به گزارش خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس، میلاد عظیمی، استاد دانشگاه تهران، طی یادداشتی به درگذشت شادروان حسین آهی اشاره کرده و نوشته است:



حسین آهی درگذشت. رحمت خدا بر او باد. یکی از معدود اشخاصی که در صداوسیما بود و سواد و ذوق ادبی داشت. شیفتۀ شعر و ادبیات و موسیقی بود. پرشور بود. شر و شورش را هنگام شعرخوانی دوست داشتم. حال و حالتی داشت. به عروض پیچیده بود و فهرست عروضی اشعار برخی شاعران کهن را استخراج کرده بود. کتابهایی هم نوشته بود.

مهدی حمیدی شیرازی که شاعری مقتدر و دانشمند بود و استادی سختگیر و عبوس بود درباره آهی در مؤخره درۀ نجفی، که آهی بر آن کتاب تعلیقاتی نوشته بود- نوشت:

«من تصدیق می کنم که در طی دوره دانش آموزی و دانشجویی و دبیری و دانشیاری و استادی خود هرگز با کسی مواجه نشده ام که یک دهم اطلاعات عروضی آقای حسین آهی را داشته باشد. از اینکه جوانی در این سن، تا این حد، به دقایق و ظرایف و رموز علم پیچیدۀ عروض وارد باشد، به حقیقت حیرت کردم. درک کردن و به یاد داشتن اوزان و زاد و ولدهای آنها و زحافات با اسامی دشوارشان بر کسانی که در این راه گام زده اند، آشکار است که کاری ساده و آسان نیست و حتی غیرممکن به نظر می رسد. من در مصاحبه ای با این عروض دان استاد، از بسیاری زحافات پرسش کردم همه را بی کم و کسر جواب داد و اشعاری از اوزان مشکل و گوناگون را برای او خواندم بی تأمل بحور آنها را گفت و تقطیع کرد و زحافات آنها را برشمرد و اصل بحور را با مثال بیان داشت. در یک جمله بگویم: اگر این جوان در پی آن بود که استادی کرسی عروض فارسی را در دانشگاه احراز کند و برای این کار از من نمره ای می خواستند با آنکه در تمام دوران استادی خود هیچ وقت این کار را نکرده ام؛ «زیرا موردی برای آن ندیده ام»، به او بی مضایقه نمره بیست می دادم». متن سخن حمیدی را نقل کردم چون تصدیقی کرامند است.

یک کار آهی در تعلیقات دره نجفی این بود که تک و توک در برخی اوزان کم استعمال ترک اشعار خود را به عنوان شاهد نقل کرده. این سه بیتش را دوست دارم:

این خانه را بر زیستن ایمن ندیدم

اینجا سلیمان را جز اهریمن ندیدم



اینجا چراغ کاروان مردمی را

از فتنۀ رهزن شبی روشن ندیدم



اینجا رفیقی پاکبازی اهل دردی

شاید شما دیدید اما من ندیدم



آهی در رادیو شرح حافظ هم می گفت که می کوشیدم وقتم را طوری سامان دهم که بشنوم. با نظراتش خیلی موافق نبودم اما برنامه اش را دوست داشتم. به خودش هم گفتم. حضورش در صداوسیما مثل واحه ای بود در کویر. این را هم به او گفتم. دیوان بیدل را هم چاپ کرده است که من ندیده ام.



آهی یادداشت های مرا در نورسیاه می خواند. گاه لطف می کرد و نکاتی را مطرح می کرد. یا شعر می فرستاد. یک بار شعری فرستاد به اسم بوسه نامه :

بوسه ها می فرستمت سطلی

سطلی و صادراتی و رطلی …



نمی دانم آن را چاپ کرده جایی یا نه. بامزه بود.

یک بار هم حدیثی از پیامبر فرستاد که در مسند ابی یعلی بود و آن حضرت از «بحر فارس» گفته بود. آهی آن را فرستاد به مثابۀ سندی برای فارس بودن خلیجی که نوخاستگان نام های دروغین بر آن می نهند. این شعر را هم چندی بعد برایم فرستاد:



بر حلقۀ این جهان نگینی وطنم

ای خوب زمانه! بد نبینی وطنم



دلخور نشو از نام خلیج عربی

دیریست خودت شیخ نشینی وطنم

رحمت خدا بر او باد که دوستدار ایران بود و دوستدار فرهنگ و ادب ایران بود …

انتهای پیام/