شورای مرکزی نهضت استادی بسیج در دانشگاه ها، مراکز آموزش عالی و پژوهشی ایران ذر نامه ای تاکید کرد: رابطه مردم و رهبری فرمول غلبه بر محاصره صندوق های رآی در انتخابات بود.

به گزارش ایسنا به نقل از مرکز رسانه و ارتباطات نهضت استادی بسیج ( ناب)، با توجه به ضرورت جلوگیری از تحریف و وارونه نمایی حماسه ۲۸ خرداد ، بسیج استادان کشور در نامه ای تحلیلی به ملت بزرگ ایران به تبیین ابعاد گوناگون این انتخابات و دلایل اقبال ملی به منخب ایرانیان، آیت الله دکتر سید ابراهیم رییسی مبادرت کرد.

متن نامه به شرح زیر است :

بسم الله الرحمن الرحیم

حضور ملت بزرگ و شگفتی ساز ایران اسلامی

سلام علیکم

با پایان یافتن انتخابات ریاست جمهوری و مشخص شدن سرنوشت آن، تحلیل و تفسیرهای گوناگونی دربارۀ آنچه که گذشت، مطرح گردید ؛ صاحب نظران و تحلیل گران مختلف، هر یک از منظر و زوایه ای به این انتخابات و نتیجۀ آن نگریستند و دربارۀ آن داوری نمودند. نهضت استادی ایران نیز که همواره دغدغۀ خط اصیل انقلاب و جامعه را داشته و دارد ، در ادامه دو نامه قبلی به ملت بزرگ ایران ، خود را موظف می داند که دراین باره، گزارشی را به پیشگاه ملت ارائه کرده و نکته ها و برداشت هایی را هر چند به طور مختصر، با شما ملت بصیر و شگفتی ساز در میان بگذارد، به این امید که با حصول به ذهنیت و ادراک ملی، ایران اسلامی هرچه بیشتر به شکوفایی و بالندگی رهنمون شده و در راستای افق انقلابی و تمدنی قرار بگیرد.



۱ . اکنون دو فرضیه دربارۀ علت کاهش مشارکت در انتخابات ریاست جمهوری وجود دارد: یک فرضیه که «شورای نگهبان قانون اساسی » را بر جایگاه متهم می نشاند و می گوید عدم احراز صلاحیت برخی کاندیداها از جریان های سیاسی، موجب گردید که انتخابات از «فضای رقابتی» خارج و احساس شود که انتخابات، مهندسی و «از پیش ساخته شده» است؛ فرضیۀ دیگر اما این است که «کارنامۀ ناکام دولت موسوم به اعتدال در طول سال های اخیر، مردم را بسیار آزرده خاطر و پریشان کرد و امید و اعتماد سیاسی شان را فرسود. اما دربارۀ فرضیۀ نخست باید گفت مطابق تحلیل واقع بینانه ای که رهبر انقلاب ارائه کردند، باید میان «گروه های خاص» و «عموم مردم،» تمایز نهاد و الگوی رفتار سیاسی یکی را به آن دیگری تعمیم نداد. آری ! گروه های خاص، با «انگیزه های سیاسی و جناحی» در انتخابات شرکت کرده و این که کسانی در جریان سیاسی آنها در انتخابات حضور داشته باشند، برای شان اهمیت فراوان دارد؛ تا آنجاکه حتی ممکن است در صورت راه نیافتن برخی علاقمندان شان به چرخه کاندیداتوری ها در روند انتخابات، مشارکت نکنند. در مقابل اما توده ها و عموم مردم، از این الگو تبعیت نمی کنند، بلکه به صحنۀ انتخابات به عنوان یک واقعیت ایرانی و نوعی راه حل برای بهبود در امور خویش می نگرند تا دریابند که آیا کسی در این میان هست که بتواند به راستی، گره از «مشکلات» شان گشوده و عاقلانه و عالمانه، «معیشت» و «اقتصاد» را تدبیر نماید قهرا اگر نسبت به شخصی، چنین درک و احساسی در آنها شکل گیرد ، بی اعتنا به این که او به کدام جریان و جناح سیاسی، تعلق دارد، در انتخابات شرکت کرده و به وی رأی می دهند؛ یعنی نوعی اجتهاد میهنی و ملی که در طول سال های پس از انقلاب اسلامی به دفعات تکرار شده است؛ بنابراین، الگوی رفتار سیاسی «مردم» با پیش فرض ها، قالب ها و چهارچوب های «گروه های خاص»، تطابق ندارد و نمی توان ادعا کرد که نبودن برخی چهره های مشهور از بعضی جریان های سیاسی در انتخابات، عامل اصلی کاهش مشارکت مردم در انتخابات بوده است.

