به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، آنچه که مقام و جایگاه پیامبر صلی الله علیه و آله و امامان معصوم را نسبت به سایر خلایق مجزا می کند، علوم و فضیلت های خداوندی است. به واسطه این علوم لدنی، امام، صاحب امور عالم و حاکم و مسلط بر آنهاست و از مجرای امام است که خداوند به تمام خلایق عطاهای وافر می کند. تمام این موارد مستند به صدها روایاتی است که محدثین ما در کتب خود آنها را نقل کرده اند. شناخت این فضائل آسمانی، همچنان که سبب تقویت ایمان شیعیان می شود، زمینه های لازم را برای تقویت رابطه هرچه بیشترشان با ائمه معصومین فراهم می آورد و در عین حال، روحیه توکل به قدرت نا منتهای خداوند را قوت می بخشد. کم ندیدیم انسان های مؤمنی که تمام زندگی خود را وقف عترت کردند و خداوند نام و یادشان را در طول تاریخ زنده نگاه داشت و در مقابل آن، انسان هایی که علم و شهرتشان آنچنان آنان را به غرور کشاند که تصور کردند بیشتر از عترت می دانند و یا نسخه های شفابخش پیامبر و ائمه را نسخه هایی منسوخ در تاریخ دانستند و تصور کردند تفسیر بروزتری از دین می توان داشته باشند.

بنابراین مطالعه فضائل عترت ضمن آنکه تا حد زیادی انسان مؤمن را از تکبر دور می کند، زمینه های لازم برای درک محضریت خداوند و اهل عترت را فراهم می آورد؛ به عنوان نمونه یکی از خادمان امام حسن عسکری علیه السلام می گوید بارها می شنیدم که امام با غلامان ترک و رومی و … به زبان خودشان سخن می گفت. من تعجب می کردم و با خود می گفتم: امام در مدینه متولد شده و تا پس از فوت ابو الحسن (امام هادی) به کسی عیان نشده و احدی او را ندیده است؛ پس چگونه همه زبان ها را می داند؟ من با خود چنین می گفتم، آن حضرت به من رو کرد و فرمود: خدا تبارک و تعالی حجت خود را از همه ی خلق دیگرش از هر جهت ممتاز می کند و به او علم هر زبانی و علم نسب ها و مرگ ها و حوادث آینده را می دهد و اگر چنین نباشد، میان حجت و امام با رعیت و مأموم فرقی نیست، إن الله تبارک و تعالی بین حجته من سائر خلقه بکل شیء، و یعطیه اللغات، و معرفة الانساب و الآجال والحوادث، و لولا ذلک لم یکن بین الحجة والمحجوح فرق. (الکافی (ط - الإسلامیة)، ج۱، ص۵۰۹)

امام حسن عسکری در این حدیث به فضائلی اشاره می کنند که نمونه ی آن را در سیره عترت به وفور می بینیم؛ این فضائل شامل علم امام به تمام زبان ها، علم نسب شناسی، علم زمان مرگ ها و علم مربوط به حوادث آینده است؛ به عنوان نمونه درباره علم امام به سایر زبان ها احادیث متعددی می بینیم. فردی از امام صادق علیه السلام نقل کرد که گروهی از اهل خراسان خدمت آن جناب رسیدند؛ قبل از اینکه سؤال کنند فرمود: «من جمع مالا من مهاوش أذهبه الله فی نهابر» خراسانیان به دلیل عدم آشنایی با عربی گفتند آقا ما نفهمیدیم چه فرمودید. امام به زبان ایرانی فرمود «آن مال که از باد آید، بدم بشود.» این جمله امام تبدیل به ضرب المثل ما ایرانیان شد که «باد آورده را باد می برد.» (بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد صلی الله علیهم، ج۱، ص ۳۳۶)

یا نقل است یزید بن معاویه لعنةالله علیه هنگامی که اسرای اهل بیت را به سرزمین شام آورد، عمدا دسته ای از نگهبانان غیر عرب را بر آنان گمارد. آنها هرگز با زبان عربی آشنا نبودند. هدف وی از این کار این بود تا سخن یکدیگر را متوجه نشوند و اهل بیت آنان را متوجه فجایع عاشورا نکند، اما امام سجاد علیه السلام با آنان شروع به گفت وگو کرد و به زبان خودشان با آنان سخن گفت.

در روایتی دیگر می خوانیم علی بن ابی حمزه می گوید: نزد امام کاظم علیه السلام نشسته بودیم که تعداد سی غلام که آنها را از حبشه برای حضرت خریده بودند، وارد شدند. یکی از آنها زیبا سخن می گفت و امام کاظم علیه السلام با زبان خودش جوابش را می گفت. از سخن گفتن امام خیلی متعجب شدند چون خیال می کردند که حضرت زبان آنها را نمی داند. سپس از محضر امام کاظم خارج شدند در حالی که عده ای از آنان به هم می گفتند او به زبان ما، فصیح تر و بهتر از ما صحبت می کرد و این نعمتی است که خداوند بر ما ارزانی کرده است. وقتی غلامان رفتند، حضرت فرمود: گویا تو از سخن گفتن من به زبان حبشی ها تعجب کرده ای؟» گفتم: به خدا قسم بله؛ حضرت فرمود: تعجب نکن، آنچه را که بر تو پوشیده است و نمی دانی، شگفت آورتر است از آنچه که اکنون دیدی و شنیدی، و نسبت آن مثل قطره است بر دریا. اگر پرنده ای با منقار خود، قطره ای از دریا را بر دارد، آیا چیزی از آن کم می شود؟! امام مانند دریای بیکران است و شگفتی های آن بیشتر از عجایب دریاست و تمام شدنی نیست؛ عالم اینگونه است؛ چیزی از علمش نمی کاهد و عجایبش پایان پذیر نیست. فإن الإمام بمنزلة البحر لا ینفد ما عنده و عجائبه أکثر من ذلک و الطیر حین أخذ من البحر قطرة بمنقاره لم ینقص من البحر شیئا کذلک العالم لا ینقصه [ینقص] علمه شیئا و لا تنفد عجائبه. (بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج۴۸، ص۱۰۱)

همین چند مورد از فضائل عترت کافی است تا به علم بی پایان واقف شویم؛ علومی که هیچ بشری به بلندای آن نمی رسد و نمونه ای در تاریخ نداشته است و به تعبیر روایات، هر پیامبری هم واجد بخشی از این علوم می شد، به واسطه اهل بیت علیهم السلام به این علوم دست می یافت، همچنان که امام صادق علیه السلام فرمود «هرگز پیامبری به مقام پیامبری نرسید و رسولی ارسال نشد مگر با [اقرار] به ولایت ما و فضل ما بر دیگران؛ ما من نبی نبئ و لا من رسول أرسل إلا بولایتنا و تفضیلنا علی من سوانا.» (بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد صلی الله علیهم، ج۱، ص ۷۴)

انتهای پیام/