به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره توبه یا برائت نهمین سوره قرآن است و در جزء دهم و یازدهم آن قرار دارد.

این سوره بدون «بسم الله الرحمن الرحیم» آغاز می شود و به مسلمانان دستور می دهد با مشرکان قطع ارتباط کنند و به پیامبر (ص) دستور می دهد، برای مشرکان طلب آمرزش نکند.

در سوره توبه همچنین درباره جهاد با کفار و مشرکان و مسئله زکات سخن گفته شده است.

از آیات مشهور این سوره آیه لاتحزن است که به واقعه هجرت پیامبر (ص) و پنهان شدن در غار اشاره می کند و آیه صادقین که مؤمنان را به همراهی با «صادقین» دستور می دهد. در روایات آمده است مراد از صادقین، امامان معصوم اند.

پیامبر (ص) درباره فضیلت خواندن سوره توبه می فرماید: هر کس سوره انفال و توبه را قرائت کند، من شفاعت کننده و گواهی دهنده به سود او در روز قیامت هستم که او از نفاق (دورویی) به دور است و به تعداد همه مردان و زنان منافق در دنیا، ده حسنه به او عطا می شود و ده گناه از او پاک شده و ده درجه بر درجات او افزوده می شود و عرش و حاملان آن در ایام حضورش در دنیا، بر او درود می فرستند.

امام صادق (ع) نیز در این باره فرمودند: کسی که سوره انفال و توبه را در هر ماه قرائت کند، هرگز نفاق وارد قلب او نمی شود و از شیعیان (واقعی) امام علی (ع) خواهد بود.

فایل صوتی تلاوت سوره توبه با صدای مصطفی اسماعیل

متن سوره توبه همراه با ترجمه

بر اءة من الله و ر سوله إلی الذین عاهدتم من المشر کین ﴿١﴾

این آیات اعلام بیزاری و عدم تعهد است از طرف خدا و پیامبرش نسبت به آن مشرکانی که با ایشان پیمان بسته اید (۱)

فسیحوا فی الأر ض أر بعة أشهر و اعلموا أنکم غیر معجزی الله ۙ و أن الله مخزی الکافر ین ﴿٢﴾

پس ای مشرکان چهار ماه دیگر با امنیت کامل در زمین بگردید و بدانید که شما نمی توانید خدا را به ستوه آورید و این خداست که رسواکننده کافران است (۲)

و أذان من الله ور سوله إلی الناس یوم الحج الأکبر أن الله بر یء من المشر کین ۙ ور سوله ۚ فإن تبتم فهو خیر لکم ۖ وإن تولیتم فاعلموا أنکم غیر معجزی الله ۗ وبشر الذین کفر وا بعذاب ألیم ﴿٣﴾

و این آیات اعلامی است از جانب خدا و پیامبرش به مردم در روز حج اکبر که خدا و پیامبرش در برابر مشرکان تعهدی ندارند با این حال اگر از کفر توبه کنید آن برای شما بهتر است و اگر روی بگردانید پس بدانید که شما خدا را درمانده نخواهید کرد و کسانی را که کفر ورزیدند از عذابی دردناک خبر ده (۳)

إلا الذین عاهدتم من المشر کین ثم لم ینقصوکم شیئا و لم یظاهر وا علیکم أحدا فأتموا إلیهم عهدهم إلیٰ مدتهم ۚ إن الله یحب المتقین ﴿٤﴾

مگر آن مشرکانی که با آنان پیمان بسته اید و چیزی از تعهدات خود نسبت به شما فروگذار نکرده و کسی را بر ضد شما پشتیبانی ننموده اند پس پیمان اینان را تا پایان مدتشان تمام کنید چرا که خدا پرهیزگاران را دوست دارد (۴)

فإذا انسلخ الأشهر الحر م فاقتلوا المشر کین حیث وجدتموهم و خذوهم و احصر وهم و اقعدوا لهم کل مر صد ۚ فإن تابوا و أقاموا الصلاة و آتوا الزکاة فخلوا سبیلهم ۚ إن الله غفور ر حیم ﴿٥﴾

پس چون ماه های حرام سپری شد مشرکان را هر کجا یافتید بکشید و آنان را دستگیر کنید و به محاصره درآورید و در هر کمینگاهی به کمین آنان بنشینید پس اگر توبه کردند و نماز برپا داشتند و زکات دادند راه برایشان گشاده گردانید زیرا خدا آمرزنده مهربان است (۵)

و إن أحد من المشر کین استجار ک فأجر ه حتیٰ یسمع کلام الله ثم أبلغه مأمنه ۚ ذٰلک بأنهم قوم لا یعلمون ﴿٦﴾

و اگر یکی از مشرکان از تو پناه خواست پناهش ده تا کلام خدا را بشنود سپس او را به مکان امنش برسان چرا که آنان قومی نادانند (۶)

کیف یکون للمشر کین عهد عند الله و عند ر سوله إلا الذین عاهدتم عند المسجد الحر ام ۖ فما استقاموا لکم فاستقیموا لهم ۚ إن الله یحب المتقین ﴿٧﴾

چگونه مشرکان را نزد خدا و نزد فرستاده او عهدی تواند بود؟ مگر با کسانی که کنار مسجد الحرام پیمان بسته اید پس تا با شما بر سر عهد پایدارند با آنان پایدار باشید زیرا خدا پرهیزگاران را دوست می دارد (۷)

کیف و إن یظهر وا علیکم لا یر قبوا فیکم إلا و لا ذمة ۚ یر ضونکم بأفواههم و تأبیٰ قلوبهم و أکثر هم فاسقون ﴿٨﴾

چگونه برای آنان عهدی است با اینکه اگر بر شما دست یابند در باره شما نه خویشاوندی را مراعات می کنند و نه تعهدی را شما را با زبانشان راضی می کنند و حال آنکه دلهایشان امتناع می ورزد و بیشترشان منحرفند (۸)

اشتر وا بآیات الله ثمنا قلیلا فصدوا عن سبیله ۚ إنهم ساء ما کانوا یعملون ﴿٩﴾

آیات خدا را به بهای ناچیزی فروختند و مردم را از راه او باز داشتند به راستی آنان چه بد اعمالی انجام می دادند (۹)

لا یر قبون فی مؤمن إلا و لا ذمة ۚ و أولٰئک هم المعتدون ﴿١٠﴾

در باره هیچ مومنی مراعات خویشاوندی و پیمانی را نمی کنند و ایشان همان تجاوزکارانند (۱۰)

فإن تابوا و أقاموا الصلاة و آتوا الزکاة فإخوانکم فی الدین ۗ و نفصل الآیات لقوم یعلمون ﴿١١﴾

پس اگر توبه کنند و نماز برپا دارند و زکات دهند در این صورت برادران دینی شما می باشند و ما آیات خود را برای گروهی که می دانند به تفصیل بیان می کنیم (۱۱)

و إن نکثوا أیمانهم من بعد عهدهم و طعنوا فی دینکم فقاتلوا أئمة الکفر ۙ إنهم لا أیمان لهم لعلهم ینتهون ﴿١٢﴾

و اگر سوگندهای خود را پس از پیمان خویش شکستند و شما را در دینتان طعن زدند پس با پیشوایان کفر بجنگید چرا که آنان را هیچ پیمانی نیست باشد که از پیمان شکنیباز ایستند (۱۲)

ألا تقاتلون قوما نکثوا أیمانهم و هموا بإخر اج الر سول و هم بدءوکم أول مر ة ۚ أتخشونهم ۚ فالله أحق أن تخشوه إن کنتم مؤمنین ﴿١٣﴾

چرا با گروهی که سوگندهای خود را شکستند و بر آن شدند که فرستاده خدا را بیرون کنند و آنان بودند که نخستین بار جنگ را با شما آغاز کردند نمی جنگید؟ آیا از آنان می ترسید؟ با اینکه اگر مومنید خدا سزاوارتر است که از او بترسید (۱۳)

قاتلوهم یعذبهم الله بأیدیکم و یخزهم و ینصر کم علیهم و یشف صدور قوم مؤمنین ﴿١٤﴾

با آنان بجنگید خدا آنان را به دست شما عذاب و رسوایشان می کند و شما را بر ایشان پیروزی می بخشد و دلهای گروه مومنان را خنک می گرداند (۱۴)