بر مبنای فرضیۀ دوم اما باید به تلخی ها و خسارت هایی که دولت یازدهم و دوازدهم بر «معیشت و زندگی روزمرۀ مردم» تحمیل کرده استناد جست و وضع ناگوار معیشتی مردم را ریشۀ اصلی کاهش مشارکت قلمداد نمود. نظرسنجی هایی که از مراکز گوناگون علمی و پژوهشی دربارۀ دغدغه های مردم در ماه های ماقبل انتخابات انجام شده اند نیز به روشنی نشان می دهد که عامۀ مردم، در درجۀ نخست و بیش از هر چیز، گرفتار «نگرانی های اقتصادی» بوده و اعتراضی جدی نسبت به «وضع معیشتی» خود داشتند. این اعتراض به حدی بود که انگیزۀ حضور در انتخابات را نیز از آنها ستانده بود. به عبارت دیگر، نوعی «دلسردی» و «دلزدگی» در طبقۀ ضعیف و حتی متوسط جامعه شکل گرفته بود که به دلیل استمرار چند ساله، آنها را «خسته» و «فرسوده» کرده بود. بر این اساس، مشارکت سیاسی کاهش یافته و نمی توان مدعی شد که تنها شهرهای بزرگ، این وضع را تجربه کردند. در واقع، یک حس مشترک دربارۀ «ناگواری ها و ناخرسندی های معیشتی» ، انگیزه ها و امیدهای عموم مردم را فارغ از هر گرایش سیاسی، دچار «فرسایش» کرده و میل به مشارکت را در آنها رقیق نمود. از این رو، پر واضح است که قوی ترین و جدی ترین عامل در زمینۀ کاهش مشارکت مردم، ناتوانی و ضعف بی سابقه و آشکار دولت دوازدهم در تدبیر و بسامان کردن «معیشت مردم» بوده است؛ این وضع به گونه ای بغرنج شد که آگاهان و خبرگان سیاسی معتقدند زخمی دیگر از سوی این دولت بر پیکر انقلاب نشست که ترمیم آن به مدتی مدید نیازمند است؛ گو این که بر اساس شواهد موجود ، دولت مردمی سیزدهم ویرانه ای را در بخش های مختلف از کارگزاران دولت دوازدهم تحویل خواهد گرفت.



