خبرگزاری مهر، گروه استان ها- ریحانه شهبازی: واژه امید و انگیزه در قامت افرادی معنا می شود که با وجود کاستی ها و ضعف جسمانی اما همچنان پرقدرت برای ساختن آینده و اثبات خود به جامعه تلاش می کنند و خود را تافته جدابافته ای از انسان های عادی نمی دانند. معلولان نمادی از اجتماع نقیضین هستند که با وجود برخی از ضعف های جسمانی در عین توانمندی و استعدادهای بی شمار در جامعه کنونی ظهور و بروز می کنند.

علیرضا عسگری نمونه ای از این جامعه توانمند واقعی است که نور «آفتاب» در دل تاریکی سختی های معلولیت او روزنه ای برای شکوفایی استعدادهایش شده و در سال ۹۴ رتبه سوم کشوری را در بازیگری تئاتر از آن خود کرده است. او برای جشنواره «آفتاب» سال ۱۴۰۴ پشت خط میدان مبارزه با کمبودها و نادیده انگاری ها دورخیز کرده و سر از پا نمی شناسد که برای آینده و کسب افتخارات دیگر برنامه ریزی کند و همچنان پر انرژی و و با انگیزه تیمی از کارگردان، نویسنده و بازیگر تئاتر معلولان را تشکیل دهد.

عسگری اهل خمینی شهر اصفهان است و پنج دهه از زندگی خود را روی ویلچری گذرانده که آن را رکابی برای طی کردن مسیرهای موفقیت خود می داند و پس از کسب مدرک دیپلم و تحصیل در بین آدم های معمولی، به ورزش روی می آورد و در رشته ورزشی تنیس روی میز نیز مقام استانی کسب کرده است.

چاشنی طنز با استعدادها و افتخاراتش همراه شده است

گرمی لبخندهایی که بر لب داشت و پاسخ های طنزآمیزش به سوالات، نشان می داد که با عینک خوش بینی به دنیا نگاه می کند و با قامتی کوتاه قدم های بلندی برای شروع کار تئاتر و بازیگری و رفتن به سراغ علاقه مندی هایش برداشته است. او از نقطه شروع کار بازیگری تئاتر و گره خوردن آن به اجرای برنامه ها می گوید: نقطه عطف ورود به دنیای تئاتر از اجرایی برای مدال آوران معلول ورزشی آغاز شد که با همراهی یک گروه موسیقی، اجرای طنز و شادی را برگزار کردم و همانجا به سبب آشنایی دوستم با یکی از کارگردانان اصفهانی به نام مصطفی امینی، استعدادم برای اجرا و بازیگری طنز شناخته شد. پس از آن از کارهای کوچک برای شهرداری و تئاتر خیابانی فعالیتم آغاز شد تا اینکه یک کار در سطح

جشنواره آفتاب آماده کردم و رتبه سوم کشوری را به دست آوردم. در سال ۹۶ نیز یک کار عروسکی انجام دادم و با گروه «چشمه» در این زمینه نیز افتخاری دیگری برای خود ثبت کردم که همچنان چشمه بروز استعدادهایم جوشان است و در جشنواره عروسکی همان سال در سطح منطقه، رتبه اول به نام من دیوانه زده شد. اغلب این جواب های طنز را به صحبت هایش سنجاق می کرد و در مورد ادامه این مسیرها به آسیب و مصیبت کرونا اشاره کرد و گفت: «کرونا آمد و بساط اینها جمع شد.»

اما عسگری بازهم برای آینده برنامه ریزی دارد و به پشتوانه گذشته خود پرداخت و به خبرنگار مهر گفت: برای شهرداری در تابستان ها، ماه مبارک رمضان، ایام عید و در بناهای تاریخی تئاترهای مناسبتی خیابانی اجرا کردم. حتی برای مدارس و مراسم گلریزان برنامه اجرا می کنم.

او از ادامه روند کار خود و چالش های موجود گفت: البته کارهای تئاتری و هنری نیاز به حامی و اسپانسر دارد که برای آماده کردن یک کار دیگر عروسکی در سطح جشنواره هیچ کس اعتماد نکرد و به صورت شخصی هزینه کردم اما مقام آوردم و خوشبختانه پولم برگشت و آن اثر دیده شد. اما از سویی دیگر تئاتر و نمایش برای فرهنگ سازی بسیار مؤثر است که موضوعاتی مانند ضرورت مناسب سازی شهرها، آسیب ها و اذیت و آزارهای معلولان با نمایش به چشم مخاطب می آید و اینگونه فرهنگ سازی شکل می گیرد. چنین فعالیت های هنری نیز برای روحیه معلولان خوب است که یک انجمن معلولان در خمینی شهر تشکیل شده و از بین آنها ۶ نفر در گروه چشمه پای کار هستند و استعداد آنها مشخص شده و یکی از آنها نابیناست و در کار عروسکی هم مقام اول آورده است.

سخن از سختی ها برایش آسان است

از سختی ها به آسانی سخن می گفت و بدون مکث و ناراحتی از دوره خردسالی خود که به دلیل پوکی استخوان ضعف ماهیچه و شکستگی استتخوان پیدا کرده است، گفت: بچگی خیلی سختی بود به خاطر بیماری که داشتم تا ۱۸ سالگی این پوکی استخوان را با خود یدک کشیده ام و سالی یکی دوبار خود به خود استخوان هایم می شکست و عمل جراحی و دکتر رفتن یک روتین زندگی شده بود.

«اما شخصیتی برون گرا دارم و دوست داشتم که همیشه خودم را نشان دهم که به همین خاطر اصلا گوشه نشین نشدم و درس خواندم و حتی موانعی برای موتورسواری نمی دیدم.» او از اعضای خانواده و فضای خانوادگی خود می گوید: دو خواهر معلول و ویلچری دارم و یکی از آنها در صنایع دستی فعال است و دیگری فوق لیسانس الهیات دارد. دو برادر دیگرم سالم و بدون معلولیت هستند که یکی از آنها روحانی است و دیگری در خرمشهر سال ۶۴ شهید شده است. همه اعضای خانواده یک روحیه همکاری دارند و عنصر روحیه دادن و خنده و شادی خانواده به من سپرده شده است.

آدمی سرشار از استعداد و توانمندی است که حتی بدون یک عضو هم می تواند به توانمندی سایر اعضای بدن و به ویزه امید و روحیه خود اتکا کند و بیشتر از همه اینها آنچه در میان معلولان به جامعه ثابت شده است تأثیر انگیزه فاعلی در ذهن آدمی است.