و یذهب غیظ قلوبهم ۗ و یتوب الله علیٰ من یشاء ۗ و الله علیم حکیم ﴿١٥﴾

و خشم دلهایشان را ببرد و خدا توبه هر که را بخواهد می پذیرد و خدا دانای حکیم است (۱۵)

أم حسبتم أن تتر کوا و لما یعلم الله الذین جاهدوا منکم و لم یتخذوا من دون الله و لا ر سوله و لا المؤمنین و لیجة ۚ و الله خبیر بما تعملون ﴿١٦﴾

آیا پنداشته اید که به خود واگذار می شوید و خداوند کسانی را که از میان شما جهاد کرده و غیر از خدا و فرستاده او و مومنان محرم اسراری نگرفته اند معلوم نمی دارد؟ و خدا به آنچه انجام می دهید آگاه است (۱۶)

ما کان للمشر کین أن یعمر وا مساجد الله شاهدین علیٰ أنفسهم بالکفر ۚ أولٰئک حبطت أعمالهم و فی النار هم خالدون ﴿١٧﴾

مشرکان را نرسد که مساجد خدا را آباد کنند در حالی که به کفر خویش شهادت می دهند آنانند که اعمالشان به هدر رفته و خود در آتش جاودانند (۱۷)

إنما یعمر مساجد الله من آمن بالله و الیوم الآخر و أقام الصلاة و آتی الزکاة و لم یخش إلا الله ۖ فعسیٰ أولٰئک أن یکونوا من المهتدین ﴿١٨﴾

مساجد خدا را تنها کسانی آباد می کنند که به خدا و روز بازپسین ایمان آورده و نماز برپا داشته و زکات داده و جز از خدا نترسیده اند پس امید است که اینان از راه یافتگان باشند (۱۸)

أجعلتم سقایة الحاج و عمار ة المسجد الحر ام کمن آمن بالله و الیوم الآخر و جاهد فی سبیل الله ۚ لا یستوون عند الله ۗ و الله لا یهدی القوم الظالمین ﴿١٩﴾

آیا سیراب ساختن حاجیان و آباد کردن مسجد الحرام را همانند کار کسی پنداشته اید که به خدا و روز بازپسین ایمان آورده و در راه خدا جهاد می کند؟ نه این دو نزد خدا یکسان نیستند و خدا بیدادگران را هدایت نخواهد کرد (۱۹)

الذین آمنوا و هاجر وا و جاهدوا فی سبیل الله بأموالهم و أنفسهم أعظم در جة عند الله ۚ و أولٰئک هم الفائزون ﴿٢٠﴾

کسانی که ایمان آورده و هجرت کرده و در راه خدا با مال و جانشان به جهاد پرداخته اند نزد خدا مقامی هر چه والاتر دارند و اینان همان رستگارانند (۲۰)

یبشر هم ر بهم بر حمة منه و ر ضوان و جنات لهم فیها نعیم مقیم ﴿٢١﴾

پروردگارشان آنان را از جانب خود به رحمت و خشنودی و باغهایی در بهشت که در آن ها نعمتهایی پایدار دارند مژده می دهد (۲۱)

خالدین فیها أبدا ۚ إن الله عنده أجر عظیم ﴿٢٢﴾

جاودانه در آن ها خواهند بود در حقیقت خداست که نزد او پاداشی بزرگ است (۲۲)

یا أیها الذین آمنوا لا تتخذوا آباءکم وإخوانکم أولیاء إن استحبوا الکفر علی الإیمان ۚ ومن یتولهم منکم فأولٰئک هم الظالمون ﴿٢٣﴾

ای کسانی که ایمان آورده اید اگر پدرانتان و برادرانتان کفر را بر ایمان ترجیح دهند آنان را به دوستی مگیرید و هر کس از میان شما آنان را به دوستی گیرد آنان همان ستمکارانند (۲۳)

قل إن کان آباؤکم و أبناؤکم و إخوانکم و أزواجکم و عشیر تکم و أموال اقتر فتموها و تجار ة تخشون کسادها و مساکن تر ضونها أحب إلیکم من الله و ر سوله و جهاد فی سبیله فتر بصوا حتیٰ یأتی الله بأمر ه ۗ و الله لا یهدی القوم الفاسقین ﴿٢٤﴾

بگو: اگر پدران و پسران و برادران و زنان و خاندان شما و اموالی که گرد آورده اید و تجارتی که از کسادش بیمناکید و سراهایی را که خوش می دارید نزد شما از خدا و پیامبرش و جهاد در راه وی دوست داشتنی تر است پس منتظر باشید تا خدا فرمانش را به اجرا در آورد و خداوند گروه فاسقان را راهنمایی نمی کند (۲۴)

لقد نصر کم الله فی مواطن کثیر ة ۙ و یوم حنین ۙ إذ أعجبتکم کثر تکم فلم تغن عنکم شیئا و ضاقت علیکم الأر ض بما ر حبت ثم ولیتم مدبر ین ﴿٢٥﴾

قطعا خداوند شما را در مواضع بسیاری یاری کرده است و نیز در روز حنین آن هنگام که شمار زیادتان شما را به شگفت آورده بود ولی به هیچ وجه از شما دفع خطر نکرد و زمین با همه فراخی بر شما تنگ گردید سپس در حالی که پشت به دشمن کرده بودید برگشتی (۲۵)

ثم أنزل الله سکینته علیٰ ر سوله و علی المؤمنین و أنزل جنودا لم تر وها و عذب الذین کفر وا ۚ و ذٰلک جزاء الکافر ین ﴿٢٦﴾

آنگاه خدا آرامش خود را بر فرستاده خود و بر مومنان فرود آورد و سپاهیانی فرو فرستاد که آن ها را نمی دیدید و کسانی را که کفر ورزیدند عذاب کرد و سزای کافران همین بود (۲۶)

ثم یتوب الله من بعد ذٰلک علیٰ من یشاء ۗ و الله غفور ر حیم ﴿٢٧﴾

سپس خدا بعد از این واقعه توبه هر کس را بخواهد می پذیرد و خدا آمرزنده مهربان است (۲۷)

یا أیها الذین آمنوا إنما المشر کون نجس فلا یقر بوا المسجد الحر ام بعد عامهم هٰذا ۚ و إن خفتم عیلة فسوف یغنیکم الله من فضله إن شاء ۚ إن الله علیم حکیم ﴿٢٨﴾

ای کسانی که ایمان آورده اید حقیقت این است که مشرکان ناپاکند پس نباید از سال آینده به مسجدالحرام نزدیک شوند و اگر در این قطع رابطه از فقر بیمناکید پس به زودی خدا اگر بخواهد شما را به فضل خویش بی نیاز می گرداند که خدا دانای حکیم است (۲۸)

قاتلوا الذین لا یؤمنون بالله و لا بالیوم الآخر و لا یحر مون ما حر م الله و ر سوله و لا یدینون دین الحق من الذین أوتوا الکتاب حتیٰ یعطوا الجزیة عن ید وهم صاغر ون ﴿٢٩﴾

با کسانی از اهل کتاب که به خدا و روز بازپسین ایمان نمی آورند و آنچه را خدا و فرستاده اش حرام گردانیده اند حرام نمی دارند و متدین به دین حق نمی گردند کارزار کنید تا با کمال خواری به دست خود جزیه دهند (۲۹)

و قالت الیهود عزیر ابن الله و قالت النصار ی المسیح ابن الله ۖ ذٰلک قولهم بأفواههم ۖ یضاهئون قول الذین کفر وا من قبل ۚ قاتلهم الله ۚ أنیٰ یؤفکون ﴿٣٠﴾

و یهود گفتند: عزیر، پسر خداست و نصاری گفتند: مسیح، پسر خداست این سخنی است باطل که به زبان می آورند و به گفتار کسانی که پیش از این کافر شده اند شباهت دارد خدا آنان را بکشد چگونه از حق بازگردانده می شوند؟ (۳۰)

اتخذوا أحبار هم و ر هبانهم أر بابا من دون الله و المسیح ابن مر یم و ما أمر وا إلا لیعبدوا إلٰها واحدا ۖ لا إلٰه إلا هو ۚ سبحانه عما یشر کون ﴿٣١﴾

اینان دانشمندان و راهبان خود و مسیح پسر مریم را به جای خدا به الوهیت گرفتند با آنکه مأمور نبودند جز اینکه خدایی یگانه را بپرستند که هیچ معبودی جز او نیست منزه است او از آنچه با وی شریک می گردانند (۳۱)

