به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، متن مصاحبه امیرسعید ایروانی، نماینده ایران نزد سازمان ملل متحد با المانیتور به این شرح است:



المانیتور: ویتکاف، فرستاده ویژه ایالات متحده، گفت که ایالات متحده به «یک توافق صلح جامع» با ایران امیدوار است که منجر به رفاه بلندمدت، ادغام بیشتر با منطقه شود … آیا این چیزی است که شما مایل به بحث در مورد آن هستید؟ آیا ایران خواهان صلح و پیوستن به روند منطقه ای به سوی ادغام است؟ دیدگاه و شرایط ایران برای یک توافق صلح بلندمدت چیست؟



ایروانی: خب، ایران پیوسته به دنبال یک راه حل مسالمت آمیز برای رسیدگی به هرگونه نگرانی احتمالی پیرامون برنامه هسته ای خود بوده است. نتیجه گیری برجام نیز بر همین رویکرد استوار بود. ما همچنان به همان اصول متعهد هستیم. با این حال، آنچه ضروری است این است که حقوق ایران به عنوان یک عضو مسئول ان پی تی به درستی به رسمیت شناخته شود. ما به دنبال حقوقی نه بیشتر و نه کمتر از حقوقی هستیم که به هر عضو دیگر ان پی تی اعطا می شود.



طبق ان پی تی هر کشوری حق دارد تحقیقات انجام دهد، تولید کند و از انرژی هسته ای به صورت صلح آمیز استفاده کند. بر این اساس، ما قصد داریم هر سه رکن این حق - به ویژه حق تولید داخلی - را اعمال کنیم. ایران همچنان بر حفظ قابلیت های تولید در خاک خود و در داخل قلمرو خود اصرار دارد. البته این به معنای عدم تمایل به مشارکت در سرمایه گذاری های مشترک با سایر کشورها نیست. ما آماده ایم تا با همه کشورهای منطقه که راکتورهای هسته ای دارند - چه در مورد مسائل ایمنی راکتور و چه در مورد تأمین سوخت راکتور - همکاری کنیم. یک کنسرسیوم می تواند یکی از اشکال چنین همکاری باشد. با این حال، بگذارید روشن شود. یک کنسرسیوم جایگزین برای برنامه هسته ای ملی ایران نیست. بلکه می تواند به عنوان یک ابتکار مکمل در این زمینه عمل کند.



المانیتور: ایالات متحده هنوز اصرار دارد که ایران نمی تواند یک برنامه غنی سازی داخلی داشته باشد. آیا ایران حاضر است در مورد غنی سازی مصالحه کند و شاید پیشنهاد قبلی ایالات متحده برای یک کنسرسیوم منطقه ای بجای غنی سازی هسته ای داخلی را بپذیرد؟ و همانطور که ویتکوف اشاره کرد، با دیگران برای توسعه یک برنامه هسته ای غیرنظامی که نیازی به غنی سازی ندارد، همکاری کند؟



ایروانی: ایران همچنان اصرار دارد که غنی سازی باید در خاک خودش انجام شود. همانطور که در پاسخ به سوال اول اشاره کردم، یک کنسرسیوم ممکن است به عنوان مکمل برنامه هسته ای ما عمل کند، اما به هیچ وجه جایگزین آن نیست.



المانیتور: آیا ایران غنی سازی را فقط در یک کنسرسیوم منطقه ای که در خاک ایران فعالیت می کند می پذیرد؟



ایروانی: در اصل، ما هیچ مخالفتی با این موضوع نداریم. با این حال، باید آن را بر اساس جزئیات هرگونه پیشنهاد بالقوه ای که دریافت می کنیم، بررسی کنیم.



المانیتور: آیا ایران حاضر است هرگونه اورانیوم غنی شده با غنای بالا معوقه را در یک حساب امن که توسط کشورهای منطقه به عنوان بخشی از این کنسرسیوم یا به عنوان بخشی از یک توافق مدیریت می شود، قرار دهد؟



ایروانی: اگر ما به توافقی دست یابیم همانطور که در مورد برجام اتفاق افتاد، زمانی که ایران در زمانی که اورانیوم غنی شده ۲۰ درصدی داشت به توافق رسیدیم، در چارچوب آن توافق اورانیوم غنی شده ۲۰ درصدی خود را به روسیه منتقل کردیم و در عوض کیک زرد دریافت کردیم. به همین ترتیب، در صورت انعقاد توافق جدید، ما آماده خواهیم بود که ذخایر اورانیوم غنی شده ۶۰ درصدی و ۲۰ درصدی خود را به کشور دیگری منتقل کنیم و آنها را در ازای دریافت کیک زرد از خاک ایران خارج کنیم. از طرف دیگر، اورانیوم غنی شده می تواند تحت مهر و موم آژانس بین المللی انرژی اتمی در ایران انبار شود. البته این بستگی به محتوای مذاکرات و شرایط هرگونه توافق نهایی دارد. بنابراین، این برای ما خط قرمز نیست. اگر توافقی حاصل شود، این مسئله نیز می تواند قابل حل باشد.



المانیتور: پارلمان شما پیشنهاد تعلیق همکاری با آژانس بین المللی انرژی اتمی را داده است. آیا این درست است؟ آیا ایران نباید شفافیت کامل در مورد بازرسی ها از تأسیسات هسته ای خود را ادامه دهد؟



ایروانی: پارلمان ما این قانون را تصویب کرده است و از نظر قانونی برای دولت الزام آور است. این به معنای خروج ایران از ان پی تی نیست؛ بلکه تعلیق همکاری با آژانس بین المللی انرژی اتمی است. دلیل آن این است که آژانس در انجام تعهدات خود نسبت به ایران کوتاهی کرده است. در پاسخ، ایران به دنبال انتقال یک پیام واضح است: اگر آژانس از انجام مسئولیت های خود خودداری کند، نمی تواند منطقا از ایران انتظار داشته باشد که به طور یکجانبه به تعهدات خود عمل کند.



انتهای پیام/