بود. و قد باتوا سجدا و قیام؛ شب را تا صبح با سجده و نماز می گذراندند. یراوحون بین جباههم و خدودهم؛ آنقدر سجدهشان را طول می دادند که برای رفع خستگی صورتشان را روی خاک می گذاشتند.
یقفون علی مثل الجمر من ذکر معادهم؛ وقتی یاد قیامت می افتادند مانند کسی بودند که روی پاره آتشی ایستاده باشد. کأن بین أعینهم رکب المعزی من طول سجودهم؛ از بس سجده کرده بودند پیشانی هایشان مثل زانوی بز، پینه داشت. إذا ذکر الله هملت أعینهم حتی تبل جیوبهم؛ هنگام ذکر و توجه به خدا حالت لرزشی در اینها پیدا می شد به گونه ای که گریبانشان از اشک خیس می شد. و مادوا کما یمید الشجر یوم الریح العاصف، هنگام طوفان، درختان چگونه می شود؟ شاخه های درخت چه جور میلرزد؟ این گونه بدنشان می لرزید. به چه علت؟ خوفا من العقاب و رجاء للثواب، پیداست گریه فقط همیشه گریه خوف نیست؛ گریه شوق و رجا هم هست.
در طول تاریخ و حالا هم فرقه هایی هستند که بسیار به عبادات و ذکر و زهد اهمیت می دهند. خب اینها استناد به سنت پیغمبر است ولی سنت پیامبر (صلی الله علیه وآله) فقط اینها نبود. مجموعی از اعمال بود که وظایف فردی، خانوادگی، اجتماعی، سیاسی و فعالیت های اقتصادی را هم در بر می گرفت.
سخن علی (ع)؛ به اهل صفین
و لقد کنا مع رسول الله ص نقتل آباءنا و أبناءنا و إخواننا ۲؛ زمان پیغمبر صحبت کفر و ایمان بود وقتی دستور جهاد می رسید دیگر ما نگاه نمی کردیم طرفمان کیست. خویش و قوم هستیم؟ جز باند و حزب ما هست یا نیست!؟ با او می جنگیدیم ولو پدر یا پسر و برادرمان باشد. ما یزیدنا ذلک إلا إیمانا و تسلیم؛ آن مبارزه بر ایمان و تسلیم ما می افزود و مضیا علی اللقم و صبرا علی مضض الألم و جدا فی جهاد العدو؛ و ما را در جاده وسیع حق و صبر و بردباری و در برابر ناگواریها و جهاد و کوشش در برابر دشمن، ثابت قدم می ساخت.
و لقد کان الرجل منا و الآخر من عدونا یتصاولان تصاول الفحلین؛ مثل دو پهلوان که با هم کشتی می گیرند هر کدام مواظبند ببینند طرف چه غفلتی پیدا می کند تا از گوشهای به او ضربه بزند. یتخالسان أنفسهما أیهما یسقی صاحبه کأس المنون؛ تلاش می کردند فرصتی پیدا کنند تا جام مرگ را به طرف بنوشانند. فمرة لنا من عدونا و مرة لعدونا من؛ گاهی ما موفق می شدیم دشمن را بکشیم گاهی هم دشمن ما را می کشت. این وضع ما در مقام اطاعت امر پیغمبر در میدان جهاد بود.
فقط این نبود که شب تا صبح در حال سجده و گریه به عبادت بپردازیم فلما رأی الله صدقن؛ وقتی خدا دید ما راست میگوییم، أنزل بعدونا الکبت و أنزل علینا النصر؛ خدا ذلت و خواری را بر دشمن و پیروزی را بر ما مسلمان ها نازل کرد، حتی استقر الإسلام ملقیا جرانه و متبوئا أوطانه؛ تا این که اسلام استقرار پیدا کرد و در سرزمین های پهناور فراگیر شد. و لعمری لو کنا نأتی ما أتیتم؛ اگر ما هم مثل شما روح سازش داشتیم و راحتطلب و فقط مرد سجاده بودیم!، ما قام للدین عمود؛ خیمه دین برپا و عمودی برای این خیمه یافت نمی شد. و لا اخضر للإیمان عود؛ شاخه ایمان هیچ وقت سرسبز و خرم نمی شد. و ایم الله لتحتلبنها دما و لتتبعنها ندم؛ بعد حضرت قسم می خورد با این وضع و روحیه راحتطلبی که شما دارید به جای شیر از سینه شتر خون خواهید دوشید و سرانجامی جز ندامت و پشیمانی ندارید.