یر یدون أن یطفئوا نور الله بأفواههم و یأبی الله إلا أن یتم نور ه ولو کر ه الکافر ون ﴿٣٢﴾

می خواهند نور خدا را با سخنان خویش خاموش کنند ولی خداوند نمی گذارد تا نور خود را کامل کند، هر چند کافران را خوش نیاید (۳۲)

هو الذی أر سل ر سوله بالهدیٰ و دین الحق لیظهر ه علی الدین کله و لو کر ه المشر کون ﴿٣٣﴾

او کسی است که پیامبرش را با هدایت و دین درست فرستاد تا آن را بر هر چه دین است پیروز گرداند هر چند مشرکان خوش نداشته باشند (۳۳)

یا أیها الذین آمنوا إن کثیر ا من الأحبار و الر هبان لیأکلون أموال الناس بالباطل و یصدون عن سبیل الله ۗ و الذین یکنزون الذهب و الفضة و لا ینفقونها فی سبیل الله فبشر هم بعذاب ألیم ﴿٣٤﴾

ای کسانی که ایمان آورده اید بسیاری از دانشمندان یهود و راهبان اموال مردم را به ناروا می خورند و آنان را ز راه خدا باز می دارند و کسانی که زر و سیم را گنجینه می کنند و آن را در راه خدا هزینه نمی کنند ایشان را از عذابی دردناک خبر ده (۳۴)

یوم یحمیٰ علیها فی نار جهنم فتکویٰ بها جباههم و جنوبهم و ظهور هم ۖ هٰذا ما کنزتم لأنفسکم فذوقوا ما کنتم تکنزون ﴿٣٥﴾

روزی که آن گنجینه ها را در آتش دوزخ بگدازند و پیشانی و پهلو و پشت آنان را با آن ها داغ کنند و گویند: این است آنچه برای خود اندوختید پس کیفر آنچه را می اندوختید بچشید (۳۵)

إن عدة الشهور عند الله اثنا عشر شهر ا فی کتاب الله یوم خلق السماوات و الأر ض منها أر بعة حر م ۚ ذٰلک الدین القیم ۚ فلا تظلموا فیهن أنفسکم ۚ و قاتلوا المشر کین کافة کما یقاتلونکم کافة ۚ و اعلموا أن الله مع المتقین ﴿٣٦﴾

در حقیقت شماره ماه ها نزد خدا از روزی که آسمان ها و زمین را آفریده در کتاب علم خدا دوازده ماه است از این دوازده ماه، چهار ماه، ماه حرام است. این است آیین استوار پس در این چهار ماه بر خود ستم مکنید و همگی با مشرکان بجنگید چنانکه آنان همگی با شما می جنگند و بدانید که خدا با پرهیزگاران است (۳۶)

إنما النسیء زیادة فی الکفر ۖ یضل به الذین کفر وا یحلونه عاما و یحر مونه عاما لیواطئوا عدة ما حر م الله فیحلوا ما حر م الله ۚ زین لهم سوء أعمالهم ۗ و الله لا یهدی القوم الکافر ین ﴿٣٧﴾

جز این نیست که جابجا کردن ماههای حرام فزونی در کفر است که کافران به وسیله آن گمراه می شوند آن را یکسال حلال می شمارند و یکسال دیگر آن را حرام می دانند تا با شماره ماههایی که خدا حرام کرده است موافق سازند و در نتیجه آنچه را خدا حرام کرده بر خود حلال گردانند زشتی اعمالشان برایشان آراسته شده است، و خدا گروه کافران را هدایت نمی کند (۳۷)

یا أیها الذین آمنوا ما لکم إذا قیل لکم انفر وا فی سبیل الله اثاقلتم إلی الأر ض ۚ أر ضیتم بالحیاة الدنیا من الآخر ة ۚ فما متاع الحیاة الدنیا فی الآخر ة إلا قلیل ﴿٣٨﴾

ای کسانی که ایمان آورده اید شما را چه شده است که چون به شما گفته می شود: در راه خدا بسیج شوید کندی به خرج می دهید؟ آیا به جای آخرت به زندگی دنیا دل خوش کرده اید؟ متاع زندگی دنیا در برابر آخرت جز اندکی نیست (۳۸)

إلا تنفر وا یعذبکم عذابا ألیما و یستبدل قوما غیر کم و لا تضر وه شیئا ۗ و الله علیٰ کل شیء قدیر ﴿٣٩﴾

اگر بسیج نشوید خدا شما را به عذابی دردناک عذاب می کند و گروهی دیگر به جای شما می آورد و به او زیانی نخواهید رسانید و خدا بر هر چیزی تواناست (۳۹)

إلا تنصر وه فقد نصر ه الله إذ أخر جه الذین کفر وا ثانی اثنین إذ هما فی الغار إذ یقول لصاحبه لا تحزن إن الله معنا ۖ فأنزل الله سکینته علیه و أیده بجنود لم تر وها و جعل کلمة الذین کفر وا السفلیٰ ۗ و کلمة الله هی العلیا ۗ و الله عزیز حکیم ﴿٤٠﴾

اگر او پیامبر را یاری نکنید قطعا خدا او را یاری کرد: هنگامی که کسانی که کفر ورزیدند او را از مکه بیرون کردند و او نفر دوم از دو تن بود آنگاه که در غار ثور بودند وقتی به همراه خود می گفت: اندوه مدار که خدا با ماست پس خدا آرامش خود را بر او فرو فرستاد و او را با سپاهیانی که آن ها را نمی دیدید تأیید کرد و کلمه کسانی را که کفر ورزیدند پست تر گردانید و کلمه خداست که برتر است، و خدا شکست ناپذیر حکیم است (۴۰)

انفر وا خفافا و ثقالا و جاهدوا بأموالکم و أنفسکم فی سبیل الله ۚ ذٰلکم خیر لکم إن کنتم تعلمون ﴿٤١﴾

سبکبار و گرانبار بسیج شوید و با مال و جانتان در راه خدا جهاد کنید اگر بدانید این برای شما بهتر است (۴۱)

لو کان عر ضا قر یبا و سفر ا قاصدا لاتبعوک ولٰکن بعدت علیهم الشقة ۚ و سیحلفون بالله لو استطعنا لخر جنا معکم یهلکون أنفسهم و الله یعلم إنهم لکاذبون ﴿٤٢﴾

اگر مالی در دسترس و سفری آسان و کوتاه بود قطعا از پی تو می آمدند ولی آن راه پر مشقت بر آنان دور می نماید و به زودی به خدا سوگند خواهند خورد که اگر می توانستیم حتما با شما بیرون می آمدیم با سوگند دروغ خود را به هلاکت می کشانند و خدا می داند که آنان سخت دروغگویند (۴۲)

عفا الله عنک لم أذنت لهم حتیٰ یتبین لک الذین صدقوا و تعلم الکاذبین ﴿٤٣﴾

خدایت ببخشاید چرا پیش از آنکه حال راستگویان بر تو روشن شود و دروغگویان را بازشناسی به آنان اجازه دادی؟ (۴۳)

لا یستأذنک الذین یؤمنون بالله و الیوم الآخر أن یجاهدوا بأموالهم و أنفسهم ۗ و الله علیم بالمتقین ﴿٤٤﴾

کسانی که به خدا و روز بازپسین ایمان دارند در جهاد با مال و جانشان از تو عذر و اجازه نمی خواهند و خدا به حال تقواپیشگان داناست (۴۴)

إنما یستأذنک الذین لا یؤمنون بالله و الیوم الآخر و ار تابت قلوبهم فهم فی ر یبهم یتر ددون ﴿٤٥﴾

تنها کسانی از تو اجازه می خواهند به جهاد نروند که به خدا و روز بازپسین ایمان ندارند و دلهایشان به شک افتاده و در شک خود سرگردانند (۴۵)

و لو أر ادوا الخر وج لأعدوا له عدة ولٰکن کر ه الله انبعاثهم فثبطهم و قیل اقعدوا مع القاعدین ﴿٤٦﴾

و اگر به راستی اراده بیرون رفتن داشتند قطعا برای آن ساز و برگی تدارک می دیدند ولی خداوند راه افتادن آنان را خوش نداشت پس ایشان را منصرف گردانید و به آنان گفته شد: با ماندگان بمانید (۴۶)

