به گزارش خبرنگارنوعی اختلال گفتاری است که با علائمی مانند ادای کلمات، صدا ها یا هجا های مکرر و بریده بریده سخن گفتن همراه است. طبق اعلام موسسه ملی ناشنوایی و اختلالات ارتباطی (NIDCD)، لکنت زبان حدود ۵ تا ۱۰ درصد از کل کودکان را تحت تأثیر قرار می دهد که بیشتر آن ها در سنین بین ۲ تا ۶ سالگی هستند.

لکنت زبان در بیشتر کودکان تا بزرگسالی ادامه نخواهند یافت و این عارضه به طور معمول، با رشد کودک، متوقف می شود. همچنین درمان سریع می تواند به جلوگیری از لکنت زبان در بزرگسالی کمک کند.

اگرچه لکنت زبان در بیشتر موارد همزمان با رشد کودک بهبود می یابد، اما طبق اعلام NIDCD، ۲۵ درصد کودکانی که لکنت آن ها در کودکی بهبود نمی یابد، همچنان در بزرگسالان مبتلا به این اختلال باقی می مانند.

بیشتربخوانید:

انواع لکنت زبان

سه نوع لکنت زبان وجود دارد. در نوع اول که بیشتر در کودکان کمتر از ۵ سال و به ویژه در مردان دیده می شود، همچنانکه توانایی های گفتاری و زبانی در فرد در حال شکل گیری است ایجاد می شود. این نوع معمولا بدون درمان برطرف می شود. نوع دوم با منشا عصبی است و وجود ناهنجاری در انتقال سیگنال بین مغز و اعصاب یا ماهیچه ها باعث این نوع می شود. در نوع سوم که روان شناختی است از بخشی از مغز سرچشمه می گیرد که حاکم بر تفکر و استدلال است.

علائم لکنت زبان

لکنت زبان با کلمات، صدا ها یا هجا های مکرر و اختلال در روند عادی گفتار مشخص می شود. به عنوان مثال، یک شخص ممکن است یک حرف صامت را تکرار کند و یا ممکن است در بیان برخی صدا ها یا شروع یک جمله دچار مشکل شود.

استرس ناشی از لکنت زبان می تواند به صورت علائمی مانند تغییرات جسمی نظیر لک های صورت، لرزش لب، پرش بیش از حد چشم و ناامیدی برای برقراری ارتباط، درنگ یا مکث قبل از شروع صحبت، امتناع از صحبت کردن و تکرار صدا های اضافی یا کلمات به جملات بروز کند.

روابط اجتماعی و محیط های پراسترس می توانند احتمال لکنت زبان را افزایش دهند وسخنرانی عمومی برای کسانی که لکنت زبان دارند می تواند چالش برانگیز باشد.

چه عواملی باعث لکنت می شود؟

چندین دلیل احتمالی برای بروز لکنت وجود دارد که برخی از آن ها شامل سابقه خانوادگی، تنش در محیط خانواده، اختلالات نوروفیزیولوژی و رشد در دوران کودکی، صدمات مغزی که ممکن است در اثر سکته مغزی ایجاد شود و لطمه شدید عاطفی است.

لکنت چگونه تشخیص داده می شود؟

یک آسیب شناس زبان گفتار می تواند به تشخیص لکنت کمک کند وهیچ آزمایش تهاجمی دیگری لازم نیست.

به طور معمول، شما یا فرزندتان می توانید علائم لکنت زبان را توصیف کنید و یک آسیب شناس زبان گفتار می تواند میزان لکنت زبان شما یا فرزندتان را ارزیابی کند.

لکنت چگونه درمان می شود؟

همه کودکانی که لکنت زبان دارند نیازی به درمان ندارند، زیرا لکنت ناشی از اختلالات رشدی معمولا با گذشت زمان برطرف می شود. گفتار درمانی برای برخی از کودکان گزینه ای مناسب است. گفتاردرمانی می تواند اختلالات گفتاری را کاهش دهد و عزت نفس فرزند شما را بهبود ببخشد و بر تشویق فرد و نظارت بر میزان گفتار، انجام تمرین های تنفس و تقویت حنجره و کنترل الگو های گفتاری متمرکز است.

بهترین نامزدها برای گفتاردرمانی افرادی هستند که سه تا شش ماه لکنت دارند، افرادی که به دلیل مشکلات عاطفی دچار لکنت زبان شده اند و افرادی که سابقه خانوادگی دارند. والدین همچنین می توانند از تکنیک های درمانی استفاده کنند تا به فرزند خود کمک کنند که نسبت به لکنت زبان خودآگاهی کمتری داشته باشد. داشتن صبر و حوصله بسیار مهم است، زیرا گذشت زمان به بهبود این عارضه کمک می کند.

انتهای پیام/

علائم و راهکارهای درمانی لکنت زبان در کودکان