۲ . از سویی دیگر، نیروها و جریان های غیرانقلابی گرداننده و همسوی دولت مستقر کنونی تلاش می کنند کامیابی آیت الله دکتر سید ابراهیم رئیسی را با انگاره های ذهنی و پیش فرض های خود تحلیل و با وارونگی در بیان نوع نارضایتی های شما مردم صبور ایران ، طعم شیرین انتخاب رییس جمهور صمیمی و مردمی را زدوده تا «تلخی شکست خود» را جبران کنند؛ در حالی که هر کس در هر سطحی با حضور در هر کوی و برزن این کشور و گفت و گو با آحاد مردم به خوبی در می یابد که دولت مستقر پس از گذشت ۸ سال از حاکمیت بر مهمترین مصادر و مناصب کشور و امور مردم از حیث اعتبار در پایین ترین سطح خود نسبت به دولت های دیگر در ۴۲ سال گذشته قرار دارد ؛ گو این که دولت مستقر در مدت مسوولیت خود از حیث مبانی نظری و ویژگی های اجرایی و بخصوص ضرورت اتخاذ صداقت و راستی با مردم ، معمولا با ضعف های بزرگی در میان ایرانیان مواجه بوده است؛ با این مولفه ها و مستندات است که باید گفت معادلۀ انتخابات اخیر ریاست جمهوری در عین حال که بسیار مهم است، اما روشن است: از یک سو، جریان های موسوم به اعتدال و اصلاحات در مرداب «کارنامۀ مصیبت بار و بی حاصل» خویش، غرق شده ، دست وپا زده و قصد داشته و دارند با «فرافکنی» و «مسئولیت گریزی»، افکار عمومی را وادار به دروغ خواری کنند؛ اما ازسوی دیگر، منتخب ملت بر یک کارنامۀ قوی ، مردم پسند و بی حاشیه تکیه زده بود که مردم، طراوات و نشاط را در آن احساس کرده و دریافتند که او با کمک و مشارکت نخبگان و ملت و مهم تر از همه با باور و توجه ذاتی به خدای قادر متعال و قدرت الهی ملت، می تواند از عهدۀ علاج دردها و زخم های اقتصاد برآمده و این قافله را به سلامت به مقصد برساند. اگر دیگران از «برنامه» و «حرف» و «وعده» سخن می گفتند، او به «عمل عینی خویش» اشاره کرد و با ارجاع به آن نشان می داد که اهل «بازی سیاسی» و «وعده پراکنی» و «عوام فریبی» نیست، بلکه «صداقت» داشته و «مرد میدان» است.

جریان های تکنوکرات - لیبرال بخواهند یا نخواهند منتخب ایرانیان توانست این حس دلنشین و درک دلپسند را در مردم ایجاد کند و چنین تصویری از خود بیافریند؛ تصویری که از «صفحه های کارنامه اش» برمی خاست و ریشه در گذشتۀ مدیریتی او داشت این در حالی بود که برخی از نامزدها در «حال» قرار داشته و دربارۀ «آینده» سخن می گفتند، اما اغلب قادر نبودند که به «گذشته» ارجاع دهند و به جای «وعده ها» از «واقعیت ها» حکایت کنند. نه فقط دو نامزدی که از جریان های «اعتدال» و «اصلاحات» در انتخابات شرکت کردند، بلکه هر فرد دیگری نیز که شرکت می کرد، «کارنامۀ پربار و حاصل خیز»ی همانند سید ابراهیم رییسی نداشت و در نهایت، نمی توانست مردم را با «عمل و اقدام واقعی خویش»، متقاعد سازد؛ بنابراین، مسألۀ اصلی برای این جریان های مدعی و زیاده خواه، فقر «کارنامه» و «کارآمدی» و «توانمندی» بود، درحالی که سرنوشت انتخابات را همین عنصر تعیین می کرد. جریان های تکنوکرات - لیبرال برای آن که «سستی» و «ضعف» خود را آشکار نکنند و پرده از «بی تدبیری ها» و «ندانم کاری ها»ی مدیریتی خود برندارند، «قانون مداری» شورای نگهبان در عدم احراز صلاحیت برخی چهره های سیاسی را دستاویز قرار می دهند و برای توجیه ناتوانی خویش وارونه نمایی می کنند. اینان همواره نشان داده اند که «بلوغ سیاسی» نداشته و فاقد راهبرد سیاست ورزی عاقلانه برای توانمند سازی ایران هستند، بلکه به بازی های کودکانه و صنعت دیوسازی و دلبر نمایی علاقه دارند؛ چنان که اگر شورای نگهبان بر اساس «قانون»، نامزد آنها را تأیید نکند، متهم به «مهندسی» انتخابات خواهد شد و اگر تأیید کند، انتخابات «سالم» است؛ یا اگر نتیجۀ انتخابات، پیروزی رقیب باشد، مدعی می شوند که «جمهوریت» تضعیف شده و اگر خودشان پیروز شوند، «جمهویت» تقویت شده است؛ اگر رقیب «مردمی» باشد، او را «عوام فریب» معرفی کرده و اگر خودشان از مردم سخن بگویند، «مردم سالار» خواهند بود؛ اگر رقیب شان زبان به «صراحت» گشوده و «واقعیت های ناگفته» را بیان کند، «بی اخلاق» و «هتاک» است، اما اگر خودشان «پرده دری» و «فضیلت سوزی» نموده و در مقابل دیدگان ملت «دروغ پراکنی» کنند، در چهارچوب «آزادی بیان» عمل کرده اند؛ و … . !