لو خر جوا فیکم ما زادوکم إلا خبالا و لأوضعوا خلالکم یبغونکم الفتنة و فیکم سماعون لهم ۗ و الله علیم بالظالمین ﴿٤٧﴾

اگر با شما بیرون آمده بودند جز فساد برای شما نمی افزودند و به سرعت خود را میان شما می انداختند و در حق شما فتنه جویی می کردند و در میان شما جاسوسانی دارند که به نفع آنان اقدام می کنند و خدا به حال ستمکاران داناست (۴۷)

لقد ابتغوا الفتنة من قبل و قلبوا لک الأمور حتیٰ جاء الحق و ظهر أمر الله و هم کار هون ﴿٤٨﴾

در حقیقت پیش از این نیز در صدد فتنه جویی برآمدند و کار ها را بر تو وارونه ساختند تا حق آمد و امر خدا آشکار شد در حالی که آنان ناخشنود بودند (۴۸)

و منهم من یقول ائذن لی و لا تفتنی ۚ ألا فی الفتنة سقطوا ۗ و إن جهنم لمحیطة بالکافر ین ﴿٤٩﴾

و از آنان کسی است که می گوید: مرا در ماندن اجازه ده و به فتنه ام مینداز. هشدار که آنان خود به فتنه افتاده اند و بی تردید جهنم بر کافران احاطه دارد (۴۹)

إن تصبک حسنة تسؤهم ۖ و إن تصبک مصیبة یقولوا قد أخذنا أمر نا من قبل و یتولوا وهم فر حون ﴿٥٠﴾

اگر نیکی به تو رسد آنان را بدحال می سازد و اگر پیشامد ناگواری به تو رسد می گویند: ما پیش از این تصمیم خود را گرفته ایم و شادمان روی بر می تابند (۵۰)

قل لن یصیبنا إلا ما کتب الله لنا هو مولانا ۚ و علی الله فلیتوکل المؤمنون ﴿٥١﴾

بگو: جز آنچه خدا برای ما مقرر داشته هرگز به ما نمی رسد. او سرپرست ماست و مؤمنان باید تنها بر خدا توکل کنند (۵۱)

قل هل تر بصون بنا إلا إحدی الحسنیین ۖ و نحن نتر بص بکم أن یصیبکم الله بعذاب من عنده أو بأیدینا ۖ فتر بصوا إنا معکم متر بصون ﴿٥٢﴾

بگو: آیا برای ما جز یکی از این دو نیکی را انتظار می برید؟ در حالی که ما انتظار می کشیم که خدا از جانب خود یا به دست ما عذابی به شما برساند. پس انتظار بکشید که ما هم با شما در انتظاریم (۵۲)

قل أنفقوا طوعا أو کر ها لن یتقبل منکم ۖ إنکم کنتم قوما فاسقین ﴿٥٣﴾

بگو: چه به رغبت چه با بی میلی انفاق کنید هرگز از شما پذیرفته نخواهد شد چرا که شما گروهی فاسق بوده اید (۵۳)

و ما منعهم أن تقبل منهم نفقاتهم إلا أنهم کفر وا بالله و بر سوله و لا یأتون الصلاة إلا و هم کسالیٰ و لا ینفقون إلا و هم کار هون ﴿٥٤﴾

و هیچ چیز مانع پذیرفته شدن انفاقهای آنان نشد جز اینکه به خدا و پیامبرش کفر ورزیدند و جز با حال کسالت نماز به جا نمی آورند و جز با کراهت انفاق نمی کنند (۵۴)

فلا تعجبک أموالهم و لا أولادهم ۚ إنما یر ید الله لیعذبهم بها فی الحیاة الدنیا و تزهق أنفسهم و هم کافر ون ﴿٥٥﴾

اموال و فرزندانشان تو را به شگفت نیاورد جز این نیست که خدا می خواهد در زندگی دنیا به وسیله این ها عذابشان کند و جانشان در حال کفر بیرون رود (۵۵)

و یحلفون بالله إنهم لمنکم و ما هم منکم ولٰکنهم قوم یفر قون ﴿٥٦﴾

و به خدا سوگند یاد می کنند که آنان قطعا از شمایند در حالی که از شما نیستند لیکن آنان گروهی هستند که می ترسند (۵۶)

لو یجدون ملجأ أو مغار ات أو مدخلا لولوا إلیه و هم یجمحون ﴿٥٧﴾

اگر پناهگاه یا غار ها یا سوراخی برای فرار می یافتند شتابزده به سوی آن روی می آوردند (۵۷)

و منهم من یلمزک فی الصدقات فإن أعطوا منها ر ضوا و إن لم یعطوا منها إذا هم یسخطون ﴿٥٨﴾

و برخی از آنان در تقسیم صدقات بر تو خرده می گیرند پس اگر از آن اموال به ایشان داده شود خشنود می گردند و اگر از آن به ایشان داده نشود بناگاه به خشم می آیند (۵۸)

و لو أنهم ر ضوا ما آتاهم الله و ر سوله و قالوا حسبنا الله سیؤتینا الله من فضله و ر سوله إنا إلی الله ر اغبون ﴿٥٩﴾

و اگر آنان بدانچه خدا و پیامبرش به ایشان داده اند خشنود می گشتند و می گفتند: خدا ما را بس است به زودی خدا و پیامبرش از کرم خود به ما می دهند و ما به خدا مشتاقیم قطعا برای آنان بهتر بود (۵۹)

إنما الصدقات للفقر اء و المساکین و العاملین علیها و المؤلفة قلوبهم و فی الر قاب و الغار مین و فی سبیل الله و ابن السبیل ۖ فر یضة من الله ۗ و الله علیم حکیم ﴿٦٠﴾

صدقات تنها به تهیدستان و بینوایان و متصدیان گردآوری و پخش آن و کسانی که دلشان به دست آورده می شود و در راه آزادی بردگان و وامداران و در راه خدا و به در راه مانده اختصاص دارد این به عنوان فریضه از جانب خداست و خدا دانای حکیم است (۶۰)

و منهم الذین یؤذون النبی و یقولون هو أذن ۚ قل أذن خیر لکم یؤمن بالله و یؤمن للمؤمنین و ر حمة للذین آمنوا منکم ۚ و الذین یؤذون ر سول الله لهم عذاب ألیم ﴿٦١﴾

و از ایشان کسانی هستند که پیامبر را آزار می دهند و می گویند: او زودباور است. بگو:گوش خوبی برای شماست به خدا ایمان دارد و سخن مؤمنان را باور می کند و برای کسانی از شما که ایمان آورده اند رحمتی است و کسانی که پیامبر خدا را آزار می رسانند عذابی پر درد در پیشخواهند داشت (۶۱)

یحلفون بالله لکم لیر ضوکم و الله و ر سوله أحق أن یر ضوه إن کانوا مؤمنین ﴿٦٢﴾

برای اغفال شما به خدا سوگند یاد می کنند تا شما را خشنود گردانند در صورتی که اگر مومن باشند بدانند سزاوارتر است که خدا و فرستاده او را خشنود سازند (۶۲)

ألم یعلموا أنه من یحادد الله و ر سوله فأن له نار جهنم خالدا فیها ۚ ذٰلک الخزی العظیم ﴿٦٣﴾

آیا ندانسته اند که هر کس با خدا و پیامبر او درافتد برای او آتش جهنم است که در آن جاودانه خواهد بود این همان رسوایی بزرگ است (۶۳)

یحذر المنافقون أن تنزل علیهم سور ة تنبئهم بما فی قلوبهم ۚ قل استهزئوا إن الله مخر ج ما تحذر ون ﴿٦٤﴾

منافقان بیم دارند از اینکه مبادا سوره ای در باره آنان نازل شود که ایشان را از آنچه در دلهایشان هست خبر دهد. بگو: ریشخند کنید بی تردید خدا آنچه را که از آن می ترسید برملا خواهد کرد (۶۴)

و لئن سألتهم لیقولن إنما کنا نخوض و نلعب ۚ قل أبالله و آیاته و ر سوله کنتم تستهزئون ﴿٦٥﴾

و اگر از ایشان بپرسی مسلما خواهند گفت: ما فقط شوخی و بازی می کردیم بگو: آیا خدا و آیات او و پیامبرش را ریشخند می کردید؟ (۶۵)

