به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره قیامت هفتاد و پنجمین سوره قرآن است و در جزء بیست و نهم آن قرار دارد.

این سوره را به این مناسبت «قیامت» می نامند که با سوگند خداوند به روز قیامت آغاز می شود.

سوره قیامت از حتمیت وقوع معاد و احوال آن روز سخن می گوید و انسان ها را در قیامت به دو گروه شاد و نورانی و غمگین و ترشرو توصیف می کند و بر این نکته تأکید دارد که انسان بر نفس خود بصیر و بر کردارش داناست.

از آیات مشهور این سوره آیه ۳ و ۴ است که می گوید خداوند نه تنها قادر است استخوان های پوسیده را در قیامت بازسازی کند؛ بلکه تواناست سرانگشتان را دوباره بیافریند؛ آیه ای که گفته شده اشاره به اثر انگشت و شناخت هر فرد با آن دارد.

در فضیلت تلاوت این سوره از پیامبر (ص) نقل شده: هر کس سوره قیامت را بخواند، من و جبرئیل برای او در روز قیامت گواهی می دهیم که به آن روز ایمان داشته و آن روز صورتش از دیگر آفریدگان درخشنده تر است.

از امام باقر (ع) نیز آمده: هر کس بر قرائت سوره قیامت مداومت داشته باشد و به آیات آن عمل کند، خداوند او را به بهترین شکل با پیامبر (ص) محشور می کند، در حالی که چهره اش شاد و خندان است تا اینکه از پل صراط و میزان می گذرد. در تفسیر برهان برای این سوره خواصی چون افزایش روزی و امنیت و محبوبیت در بین مردم، تقویت عفاف و پاکدامنی و همچنین رفع ضعف و ناتوانی ذکر شده است.

فایل صوتی تلاوت آیات ۱ تا ۴۰ سوره قیامت با صدای رحیم خاکی

متن آیاتی از سوره قیامت همراه با ترجمه

بسم الله الرحمن الرحیم

به نام خدای بخشاینده مهربان

لا أقسم بیوم القیامة ﴿١﴾

سوگند به روز قیامت، (۱)

ولا أقسم بالنفس اللوامة ﴿٢﴾

و سوگند به (نفس لوامه و) وجدان بیدار و ملامتگر (که رستاخیز حق است)! (۲)

أیحسب الإنسان ألن نجمع عظامه ﴿٣﴾

آیا انسان می پندارد که هرگز استخوانهای او را جمع نخواهیم کرد؟! (۳)

بلیٰ قادر ین علیٰ أن نسوی بنانه ﴿٤﴾

آری قادریم که (حتی خطوط سر) انگشتان او را موزون و مرتب کنیم! (۴)

بل یر ید الإنسان لیفجر أمامه ﴿٥﴾

(انسان شک در معاد ندارد) بلکه او می خواهد (آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قیامت) در تمام عمر گناه کند! (۵)

یسأل أیان یوم القیامة ﴿٦﴾

(از این رو) می پرسد: «قیامت کی خواهد بود»! (۶)

فإذا بر ق البصر ﴿٧﴾

(بگو:) در آن هنگام که چشم ها از شدت وحشت به گردش در آید، (۷)

وخسف القمر ﴿٨﴾

و ماه بی نور گردد، (۸)

وجمع الشمس والقمر ﴿٩﴾

و خورشید و ماه یک جا جمع شوند، (۹)

یقول الإنسان یومئذ أین المفر ﴿١٠﴾

آن روز انسان می گوید: «راه فرار کجاست؟!» (۱۰)

کلا لا وزر ﴿١١﴾

هرگز چنین نیست، راه فرار و پناهگاهی وجود ندارد! (۱۱)

إلیٰ ر بک یومئذ المستقر ﴿١٢﴾

آن روز قرارگاه نهایی تنها بسوی پروردگار تو است؛ (۱۲)

ینبأ الإنسان یومئذ بما قدم وأخر ﴿١٣﴾

و در آن روز انسان را از تمام کارهایی که از پیش یا پس فرستاده آگاه می کنند! (۱۳)

بل الإنسان علیٰ نفسه بصیر ة ﴿١٤﴾

بلکه انسان خودش از وضع خود آگاه است، (۱۴)

ولو ألقیٰ معاذیر ه ﴿١٥﴾

هر چند (در ظاهر) برای خود عذرهایی بتراشد! (۱۵)

