عاشیق احد ملکی در گفتگوبا خبرنگار مهر درباره اهمیت بخش پژوهشی این جشنواره که هر روز در راستای اجراهای صحنه ای برگزار می شوند، توضیح داد: بحث های پژوهشی و بخش علمی جشنواره، بخش مورد علاقه من است و من این را خیلی دوست دارم. بنده با این سن و سال و با اینکه سالهاست در زمینه موسیقی فعالیت می کنم اما هنوز دوست دارم دنبال تحقیقات بروم و هنوز دوست دارم چیزهای جدیدی یاد بگیرم.

این هنرمند پیشکسوت درباره بخش اجراهای صحنه ای جشنواره پانزدهم نیز اظهار کرد: اجرای صحنه ای هر هنرمند در جشنواره به حدود ۱۰ دقیقه محدود می شود و طبیعتا برای هر موسیقی نیاز است که ساعت های زیادی هنرمندان در کنار یکدیگر باشند و بگویند و بشنوند اما آنچه در این رویداد مهم تر است حضور اقوام ایران در کنار یکدیگر محسوب می شود.

وی ادامه داد: فضای جشنواره را دوست دارم و با هنرمندان زیادی در همین جشنواره رابطه دوستی پایدار پیدا کردم و با آنها رفت و آمد دارم و حتی به خانه شان می روم. احساس می کنم این افراد خانواده ام هستند. با بعضی از هنرمندان احساس عمیق تری دارم و یک جورهایی با هم برادر می شویم. ترک، لر، کرد اینجا هستند و این کنار هم بودن اتفاق مبارکی است.

عاشیق احد ملکی در بخش دیگری از صحبت هایش تاکید کرد: مشکلات و مسائلی که هنرمندان موسیقی نواحی با آن دست و پنجه نرم می کنند، تنها با برگزاری جشنواره حل نمی شود و واقعا به حمایت صدا و سیما هم نیاز است. تلویزیون باید بتواند یک عاشیق را به مردم نشان دهد که برای شان ساز بزند و حکایت تعریف کند. آن وقت دیگر وقتی یک بچه ساز قوپوز را در دست ما ببینید، فکر نمی کند که این گیتار است.