به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، افطاری دادن در ماه مبارک رمضان از اعمال نیکویی است که تأکید فراوانی بر آن شده است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «هر کس در این ماه به یک روزه دار مؤمن افطاری دهد، در برابر آن، [ثواب] آزاد کردن یک برده مؤمن و نیز آمرزش گناهان گذشته، نزد خدا برای او خواهد بود.» همچنین، امام صادق علیه السلام می فرمایند: «کسی که مؤمنی را افطاری دهد، کفاره یک سال گناه او شمرده می شود و کسی که دو مؤمن را افطاری دهد، بر خداوند است که او را وارد بهشت کند.»

افزون بر پاداش های معنوی، افطاری دادن موجب تقویت انس و الفت میان مسلمانان، تجدید دیدارها، پیوند ارحام و ترویج خوبی ها و دوستی ها می شود. این عمل نیکو فرصتی برای انفاق و همدلی با نیازمندان فراهم می کند و به ترویج فرهنگ روزه داری کمک می کند.

میرزا جواد ملکی تبریزی در کتاب «المراقبات» خود درباره ثواب دادن افطاری به نکات قابل تأملی اشاره می کند که در ادامه می خوانیم:

از کارهای مهم در این ماه افطاری دادن به روزه داران است که پاداش آن را در سخنان پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم شنیدی. و مهم ترین مطلب در آن اخلاص نیت و بجا آوردن آداب الهی است و این که انگیزه او فقط به دست آوردن رضایت او باشد، نه اظهار شرف دنیایی یا آخرتی یا تقلید یا پیروی از عادات مرسوم. و باید در خالص کردن عمل خود از این قصدها همت نموده و نیت خود را امتحان کند و از پوشش های هوای نفس و شیطان مطمئن نشده و در این مورد و در مورد اصل افطار و تعیین مؤمنینی که می خواهد دعوت کند و تعیین غذایی که برای افطار مصرف می کند، و روش برخورد با میهمان ها از خداوند کمک بخواهد. زیرا کیفیت هر کدام از موارد مذکور به نیت و قصد وابسته است، و اهل بیداری راه های ورود شیطان را در آن دانسته و از انجام اوامر او اجتناب و به دنبال دستور مولای خود و خوشنودی مالک دین و دنیای خود حرکت کرده و با رسیدن به قبول و پاداش های او رستگار شده و به بالاتر از آرزو و خواسته های خود می رسند. ماه خوب خدا | کرامت خدا دربارۀ مؤمنانی که افطاری می دهند و همین طور باید در خالص کردن نیت برای قبول دعوت افطاری دیگران همت و تلاش کند؛ زیرا گاهی انسان مخلص از قبول کردن دعوت مؤمنین و حضور در مجلس او و افطار با او به اندازه ای منتفع می شود که دیگران با عبادتی بسیار طولانی به این مقدار سود نمی برند. به همین جهت اولیاء با پند گرفتن از عمل آدم و ابلیس، در پی خالص کردن عمل بودند نه زیاد کردن آن. عبادت چند هزار ساله آن ناپاک رد شد ولی یک توبه خالصانه آدم قبول شده و باعث انتخاب و برگزیدن او شد.

انتهای پیام/