لا تحر ک به لسانک لتعجل به ﴿١٦﴾

زبانت را بخاطر عجله برای خواندن آن [قرآن]حرکت مده، (۱۶)

إن علینا جمعه وقر آنه ﴿١٧﴾

چرا که جمع کردن و خواندن آن بر عهده ماست! (۱۷)

فإذا قر أناه فاتبع قر آنه ﴿١٨﴾

پس هر گاه آن را خواندیم، از خواندن آن پیروی کن! (۱۸)

ثم إن علینا بیانه ﴿١٩﴾

سپس بیان (و توضیح) آن (نیز) بر عهده ماست! (۱۹)

کلا بل تحبون العاجلة ﴿٢٠﴾

چنین نیست که شما می پندارید (و دلایل معاد را کافی نمی دانید)؛ بلکه شما دنیای زودگذر را دوست دارید (و هوسرانی بی قید و شرط را)! (۲۰)

وتذر ون الآخر ة ﴿٢١﴾

و آخرت را رها می کنید! (۲۱)

وجوه یومئذ ناضر ة ﴿٢٢﴾

(آری) در آن روز صورتهایی شاداب و مسرور است، (۲۲)

إلیٰ ر بها ناظر ة ﴿٢٣﴾

و به پروردگارش می نگرد! (۲۳)

ووجوه یومئذ باسر ة ﴿٢٤﴾

و در آن روز صورتهایی عبوس و در هم کشیده است، (۲۴)

تظن أن یفعل بها فاقر ة ﴿٢٥﴾

زیرا می داند عذابی در پیش دارد که پشت را در هم می شکند! (۲۵)

کلا إذا بلغت التر اقی ﴿٢٦﴾

چنین نیست (که انسان می پندارد! او ایمان نمی آورد) تا موقعی که جان به گلوگاهش رسد، (۲۶)

وقیل من ۜ ر اق ﴿٢٧﴾

و گفته شود: «آیا کسی هست که (این بیمار را از مرگ) نجات دهد؟!» (۲۷)

وظن أنه الفر اق ﴿٢٨﴾

و به جدائی از دنیا یقین پیدا کند، (۲۸)

والتفت الساق بالساق ﴿٢٩﴾

و ساق پا ها (از سختی جان دادن) به هم بپیچد! (۲۹)

إلیٰ ر بک یومئذ المساق ﴿٣٠﴾

(آری) در آن روز مسیر همه بسوی (دادگاه) پروردگارت خواهد بود! (۳۰)

فلا صدق ولا صلیٰ ﴿٣١﴾

(در آن روز گفته می شود:) او هرگز ایمان نیاورد و نماز نخواند، (۳۱)

ولٰکن کذب وتولیٰ ﴿٣٢﴾

بلکه تکذیب کرد و روی گردان شد، (۳۲)

ثم ذهب إلیٰ أهله یتمطیٰ ﴿٣٣﴾

سپس بسوی خانواده خود باز گشت در حالی که متکبرانه قدم برمی داشت! (۳۳)

أولیٰ لک فأولیٰ ﴿٣٤﴾

(با این اعمال) عذاب الهی برای تو شایسته تر است، شایسته تر! (۳۴)

ثم أولیٰ لک فأولیٰ ﴿٣٥﴾

سپس عذاب الهی برای تو شایسته تر است، شایسته تر! (۳۵)

أیحسب الإنسان أن یتر ک سدی ﴿٣٦﴾

آیا انسان گمان می کند بی هدف رها می شود؟! (۳۶)

ألم یک نطفة من منی یمنیٰ ﴿٣٧﴾

آیا او نطفه ای از منی که در رحم ریخته می شود نبود؟! (۳۷)

ثم کان علقة فخلق فسویٰ ﴿٣٨﴾

سپس بصورت خون بسته در آمد، و خداوند او را آفرید و موزون ساخت، (۳۸)

فجعل منه الزوجین الذکر والأنثیٰ ﴿٣٩﴾

و از او دو زوج مرد و زن آفرید! (۳۹)

ألیس ذٰلک بقادر علیٰ أن یحیی الموتیٰ ﴿٤٠﴾

آیا چنین کسی قادر نیست که مردگان را زنده کند؟! (۴۰)

انتهای پیام/