به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، اگر نبود هیچ چیز در عالم معنا پیدا نمی کرد، اگر نبود هیچ چیز در عالم زیبا نمی شد، او جان عالم و زیباکننده عالم است، اگر نبود عشق نبود، ایثار نبود، فداکاری و وفا نبود، او عالم را عاشق کرد و به عالم درس ایثار و فداکاری داد، او وفا را معنا بخشید و عالم را رشد داد.

او و هرچه که به او منتسب می شود، مثل نامش، ذکرش، مجالسش، ذکر مصائبش، تربتش، اشکش، پرچمش، بیرقش، قیامش، زیارتش و حتی سفره نذر و اطعامش، همه اش اثر تربیت کننده دارد.

اگر نبود، قانون جاذبه دل ها به مرکز خوبی ها کشف نمی شد، اگر نبود خنده و گریه معنا نمی شد، او عالم را به خود جذب و خوبی ها را در عالم منتشر کرد، او خنده را از فریبندگی و گریه را از افسرده کتنندگی رهانید، اگر نبود راکت می شدیم، می گندیدیم و ناامید می شدیم، او آمد و ما را جاری کرد، زلال و معطر و امیدوار کرد.

اگر نبود عالم از جاهل شناخته نمی شد، عقل از حماقت تمییز داده نمی شد و جنون و دیوانگی برتر از علم و عقل فهمیده نمی شد. او آمد و نور آمد، او آمد و وادی عشق و جنون درهایش را گشود و بشیریت را از سرگشتگی و حیرانی نجات داد.

اگر نبود خدا شناخته نمی شد، خدا پرستش نمی شد، چنانکه امام صادق علیه السلام فرموده اند: «لولانا ما عبدالله؛ اگر ما نبودیم، خدا عبادت نمی شد».

این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست، این چه شمعی است که جان ها همه پروانه اوست، و این است که با جان و دل می خوانیم: سلام بر تو ای بنده خدا و ای پدر بندگان خدا؛ السلام علیک یا اباعبدالله.

* حجت الاسلام احمد صادقی استاد حوزه علمیه

انتهای پیام/