قرآن و سنت برای کیست؟
این دو نمونه از فرمایشات امیرالمؤمنین (علیه السلام) بود که فرمود کنا مع رسول الله (صلی الله علیه وآله). اصحاب رسول الله (صلی الله علیه وآله) در مقام عبادتشان آن گونه بودند که صبح از زیادی عبادت و سجده، صورتشان خاک آلود بود، (البته مسجد آن وقت ها این جور نبود که قالی و فرش داشته باشد؛ معمولا همه، نمازهایی که می خواندند روی خاک بود) و درمقام جهاد هم این گونه که ذکر شد جانفشانی می کردند. این سنت پیغمبر است. اگر یک کسی می خواهد رفتار پیغمبر را عمل کند باید سنت پیغمبر را همه جانبه ببیند. نه در هنگام عبادت تنبلی کند و نه در مقام جهاد و اجتماع و… و.
تصور کنید من و شما سالی دو سه شب احیا می گیریم. از این دو سه شب آن اندازه اش را هم که چرت می زنیم منها کنید چه کار می کنیم؟ می نشینیم دعای ابوحمزه و دعای جوشن کبیر و چند صفحه قرآن و دعایی می خوانیم و قرآن سرمی گیریم. سالی دو سه شب این جور احیا می گیریم.
کسانی بودند که هر شبشان این گونه بود؛ إن ربک یعلم أنک تقوم أدنی من ثلثی اللیل ای پیامبر تنها تو نیستی که دو سوم شب را به عبادت مشغولی بلکه، و طائفة من الذین معک؛ گروهی هم مانند تو هستند. قرآن از اوصاف اینها نقل می کند، إذا تتلی علیهم آیات الرحمن خروا سجدا و بکیا ۳؛ وقتی آیات قرآن بر اینها تلاوت می شود به حال سجده روی زمین میافتند در حالی که اشک از چشمانشان می آید. این چه حالیست؟ مگر قرآن خواندن، به سجده افتادن و گریه کردن دارد؟ اینها را قرآن برای چه کسی گفته است؟ سنت پیغمبر (صلی الله علیه وآله) را چه کسی باید تبعیت کند؟ ما چه اندازه از آن تبعیت می کنیم!؟ و آیا واقعا آن اوصافی که در قرآن برای منافقین ذکر شده، درباره ما صادق نیست؟
دور شده ایم!
از دستورات و تربیت اسلام، از آن روحی که پیغمبر اکرم (صلی الله علیه وآله) در جامعه اسلامی دمید، بسیار دور شدیم. خودش مجسمه اسلام بود، شاگردی مثل علی را تربیت کرد و اصحابی که علی از آنها این چنین یاد می کند. آن وقت ما ادعا داریم شیعه علی هستیم.
أنک تقوم أدنی من ثلثی اللیل؛ بعد خدا می فرماید که ما این کارها را برای شما واجب نکردیم [البته تهجد بر پیغمبر اکرم (صلی الله علیه وآله) واجب بود] علم أن سیکون منکم مرضی و آخرون یضربون فی الأرض ۴؛ خدا می داند شما همیشه سلامتی ندارید که هر شب بتوانید این همه عبادت کنید و قرآن بخوانید. خیلیها ممکن است مریض یا مسافر باشند.
