به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان سوره قصص، چهاردهمین سوره قرآن که در آن داستان زندگی حضرت موسی(ع) آمده و در جزء ۲۰ جای گرفته است.

سوره ای مکی که با حروف مقطعه آغاز می شود و از نظر حجم از سوره های متوسط قرآن و نزدیک به نیم جزء قرآن را دربرمی گیرد. داستان تولد حضرت موسی، ازدواج او با دختر شعیب، مبارزه موسی با فرعون، داستان قارون و بهانه های مشرکان مکه برای ایمان نیاوردن به پیامبر(ص)، از مطالب سوره قصص است. آیه ۵ سوره، از پیروزی مستضعفان و پیشوایی آنان سخن گفته است. در مباحث مهدویت از این آیه، بسیار گفتگو شده است. گفته اند: آیه، ویژه پیروزی بنی اسرائیل بر فرعون نیست و سنتی الهی را بیان می کند که در طول تاریخ جاری بوده است. بنابراین شامل قیام امام زمان(عج) هم می شود.

تلاوت مجلسی سوره قصص ۲۹ تا ۵۰

فلما قضی موسی الأجل وسار بأهله آنس من جانب الطور نارا قال لأهله امکثوا إنی آنست نارا لعلی آتیکم منها بخبر أو جذوة من النار لعلکم تصطلون ﴿۲۹﴾

و چون موسی آن مدت را به پایان رسانید و همسرش را [همراه] برد آتشی را از دور در کنار طور مشاهده کرد به خانواده خود گفت [اینجا] بمانید که من آتشی از دور دیدم شاید خبری از آن یا شعله ای آتش برایتان بیاورم باشد که خود را گرم کنید (۲۹)

فلما أتاها نودی من شاطئ الواد الأیمن فی البقعة المبارکة من الشجرة أن یا موسی إنی أنا الله رب العالمین ﴿۳۰﴾

پس چون به آن [آتش] رسید از جانب راست وادی در آن جایگاه مبارک از آن درخت ندا آمد که ای موسی منم من خداوند پروردگار جهانیان (۳۰)

وأن ألق عصاک فلما رآها تهتز کأنها جان ولی مدبرا ولم یعقب یا موسی أقبل ولا تخف إنک من الآمنین ﴿۳۱﴾

و [فرمود] عصای خود را بیفکن پس چون دید آن مثل ماری می جنبد پشت کرد و برنگشت ای موسی پیش آی و مترس که تو در امانی (۳۱)

اسلک یدک فی جیبک تخرج بیضاء من غیر سوء واضمم إلیک جناحک من الرهب فذانک برهانان من ربک إلی فرعون وملئه إنهم کانوا قوما فاسقین ﴿۳۲﴾

دست خود را به گریبانت ببر تا سپید بی گزند بیرون بیاید و [برای رهایی ] از این هراس بازویت را به خویشتن بچسبان این دو [نشانه] دو برهان از جانب پروردگار تو است [که باید] به سوی فرعون و سران [کشور] او [ببری] زیرا آنان همواره قومی نافرمانند (۳۲)

قال رب إنی قتلت منهم نفسا فأخاف أن یقتلون ﴿۳۳﴾

گفت پروردگارا من کسی از ایشان را کشته ام می ترسم مرا بکشند (۳۳)

وأخی هارون هو أفصح منی لسانا فأرسله معی ردءا یصدقنی إنی أخاف أن یکذبون ﴿۳۴﴾

و برادرم هارون از من زبان آورتر است پس او را با من به دستیاری گسیل دار تا مرا تصدیق کند زیرا می ترسم مرا تکذیب کنند (۳۴)

قال سنشد عضدک بأخیک ونجعل لکما سلطانا فلا یصلون إلیکما بآیاتنا أنتما ومن اتبعکما الغالبون ﴿۳۵﴾

فرمود به زودی بازویت را به [وسیله] برادرت نیرومند خواهیم کرد و برای شما هر دو تسلطی قرار خواهیم داد که با [وجود] آیات ما به شما دست نخواهند یافت شما و هر که شما را پیروی کند چیره خواهید بود (۳۵)

فلما جاءهم موسی بآیاتنا بینات قالوا ما هذا إلا سحر مفتری وما سمعنا بهذا فی آبائنا الأولین ﴿۳۶﴾

پس چون موسی آیات روشن ما را برای آنان آورد گفتند این جز سحری ساختگی نیست و از پدران پیشین خود چنین [چیزی] نشنیده ایم (۳۶)

وقال موسی ربی أعلم بمن جاء بالهدی من عنده ومن تکون له عاقبة الدار إنه لا یفلح الظالمون ﴿۳۷﴾

و موسی گفت پروردگارم به [حال] کسی که از جانب او رهنمودی آورده و [نیز] کسی که فرجام [نیکوی] آن سرا برای اوست داناتر است در حقیقت ظالمان رستگار نمی شوند (۳۷)

وقال فرعون یا أیها الملأ ما علمت لکم من إله غیری فأوقد لی یا هامان علی الطین فاجعل لی صرحا لعلی أطلع إلی إله موسی وإنی لأظنه من الکاذبین ﴿۳۸﴾

