به گزارش مشرق، حضرت آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب اسلامی صبح چهارشنبه ۱۷ اردیبهشت ۹۹ به مناسبت هفته ی کار و کارگر، در ارتباط تصویری مستقیم و سه ساعته با هفت مجموعه ی تولیدی ضمن تأکید بر نقش و اهمیت جایگاه کارگر و وظایف متقابل کارگر و کارفرما در افزایش کمی و کیفی تولید و ایجاد ثروت در یک اقتصاد سالم، به بیان نکاتی در خصوص علت نامگذاری امسال به عنوان سال جهش تولید و الزامات تحقق این شعار و بخشهایی که باید بر آنها تمرکز ویژه شود، پرداختند و وظایف مسئولان در این عرصه را بیان کردند.

ایشان در خصوص مهمترین الزامات تحقق جهش تولید در سال جاری نکاتی را به شرح زیر بیان کردند:

حرکت موتور اقتصاد کشور، در گرو مشارکت مردم

"نکته ی اول این است که این را بدانیم که قوی ترین دولتها هم قادر نیست بدون مشارکت مردم موتور اقتصاد جامعه را به راه بیندازد؛ هیچ دولتی بدون مشارکت مردم نمیتواند اقتصاد کشور را سامان بدهد. بعضی از ساز و کارهای فکری، سیاسی، اقتصادی، مثل نوعی از سوسیالیسم ها -البته نه همه ی انواع سوسیالیسم- این فکرها را کردند که بتوانند دولتها را متصدی کار اقتصاد کنند [اما] شکست خوردند. امکان ندارد و بدون مشارکت مردم هیچ دولتی نخواهد توانست اقتصاد کشور را سامان بدهد و موتور اقتصاد را [راه بیندازد]. بنابراین یکی از مسائل مهم ما باید این باشد که استعدادهای مردم، ابتکارهای مردم، ظرفیتهای گوناگون مردم را وارد میدان اقتصاد کشور بکنیم.



حمایت دولت از تولید

خب، در عین حال که این کار، کار مردم است، دولت هم وظایف مهمی دارد. دولت که میگوییم، منظور سه قوه است، نه فقط قوه ی مجریه؛ یعنی هم قوه ی مجریه، هم قوه ی مقننه، و هم قوه ی قضائیه، به عنوان دولت جمهوری اسلامی، اینها وظایفی دارند که وظایف مهمی است؛ از جمله ی این وظایف -که اگر این وظایف را دولت عمل نکند و مسئولین کشور عمل نکنند، جهش تولید صورت نخواهد گرفت- این است که دولت بایستی از تولید و تولیدکننده حمایت بکند.



بهبود فضای کسب و کار

نکته ی سوم، مسئله ی بهبود فضای کسب و کار است؛ که بنده روی این مسئله ی بهبود فضای کسب و کار بارها تأکید کرده ام(۷) و همین چیزهایی هم که الان در این بخش دوم عرض کردم [راجع به] حمایت، کم کردن قوانین و مانند اینها، اینها در واقع مصداقهای بهبود فضای کسب و کار است. من دیدم بررسی های کارشناسی ای را که برای من نقل کردند که از وزارت اقتصاد برای دفتر ما فرستادند؛ با بررسی های کارشناسی که کردند، آنها میگویند که اگر دو اقدام در زمینه ی مسائل اقتصادی انجام بگیرد، جایگاه کشور از لحاظ شاخص کسب و کار چهل رتبه تا پنجاه رتبه ارتقا پیدا خواهد کرد؛ این را کارشناسان وزارت اقتصاد میگویند.

یکی از این دو کار عبارت است از «ایجاد پنجره ی واحد صدور مجوز»؛ یک وقتهایی بنده در جلسه ی با دوستان در همین دولت، دو سه سال پیش گفتم -الان درست یادم نیست- که کسی که میخواهد مجوز برای یک کار اقتصادی به دست بیاورد، به نظرم حدود سی چهل جا بایستی مراجعه بکند تا بتواند یک مجوز بگیرد؛ آن وقت کاری که باید در ظرف یک روز انجام بگیرد، شش ماه طول میکشد یا گاهی هم تا آخر اصلا انجام نمیگیرد. یکی از دو کار این است: ایجاد پنجره ی واحد صدور مجوزها؛ یعنی همه ی دستگاه ها بیایند در یک نقطه تجمع داشته باشند و کسی که [مجوز] میخواهد، در ظرف نصف روز بتواند مجوز خودش را تحصیل کند و زمان را کوتاه بکند و برود دنبال کارش.