لا تعتذر وا قد کفر تم بعد إیمانکم ۚ إن نعف عن طائفة منکم نعذب طائفة بأنهم کانوا مجر مین ﴿٦٦﴾

عذر نیاورید شما بعد از ایمانتان کافر شده اید اگر از گروهی از شما درگذریم گروهی دیگر را عذاب خواهیم کرد چرا که آنان تبهکار بودند (۶۶)

المنافقون و المنافقات بعضهم من بعض ۚ یأمر ون بالمنکر و ینهون عن المعر وف و یقبضون أیدیهم ۚ نسوا الله فنسیهم ۗ إن المنافقین هم الفاسقون ﴿٦٧﴾

مردان و زنان دو چهره همانند یکدیگرند به کار ناپسند وامی دارند و از کار پسندیده باز می دارند و دستهای خود را از انفاق فرو می بندند خدا را فراموش کردند پس خدا هم فراموششان کرد در حقیقت این منافقانند که فاسقند (۶۷)

وعد الله المنافقین و المنافقات و الکفار نار جهنم خالدین فیها ۚ هی حسبهم ۚ و لعنهم الله ۖ و لهم عذاب مقیم ﴿٦٨﴾

خدا به مردان و زنان دو چهره و کافران آتش جهنم را وعده داده است در آن جاودانه اند آن آتش برای ایشان کافی است و خدا لعنتشان کرده و برای آنان عذابی پایدار است (۶۸)

کالذین من قبلکم کانوا أشد منکم قوة و أکثر أموالا و أولادا فاستمتعوا بخلاقهم فاستمتعتم بخلاقکم کما استمتع الذین من قبلکم بخلاقهم و خضتم کالذی خاضوا ۚ أولٰئک حبطت أعمالهم فی الدنیا و الآخر ة ۖ و أولٰئک هم الخاسر ون ﴿٦٩﴾

حال شما منافقان چون کسانی است که پیش از شما بودند: آنان از شما نیرومندتر و دارای اموال و فرزندان بیشتر بودند پس از نصیب خویش در دنیا برخوردار شدند و شما هم از نصیب خود برخوردار شدید همان گونه که آنان که پیش از شما بودند از نصیب خویش برخوردار شدند و شما در باطل فرو رفتید همان گونه که آنان فرو رفتند آنان اعمالشان در دنیا و آخرت به هدر رفت و آنان همان زیانکارانند (۶۹)

ألم یأتهم نبأ الذین من قبلهم قوم نوح و عاد و ثمود و قوم إبر اهیم و أصحاب مدین و المؤتفکات ۚ أتتهم ر سلهم بالبینات ۖ فما کان الله لیظلمهم ولٰکن کانوا أنفسهم یظلمون ﴿٧٠﴾

آیا گزارش حال کسانی که پیش از آنان بودند: قوم نوح و عاد و ثمود و قوم ابراهیم و اصحاب مدین و شهرهای زیر و رو شده به ایشان نرسیده است؟ پیامبرانشان دلایل آشکار برایشان آوردند خدا بر آن نبود که به آنان ستم کند ولی آنان بر خود ستم روا می داشتند (۷۰)

و المؤمنون و المؤمنات بعضهم أولیاء بعض ۚ یأمر ون بالمعر وف و ینهون عن المنکر و یقیمون الصلاة و یؤتون الزکاة و یطیعون الله و ر سوله ۚ أولٰئک سیر حمهم الله ۗ إن الله عزیز حکیم ﴿٧١﴾

و مردان و زنان با ایمان دوستان یکدیگرند که به کارهای پسندیده وا می دارند و از کارهای ناپسند باز می دارند و نماز را بر پا می کنند و زکات می دهند و از خدا و پیامبرش فرمان می برند آنانند که خدا به زودی مشمول رحمتشان قرار خواهد داد که خدا توانا و حکیم است (۷۱)

وعد الله المؤمنین و المؤمنات جنات تجر ی من تحتها الأنهار خالدین فیها و مساکن طیبة فی جنات عدن ۚ و ر ضوان من الله أکبر ۚ ذٰلک هو الفوز العظیم ﴿٧٢﴾

خداوند به مردان و زنان با ایمان باغهایی وعده داده است که از زیر درختان آن نهر ها جاری است در آن جاودانه خواهند بود و نیز سراهایی پاکیزه در بهشتهای جاودان به آنان وعده داده است و خشنودی خدا بزرگتر است این است همان کامیابی بزرگ (۷۲)

یا أیها النبی جاهد الکفار و المنافقین و اغلظ علیهم ۚ و مأواهم جهنم ۖ و بئس المصیر ﴿٧٣﴾

ای پیامبر، با کافران و منافقان جهاد کن و بر آنان سخت بگیر و جایگاهشان دوزخ است و چه بد سرانجامی است (۷۳)

یحلفون بالله ما قالوا و لقد قالوا کلمة الکفر و کفر وا بعد إسلامهم و هموا بما لم ینالوا ۚ و ما نقموا إلا أن أغناهم الله و ر سوله من فضله ۚ فإن یتوبوا یک خیر ا لهم ۖ و إن یتولوا یعذبهم الله عذابا ألیما فی الدنیا و الآخر ة ۚ و ما لهم فی الأر ض من ولی و لا نصیر ﴿٧٤﴾

به خدا سوگند می خورند که سخن ناروا نگفته اند در حالی که قطعا سخن کفر گفته و پس از اسلام آوردنشان کفر ورزیده اند و بر آنچه موفق به انجام آن نشدند همت گماشتند و به عیبجویی برنخاستند مگر بعد از آنکه خدا و پیامبرش از فضل خود آنان را بی نیاز گردانیدند پس اگر توبه کنند برای آنان بهتر است و اگر روی برتابند خدا آنان را در دنیا و آخرت عذابی دردناک می کند و در روی زمین یار و یاوری نخواهند داشت (۷۴)

و منهم من عاهد الله لئن آتانا من فضله لنصدقن ولنکونن من الصالحین ﴿٧٥﴾

و از آنان کسانی اند که با خدا عهد کرده اند که اگر از کرم خویش به ما عطا کند قطعا صدقه خواهیم داد و از شایستگان خواهیم شد (۷۵)

فلما آتاهم من فضله بخلوا به و تولوا و هم معر ضون ﴿٧٦﴾

پس چون از فضل خویش به آنان بخشید بدان بخل ورزیدند و به حال اعراض روی برتافتند (۷۶)

فأعقبهم نفاقا فی قلوبهم إلیٰ یوم یلقونه بما أخلفوا الله ما وعدوه و بما کانوا یکذبون ﴿٧٧﴾

در نتیجه به سزای آنکه با خدا خلف وعده کردند و از آن روی که دروغ می گفتند در دلهایشان تا روزی که او را دیدار می کنند پیامدهای نفاق را باقی گذارد (۷۷)

ألم یعلموا أن الله یعلم سر هم و نجواهم و أن الله علام الغیوب ﴿٧٨﴾

آیا ندانسته اند که خدا راز آنان و نجوای ایشان را می داند و خدا دانای رازهای نهانی است؟ (۷۸)

الذین یلمزون المطوعین من المؤمنین فی الصدقات و الذین لا یجدون إلا جهدهم فیسخر ون منهم ۙ سخر الله منهم و لهم عذاب ألیم ﴿٧٩﴾

کسانی که بر مؤمنانی که افزون بر صدقه واجب از روی میل صدقات مستحب نیزمی دهند عیب می گیرند و همچنین از کسانی که در انفاق جز به اندازه توانشان نمی یابند عیبجویی می کنند و آنان را به ریشخند می گیرند بدانند که خدا آنان را به ریشخند می گیرد و برای ایشان عذابی پر درد خواهد بود (۷۹)

استغفر لهم أو لا تستغفر لهم إن تستغفر لهم سبعین مر ة فلن یغفر الله لهم ۚ ذٰلک بأنهم کفر وا بالله و ر سوله ۗ و الله لا یهدی القوم الفاسقین ﴿٨٠﴾

چه برای آنان آمرزش بخواهی یا برایشان آمرزش نخواهی یکسان است حتی اگر هفتاد بار برایشان آمرزش طلب کنی هرگز خدا آنان را نخواهد آمرزید چرا که آنان به خدا و فرستاده اش کفر ورزیدند و خدا گروه فاسقان را هدایت نمی کند (۸۰)

