این درد کجا بریم …
حضور میلیون ها مردم عاشق انقلاب و خاک را در خیابان دیدند و باز هم به آتش بازی چند ده نفر در گوشه و کنار شهر دل خوش کردند.
گروه سیاسی خبرگزاری فارس؛ یادداشت- محسن مهدیان: مصی علی نژاد از ناتو خواسته است که به ایران حمله نظامی کند. تا اینجای ماجرای هیچ؛ روشن بود که اینها حتی به براندازی حکومت هم راضی نیستند و دنبال نابودی این خاک اند. به همین دلیل است که تجزیه کشور را دنبال می کنند. اما نکته تأسف برانگیز اینجاست که برخی کاربران داخلی برای این تقاضای شوم، جاهلانه سوت و کف می زنند.
واقعا چطور ممکن است؟ یعنی افرادی هستند که دریوزگی ناتو را می کنند تا قاتل جانشان شود؟ این بیماری مشترک در این جماعت اندک، اما پر سر و صدا نامش چیست؟ عمقش کجاست؟ …
درباره چه کسانی حرف می زنیم؟ آنها که …
بعد از باخت ایران با پرچم انگلیس به خیابان آمدند و شادی کردند و رقصیدند …
حمله داعش به شاهچراغ را دیدند و اعترافش را شنیدند و باز هم گفتند: «کار خودشونه».
کیان را کنار دیگر شهدای امنیتی دیدند، اما حسابش را جدا کردند و گفتند کار جمهوری اسلامی است؛ بماند که برای باقی شهدا به هم تبریک گفتند.
از شنیدن دروغ لذت می برند و با حداقل ۴۰ کشته سازی مضحک در رسانه های جاعل حس مظلومیت گرفتند.
پرچمی که هویت شان است، آتش زدنند و دورش کل کشیدند و پایکوبی کردند. با تجزیه طلبان همدلی کردند و برای شان سفره چیدند.
بدون وجدان درد، برای اوباش قداره کشی که حافظان امنیت را سلاخی کردند، هورا کشیدند …
پیوند اشرار و اوباش و اراذل جهانی و تروریست ها و جمیع خبائث عالم را علیه جمهوری اسلامی دیدند و باز برای این جرثومه های نجاست آغوش رایگان باز کردند.
دست آخر اینکه حضور میلیون ها مردم عاشق انقلاب و خاک را در خیابان دیدند و باز هم به آتش بازی چند ده نفر در گوشه و کنار شهر دل خوش کردند.
با دستکاری و شست وشوهای ذهنی آشنائی دارید؟ این همانست.
سال ها پیش در آمریکا بیش از ۹۰۰ نفر در یک فرقه انحرافی، چنان مسخ شدند که با دستور رهبر سادیست و دیکتاتورشان یکجا خودکشی کردند.
مسخ چنین است.
اکثریت آن ها که این روزها دستگیر شدند می گویند با رسانه های اجتماعی هیپنوتیزم شدند و اراده شان از دست رفته است. جامعه شبکه ای شبیه کمپ های منافقین رابطه فرد با واقعیت را قطع می کند و چشم و گوش و قلب او را مشحون و مملو از اغوا و القاهای یک سویه رسانه ای می کند. این سطح از جنون چنان می کند که اساسا فرد برایش صدق و کذب اخبار مهم نیست و غوطه ور در یک خلسه رسانه ای، چنان دچار حیوان وارگی می شود که ممکن است دستش به خون پاکترین های روی زمین نیز آغشته شود.
اینهمه گفتیم و نوشتیم اما این ها مقصر نهایی نیستند؛ اصل حرف اینجاست.
