خبرگزاری مهر، گروه استان ها - مهدی دهقان منشادی*: روزگار ما عصر عمرهای شتابان است. گسترش شهرنشینی و توسعه فناوری ها به تدریج شتاب زندگی ما را بیشتر کرده است. عصر ما، عصر عمرهای عجولانه است که عمر بلندش هم زود سپری می شود. علم به کمک انسان آمده و زندگی را آسان تر کرده اما طعم حقیقی آن را از ما گرفته است. زندگی های ما در همجواری فناوری های نوین، زودگذر، سطحی و آبکی شده است.

علم و فناوری آسایش زندگی را رقم زده و سختی زندگی را کاهش داده است که این خود به نوعی، کش داری زندگی را از بین برده و بی رمق کرده است. به عبارت دیگری کش زندگی در نتیجه آسودگی های حاضر مرده است. برای همین روزها، هفته ها، ماه ها و سال های زندگی و به طور کلی عمرها به سرعت می گذرد و طی طریق زندگی، شتابان صورت می گیرد.

عصر ارتباطات و پیشرفت دانش باعث پیش بینی پذیری شده و آینده نگری بر همه چیز ما سایه افکنده است. علم وضعیت هوا را برای روزهای آینده پیش بینی می کند و لحظات غیر منتظره زندگی ما را به حداقل می رساند. تلفن های همراه، گزارش لحظه لحظه افراد را به هم مخابره می کنند و دل نگرانی های سنتی روزمره را کاهش می دهد. امروزه در مقایسه با چند دهه گذشته زندگی از اتفاقات غیرمنتظره ای که به زندگی طعم و هیجان می داد، تهی شده است.

علم و فناوری زندگی ما را در چارچوب خاصی درآورده و تکرار و روزمرگی را آفریده است و همین تکرارها به زمان زندگی ما آب بسته و باعث شده به چشم به هم زدنی سال ها سپری شوند.

نوروز در گذشته با شکوه تر می آمد و ایامش مستدام تر بود، چون فاصله بین دو سال نو واقعا یک سال طول می کشید. مردم در طول یک سال، سرد و گرم زندگی را با جان و دل احساس می کردند، در زندگی روزانه خود مسافت های زیادی را با پای پیاده طی کرده و اندیشه هایشان دارای عمق خاصی بود.

زندگی آرام و تدریجی و به دور از شتاب زدگی، لحظه ها را در ذهن و جان آدمیان جای می داد و زندگی دارای قوام و کشداری خاصی بود. وقتی زمان در ذهن مردمان به تدریج جریان می یافت، طبیعی است که انتظار آمدن نوروز طولانی بود برای همین از قرب و منزلت ویژه ای برخوردار بود. ماشین روز به روز فاصله ها را کوتاه تر کرده و زمان کلی را فشرده است. شتاب زندگی و عمر باعث شده تا گذر زمان به قدری سرعت یابد که لحظه ها در ذهن ریشه ندواند و به چشم برهم زدنی ماه ها را از کف رفته ببینیم. پس فاصله بین آمدن دو نوروز کوتاه جلوه می کند و منزلت گذشته آن خدشه دار می شود برای همین مانند واقعه ای تکراری و پیش پا افتاده نمایان می شود.

برای آنکه بتوانیم نوروز را به جلوه و شکوه گذشته اش برگردانیم باید شتاب زندگی را کاهش دهیم و جلوی جریانات زندگی مان سرعت گیر بگذاریم. وابستگی کمتر به تلفن همراه و شبکه های اجتماعی و همچنین تماشای کمتر تلویزیون و متوصل شدن به کتاب و تفریحاتی که لحظات را در ذهن و جان قوام بخشد یکی از راه هایی است که بر شتاب زندگی و عمر لگام می زند.

سحرخیزی، ترویج فعالیت های بدنی سالم مانند پیاده روی روزانه و تلاش برای تفکر عمیق در طول پیاده روی نیز می تواند بر کش دار شدن زندگی روزانه و کم کردن سرعت کلی زندگی مؤثر واقع شود. سفرهای ادواری نیز می تواند لحظات زندگی را در ذهن و جان ما نقش ببندد و آن را تثبت کند. خلاصه برای اینکه بتوانیم جلوه اصیل و عظمت نوروز باستانی را برای خودمان بازآفرینی کرده و از بی رمقی آن جلوگیری کنیم باید در طول سال ذره ذره لحظات زندگی را مزه مزه کنیم و بچشیم و روزها و ماه ها را به قدر توانایی خود کشدار نمائیم.

*فعال اجتماعی