و فرعون گفت ای بزرگان قوم من جز خویشتن برای شما خدایی نمی شناسم پس ای هامان برایم بر گل آتش بیفروز و برجی [بلند] برای من بساز شاید به [حال] خدای موسی اطلاع یابم و من جدا او را از دروغگویان می پندارم (۳۸)

واستکبر هو وجنوده فی الأرض بغیر الحق وظنوا أنهم إلینا لا یرجعون ﴿۳۹﴾

و او و سپاهیانش در آن سرزمین به ناحق سرکشی کردند و پنداشتند که به سوی ما بازگردانیده نمی شوند (۳۹)

فأخذناه وجنوده فنبذناهم فی الیم فانظر کیف کان عاقبة الظالمین ﴿۴۰﴾

تا او و سپاهیانش را فرو گرفتیم و آنان را در دریا افکندیم بنگر که فرجام کار ستمکاران چگونه بود (۴۰)

وجعلناهم أئمة یدعون إلی النار ویوم القیامة لا ینصرون ﴿۴۱﴾

و آنان را پیشوایانی که به سوی آتش می خوانند گردانیدیم و روز رستاخیز یاری نخواهند شد (۴۱)

وأتبعناهم فی هذه الدنیا لعنة ویوم القیامة هم من المقبوحین ﴿۴۲﴾

و در این دنیا لعنتی بدرقه [نام] آنان کردیم و روز قیامت [نیز] ایشان از [جمله] زشت رویانند (۴۲)

ولقد آتینا موسی الکتاب من بعد ما أهلکنا القرون الأولی بصائر للناس وهدی ورحمة لعلهم یتذکرون ﴿۴۳﴾

و به راستی پس از آنکه نسلهای نخستین را هلاک کردیم به موسی کتاب دادیم که [دربردارنده] روشنگری ها و رهنمود و رحمتی برای مردم بود امید که آنان پند گیرند (۴۳)

وما کنت بجانب الغربی إذ قضینا إلی موسی الأمر وما کنت من الشاهدین ﴿۴۴﴾

و چون امر [پیامبری] را به موسی واگذاشتیم تو در جانب غربی [طور] نبودی و از گواهان [نیز] نبودی (۴۴)

ولکنا أنشأنا قرونا فتطاول علیهم العمر وما کنت ثاویا فی أهل مدین تتلو علیهم آیاتنا ولکنا کنا مرسلین ﴿۴۵﴾

لیکن ما نسلهایی پدید آوردیم و عمرشان طولانی شد و تو در میان ساکنان [شهر] م دین مقیم نبودی تا آیات ما را بر ایشان بخوانی لیکن ما بودیم که فرستنده [پیامبران] بودیم (۴۵)

وما کنت بجانب الطور إذ نادینا ولکن رحمة من ربک لتنذر قوما ما أتاهم من نذیر من قبلک لعلهم یتذکرون ﴿۴۶﴾

و آندم که [موسی را] ندا دردادیم تو در جانب طور نبودی ولی [این اطلاع تو] رحمتی است از پروردگار تو تا قومی را که هیچ هشداردهنده ای پیش از تو برایشان نیامده است بیم دهی باشد که آنان پندپذیرند (۴۶)

ولولا أن تصیبهم مصیبة بما قدمت أیدیهم فیقولوا ربنا لولا أرسلت إلینا رسولا فنتبع آیاتک ونکون من المؤمنین ﴿۴۷﴾

و اگر نبود که وقتی به [سزای] پیش فرست دستهایشان مصیبتی به ایشان برسد بگویند پروردگارا چرا فرستاده ای به سوی ما نفرستادی تا از احکام تو پیروی کنیم و از مؤمنان باشیم [قطعا در کیفر آنان شتاب میکردیم] (۴۷)

فلما جاءهم الحق من عندنا قالوا لولا أوتی مثل ما أوتی موسی أولم یکفروا بما أوتی موسی من قبل قالوا سحران تظاهرا وقالوا إنا بکل کافرون ﴿۴۸﴾

پس چون حق از جانب ما برایشان آمد گفتند چرا نظیر آنچه به موسی داده شد به او داده نشده است آیا به آنچه قبلا به موسی داده شد کفر نورزیدند گفتند دو ساحر با هم ساخته اند و گفتند ما همه را منکریم (۴۸)

قل فأتوا بکتاب من عند الله هو أهدی منهما أتبعه إن کنتم صادقین ﴿۴۹﴾

بگو پس اگر راست می گویید کتابی از جانب خدا بیاورید که از این دو هدایت کننده تر باشد تا پیرویش کنم (۴۹)

فإن لم یستجیبوا لک فاعلم أنما یتبعون أهواءهم ومن أضل ممن اتبع هواه بغیر هدی من الله إن الله لا یهدی القوم الظالمین ﴿۵۰﴾

پس اگر تو را اجابت نکردند بدان که فقط هوسهای خود را پیروی می کنند و کیست گمراه تر از آنکه بی راهنمایی خدا از هوسش پیروی کند بی تردید خدا مردم ستمگر را راهنمایی نمی کند (۵۰)

انتهای پیام/