مجتبی ویسی با بیان این که فضای ادبی ما مسموم است می گوید: محفل ها و باندهایی تشکیل شده که آثار خوب را به حاشیه می راند.

این مترجم و شاعر در گفت وگو با ایسنا درباره تأثیر ادبیات در نقد شرایط جامعه، اظهار کرد: دست کم در کشورهای دیگر شاهد بوده ایم که ادبیات چه تأثیری در رفتار، منش، گفتار، طرز فکر و اندیشه مردم سرزمین ها داشته است. به نظر من ادبیات و به طور کلی هنر، کاری می کند که از ما انسان های بهتری بسازد؛ انسان هایی که به هم احترام بگذاریم و به محبت های هم توجه کنیم و به سمت یک جامعه ایده آل برویم؛ جامعه ای که بشر در آن بهتر زندگی کند و راحت تر عقایدش را بر زبان بیاورد. ادبیات این نقش را خیلی خوب ایفا می کند.

ویسی افزود: اول باید ببینیم که این امکان به شاعران و نویسندگان ما داده می شود تا با فراغ بال و آزادی عمل این کار را انجام دهند و آن اندوخته، موارد و مسائل مورد نظرشان در اثرشان منعکس شود.

مترجم «دوره گردها» و «رقص های جنگ» سپس با اشاره به محدودیت هایی که مانع نویسندگان هستند، گفت: از جمله این محدودیت ها سانسور است که نمی گذارد نویسنده به شکل واضح و به طور درست و دقیق کار کند و او مجبور است خودش را سانسور کند تا نوشته اش مجوز بگیرد. این یک مانع بسیار بزرگ در راه شکل گیری یک اثر است.

او همچنین افزود: ما شاعران و نویسندگان خیلی خوبی داریم که می توانند روی جامعه خودشان تأثیر لازم را بگذارند و آن را به سمت ایده آل ببرند؛ اما در جامعه ما، فعلا به دلیل موانع و سدهایی که هست نویسندگان نمی توانند با آزادی عمل کار کنند.

ویسی در عین حال متذکر شد: البته نویسنده هم شاید خودش درگیر یک سری مسائل درونی باشد، اما اگر بستر مناسب فراهم باشد و موانع برداشته شود، قطعا ادبیات از آن طریق رشد می کند و بهتر دیده و نقد می شود. اما ما از این نظر در یک فضای مسموم قرار داریم؛ طوری که روی بازتاب آثار هم تأثیر دارد و محفل ها و باندهایی تشکیل شده که حتی باعث می شوند به آثار خوب هم توجه نشود و آن ها به حاشیه بروند.

مجتبی ویسی سپس به «دن کیشوت» اشاره کرد و با بیان این که این نویسنده توانسته است در روند و ذهنیت خیلی از جوامع تأثیر بگذارد، اظهار کرد: آثار ادبی برجسته در سراسر جهان نه تنها در زمان خودشان، بلکه بعد از آن هم تأثیر خودشان را خواهند گذاشت.

انتهای پیام