به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، با مروری در حدیث امامت امام رضا علیه السلام در می یابیم امامت در درجات عالی آن، شأنی است که هر کسی نباید داعیه دار آن باشد و هیچ فردی لایق این مسند نیست. طبق این روایت منظور از درجات عالی امامت، همان جایگاه خلافت خداوند و خلافت رسول خدا صلی الله علیه و آله و مقامی است که تمام احکام شرعی اسلام در گروی آن است. همچنین امامت جایگاهی است که تمام عالم و آدم به اذن خداوند تحت اشراف و کنترل اوست و هیچ مخلوقی از دایره امامت او خارج نیست و تمام عالم با تابش نور او حیات می گیرد.

در فرازی از این حدیث درباره شأن امام می خوانیم:

الإمام مطهر من الذنوب مبرأ من العیوب مخصوص بالعلم موسوم بالحلم نظام الدین و عز المسلمین و غیظ المنافقین و بوار الکافرین

امام، از گناهان پاک و از عیب ها مبرا و به علم اختصاص یافته و به بردباری شناخته شده و نظام دین و بزرگ مندی مسلمین و خشم برانگیز منافقین و تباهی کافرین است

طبق این فراز از حدیث، امام، طاهر از هر گناه و مبرا از هر عیبی است و این تنها در شأن پیامبر صلی الله علیه و آله و سلاله پاک ایشان است و همان است که خداوند در آیه ۳۳ سوره احزاب مشهور به آیه تطهیر بیان کرده است: «إنما یرید الله لیذهب عنکم الرجس أهل البیت و یطهرکم تطهیرا».

همچنین امام دارای علم و بلکه علم تمام هستی مخصوص اوست و هیچ مسئله ای نیست مگر اینکه امام به آن علم دارد. در این باره، رجوع به معجزات عترت علیهم السلام در کتاب هایی مثل «مدینةالمعاجز» سید هاشم بحرانی، «اثباةالهدی» شیخ حر عاملی، «توحید مفضل» و « مناظرات امام رضا علیه السلام نافع است.

امام رضا علیه السلام در فرازی دیگر از این حدیث، امام را در جایگاه نظام دین و عزت مسلمین معرفی می کند؛ به این معنا که هر نظم و نظاماتی در عالم، در ید قدرت و سلطه امام است.

با این توصیفات در می یابیم امامت عطیه ای الهی است که خداوند آن را در نسل طاهر ابراهیم نبی علیه السلام قرار داده است و اوج درجات آن در پیامبر صلی الله علیه و آله و اهل بیت وحی تجلی می یابد.

انتهای پیام/