فضايل اخلاقي

ـ حضرت علي اكبر عليه ‏السلام جواني بود آراسته به فضايل ولايت، و آثار و انوار كمال، بلاغت و مكارم اخلاقي در سيماي نوراني او هويدا بود.

ـ او جواني بود در اوج سعادت و فضيلت با ويژگي ‏هاي نيكو و چهره ‏اي عالي. مانند ستاره درخشاني بود كه در آسمان دانش پرتو مي ‏افكند.

ـ او شاخه درخت نبوت و ميوه شجره ولايت بود.

شجاعت

ـ علي اكبر جوان شجاعي بود كه هم شجاعت علي عليه السلام را به ارث برده بود و هم شجاعت و شهامت حسين عليه ‏السلام را.

ـ علي اكبر، نماينده غيرت، شجاعت و شهامت بود.

ادب

ـ علي اكبر عليه ‏السلام به زينت اخلاق و ادب آراسته بود و آن را از اجداد پاك و مطهرش به ارث برده بود. او در مقابل پدر با احترام مي ‏نشست و بدون اجازه پدر صحبت نمي ‏كرد.

ـ او حتي هنگامي كه قصد رفتن به ميدان جنگ را داشت، از محضر پدر اجازه پيكار خواست.

ـ حضرت علي اكبر عليه ‏السلام در نهايت ادب، مصداق كامل انسان كامل بود. او هرگز سخن از سر هوا نمي ‏گفت و با آنكه در سنين جواني بود، هرگز سخني كه برخلاف ادب باشد، بر زبان جاري نكرد.

ره مُلك سعادت را تواند بي‏خطر رفتن
به دست خود ز آيين ادب هر كس عصا دارد[1]

فروتني

ـ با اينكه علي اكبر عليه‏ السلام، مولود نبوت و ولايت بود، در فروتني نظير نداشت و مانند عبدي در مقابل پدر حاضر مي‏شد.

ـ علي اكبر عليه ‏السلام بر اساس دستور قرآن كريم، آرام، متواضع، مؤدب و متفكر بود و پيوسته خود را به حسب و نسب عالي قريش و خاندان نبوت و ولايت، منسوب مي ‏كرد بدون آنكه تكبري در ميان باشد.

ـ علي اكبر عليه ‏السلام نه تنها نسبت به بزرگ ‏ترها با ادب و فروتن بود، نسبت به كوچك ‏ترها نيز با احترام رفتار مي ‏كرد.

ـ علي اكبر عليه ‏السلام در عالي ‏ترين مدارج نزاكت، ادب و فروتني بود.

تواضع است دليل رسيدن به كمال
كه چون سوار به مقصد رسد پياده شود[2]

بخشندگي

ـ پيامبر اكرم صلي ‏الله‏ عليه ‏و‏آله بخشنده ‏ترين خلق خدا بود و علي اكبر عليه ‏السلام پس از جدش، علي عليه ‏السلام و پدرش، حسين عليه ‏السلام وارث سخاوت نبوي به شمار مي ‏رفت.

ـ علي اكبر عليه ‏السلام در سخاوت و كرم، آينه تمام‏ نماي «انّك لعلي خُلُقٍ عظيم بود.»[3]

ـ او در مدينه، سرايي براي پذيرايي از فقيران و نيازمندان بنا كرده بود و همه از خوان كرمش بهره مي ‏بردند.

ـ پدر و اجداد او همه سخاوتمند بودند. جد بزرگش، هاشم در دو سفر تمامي حجاج را مهمان كرد و خوراك و مركب آنان را داد. ابوطالب، آن ‏قدر از اعراب و حجاج پذيرايي كرد كه قلم از وصف آن ناتوان است. علي عليه ‏السلام از نيروي بازوي خود نخلستان ‏ها را آباد مي ‏كرد و مي ‏بخشيد. حسين عليه ‏السلام چهار هزار درهم به گدايي بخشيد و از او عذرخواهي كرد كه بيش از اين نمي ‏تواند به او ببخشد. علي ‏اكبر عليه ‏السلام تربيت شده اين رادمردان بي ‏نظير و وارث اين سخاوتمندان بي ‏مانند است.

ولايت‏ پذيري و حق ‏طلبي

ـ علي اكبر عليه ‏السلام همواره حافظ، نگهبان، معاون و مراقب و همراه پدر بود.

ـ او از پاسداران جان بر كف حسين بن علي عليه‏ السلام بود كه ذره‏ اي در خدمت‏ گزاري و جانبازي در راه پدر كوتاهي نكرد.

ـ او در راه كربلا از پدر شنيد كه مي ‏گويد:«انا للّه‏ و انا اليه راجعون و الحمد للّه‏ رب العالمين [4]» و اين جمله را سه بار تكرار كرد. نزديك پدر رفت تا دليل گفتن اين جمله ‏ها را بداند. حسين عليه ‏السلام فرمود: «لحظه ‏اي خواب مرا فراگرفت. سواري را ديدم كه مي ‏گفت: اين قافله مي‏ رود و مرگ آنها را تعقيب مي ‏كند. دانستم كه در اين راه شهيد خواهيم شد.» علي اكبر عليه ‏السلام پرسيد: «مگر ما به حق نيستيم.» حضرت پاسخ داد: «به حقِ كسي كه بازگشت همه به سوي اوست، ما به حق هستيم و براي حق حركت مي ‏كنيم». آن‏ گاه علي اكبر عليه‏ السلام پاسخ داد: «در اين صورت باكي نيست كه به حق كشته شويم.»

اين كلام علي اكبر عليه ‏السلام نشان‏ دهنده روح حق‏ طلب و مطمئن او بود كه هيچ گونه تزلزلي از مرگ و كشته شدن به خود راه نمي ‏داد.

پی نوشتها:

----------------------------------------

[1] ديوان صائب، ج1، ص110.

[2] همان، ص128.

[3] قلم/آیه4: و راستى كه تو را خويى والاست.

[4] ترجمه لهوف، ص 91.

منبع: ارمغان شعبان

https://www.balagh.ir/content/2749