آقایان مسئول متوجه ایم با ساده نگری و فهم ظاهرگرا از رسانه های جدید چه بلایی سر جامعه آوردیم؟ راهکارتان چیست؟ نشستن و نظاره آتش؟
پلتفرم محل زندگی واقعی است، نه صرفا یک پیام رسان مجازی؛ هیچ جای عالم اداره شهر و دیارشان - بخوانید ذهن ها- را به دشمن نمی سپارند؛ اما ما با خوش خیالی چنین می کنیم و ژست مردمی هم می گیریم. این درد کجا بریم …
پایان پیام/
گروه سیاسی خبرگزاری فارس؛ یادداشت- محسن مهدیان: مصی علی نژاد از ناتو خواسته است که به ایران حمله نظامی کند. تا اینجای ماجرای هیچ؛ روشن بود که اینها حتی به براندازی حکومت هم راضی نیستند و دنبال نابودی این خاک اند. به همین دلیل است که تجزیه کشور را دنبال می کنند. اما نکته تأسف برانگیز اینجاست که برخی کاربران داخلی برای این تقاضای شوم، جاهلانه سوت و کف می زنند.
واقعا چطور ممکن است؟ یعنی افرادی هستند که دریوزگی ناتو را می کنند تا قاتل جانشان شود؟ این بیماری مشترک در این جماعت اندک، اما پر سر و صدا نامش چیست؟ عمقش کجاست؟ …
درباره چه کسانی حرف می زنیم؟ آنها که …
بعد از باخت ایران با پرچم انگلیس به خیابان آمدند و شادی کردند و رقصیدند …
حمله داعش به شاهچراغ را دیدند و اعترافش را شنیدند و باز هم گفتند: «کار خودشونه».
کیان را کنار دیگر شهدای امنیتی دیدند، اما حسابش را جدا کردند و گفتند کار جمهوری اسلامی است؛ بماند که برای باقی شهدا به هم تبریک گفتند.
از شنیدن دروغ لذت می برند و با حداقل ۴۰ کشته سازی مضحک در رسانه های جاعل حس مظلومیت گرفتند.
پرچمی که هویت شان است، آتش زدنند و دورش کل کشیدند و پایکوبی کردند. با تجزیه طلبان همدلی کردند و برای شان سفره چیدند.
بدون وجدان درد، برای اوباش قداره کشی که حافظان امنیت را سلاخی کردند، هورا کشیدند …
پیوند اشرار و اوباش و اراذل جهانی و تروریست ها و جمیع خبائث عالم را علیه جمهوری اسلامی دیدند و باز برای این جرثومه های نجاست آغوش رایگان باز کردند.
دست آخر اینکه حضور میلیون ها مردم عاشق انقلاب و خاک را در خیابان دیدند و باز هم به آتش بازی چند ده نفر در گوشه و کنار شهر دل خوش کردند.
با دستکاری و شست وشوهای ذهنی آشنائی دارید؟ این همانست.
سال ها پیش در آمریکا بیش از ۹۰۰ نفر در یک فرقه انحرافی، چنان مسخ شدند که با دستور رهبر سادیست و دیکتاتورشان یکجا خودکشی کردند.
مسخ چنین است.
اکثریت آن ها که این روزها دستگیر شدند می گویند با رسانه های اجتماعی هیپنوتیزم شدند و اراده شان از دست رفته است. جامعه شبکه ای شبیه کمپ های منافقین رابطه فرد با واقعیت را قطع می کند و چشم و گوش و قلب او را مشحون و مملو از اغوا و القاهای یک سویه رسانه ای می کند. این سطح از جنون چنان می کند که اساسا فرد برایش صدق و کذب اخبار مهم نیست و غوطه ور در یک خلسه رسانه ای، چنان دچار حیوان وارگی می شود که ممکن است دستش به خون پاکترین های روی زمین نیز آغشته شود.
اینهمه گفتیم و نوشتیم اما این ها مقصر نهایی نیستند؛ اصل حرف اینجاست.
آقایان مسئول متوجه ایم با ساده نگری و فهم ظاهرگرا از رسانه های جدید چه بلایی سر جامعه آوردیم؟ راهکارتان چیست؟ نشستن و نظاره آتش؟
پلتفرم محل زندگی واقعی است، نه صرفا یک پیام رسان مجازی؛ هیچ جای عالم اداره شهر و دیارشان - بخوانید ذهن ها- را به دشمن نمی سپارند؛ اما ما با خوش خیالی چنین می کنیم و ژست مردمی هم می گیریم. این درد کجا بریم …
پایان پیام/
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! می‌خوای درباره‌ی «این درد کجا بریم …» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.