گروه واژه گزینی فرهنگستان زبان و ادب فارسی از چگونگی ساخت و تغییرات واژه «لواش» در طول تاریخ نوشته است.

به گزارش ایسنا، صفحه این گروه در توضیحی درباره «نان لواش» آورده است: ««لواش» ظاهرا ترکی است. به لواش و لباش نیز شهرت دارد. در ایران به شکل های گوناگون پخت می شود. فرهنگ جهانگیری در یکی از معانی «لاوک» می نویسد: نانی بود تنک، که آن را لواش نیز گویند. قدمت این نان از حضور آن در شعر برخی شاعران مانند مولانا و نزاری پیداست.

اولیا چلبی، جهانگرد عثمانی، در ۱۶۵۵ به نان لواش در قزوین اشاره کرده، و شاردن نیز از آن به نام لواچ یاد کرده است.

گویا لواش در تهران تا اواخر قرن نوزدهم نبود و آن را از روستاهای اطراف به عنوان سوغات می آوردند. در اواسط ۱۹۸۰ نانوایی های لواش تنورهایی نصب کردند که هم تراز زمین بودند و کارگران هم نشسته کار می کردند. این نان به «لواش زمینی» شهرت داشت.

منابع: فرهنگ جهانگیری؛ لغت نامه دهخدا؛ فرهنگ ریشه شناختی زبان فارسی؛ «تاریخ نان در ایران» (ویلم فلور)، متن گفت وگوی علی بلوکباشی با ایسنا؛ تاریخ اجتماعی تهران در قرن سیزدهم (نوشته جعفر شهری)»

انتهای پیام