٣ . رهبر حکیم انقلاب در توصیف انتخابات، از واژه های «حماسه» و «شورانگیز» استفاده کردند. آری! با وجود کاهش مشاکت نسبت به دوره های پیشین، باید حضور مردم در این انتخابات را بخصوص ستایش کرد و قدردان ملت بزرگ ایران بود. ازیک سو، «حجم انبوه توطئه های رسانه ای دشمنان» در ماه های اخیر، با هدف «تحریم انتخابات» در نوع خود در دنیا بی سابقه بوده و از هر زمینه و استدلالی برای توجیه خرابکاری های روانی و ضد انتخاباتی خویش بهره می بردند، اما بسیاری از مردم، بی اعتنا به این جوسازی ها و تخریب های بی سابقه، به میدان آمده ، حصر صندوق ها را شکسته و با گذار از هزاران موانع کارگذاشته شده در مسیر نهایتا به صندوق ها رسیده و رأی دادند. از سوی دیگر، چندین سال است که اغلب مردم، گرفتار دشواری ها و چالش های اقتصادی بی شمار هستند و به سختی، زندگی می گذارند، اما با این حال، میان «عملکرد ضعیف نیروهای تکنوکرات و لیبرال» و «اصل انقلاب و نظام اسلامی»، تمایز نهاده و خطای یکی را به پای دیگری ننوشتند.

چنین درک و فهمی، نشان گر «عمق نگری» ، «قدرت تجزیه وتحلیل سیاسی» توده های مردم و دریک کلام اجتهاد ملی و میهنی است و از «بسط آگاهی های سیاسی» در فرهنگ سیاسی ایرانیان حکایت می کند؛ ضمن این که چنین بلوغ و اجتهاد میهنی و ملی از نتایج تکاپوهای رهبری حکیم و مردم سالاری است که چنین تمهیداتی را در ایران بزرگ اتخاذ نموده اند ؛ اما در سویی دیگر گمانه زنی های جریان ها و نیروهای معارض و غیرانقلابی از حضور مردم در انتخابات، این گونه نبود ؛ زیرا آنها تصور می کردند که این بار، جغرافیای انقلاب دچار «بی رونقی و کسادی چشمگیر انتخابات» خواهد شد و مردم از رأی دادن، خواهند گریخت، در حالی که با وجود همۀ «شرایط منفی و بازدارنده»، بخش های مهمی از مردم به میدان آمده و از «اعتبار و حیثیت سیاسی انقلاب و نظام»، صیانت کردند. این وضع به معنی غلبۀ بسیاری از مردم بر موقعیت ناخوشایند و تفوق ارادۀ تاریخی و معنوی آنها بر شرایط دشوار است؛ در واقع می توان گفت این بار نیز شکوفایی رابطه ارگانیک رهبر انقلاب و مردم ایران فرمول غلبه بر محاصره صندوق های رآی به عنوان نماد مردم سالاری دینی شد .