حال که این جور است فاقرؤا ما تیسر منه؛ ۱ پس هر قدر می توانید قرآن بخوانید. اما واقعا چقدر از این سنت های پیغمبر (صلی الله علیه وآله) یاد گرفتهایم و عمل می کنیم؟ و متأسفانه روز به روز شرایطی فراهم می شود که توفیق عبادتهای مختصرش هم پیدا نمی شود. کم کم دارد یک فرهنگ عمومی می شود که تا ساعت دوازده یا از دوازده گذشته، باید تلویزیون تماشا کرد! یا احیانا سی دی! البته انشاالله از همانهایی که اجازه وزارت محترم ارشاد اسلامی دارند! بالاخره زندگی باید شاد باشد! آن وقت آیا می توان ساعت سه و چهار بلند شد و نماز شب خواند؟ اگر نماز صبحش قضا نشد باید از آن خشنود بود!
سنت پیغمبر (صلی الله علیه وآله) این گونه بود که می آمدند نماز مغرب را در مسجد می خواندند، می رفتند خانه هایشان شام می خوردند و برمیگشتند نماز عشاء را می خواندند می رفتند می خوابیدند. آن وقت می توانستند قبل از نیمه شب بلند شوند و تا صبح به عبادت بپردازند.
عنایت ولی عصر «عج»
الحمدلله به برکت عنایات ولی عصر «عج»؛ عشق و علاقه خاصی به معنویت در این نسل جدید به وجود آمده است. این عنایت الهی است تا جبران آن روح فسادی باشد که از در و دیوار میبارد. یک روح معنوی و خدادادی در این جامعه دمیده شده است که خدا را هزار مرتبه شکر چنین چیزی وجود دارد، والا دیگر اثری از اسلام باقی نمی ماند. چه اسلامی!؟ چه دین و شریعتی!؟ چه سنت پیغمبری!؟
۱- نهج البلاغه، خطبه ۹۷، ص ۱۴۳.
۲- نهج البلاغه، خطبه ۵۶، ص ۹۱.
۳- مریم، ۵۸.
۴- مزمل، ۲۰.
آن چه پیش رو دارید گزیده ای از سخنان آیت الله مصباح یزدی در دفتر مقام معظم رهبری است که در شب ۲۳ ماه مبارک رمضان ۱۴۲۷ ایراد فرموده اند:
مؤمن تک بعدی
اوایل بعثت که مسلمان ها زندگی را به سختی می گذراندند و زیر فشار و شکنجه های گوناگون بودند، آنهایی که ایمان می آوردند ایمانشان جدی تر بود. قدر اسلام را بهتر می دانستند و بیشتر عمل می کردند. حالا هم در گوشه و کنار دنیا می بینیم کسانی که تازه مسلمان می شوند؛ و از آلودگی ها و فسادهای محیطشان رنج می برند، از ما مسلمان ترند. در صدر اسلام هم مخصوصا بین آنهایی که تحت فشار شدید کفار بودند افرادی پیدا می شد که می خواستند رفتارشان، سراپا خداپسند باشد.
نکته اول این که چرا در صدر اسلام این نوع افراد بیشتر بودند؟ و چطور امیرالمؤمنین (علیه السلام) آنها را به رخ اصحاب خودش می کشد، می فرماید چرا شما مانند مؤمنان زمان پیغمبر (صلی الله علیه وآله) نیستید؟
نکته دوم این که گاهی کسانی از سنت پیغمبر تبعیت می کنند اما تنها گوشهای از آن سنت ها را بلدند و تک بعدی نگاه می کنند. مثلا کسانی که اهتمام آن حضرت را به ذکر و عبادت و تهجد می بینند، برای عمل به سنت های پیغمبر، فقط به این چیزها می چسبند. نباید در تاریخ بگردیم ببینیم بعضی از مسلمان های صدر اسلام چه جور بودند، ما هم کور کورانه بخواهیم همانطور باشیم. افرادی تنها یک بعد از سنت ها و عبادت ها را یاد می گیرند اما از دستورات دیگر غافلند. عالم مقدس اهل تهجد از همسایه اش خبر ندارد. با اقوامش ارتباط ندارد! کسانی که می خواهند به پیغمبر تأسی کنند باید مجموع زندگی پیغمبر را در نظر بگیرند و در همه بعدها به او تأسی کنند. منتهی اگر با درجه صد نمی توانند، هر اندازه می توانند پیروی کنند، اما هماهنگ. کسی که یک بعد از رفتار پیغمبر را میبیند مانند انسانی است که رشد می کند اما اعضای بدنش با هم تناسب ندارد؛ سر بزرگ، بدن کوچک، دست و پاها نامتناسب و ناهماهنگ. همین ها باعث اختلاف روش ها و فرقه ها می شود. بعضی گرایش های انزوا طلبانه پیدا می کنند، بعضی یک جور دیگر. باید مجموع سنت ها را یاد بگیریم و هماهنگ پیش برویم.