فر ح المخلفون بمقعدهم خلاف ر سول الله و کر هوا أن یجاهدوا بأموالهم و أنفسهم فی سبیل الله و قالوا لا تنفر وا فی الحر ۗ قل نار جهنم أشد حر ا ۚ لو کانوا یفقهون ﴿٨١﴾

بر جای ماندگان به خانه نشستن خود پس از رسول خدا شادمان شدند و از اینکه با مال و جان خود در راه خدا جهاد کنند کراهت داشتند و گفتند:در این گرما بیرون نروید بگو: اگر دریابند آتش جهنم سوزان تر است (۸۱)

فلیضحکوا قلیلا ولیبکوا کثیر ا جزاء بما کانوا یکسبون ﴿٨٢﴾

از این پس کم بخندند و به جزای آنچه به دست می آوردند بسیار بگریند (۸۲)

فإن ر جعک الله إلیٰ طائفة منهم فاستأذنوک للخر وج فقل لن تخر جوا معی أبدا ولن تقاتلوا معی عدوا ۖ إنکم ر ضیتم بالقعود أول مر ة فاقعدوا مع الخالفین ﴿٨٣﴾

و اگر خدا تو را به سوی طایفه ای از آنان بازگردانید و آنان برای بیرون آمدن به جنگ دیگری از تو اجازه خواستند، بگو: شما هرگز با من خارج نخواهید شد و هرگز همراه من با هیچ دشمنی نبرد نخواهید کرد زیرا شما نخستین بار به نشستن تن دردادید پس اکنون هم با خانه نشینان بنشینید (۸۳)

و لا تصل علیٰ أحد منهم مات أبدا و لا تقم علیٰ قبر ه ۖ إنهم کفر وا بالله و ر سوله و ماتوا وهم فاسقون ﴿٨٤﴾

و هرگز بر هیچ مرده ای از آنان نماز مگزار و بر سر قبرش نایست چرا که آنان به خدا و پیامبر او کافر شدند و در حال فسق مردند (۸۴)

و لا تعجبک أموالهم و أولادهم ۚ إنما یر ید الله أن یعذبهم بها فی الدنیا و تزهق أنفسهم و هم کافر ون ﴿٨٥﴾

و اموال و فرزندان آنان تو را به شگفت نیندازد جز این نیست که خدا می خواهد ایشان را در دنیا به وسیله آن عذاب کند و جانشان در حال کفر بیرون رود (۸۵)

و إذا أنزلت سور ة أن آمنوا بالله و جاهدوا مع ر سوله استأذنک أولو الطول منهم و قالوا ذر نا نکن مع القاعدین ﴿٨٦﴾

و چون سوره ای نازل شود که به خدا ایمان آورید و همراه پیامبرش جهاد کنید ثروتمندانشان از تو عذر و اجازه خواهند و گویند: بگذار که ما با خانه نشینان باشیم (۸۶)

ر ضوا بأن یکونوا مع الخوالف و طبع علیٰ قلوبهم فهم لا یفقهون ﴿٨٧﴾

راضی شدند که با خانه نشینان باشند و بر دلهایشان مهر زده شده است در نتیجه قدرت درک ندارند (۸۷)

لٰکن الر سول و الذین آمنوا معه جاهدوا بأموالهم و أنفسهم ۚ و أولٰئک لهم الخیر ات ۖ و أولٰئک هم المفلحون ﴿٨٨﴾

ولی پیامبر و کسانی که با او ایمان آورده اند با مال و جانشان به جهاد برخاسته اند و اینانند که همه خوبی ها برای آنان است اینان همان رستگارانند (۸۸)

أعد الله لهم جنات تجر ی من تحتها الأنهار خالدین فیها ۚ ذٰلک الفوز العظیم ﴿٨٩﴾

خدا برای آنان باغهایی آماده کرده است که از زیر درختان آن نهر ها روان است و در آن جاودانه اند این همان رستگاری بزرگ است (۸۹)

و جاء المعذر ون من الأعر اب لیؤذن لهم و قعد الذین کذبوا الله و ر سوله ۚ سیصیب الذین کفر وا منهم عذاب ألیم ﴿٩٠﴾

و عذرخواهان بادیه نشین نزد تو آمدند تا به آنان اجازه ترک جهاد داده شود و کسانی که به خدا و فرستاده او دروغ گفتند نیز در خانه نشستند به زودی کسانی از آنان را که کفر ورزیدند عذابی دردناک خواهد رسید (۹۰)

لیس علی الضعفاء و لا علی المر ضیٰ و لا علی الذین لا یجدون ما ینفقون حر ج إذا نصحوا لله و ر سوله ۚ ما علی المحسنین من سبیل ۚ و الله غفور ر حیم ﴿٩١﴾

بر ناتوانان و بر بیماران و بر کسانی که چیزی نمی یابند تا در راه جهاد خرج کنند در صورتی که برای خدا و پیامبرش خیرخواهی نمایند هیچ گناهی نیست و نیز بر نیکوکاران ایرادی نیست و خدا آمرزنده مهربان است (۹۱)

و لا علی الذین إذا ما أتوک لتحملهم قلت لا أجد ما أحملکم علیه تولوا و أعینهم تفیض من الدمع حزنا ألا یجدوا ما ینفقون ﴿٩٢﴾

و نیز گناهی نیست بر کسانی که چون پیش تو آمدند تا سوارشان کنی و گفتی: چیزی پیدا نمی کنم تا بر آن سوارتان کنم برگشتند و در اثر اندوه از چشمانشان اشک فرو می ریخت که چرا چیزی نمی یابند تا در راه جهاد خرج کنند (۹۲)

إنما السبیل علی الذین یستأذنونک و هم أغنیاء ۚ ر ضوا بأن یکونوا مع الخوالف و طبع الله علیٰ قلوبهم فهم لا یعلمون ﴿٩٣﴾

ایراد فقط بر کسانی است که با اینکه توانگرند از تو اجازه ترک جهاد می خواهند و به این راضی شده اند که با خانه نشینان باشند و خدا بر دلهایشان مهر نهاد در نتیجه آنان نمی فهمند (۹۳)

یعتذر ون إلیکم إذا ر جعتم إلیهم ۚ قل لا تعتذر وا لن نؤمن لکم قد نبأنا الله من أخبار کم ۚ و سیر ی الله عملکم و ر سوله ثم تر دون إلیٰ عالم الغیب و الشهادة فینبئکم بما کنتم تعملون ﴿٩٤﴾

هنگامی که به سوی آنان بازگردید برای شما عذر می آورند بگو: عذر نیاورید هرگز شما را باور نخواهیم داشت خدا ما را از خبرهای شما آگاه گردانیده و به زودی خدا و رسولش عمل شما را خواهند دید آنگاه به سوی دانای نهان و آشکار بازگردانیده می شوید و از آنچه انجام می دادید به شما خبر می دهد (۹۴)

سیحلفون بالله لکم إذا انقلبتم إلیهم لتعر ضوا عنهم ۖ فأعر ضوا عنهم ۖ إنهم ر جس ۖ و مأواهم جهنم جزاء بما کانوا یکسبون ﴿٩٥﴾

وقتی به سوی آنان بازگشتید برای شما به خدا سوگند می خورند تا از ایشان صرفنظر کنید پس از آنان روی برتابید چرا که آنان پلیدند و به سزای آنچه به دست آورده اند جایگاهشان دوزخ خواهد بود (۹۵)

یحلفون لکم لتر ضوا عنهم ۖ فإن تر ضوا عنهم فإن الله لا یر ضیٰ عن القوم الفاسقین ﴿٩٦﴾

برای شما سوگند یاد می کنند تا از آنان خشنود گردید پس اگر شما هم از ایشان خشنود شوید قطعا خدا از گروه فاسقان خشنود نخواهد شد (۹۶)

الأعر اب أشد کفر ا ونفاقا وأجدر ألا یعلموا حدود ما أنزل الله علیٰ ر سوله ۗ والله علیم حکیم ﴿٩٧﴾

بادیه نشینان عرب در کفر و نفاق از دیگران سخت تر و به اینکه حدود آنچه را که خدا بر فرستاده اش نازل کرده ندانند سزاوارترند و خدا دانای حکیم است (۹۷)

