شاید با بافت نخستین فرش، نخستین «رفوگر» هم پدید آمده است؛ استادان این فن، سختی ها و رنج ها را به جان می خرند تا هنری پدید بیاورند چشم نواز و باشکوه.

به همان ظرافت و هنر فرش بافی است. باریک بینانه و چیره دستانه، تا زخم و پارگی فرش را نو کند و زنده اش سازد؛ کاری که شتاب برنمی تابد. رفوگر همان کاری را می کند که فرش باف و این دو هنر باهم آمیخته اند، یکی می آفریند و دیگری به آفریده او جانی دوباره می بخشد. با بافت نخستین فرش، نخستین رفوگر هم پدید آمده است، به این دلیل ساده که فرش با گذشت زمان آسیب می بیند و نیاز به بازپیرایی دارد و رفوگر این کار را انجام می دهد. از همین رو است که نمی توان میان بافنده و رفوگر فرش جدایی گذاشت، هر رفوگری آشنا با رمز و راز بافتن فرش هم هست و اگر جز این باشد از پس ظرافت های کار برنمی آید.

«رفو» در لغت به معنای پر کردن جای رفته و سوده و خورده ای از جامه با نخ یا ابریشم است. رفوگر رفتگی ها و سودگی های فرش را درست می کند. این کار نیاز به آزمودگی دارد و تجربه سالیان. هر رفوگر سال ها باید نزد استادی فرش باف زانو بزند و پیچ وخم کار را بیاموزد. این آموختن به سادگی به دست نمی آید. سوی چشم می برد و درد مچ و دست و شانه می آورد. اما استادان این فن، سختی ها و رنج ها را به جان می خرند تا هنری پدید بیاورند چشم نواز و باشکوه؛ نقش در نقش و یک دست. آن چنان که تیزبین ترین افراد هم درنیابند کدام بخش از فرش رفو و بازپیرایی شده است!