سیمای اصحاب پیامبر (صلی الله علیه وآله)
یک روز صبح در عراق امیرالمؤمنین (علیه السلام) بعد از نماز صبح رویشان را طرف مردم برگردانند و فرمودند: لقد رأیت أصحاب محمد ص فما أری أحدا یشبههم منکم ۱- پیداست که آنها نسل دوم اسلام یا کسانی بودند که در عراق مسلمان شده و به خدمت پیغمبر (صلی الله علیه وآله) نرسیده بودند. می فرماید من اصحاب پیغمبر (صلی الله علیه وآله) را دیدم و با آنها معاشرت داشتم. شما شبیه آنها نیستید. مگر آنها چگونه بودند؟ لقد کانوا یصبحون شعثا غبر؛ اصحاب خاص پیغمبر صبح که می شد موهای سرشان ژولیده، صورتشان خاک آلود و رنگهاشان زرد شده بود. و قد باتوا سجدا و قیام؛ شب را تا صبح با سجده و نماز می گذراندند. یراوحون بین جباههم و خدودهم؛ آنقدر سجدهشان را طول می دادند که برای رفع خستگی صورتشان را روی خاک می گذاشتند.
یقفون علی مثل الجمر من ذکر معادهم؛ وقتی یاد قیامت می افتادند مانند کسی بودند که روی پاره آتشی ایستاده باشد. کأن بین أعینهم رکب المعزی من طول سجودهم؛ از بس سجده کرده بودند پیشانی هایشان مثل زانوی بز، پینه داشت. إذا ذکر الله هملت أعینهم حتی تبل جیوبهم؛ هنگام ذکر و توجه به خدا حالت لرزشی در اینها پیدا می شد به گونه ای که گریبانشان از اشک خیس می شد. و مادوا کما یمید الشجر یوم الریح العاصف، هنگام طوفان، درختان چگونه می شود؟ شاخه های درخت چه جور میلرزد؟ این گونه بدنشان می لرزید. به چه علت؟ خوفا من العقاب و رجاء للثواب، پیداست گریه فقط همیشه گریه خوف نیست؛ گریه شوق و رجا هم هست.
در طول تاریخ و حالا هم فرقه هایی هستند که بسیار به عبادات و ذکر و زهد اهمیت می دهند. خب اینها استناد به سنت پیغمبر است ولی سنت پیامبر (صلی الله علیه وآله) فقط اینها نبود. مجموعی از اعمال بود که وظایف فردی، خانوادگی، اجتماعی، سیاسی و فعالیت های اقتصادی را هم در بر می گرفت.
سخن علی (ع)؛ به اهل صفین
و لقد کنا مع رسول الله ص نقتل آباءنا و أبناءنا و إخواننا ۲؛ زمان پیغمبر صحبت کفر و ایمان بود وقتی دستور جهاد می رسید دیگر ما نگاه نمی کردیم طرفمان کیست. خویش و قوم هستیم؟ جز باند و حزب ما هست یا نیست!؟ با او می جنگیدیم ولو پدر یا پسر و برادرمان باشد. ما یزیدنا ذلک إلا إیمانا و تسلیم؛ آن مبارزه بر ایمان و تسلیم ما می افزود و مضیا علی اللقم و صبرا علی مضض الألم و جدا فی جهاد العدو؛ و ما را در جاده وسیع حق و صبر و بردباری و در برابر ناگواریها و جهاد و کوشش در برابر دشمن، ثابت قدم می ساخت.
