به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، عمل به آموزه های وحیانی و تقید به سیره هادیان الهی، در هر زمان و مکانی مهم ترین راهکار سعادت محسوب می شده است و خداوند نیز هیچ عصری را خالی از نشانه های هدایت و یا هادیانی که مسیر سعادت و رشد را به انسان ها می نمایانند، رها نکرده است. اکنون در زمانه ای که هجمه شیاطین برای تخریب باورهای دینی و معنویت انسان ها و به دنبال آن، تخریب ارکان خانواده و اجتماع و سبک زندگی بیش از پیش نمایان شده، نیاز به توصیه های وحیانی برای بازگشت به فطرت محسوس تر شده است.

به بهانه قرارگیری در آستانه ولادت رسول الله صلی الله علیه و آله، روزانه به مرور روایتی مشهور از آن حضرت خطاب به ابوذر می پردازیم. در این روایت، مطالبی درباره معارف توحیدی، ایمانی و اخلاقی مطرح شده است.

ابوذر می گوید: روزی اول وقت در مسجد بر رسول اکرم صلی الله علیه و آله وارد شدم که هیچ کس جز ایشان و علی علیه السلام که در کنار او نشسته بود، در مسجد دیده نمی شد. از خلوت مسجد استفاده کردم و عرضه داشتم: یا رسول الله پدر و مادرم فدایت؛ ممکن است مرا وصیتی سودمند فرمایید فرمود: ای اباذر که تو در نزد ما محترم و از اهل بیتی و من اینک ترا وصیتی می کنم نگهبان آن باش که این وصیت جامع همه راه های خیر و سعادت است و اگر آن را به کار بندی کفیل تو خواهد بود. یا أباذر إنک منا أهل البیت و إنی موصیک بوصیة فاحفظها فإنها جامعة لطرق الخیر و سبله فإنک إن حفظتها کان لک بها کفلان

* ای اباذر، خدا را چنان پرستش کن که او را می بینی و اگر تو او را نمی بینی، او ترا می بیند. بدان که قدم اول عبادت و بندگی آفریدگار معرفت به اوست، و خداوند اول است قبل از همه چیز که هیچ چیز پیش از او نبوده و فرد است که دوم برای او نیست و باقی است که آخری برای او تصور نمی رود. به وجود آورنده آسمان ها و زمین و آنچه در آنهاست و او خداوند لطیف و خبیر است و بر همه کارها تواناست، بعد ایمان به من و اقرار به اینکه خداوند متعال مرا بر همه مردم جهان بشیر و نذیر و دعوت کننده به سوی خدا و چراغی نور بخش فرستاده، بعد اهل بیت مرا (که خداوند هر نوع آلودگی (گناه و اخلاق و لغزش و اشتباه) را از ایشان برده) دوست بدار. یا أباذر اعبد الله کأنک تراه فإن کنت لا تراه فإنه یراک و اعلم أن أول عبادة الله المعرفة به فهو الأول قبل کل شیء فلا شیء قبله و الفرد فلا ثانی له و الباقی لا إلی غایة فاطر السماوات و الأرض و ما فیهما و ما بینهما من شیء و هو الله اللطیف الخبیر و هو علی کل شیء قدیر ثم الإیمان بی و الإقرار بأن الله تعالی أرسلنی إلی کافة الناس بشیرا و نذیرا و داعیا إلی الله بإذنه و سراجا منیرا ثم حب أهل بیتی الذین أذهب الله عنهم الرجس و طهرهم تطهیرا

رسول خدا صلی الله علیه و آله در این فراز تمام آنچه یک انسان باید در طول زندگی خود نسبت به آن اهتمام داشته باشند، در سه ساحت معرفی می کنند:

۱- عبودیت خداوند که مقدمه آن معرفت به توحید ذات است؛ ۲- ایمان به رسول الله صلی الله علیه و آله و اقرار به رسالت ایشان؛ ۳- حب به اهل بیت علیهم السلام

در هر سه ساحت، ویژگی هایی اختصاص داده شده است؛ از جمله آنکه اهل بیت علیهم السلام همان انوار مقدسی هستند که مصداق بارز آیه تطهیرند

