به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم، مهدی جمشیدی طی یادداشتی نوشت:

۱- رهبر انقلاب در مراسم سالگرد ارتحال امام خمینی گفتند: طراحی اغتشاش های پاییز سال گذشته، در اتاق های فکر کشورهای غربی انجام گرفت؛ طراحی جامعی هم انجام دادند. پشتیبانی مالی و رسانه ای و تسلیحاتی هم به وسیلۀ دستگاه های امنیتی غربی بود. پادویی اش را نیز به وسیلۀ تعدادی از عناصر خائنی که پشت به وطن کرده بودند انجام دادند. یک عده هم پیاده نظام اینها در داخل بودند. این پیاده نظام، ترکیبی بود از تعداد معدودی آدم های مغرض، تعداد بیشتری آدم های غافل و احساساتی و کم عمق و جمعی هم اراذل و اوباش(۱۴/۳/۱۴۰۲). شاید چندان انتظار نمی رفت که ایشان در این سخنرانی، اشاره ای به ماجرای اغتشاش داشته باشند، اما اهمیت این مسأله از جهت تبعاتی که در پی داشته، ایشان را واداشت که در این سخنرانی سالیانۀ مهم که موضوع مستقل دارد نیز به آن بپردازند. در این میان، سنخ بندی ایشان از نیروهای درگیر اغتشاش، امری است که بحث ها و گفتگوهای جدی ای دربارۀ آن شکل گرفته است.

۲- رهبر انقلاب، تاکنون حتی یکبار نیز تعبیر «اعتراض» را برای جریان اغتشاش به کار نبردند؛ چراکه نه هدف ها و خواسته های آنها را به حق و روا می دانند و نه روش و صورت عمل شان. مسألۀ جریان اغتشاش، اعتراض به یک مشکل اجتماعی یا حاکمیتی نبود که بتوان آن را در قالب اعتراض اجتماعی قرار داد، بلکه روشن است حرکت و جریانی که از آن سوی مرزها، طراحی و تعریف می شود و آشکارا، شعارها و خواسته ها و رفتارهای آن، توسط دشمنان انقلاب مطرح می گردد، هیچ نسبتی با اعتراض اجتماعی ندارد. این جریان، «اعتراض» نبود، چون هدف صریح و پیدای آن، براندازی بود و به امری کمتر از تغییر نظام سیاسی بسنده نمی کرد. همچنین این جریان، «اجتماعی» نیز نبود؛ چون از درون جامعه برنخاست و مردم خیز و درون زاد نبود، بلکه همه چیز از بیرون، صورت بندی شده بود و حجم بسیار اندکی از مردم نیز که با آن همراهی کردند، دچار روایت زدگی شدند. این در حالی است که جنبش اجتماعی، به واقع جامعه زاد و بومی است و از عمق ارادۀ جامعه برمی خیزد و بدنۀ مردمی پایبند و گسترده دارد.

۳- با این حال، عده ای از درون انقلاب اصرار دارند که نخست، این جریان را «اعتراض اجتماعی» بنامند و آن گاه، آن را به رسمیت بشناسند و «سیاست نظام» را بر اساس خواسته های آنها بازتعریف کنند. بر این اساس، یک جریان غیراجتماعی و تحمیلی توانسته است ذهن کسانی را ویروسی کند و دستگاه محاسباتی آنها را دچار اختلال نماید، تا آنجا که می خواهند از در مصالحه و سازش با این جریان وارد شوند و در حکمرانی انقلابی، تجدیدنظر کنند تا شاید رضایت نیروها و لایه های جریان اغتشاش فراهم آید. برخلاف تصور برخی تحلیل گران، ما با قشر خاکستری مواجهه نیستیم و اغتشاش، مساوی با این قشر نیست؛ چنان که لایه بندی رهبر انقلاب نشان می دهد که ایشان میان مردم - که حتی خاکستری ها را نیز در برمی گیرد - و جریان اغتشاش، تمایز می گذارند و حاضر نیستند جریان اغتشاش را جزئی از مردم معرفی کنند. شکاف تحلیلی و تجویزی میان نگاه رهبر انقلاب با برخی دیگر از همین نقطه آغاز می شود

۴- روایت رهبری از نیروهای جریان اغتشاش، با سه گانۀ «غرض» و «غفلت» و «رذالت» مشخص شده است. مغرضان، کینۀ انقلاب و ارزش ها را به دل دارند و می خواهند نظم سیاسی را در هم بشکنند و صورت دیگری را بیافرییند و در این راه، از هر بهانه ای برای پیشروی و جریان سازی بهره می گیرند. البته مغرضان، هم کسانی را در بر می گیرد که خواهان زوال تمامیت نظام جمهوری اسلامی هستند و سودای نظام سیاسی دیگری را در سر دارند و هم کسانی را شامل می شود که در بخش های از قدرت حضور داشتند و در پی استحالۀ نظام و ساخت شکنی معنوی و ماهیتی آن هستند. اراذل نیز مزدوران یا مزدبگیرانی بودند که دست به آدم کشی و تخریب زدند و حداقل های اخلاقی و انسانی را زیر پا نهادند. جالب است که جریان اغتشاش که مدعی خصوصیت جنبشی و فاخر بودن است و دعاوی روشنفکرانه و تجددی دارد، از چنین لایه ای تشکیل شده بود.

۵- تکلیف «مغرضان» و «اراذل» مشخص است، اما «غافلان» که رهبر انقلاب، آنها را اکثریت دانسته و «احساساتی» و «کم عمق» معرفی کرده اند، بیشتر درخور تأمل هستند. این جماعت عمده، به آسانی دچار «جوزدگی» و «روایت زدگی» می شوند و فریب می خورند. ساده لوحی در مقام فهم و تحلیل، اینان را به «پیاده نظام جبهۀ دشمن» تبدیل کرده است. اینان، بازی خوردگان کج روایت ها هستند و ثبات و تعادل ندارند و در اثر هیجان زدگی، به هر سو متمایل می شوند. از قضا، این جماعت عمده را باید خطر جدی به شمار آورد و مجال نداد که ضعف تحلیلی شان، آنها را به ابزاری در دست جبهۀ دشمن تبدیل کند و دشمن از اینان، «بسیج شبه اجتماعی» بیافریند. آدم های سطحی و بی خبر و ساده لوح که از مرگ طبیعی، ظلم ساختاری را نتیجه می گیرند و مانند طوطی، فقط تکرار می کنند، همیشه می توانند تنش و تلاطم بیافرینند و برنامه های دشمن را به پیش ببرند. رها کردن اینان در آغوش آلودۀ روایت گری رسانه های دشمن، زمینۀ تهدید تولید می کند که ممکن است هر لحظه، تحقق عینی و بیرونی پیدا کند و نظم اجتماعی را مختل نماید. این ذهن های کم مایه و ضعیف، فاصلۀ چندانی با رفتارهای نابخردانه و بحران زا ندارند؛ چون از فهم و بصیرت و تحلیل مندی، عاجزند و تنها بر موج هیجان ها و التهاب های برآمده از کج روایت ها می نشینند و ثبات و قرار جامعه را تخریب می کنند. علاج این لایه، بازاندیشی در روایت است. حاکمیت باید هرچه بیشتر و گسترده تر، به وضع روایت مندی حداکثری و آغازین از خود و سیاست هایش و دیگری هایش نزدیک شود و فضای روایی خالی باقی نگذارد.

انتهای پیام/