و لقد کان الرجل منا و الآخر من عدونا یتصاولان تصاول الفحلین؛ مثل دو پهلوان که با هم کشتی می گیرند هر کدام مواظبند ببینند طرف چه غفلتی پیدا می کند تا از گوشهای به او ضربه بزند. یتخالسان أنفسهما أیهما یسقی صاحبه کأس المنون؛ تلاش می کردند فرصتی پیدا کنند تا جام مرگ را به طرف بنوشانند. فمرة لنا من عدونا و مرة لعدونا من؛ گاهی ما موفق می شدیم دشمن را بکشیم گاهی هم دشمن ما را می کشت. این وضع ما در مقام اطاعت امر پیغمبر در میدان جهاد بود.
فقط این نبود که شب تا صبح در حال سجده و گریه به عبادت بپردازیم فلما رأی الله صدقن؛ وقتی خدا دید ما راست میگوییم، أنزل بعدونا الکبت و أنزل علینا النصر؛ خدا ذلت و خواری را بر دشمن و پیروزی را بر ما مسلمان ها نازل کرد، حتی استقر الإسلام ملقیا جرانه و متبوئا أوطانه؛ تا این که اسلام استقرار پیدا کرد و در سرزمین های پهناور فراگیر شد. و لعمری لو کنا نأتی ما أتیتم؛ اگر ما هم مثل شما روح سازش داشتیم و راحتطلب و فقط مرد سجاده بودیم!، ما قام للدین عمود؛ خیمه دین برپا و عمودی برای این خیمه یافت نمی شد. و لا اخضر للإیمان عود؛ شاخه ایمان هیچ وقت سرسبز و خرم نمی شد. و ایم الله لتحتلبنها دما و لتتبعنها ندم؛ بعد حضرت قسم می خورد با این وضع و روحیه راحتطلبی که شما دارید به جای شیر از سینه شتر خون خواهید دوشید و سرانجامی جز ندامت و پشیمانی ندارید.
قرآن و سنت برای کیست؟
این دو نمونه از فرمایشات امیرالمؤمنین (علیه السلام) بود که فرمود کنا مع رسول الله (صلی الله علیه وآله). اصحاب رسول الله (صلی الله علیه وآله) در مقام عبادتشان آن گونه بودند که صبح از زیادی عبادت و سجده، صورتشان خاک آلود بود، (البته مسجد آن وقت ها این جور نبود که قالی و فرش داشته باشد؛ معمولا همه، نمازهایی که می خواندند روی خاک بود) و درمقام جهاد هم این گونه که ذکر شد جانفشانی می کردند. این سنت پیغمبر است. اگر یک کسی می خواهد رفتار پیغمبر را عمل کند باید سنت پیغمبر را همه جانبه ببیند. نه در هنگام عبادت تنبلی کند و نه در مقام جهاد و اجتماع و… و.
تصور کنید من و شما سالی دو سه شب احیا می گیریم. از این دو سه شب آن اندازه اش را هم که چرت می زنیم منها کنید چه کار می کنیم؟ می نشینیم دعای ابوحمزه و دعای جوشن کبیر و چند صفحه قرآن و دعایی می خوانیم و قرآن سرمی گیریم. سالی دو سه شب این جور احیا می گیریم.