* بدان ای اباذر که خداوند اهل بیت مرا در میان امت من چون کشتی نوح قرار داده که هر که سوار آن شد، نجات یافت و هرکه به آن پشت کرد، غرق و هلاک شد و مثل باب حطه بنی اسرائیل است که هر کس داخل آن شد در امان بماند. ای اباذر وصیت مرا حفظ و عمل کن تا در دنیا و آخرت سعادتمند باشی. و اعلم یا أبا ذر أن الله عز و جل جعل أهل بیتی فی أمتی کسفینة نوح من رکبها نجا و من رغب عنها غرق و مثل باب حطة فی بنی إسرائیل من دخلها کان آمنا.

فراز اول این بخش از حدیث پیامبر صلی الله علیه و آله به حدیث «سفینه» یا «کشتی» شهرت دارد که شیعه و سنی درباره آن اتفاق نظر دارند. این حدیث را به شکل های مختلف دیگر در روایات می خوانیم، از جمله آنکه در فرازی از مناجات صلوات شعبانیه ی امام سجاد علیه السلام این طور می خوانیم «اللٰهم صل علیٰ محمد وآل محمد الفلک الجاریة فی اللجج الغامرة، یأمن من رکبها، ویغرق من ترکها، المتقدم لهم مارق، والمتأخر عنهم زاهق، واللازم لهم لاحق»؛ یعنی خدایا، بر محمد و خاندان محمد درود فرست، کشتی روان در اقیانوس های عمیق، هرکه سوار آن شود، ایمنی یابد و هرکه آن را رها کند غرق شود، پیش افتاده از آن ها از دین خارج است و عقب مانده از آنان نابود است و همراه آنان ملحق به حق است.

همان طور که واضح است، سوار شدن بر کشتی اهل بیت علیهم السلام و یا رویگردانی از آن، دو تبعه را به همراه دارد: نجات برای مؤمنان حقیقی و غرق شدن و هلاکت برای مرتدان و مشرکان. بر اساس داستان نوح نبی علیه السلام، برای سوار شدن در کشتی نجات عترت دو مسئله اهمیت دارد: عمل صالح یعنی عملی که منطبق بر سیره هادیان و امامان باشد و نیز مشخص کردن نسبتمان با ایشان. در آیه ۴۶ سوره هود خداوند در پاسخ به دعای نوح نبی مبنی بر درخواست نجات فرزندش، فرمود «قال یا نوح إنه لیس من أهلک إنه عمل غیر صالح»؛ یعنی ای نوح، او اهل تو نیست و «شاکله اش» عمل غیر صالح است، همچنان که امام صادق علیه السلام ضمن روایتی فرمود «من اتقی منکم و أصلح فهو منا أهل البیت»؛ یعنی هرکه از شما تقوا بورزد و مسیر صالحیت پیش گیرد، او از ما اهل بیت است. بنابراین دنیادوستی، شهوت پرستی و شهرت گرایی و هر آنچه که انسان را از مسیر معنویت و عترت باز می دارد، مغایر با تقوا و صالحیت است و عملا فرد را به صورت تدریجی از ساحت مقدس عترت دور می کند.

اما جلوه های این نجات هم در دنیا و مسیر پیش رویمان و نیز پس از فوت و هم در عرصه قیامت مصداق دارد. اکنون در زمانه ای که شیاطین جنی و انسی تمام همتشان را برای نابودی انسان و معنویت به کار گرفته اند و عداوتشان تا عرصه آخرالزمان به صورت تصاعدی تداوم دارد، بهترین راهکار برای عبور از دریای فتنه ها، اتصال به حبل الله یعنی وجود مقدس چهارده معصوم علیهم السلام و سوار شدن در کشتی نجات ایشان است. در واقع خداوند بهترین ساز و کار برای نجات از مهلکه های دنیا را اتصال به اهل بیت وحی قرار داده و ما نیز هر اندازه به سمت آخرالزمان حرکت می کنیم، این نیاز را برایمان پررنگ تر می کند تا زمانی که انسان ها حتی پس از فوتشان و بعد در عرصه قیامت، نمود عینی این ماجرا را مشاهده می کنند.

انتهای پیام/