دوم، «تشکیل دادگاه های تجاری برای رفع اختلافات اقتصادی» که این هم باز مربوط به قوه ی قضائیه است؛ گفته اند اگر همین دو کار انجام بگیرد، رتبه ی کشور از لحاظ فضای کسب و کار، چهل رتبه یا پنجاه رتبه به بالا ارتقا پیدا خواهد کرد؛ خب اینها مهم است.

ممنوعیت واردات بی رویه

نکته ی چهارم مسئله ی ممنوعیت واردات است، که قبلا اشاره کردم. [البته] ما با واردات مخالف نیستیم، این را خب همه میدانند، میفهمند؛ مراد [مخالفت با ] آن وارداتی است که [مشابهش] یا در کشور تولید میشود یا در کشور امکان تولیدش هست؛ من این را میخواهم بگویم؛ نه فقط آنهایی که تولید میشود [بلکه] آنهایی [هم] که امکان تولیدش هست. یعنی میتوانیم با جلوگیری از واردات، به نیروی فعال و مبتکر داخل کشور کمک کنیم که او شروع کند این کار را انجام بدهد. اگر چنانچه این کار انجام بگیرد، به نظر من این کمک بسیار زیادی خواهد کرد به اینها.



گاهی دستگاه های اجرائی به بهانه هایی راه واردات را بی مورد باز میکنند؛ فرض بفرمایید مسئله ی رقابت. مثلا فرض کنید که وقتی گفته میشود چرا اجازه دادید خودروهای خارجی به این شکل بیایند، میگویند آقا رقابت. من میگویم خب شما که میخواهید به وسیله ی رقابت، کیفیت را بالا ببرید، تلاش را بگذارید روی بالا بردن کیفیت از یک راه دیگر؛ والا شما بیایید تولید داخلی را مشمول زیان مضاعف بکنید به خاطر اینکه میخواهید مثلا کیفیت را بالا ببرید، این به هیچ وجه درست نیست. جهش تولید، به معنای جهش کمیت هم هست، [و البته] به معنای جهش کیفیت هم هست، هر کدام هم راه هایی دارد؛ این را از طریق واردات نخواهید تأمین بکنید. بعضی هم البته مقاصد دیگری دارند، که واقعا گاهی اوقات میشود که تولید به خاک سیاه می نشیند به خاطر واردات بی رویه ای که نمونه های فراوانش را ما داریم؛ کسانی هستند که به ما مراجعه میکنند، البته ما به دستگاه های مختلف اینها را ارجاع میدهیم و دنبال میکنیم که ان شاءالله تحقق پیدا کند. پس بنابراین نکته ی بعدی هم مسئله ی ممنوعیت واردات بود در کالاهایی که در کشور تولید میشود، یا امکان تولید دارد.



ملازمه ی جهش کمی همراه با جهش کیفی

مسئله ی بعدی مسئله ی جهش کیفیتی است که اشاره کردیم؛ این هم یک اصل مهم است. اگر ما جهش کمی داشته باشیم، [اما] جهش کیفی نداشته باشیم، پیش نخواهیم رفت؛ یعنی اگر جهش کیفی وجود نداشته باشد، در بحث مصرف داخلی هم درمیمانیم؛ یعنی مصرف کننده ی داخلی وقتی دید که محصول داخلی کیفیت ندارد، به طور طبیعی کشانده میشود به سمت محصول خارجی؛ وقتی مصرف کننده وجود داشت، واردکننده هم لامحاله و بدون تردید وجود خواهد داشت و دولت هم معلوم نیست بتواند جلوگیری کند. باید کاری کنیم که مصرف کننده ی داخلی قانع بشود به اینکه این کیفیت، کیفیت مطلوبی است. خوشبختانه بسیاری از محصولات ما امروز همین جور است؛ یعنی کیفیت تولید داخلی محصولات صنعتی ما در بخشهای مختلف -که من نمیخواهم حالا اسم بخشها را بیاورم، اما میدانیم و می شناسیم بخشهای مختلف را- از خارجی بهتر است و در عین حال یک مواردی در این [کالاها]، واردات هست. خب پس بنابراین مسئله ی جهش در کیفیت هم خیلی مهم است؛ این در مصرف داخلی تأثیر دارد، در مصرف صادراتی هم تأثیر مضاعف دارد؛ یعنی اگر بخواهیم جنس ما در خارج از کشور رقابت پذیر باشد، بایستی کیفیت را بالا ببریم و این خیلی موضوع مهمی است. این هم یک نکته.