و من الأعر اب من یتخذ ما ینفق مغر ما و یتر بص بکم الدوائر ۚ علیهم دائر ة السوء ۗ و الله سمیع علیم ﴿٩٨﴾

و برخی از آن بادیه نشینان کسانی هستند که آنچه را در راه خدا هزینه می کنند خسارتی برای خود می دانند و برای شما پیشامدهای بد انتظار می برند پیشامد بد برای آنان خواهد بود و خدا شنوای داناست (۹۸)

و من الأعر اب من یؤمن بالله و الیوم الآخر ویتخذ ما ینفق قر بات عند الله و صلوات الر سول ۚ ألا إنها قر بة لهم ۚ سیدخلهم الله فی ر حمته ۗ إن الله غفور ر حیم ﴿٩٩﴾

و برخی دیگر از بادیه نشینان کسانی اند که به خدا و روز بازپسین ایمان دارند و آنچه را انفاق می کنند مایه تقرب نزد خدا و دعاهای پیامبر می دانند بدانید که این انفاق مایه تقرب آنان است به زودی خدا ایشان را در جوار رحمت خویش درآورد که خدا آمرزنده مهربان است (۹۹)

و السابقون الأولون من المهاجر ین و الأنصار و الذین اتبعوهم بإحسان ر ضی الله عنهم و ر ضوا عنه وأعد لهم جنات تجر ی تحتها الأنهار خالدین فیها أبدا ۚ ذٰلک الفوز العظیم ﴿١٠٠﴾

و پیشگامان نخستین از مهاجران و انصار و کسانی که با نیکوکاری از آنان پیروی کردند خدا از ایشان خشنود و آنان نیز از او خشنودند و برای آنان باغهایی آماده کرده که از زیر درختان آن نهر ها روان است همیشه در آن جاودانه اند این است همان کامیابی بزرگ (۱۰۰)

و ممن حولکم من الأعر اب منافقون ۖ و من أهل المدینة ۖ مر دوا علی النفاق لا تعلمهم ۖ نحن نعلمهم ۚ سنعذبهم مر تین ثم یر دون إلیٰ عذاب عظیم ﴿١٠١﴾

و برخی از بادیه نشینانی که پیرامون شما هستند منافقند و از ساکنان مدینه نیز عده ای بر نفاق خو گرفته اند تو آنان را نمی شناسی ما آنان را می شناسیم به زودی آنان را دو بار عذاب می کنیم سپس به عذابی بزرگ بازگردانیده می شوند (۱۰۱)

و آخر ون اعتر فوا بذنوبهم خلطوا عملا صالحا و آخر سیئا عسی الله أن یتوب علیهم ۚ إن الله غفور ر حیم ﴿١٠٢﴾

و دیگرانی هستند که به گناهان خود اعتراف کرده و کار شایسته را با کاری دیگر که بد است درآمیخته اند امید است خدا توبه آنان را بپذیرد که خدا آمرزنده مهربان است (۱۰۲)

خذ من أموالهم صدقة تطهر هم و تزکیهم بها وصل علیهم ۖ إن صلاتک سکن لهم ۗ و الله سمیع علیم ﴿١٠٣﴾

از اموال آنان صدقه ای بگیر تا به وسیله آن پاک و پاکیزه شان سازی و برایشان دعا کن زیرا دعای تو برای آنان آرامشی است و خدا شنوای داناست (۱۰۳)

ألم یعلموا أن الله هو یقبل التوبة عن عباده و یأخذ الصدقات و أن الله هو التواب الر حیم ﴿١٠٤﴾

آیا ندانسته اند که تنها خداست که از بندگانش توبه را می پذیرد و صدقات را می گیرد و خداست که خود توبه پذیر مهربان است؟ (۱۰۴)

و قل اعملوا فسیر ی الله عملکم و ر سوله و المؤمنون ۖ و ستر دون إلیٰ عالم الغیب و الشهادة فینبئکم بما کنتم تعملون ﴿١٠٥﴾

و بگو: هر کاری می خواهید بکنید که به زودی خدا و پیامبر او و مؤمنان در کردار شما خواهند نگریست و به زودی به سوی دانای نهان و آشکار بازگردانیده می شوید پس ما را به آنچه انجام می دادید آگاه خواهد کرد (۱۰۵)

و آخر ون مر جون لأمر الله إما یعذبهم و إما یتوب علیهم ۗ و الله علیم حکیم ﴿١٠٦﴾

و عده ای دیگر کارشان موقوف به فرمان خداست: یا آنان را عذاب می کند و یا توبه آن ها را می پذیرد و خدا دانای سنجیده کار است (۱۰۶)

و الذین اتخذوا مسجدا ضر ار ا و کفر ا و تفر یقا بین المؤمنین و إر صادا لمن حار ب الله و ر سوله من قبل ۚ ولیحلفن إن أر دنا إلا الحسنیٰ ۖ و الله یشهد إنهم لکاذبون ﴿١٠٧﴾

و آنهایی که مسجدی اختیار کردند که مایه زیان و کفر و پراکندگی میان مؤمنان است و نیز کمینگاهی است برای کسی که قبلا با خدا و پیامبر او به جنگ برخاسته بود و سخت سوگند یاد می کنند که جز نیکی قصدی نداشتیم ولی خدا گواهی می دهد که آنان قطعا دروغگو هستند (۱۰۷)

لا تقم فیه أبدا ۚ لمسجد أسس علی التقویٰ من أول یوم أحق أن تقوم فیه ۚ فیه ر جال یحبون أن یتطهر وا ۚ و الله یحب المطهر ین ﴿١٠٨﴾

هرگز در آن جا مایست چرا که مسجدی که از روز نخستین بر پایه تقوا بنا شده سزاوارتر است که در آن به نماز ایستی و در آن مردانی اند که دوست دارند خود را پاک سازند و خدا کسانی را که خواهان پاکی اند دوست می دارد (۱۰۸)

أفمن أسس بنیانه علیٰ تقویٰ من الله و ر ضوان خیر أم من أسس بنیانه علیٰ شفا جر ف هار فانهار به فی نار جهنم ۗ و الله لا یهدی القوم الظالمین ﴿١٠٩﴾

آیا کسی که بنیاد کار خود را بر پایه تقوا و خشنودی خدا نهاده بهتر است یا کسی که بنای خود را بر لب پرتگاهی مشرف به سقوط پی ریزی کرده و با آن در آتش دوزخ فرو می افتد؟ و خدا گروه بیدادگران را هدایت نمی کند (۱۰۹)

لا یزال بنیانهم الذی بنوا ر یبة فی قلوبهم إلا أن تقطع قلوبهم ۗ و الله علیم حکیم ﴿١١٠﴾

همواره آن ساختمانی که بنا کرده اند در دلهایشان مایه شک و نفاق است، تا آنکه دلهایشان پاره پاره شود و خدا دانای سنجیده کار است (۱۱۰)

إن الله اشتر یٰ من المؤمنین أنفسهم و أموالهم بأن لهم الجنة ۚ یقاتلون فی سبیل الله فیقتلون و یقتلون ۖ وعدا علیه حقا فی التور اة و الإنجیل و القر آن ۚ و من أوفیٰ بعهده من الله ۚ فاستبشر وا ببیعکم الذی بایعتم به ۚ و ذٰلک هو الفوز العظیم ﴿١١١﴾

در حقیقت خدا از مؤمنان جان و مالشان را به بهای اینکه بهشت برای آنان باشد خریده است همان کسانی که در راه خدا می جنگند و می کشند و کشته می شوند این به عنوان وعده حقی در تورات و انجیل و قرآن بر عهده اوست و چه کسی از خدا به عهد خویش وفادارتر است؟ پس به این معامله ای که با او کرده اید شادمان باشید و این همان کامیابی بزرگ است(۱۱۱)

التائبون العابدون الحامدون السائحون الر اکعون الساجدون الآمر ون بالمعر وف و الناهون عن المنکر و الحافظون لحدود الله ۗ و بشر المؤمنین ﴿١١٢﴾

آن مؤمنان همان توبه کنندگان، پرستندگان، سپاسگزاران، روزه داران، رکوع کنندگان، سجده کنندگان و ادارندگان به کارهای پسندیده، بازدارندگان از کارهای ناپسند و پاسداران مقررات خدایند و مؤمنان را بشارت ده (۱۱۲)

