به گزارش خبرگزاری تسنیم از خرم آباد، گلوله ای از هر طرف پرتاب می شود. پوکه ها که به زمین می خورد گردوغبار و تن های تکه تکه می روند روی هوا. خون می ریزد روی زمین داغ، روی تشنگی روزهای عملیات.

یکی آن طرف تر از هوای دود و ترکش تکه های بدن برادرش را جمع می کند. هی می بوید. هی می بوسد. «انکسرت ظهری» از خمپاره های بی محابا، از آسمان ریخته در چشمانش که بار امانت نمی تواند بکشد. اشک آمده به پابوس، به میقات گلوهای سرخ.

حالا ۴۲ سال از آن میقات شهدا گذشته است. دانش آموزان لرستان به رسم هرساله آمده اند به قدمگاه خاک های جنوب، به سمت خاکریزهای متبرک، به سمت نیزارهای گوشه نشین از مناجات . اینجا سرزمین «طوی» است. کفش ها جا می مانند از قربت و حضور.

انتهای پیام/ ۶۴۴/.