۴- اینک آزمونی بسیار تعیین کننده و حساس، پیش روی سید ابراهیم رئیسی قرار دارد؛ چنان که دولت او می تواند گشاینده و هموارکنندۀ مسیر آیندۀ انقلاب بوده و ظرفیت های فراوانی را به وجود آورد. اگرچه همانطور که گفته شد او ویرانه ای را در اموراجرایی کشور از دولت های یازدهم و دوازدهم تحویل خواهد گرفت اما چشم های دوست و دشمن، به کارآمدی و توانمندی دولت ایشان دوخته شده و همه در انتظار هستند تا ببیند وی با «سرمایۀ سیاسی و اجتماعی پدید آمده»، چه خواهد کرد. آری! نباید توقع «معجزه» داشت و گمان کرد که می توان در کوتاه مدت، وضع را به حال عادی بازگرداند و نقص ها و کاستی های ریز و درشت را برطرف کرد، اما مسأله این است که مطالبۀ رهبر انقلاب، حرکت در امتداد ایجاد «تحول» است و ایشان معتقدند که «مشکلات و بیماری های مزمن» را نمی توان با «تحرکات معمولی و روزمره»، برطرف کرد، بلکه باید به «تحول» رو آورد و با «تلاش های جهادی »، اتفاق های بزرگی را رقم زد.

اکنون پیش روی دولت مردمی و جویای ایران قوی ، دو راه وجود دارد: یکی راه مبتنی بر «دیوان سالاری» و «روزمره اندیشی» و «کوته نگری» که جزو زیسته جریان های تکنوکرات - لیبرال در ایران است و دیگری راه مبتنی بر «تحول خواهی» و «استفاده از مسیرهای میان بر و جهش ساز». اگر دولت مردمی سیزدهم بخواهد بر مقبولیت اجتماعی خویش بیفزاید و کام مردم را شیرین کند، چاره ای ندارد جز این که: به «میدان» وارد شود و در کنار «مردم» باشد و تا آخر بر همین عهد خویش استوار بماند؛ بر «نسخه های ایرانی - اسلامی » تکیه کند و اقتصاد ملی را به «اراده های غیرملی»، مشروط نسازد؛ «فسادستیزی» و «اشرافی گری» را از درون قوه مجریه و با قاطعیت آغاز کرده و به عملیاتی کردن راهبرد اولویت مبارزه با فساد و ساختارهای فسادزا بجای تمرکز بر حرکت پسینی، یعنی مبارزه با مفسد (که البته در جای خود ضروری است) مبادرت نماید؛ «جوانان شایسته و کارآمد» را به عرصۀ مدیریت های مهم راه دهد؛ «ظرفیت های درونی» و «قابلیت ها و مزیت های » ایران بزرگ را در سطوح محلی، استانی، ملی و بین المللی شناخته و به کار گیرد؛ و … .؛ زیرا کوتاهی در هر یک از این زمینه ها، صدمه ها و لطمه های سخت به انقلاب و جبهۀ انقلاب وارد خواهد کرد و ما را به عقب باز خواهد گرداند. ازاین رو، همه باید «همدلانه» و «هم افزایانه» به دولت مردمی بنگریم و فتوحات و توفیقاتش را تقویت کرده و آن را از وقوع خطاها و لغزش ها، بازداریم. زمانۀ «اشتباه» به سر آمده است و اینک باید با «حساسیت » و «دقت هایی باریک تر از مو»، از دولت جوان حزب اللهی مراقبت کنیم. از خدای متعال متضرعانه درخواست داریم که این دولت منتخب مردمی را دولت کریمه ای قرار دهد که نشاط و رونق را به ارکان و اجزای این کشور بزرگ و بخصوص به «سفره و معیشت مردم» بازگردانده و بیش از پیش، محرک ایران به سوی مسیر «تمدن پردازی اسلامی» باشد. إنشالله.

والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته

پنجم تیرماه ۱۴۰۰

شورای مرکزی نهضت استادی بسیج در دانشگاهها، مراکز آموزش عالی و پژوهشی ایران

انتهای پیام