کسانی بودند که هر شبشان این گونه بود؛ إن ربک یعلم أنک تقوم أدنی من ثلثی اللیل ای پیامبر تنها تو نیستی که دو سوم شب را به عبادت مشغولی بلکه، و طائفة من الذین معک؛ گروهی هم مانند تو هستند. قرآن از اوصاف اینها نقل می کند، إذا تتلی علیهم آیات الرحمن خروا سجدا و بکیا ۳؛ وقتی آیات قرآن بر اینها تلاوت می شود به حال سجده روی زمین میافتند در حالی که اشک از چشمانشان می آید. این چه حالیست؟ مگر قرآن خواندن، به سجده افتادن و گریه کردن دارد؟ اینها را قرآن برای چه کسی گفته است؟ سنت پیغمبر (صلی الله علیه وآله) را چه کسی باید تبعیت کند؟ ما چه اندازه از آن تبعیت می کنیم!؟ و آیا واقعا آن اوصافی که در قرآن برای منافقین ذکر شده، درباره ما صادق نیست؟
دور شده ایم!
از دستورات و تربیت اسلام، از آن روحی که پیغمبر اکرم (صلی الله علیه وآله) در جامعه اسلامی دمید، بسیار دور شدیم. خودش مجسمه اسلام بود، شاگردی مثل علی را تربیت کرد و اصحابی که علی از آنها این چنین یاد می کند. آن وقت ما ادعا داریم شیعه علی هستیم.
أنک تقوم أدنی من ثلثی اللیل؛ بعد خدا می فرماید که ما این کارها را برای شما واجب نکردیم [البته تهجد بر پیغمبر اکرم (صلی الله علیه وآله) واجب بود] علم أن سیکون منکم مرضی و آخرون یضربون فی الأرض ۴؛ خدا می داند شما همیشه سلامتی ندارید که هر شب بتوانید این همه عبادت کنید و قرآن بخوانید. خیلیها ممکن است مریض یا مسافر باشند.
حال که این جور است فاقرؤا ما تیسر منه؛ ۱ پس هر قدر می توانید قرآن بخوانید. اما واقعا چقدر از این سنت های پیغمبر (صلی الله علیه وآله) یاد گرفتهایم و عمل می کنیم؟ و متأسفانه روز به روز شرایطی فراهم می شود که توفیق عبادتهای مختصرش هم پیدا نمی شود. کم کم دارد یک فرهنگ عمومی می شود که تا ساعت دوازده یا از دوازده گذشته، باید تلویزیون تماشا کرد! یا احیانا سی دی! البته انشاالله از همانهایی که اجازه وزارت محترم ارشاد اسلامی دارند! بالاخره زندگی باید شاد باشد! آن وقت آیا می توان ساعت سه و چهار بلند شد و نماز شب خواند؟ اگر نماز صبحش قضا نشد باید از آن خشنود بود!
سنت پیغمبر (صلی الله علیه وآله) این گونه بود که می آمدند نماز مغرب را در مسجد می خواندند، می رفتند خانه هایشان شام می خوردند و برمیگشتند نماز عشاء را می خواندند می رفتند می خوابیدند. آن وقت می توانستند قبل از نیمه شب بلند شوند و تا صبح به عبادت بپردازند.
عنایت ولی عصر «عج»
الحمدلله به برکت عنایات ولی عصر «عج»؛ عشق و علاقه خاصی به معنویت در این نسل جدید به وجود آمده است. این عنایت الهی است تا جبران آن روح فسادی باشد که از در و دیوار میبارد. یک روح معنوی و خدادادی در این جامعه دمیده شده است که خدا را هزار مرتبه شکر چنین چیزی وجود دارد، والا دیگر اثری از اسلام باقی نمی ماند. چه اسلامی!؟ چه دین و شریعتی!؟ چه سنت پیغمبری!؟
۱- نهج البلاغه، خطبه ۹۷، ص ۱۴۳.
۲- نهج البلاغه، خطبه ۵۶، ص ۹۱.
۳- مریم، ۵۸.
۴- مزمل، ۲۰.
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! می‌خوای درباره‌ی «در صدر اسلام کسانی که تحت فشار شدید کفار بودند ایمانشان جدیتر بود» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.