کد خبر: ۷۲۰۷۴۱ | ۱۴۰۴/۰۴/۰۳ ۱۱:۴۱:۳۵

محمدصالح سلطانی نوشت: دشمن آمده بود برای تمام کردن کار. برای سرنگونی. یکی از اهداف رسمی اعلام شده اش نابودی صنعت هسته ای ایران بود. یک هدف دیگر؟ ایجاد بحران در ایران. اسرائیل قلکی که اقلا بیست سال برای جمع کردنش زحمت کشیده بود را یکباره شکست. آن عملیات پرسروصدا و آن ضربات سخت را زد تا «یک بار برای همیشه» نسخه ی ایران را بپیچد.

امروز، دوازده روز بعد از شروع جنگ اما چه می بینیم؟ اسرائیل غافلگیر شد. زیر یک روز بعد از آن حمله سنگین، رفت زیر ضربه. موشک های ما هنوز روز اول جنگ تمام نشده، هوار شدند بر سر شهرهای سرزمین های اشغالی. تصاویری از تل آویو و حیفا بیرون آمد که شبیه غزه بود. موشک های ایران آینه شدند برای رژیم. آن ها با تمام وجود فهمیدند موشک چیست، ویرانی چطور شکل می گیرد و «سجیل» یعنی چه.

دشمن آمده بود کار را تمام کند اما سر یک هفته رفت بزرگ ترش را آورد. آن «بزرگتر» هم البته برای زدن ضربه ای کاری به ایران خیلی خیلی کوچک بود. حمله اش پیش بینی پذیر بود، خسارتش اندک. و جواب ما هم معنادار و روشن.

دوازده روز از جنگ گذشت . حالا تمام ایران فردوست و نطنز. اورانیوم غنی شده، این نماد خداباوری ایرانیان، حالا رفته به «مکان امن». کشور آرام است، مردم گرم زندگی. خبری از آشوب و بحران نیست. ما زخم خوردیم اما زمین نخوردیم. برخاستیم و سیلی زدیم. ثمره ی سیلی ما هم التماس آتش بس بود. همان کسی که تجاوز کرد، دو هفته نشده افتاد به التماس پایان جنگ. و وقتی ضربه ی آخر را خورد، ما هم قبول کردیم. حاج قاسم درست می گفت؛ این جنگ را آنها شروع کردند اما پایانش را ما تعیین کردیم. اینطور اگر نگاه کنیم، کل این دفاع مشروع ما، «وعده صادق» بود.