به گزارش خبرنگار مهر، این نشست شامگاه شنبه به همت قطب علمی شعرپژوهی فرهنگ عامه ترتیب یافت، با همکاری مرکز نوآوری و کارآفرینی دانشگاه شیراز، مرکز پژوهش های زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز، انجمن ترویج زبان و ادبیات فارسی شعبه فارس و معاونت فرهنگی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شیراز و با حضور جمعی از ادب دوستان و پژوهشگران به صورت مجازی برگزار شد.

عباس قنبری عدیوی، پژوهشگر فرهنگ عامه و مدرس دانشگاه فرهنگیان سخنران و محمد جواد دهقانیان دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز دبیر نشست بود.

قنبری عدیوی پژوهشگر ادبیات عامه و رئیس بنیاد ایران شناسی چهارمحال و بختیاری که بیش از ۳۰ عنوان کتاب در این حوزه منتشر کرده در آغاز این نشست علمی، به معرفی قلمروی اجتماعی، فرهنگی و ادبی لرتباران و به ویژه بختیاری ها در ناحیه زاگرس پرداخت و گفت: بختیاری ها از قدیمی ترین اقوام ایرانی و ساکن در ناحیه زاگرس، به ویژه زاگرس میانی هستند که هم چنان به نوع زیست عشایری-روستایی خود، ادبیات و فرهنگ بومی، آداب و رسوم محلی خود وفادارند.

وی ادامه داد: در ادبیات شفاهی بختیاری اعم از شعر و نثر، درون مایه های فلسفی، اخلاقی، اجتماعی، تاریخی، دینی، هنری وجود دارد که در قالب مردم سروده ها با لطافت و ظرافت ادب عامه انتقال یافته اند. ترانه ها، کارآواها، اشعار مذهبی، آموزشی و لالایی ها از این گونه ها محسوب می شوند.

وی به بلال ها و دوالالی ها اشاره کرد که نغمه های عاشقانه زیسته را در خانواده بین زنان و مردان روایت می کند.

قنبری عدیوی، هم چنین به اهمیت کارآواها مانند برزیگری، شوخی، بیت، رزم گویه ها، سوگچامه ها و گونه های دیگر اشاره کرد و مادران را بهترین معلمان انتقال میراث ادبی و زبانی بختیاری معرفی کرد.

این پژوهشگر فرهنگ و ادبیات عامه گفت: ادبیات مردمی و بومی سروده ها بزرگ ترین گنجینه زبان و آفرینش های ادبی ایرانی اند که به وسیله مردمان روستا و عشایر حفظ شده اند.

این پژوهشگر و استاد دانشگاه معتقد است: میراث فرهنگی و ناملموس ما همین تولیدات عامیانه است که دارای بلندترین جلوه های هنری و عاطفی اند. عشق به زندگی، خانواده، فرزند، طبیعت، وطن و آرمان های اخلاقی و آموزه های مذهبی را نیز در این بومی سروده ها جستجو کنیم.

قنبری عدیوی گفت: در برابر هجوم صنعت و فناوری، این ادبیات و شعر بومی است که سبب پاسداشت فرهنگ ملی، عقاید و آداب اجتماعی و هم چنین پیوند هویت ملی اقوام ایرانی شده است. قصه ها، مثل ها، اشعار و ترانه ها سرشار از تخیل، آرایه های ادبی، جلوه های عینی و ذهنی مردمان گمنامی است که به یقین دانایان ناآشنایند.

این پژوهشگر حوزه بختیاری شناسی گفت: دوبیتی ها، تک بیتی ها و حتی مصرع های موزون در قالب های ادبی با رویکردهای متنوع بر بداهه ساخته می شوند و زنان و مردان ایل با طبیعت منطقه، کوه و درخت، پرنده و جانوران دیگر، سخن می گویند. این حس زنده پنداری در عشایر، نشان از ذهن استعاره جوی ایشان است که برای همه چیز تشخیص و تشخص قایلند.

وی رابطه تنگاتنگ شعر بومی لرتباران را با موسیقی طبیعت عامل مهم پیدایش ادبلیات عامه و سروده های بومی آنان می داند و معتقد است ما دانش ادبی و هنری کشاورزان، قالیبافان، چوپانان و عشایر گمنام را دست کم نگیریم و لازم است که آثار نوشتاری دانشگاهی به این حوزه بیش از پیش توجه کند تا از نابودی این بخش فرهنگی ملی، پیش گیری کنیم.

در پایان گفتگو بین مخاطبان و سخنران در باره کارکردها و ظرافت های این بخش از ادب محلی و بومی ایران، پرسش و پاسخ انجام شد.