لزوم افزایش امید به کار و تلاش

نکته ی بعدی اینکه ما باید امید به کار و تلاش را در کشور روزبه روز افزایش بدهیم. اینکه من عرض میکنم این برنامه پخش بشود تا مردم ببینند، به خاطر این است که یک عده ای دائم دارند مثل زمزمه های خطرناک و مضر به گوش مردم میخوانند که فایده ای ندارد، نمیتوانیم، امکان ندارد؛ در حالی که امکان دارد، ما خیلی کارهای بزرگ را میتوانیم انجام بدهیم. ببینید، من این را میخواهم عرض بکنم که ما وقتی میتوانیم یک ماهواره بر با این کیفیت درست کنیم که بتواند با این سرعت، یعنی ۷۵۰۰ متر بر ثانیه حرکت بکند -یعنی در یک ثانیه هفت ونیم کیلومتر- وقتی میتوانیم ماهواره ی خودمان را در مدار مورد نظرمان قرار بدهیم، پس باید بتوانیم خیلی از کارهای دیگر را هم انجام بدهیم. آن کسی که امروز این ماهواره بر را تولید میکند و این ماهواره را به فضا میرساند، همین آدم، همین نیت، همین دست خواهد توانست چند صباح دیگر همین ماهواره را به مدار ۳۶ هزار کیلومتری برساند که مورد نظر ما است؛ ما میخواهیم ماهواره به مدار ۳۶ هزار کیلومتری [برسد]؛ این قطعا خواهد شد، این امکان قطعا وجود دارد.



یعنی همین نیتی، همتی، دستی که امروز [ماهواره را] به فاصله ی مثلا فرض کنید ۴۰۰ کیلومتری یا ۴۵۰ کیلومتری میرساند، همین همت خواهد توانست فردا [آن را] به ۳۶ هزار کیلومتر هم برساند. یعنی وقتی امید بود، وقتی احساس پیشرفت بود، وقتی احساس توانایی بود، این پیش می آید؛ عرض من این است. حالا بعضی ها میگویند که مثلا فرض کنید «آقا! اینکه شما اظهار خوشوقتی میکنید که ماهواره پرتاب کردید یا فلان، موجب این نیست که [کشور امنیت پیدا کند.] ماهواره و سلاح و مانند اینها نمیتواند کشور را امنیت بدهد و عمده مسائل اقتصادی است.». خب این کارها را، این حرفها را ما میدانیم، اینها را بلدیم، نه اینکه این را ندانیم. حرف من این است: من میگویم وقتی که میتوانیم در بخش نظامی یا فرض کنید در بخش پرتاب ماهواره ی فضائی یک چنین حرکت بزرگی را انجام بدهیم، چرا نتوانیم اتومبیلی، خودرویی تولید کنیم که در صد کیلومتر مثلا پنج لیتر بنزین لازم داشته باشد؟ دائم متوقف بشویم در اتومبیلی یا خودرویی که مثلا فرض کنید دوازده لیتر یا ده لیتر یا هشت لیتر مصرف میکند. یعنی این توانایی وقتی در ما وجود دارد، این روحیه ی ابتکار وقتی در ما وجود دارد، در همه ی بخشهای کشور وجود خواهد داشت؛ هم در بخش صنعتی، هم در بخشهای گوناگون دیگر [نظیر] کشاورزی و خدماتی. حرف ما این است. "