ایسنا/کردستان ۲٨ صفر سال ۱۱ هجری روزی بود کە آخرین فرستادە و رسول خدا وفات یافتند و مسلمانان جهان را در ماتم و اندوهی بزرگ فرو برد.

روایت است کە در واپسین لحظات عمر پیامبر، آن زمان کە حال حضرت رو بە وخامت گذاشتە بود و نزدیکان و بستگان بە دور آن حضرت گرد آمدە بودند، حضرت زهرا با چشمانی غمناک نظارە گر واپسین دقایق عمر پدر بود.

پیامبر از حضرت فاطمە خواست کە آیە «محمد فقط فرستاده خداست و پیش از او، فرستادگان دیگری نیز بودند؛ آیا اگر او بمیرد و یا کشته شود، شما به عقب برمی گردید؟ »را بخواند.

پیامبر با صدایی کە بە سختی از سینە بیرون می آمد، فاطمە را بە نزدیک خود فرا خواند و در گوش او زمزمەای کرد کە فاطمە را گریاند، و سپس با زمزمەای دیگر تبسم را بر لبان فاطمە جاری ساخت.

زمانیکە مردم علت غم و لبخند فاطمە را جویا شدند بە آنان گفت: پدر فرمودند: در همین درد می میرم کە سبب جاری شدن اشک من بود، و اما بە من بشارتی داد کە من اولین فرد از اهل بیت (ع) هستم کە بە او ملحق خواهم شد و این نویدی خوش برای من بود و لبخند را بر لبانم جاری ساخت.

رسول خدا (ص) در واپسین دقایق عمر خود دوست و برادر خود را طلب کرد، ام سلمە همسر وفادار پیامبر، علی را فراخواند.

پیامبر اکرم و امام علی مدت طولانی بە صحبت نشستند، تا زمانی کە حال حضرت رو بە ضعف نهاد و همە گریان و نالان بر بستر پیامبر اشک ماتم ریختند و لحظە احتضار فرا رسید.

پیامبر از علی خواست سرش را بر دامن خود قرار دهد زیرا امر خدا فرا رسیدە است، در همین حال پیامبر خطاب بە امیرالمومنین فرمود: بعد از مرگم تجهیز مرا بر عهدە گیر و بر من نماز بخوان و تا زمانی کە مرا در مرقدم قرار می دهی از من جدا مشو.

پیامبر در حالی کە سر در دامان امیرالمومنین گذاشتە بود، رحلت کرد و عالم خاکی را در غمی جانگداز فرو برد.

انتهای پیام