به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند، رمضان های کوله ها (سکونتگاه) عشایری حال و هوای دیگری دارد. اینجا سرشار از خلوص، نماز، نیایش، سجود و سرشار از عشق و بندگی و حضور است.

عشایر استان خراسان جنوبی که بیشترشان در نقاط مرزی مستقر هستند فارغ از روزمرگی ها در ماه مبارک رمضان همچون روزهای دیگر با صدای پرندگان بر می خیزند و سفره سحریشان کاسه شیری است و نان تازه ای که زن خانه پخته است.

آنچه در سر سفره حاضر می شود، محصول تولیدی خانواده و حاصل دسترنج آنها است از ماست و دوغ و شیر گرفته تا گوشت، مرغ و چای نیز یار دیرینه مردم عشایر است که بر آتش دم می کشد و عطرش تا آن طرف تر در فضا می پیچد.

اینجا در منطقه عشایری زیرکوه از سفره های رنگارنگ خبری نیست، سفره ها همچون دل های عشایر ساده و بی ریا است، سفره هایی که در آن برکت موج می زند و صفا می جوشد.

مردمش چشم به سفره های رنگارنگ شهری ندارند و از خدا روزی می طلبند و از طبیعت روزی می گیرند و روزه داری می کنند. تا قبل از ورود رادیو، بانگ خروس و رویت فجر و غروب آفتاب راهنمای روزه داران بود. پیران و کهنسالان به خوبی و از روی نشانه های آسمان، وقت اذان را تشخیص می دادند.

آن روزها هر کس که زودتر بیدار می شد با صدای الله اکبر دیگر چادرنشینان را بیدار می کرد. ابتدا زن و مرد بلند می شدند. مرد آتش می افروخت و زن نانی در سفره می گذاشت و از مشک دوغی در پیاله ای می ریخت و سفره را مهیا می کرد تا فرزندان یکی پس از دیگری برخیزند و پای سفره بنشینند.

در میان وزش نسیم سحری و طلوع فجر، نماز می خواندند و پس از سحری نمی خوابیدند و هر کس کار روزانه خود را با درخشش ستاره صبح آغاز می کرد. هیچ گاه از حال هم بی خبر نیستند و اگر خانواده ای در هنگام سحر یا افطار غذایی نداشته باشد، همسایه اش آنها را برای خوردن غذا به چادرش دعوت می کند.

معاش عشایر از طبیعت تامین می شود و اگر طبیعت دچار بلا می شد، عشایر تلاش می کردند تاثیر این بلا را در زندگی خود کم کنند. در سال های خشکسالی و یا زمستان های بی علف، سنتی در میان عشایر جاری بود که تعاون و ایثار در آن موج می زد. حال در این ایام روزهای ماه مبارک رمضان عشایر خراسان جنوبی سفره افطار ساده شان بر روی میهمانان نوروزی هم پهن است.

انتهای پیام/۲۵۴