ما کان للنبی و الذین آمنوا أن یستغفر وا للمشر کین و لو کانوا أولی قر بیٰ من بعد ما تبین لهم أنهم أصحاب الجحیم ﴿١١٣﴾

بر پیامبر و کسانی که ایمان آورده اند سزاوار نیست که برای مشرکان پس از آنکه برایشان آشکار گردید که آنان اهل دوزخند طلب آمرزش کنند هر چند خویشاوند آنان باشند (۱۱۳)

و ما کان استغفار إبر اهیم لأبیه إلا عن موعدة وعدها إیاه فلما تبین له أنه عدو لله تبر أ منه ۚ إن إبر اهیم لأواه حلیم ﴿١١٤﴾

و طلب آمرزش ابراهیم برای پدرش جز برای وعده ای که به او داده بود، نبود ولی هنگامی که برای او روشن شد که وی دشمن خداست از او بیزاری جست راستی ابراهیم دلسوزی بردبار بود (۱۱۴)

و ما کان الله لیضل قوما بعد إذ هداهم حتیٰ یبین لهم ما یتقون ۚ إن الله بکل شیء علیم ﴿١١٥﴾

و خدا بر آن نیست که گروهی را پس از آنکه هدایتشان نمود بی راه بگذارد مگر آنکه چیزی را که باید از آن پروا کنند برایشان بیان کرده باشد. آری، خدا به هر چیزی داناست (۱۱۵)

إن الله له ملک السماوات و الأر ض ۖ یحیی و یمیت ۚ و ما لکم من دون الله من ولی و لا نصیر ﴿١١٦﴾

در حقیقت فرمانروایی آسمان ها و زمین از آن خداست زنده می کند و می میراند و برای شما جز خدا یار و یاوری نیست (۱۱۶)

لقد تاب الله علی النبی و المهاجر ین و الأنصار الذین اتبعوه فی ساعة العسر ة من بعد ما کاد یزیغ قلوب فر یق منهم ثم تاب علیهم ۚ إنه بهم ر ءوف ر حیم ﴿١١٧﴾

به یقین خدا بر پیامبر و مهاجران و انصار که در آن ساعت دشوار از او پیروی کردند ببخشود بعد از آنکه چیزی نمانده بود که دلهای دسته ای از آنان منحرف شود باز برایشان ببخشود چرا که او نسبت به آنان مهربان و رحیم است (۱۱۷)

و علی الثلاثة الذین خلفوا حتیٰ إذا ضاقت علیهم الأر ض بما ر حبت و ضاقت علیهم أنفسهم و ظنوا أن لا ملجأ من الله إلا إلیه ثم تاب علیهم لیتوبوا ۚ إن الله هو التواب الر حیم ﴿١١٨﴾

و نیز بر آن سه تن که بر جای مانده بودند و قبول توبه آنان به تعویق افتاد تا آنجا که زمین با همه فراخی اش بر آنان تنگ گردید و از خود به تنگ آمدند و دانستند که پناهی از خدا جز به سوی او نیست پس خدا به آنان توفیق توبه داد تا توبه کنند بی تردید خدا همان توبه پذیر مهربان است (۱۱۸)

یا أیها الذین آمنوا اتقوا الله وکونوا مع الصادقین ﴿١١٩﴾

ای کسانی که ایمان آورده اید از خدا پروا کنید و با راستان باشید (۱۱۹)

ما کان لأهل المدینة و من حولهم من الأعر اب أن یتخلفوا عن ر سول الله و لا یر غبوا بأنفسهم عن نفسه ۚ ذٰلک بأنهم لا یصیبهم ظمأ و لا نصب و لا مخمصة فی سبیل الله و لا یطئون موطئا یغیظ الکفار و لا ینالون من عدو نیلا إلا کتب لهم به عمل صالح ۚ إن الله لا یضیع أجر المحسنین ﴿١٢٠﴾

مردم مدینه و بادیه نشینان پیرامونشان را نرسد که از فرمان پیامبر خدا سر باز زنند و جان خود را عزیزتر از جان او بدانند چرا که هیچ تشنگی و رنج و گرسنگیی در راه خدا به آنان نمی رسد و در هیچ مکانی که کافران را به خشم می آورد قدم نمی گذارند و از دشمنی غنیمتی به دست نمی آورند مگر اینکه به سبب آن عمل صالحی برای آنان در کارنامه شان نوشته می شود زیرا خدا پاداش نیکوکاران را ضایع نمی کند (۱۲۰)

و لا ینفقون نفقة صغیر ة و لا کبیر ة و لا یقطعون و ادیا إلا کتب لهم لیجزیهم الله أحسن ما کانوا یعملون ﴿١٢١﴾

و هیچ مال کوچک و بزرگی را انفاق نمی کنند و هیچ وادیی را نمی پیمایند مگر اینکه به حساب آنان نوشته می شود تا خدا آنان را به بهتر از آنچه می کردند پاداش دهد (۱۲۱)

و ما کان المؤمنون لینفر وا کافة ۚ فلولا نفر من کل فر قة منهم طائفة لیتفقهوا فی الدین ولینذر وا قومهم إذا ر جعوا إلیهم لعلهم یحذر ون ﴿١٢٢﴾

و شایسته نیست مومنان همگی برای جهادکوچ کنند پس چرا از هر فرقه ای از آنان دسته ای کوچ نمی کنند تا دسته ای بمانند و در دین آگاهی پیدا کنند و قوم خود را وقتی به سوی آنان بازگشتند بیم دهند باشد که آنان از کیفر الهی بترسند؟ (۱۲۲)

یا أیها الذین آمنوا قاتلوا الذین یلونکم من الکفار ولیجدوا فیکم غلظة ۚ و اعلموا أن الله مع المتقین ﴿١٢٣﴾

ای کسانی که ایمان آورده اید با کافرانی که مجاور شما هستند کارزار کنید و آنان باید در شما خشونت بیابند و بدانید که خدا با تقواپیشگان است (۱۲۳)

و إذا ما أنزلت سور ة فمنهم من یقول أیکم زادته هٰذه إیمانا ۚ فأما الذین آمنوا فزادتهم إیمانا و هم یستبشر ون ﴿١٢٤﴾

و چون سوره ای نازل شود از میان آنان کسی است که می گوید: این سوره ایمان کدام یک از شما را افزود؟ اما کسانی که ایمان آورده اند بر ایمانشان می افزاید و آنان شادمانی می کنند (۱۲۴)

و أما الذین فی قلوبهم مر ض فزادتهم ر جسا إلیٰ ر جسهم و ماتوا و هم کافر ون ﴿١٢٥﴾

اما کسانی که در دلهایشان بیماری است پلیدی بر پلیدیشان افزود و در حال کفر درمی گذرند (۱۲۵)

أولا یر ون أنهم یفتنون فی کل عام مر ة أو مر تین ثم لا یتوبون و لا هم یذکر ون ﴿١٢٦﴾

آیا نمی بینند که آنان در هر سال یک یا دو بار آزموده می شوند باز هم توبه نمی کنند و عبرت نمی گیرند؟ (۱۲۶)

و إذا ما أنزلت سور ة نظر بعضهم إلیٰ بعض هل یر اکم من أحد ثم انصر فوا ۚ صر ف الله قلوبهم بأنهم قوم لا یفقهون ﴿١٢٧﴾

و چون سوره ای نازل شود بعضی از آنان به بعضی دیگر نگاه می کنند و می گویند: آیا کسی شما را می بیند؟ سپس مخفیانه از حضور پیامبر (ص) بازمی گردند خدا دلهایشان را از حق برگرداند زیرا آنان گروهی هستند که نمی فهمند (۱۲۷)

لقد جاءکم ر سول من أنفسکم عزیز علیه ما عنتم حر یص علیکم بالمؤمنین ر ءوف ر حیم ﴿١٢٨﴾

قطعا برای شما پیامبری از خودتان آمد که بر او دشوار است شما در رنج بیفتید به هدایت شما حریص و نسبت به مومنان دلسوز مهربان است (۱۲۸)

فإن تولوا فقل حسبی الله لا إلٰه إلا هو ۖ علیه توکلت ۖ و هو ر ب العر ش العظیم ﴿١٢٩﴾

پس اگر روی برتافتند بگو: خدا مرا بس است. هیچ معبودی جز او نیست. بر او توکل کردم و او پروردگار عرش بزرگ است (۱۲۹)

انتهای پیام/