به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره فصلت یا حم سجده، چهل و یکمین سوره و از سوره های مکی و سجده دار قرآن که در جزء ۲۴ و ۲۵ قرآن جای گرفته است. واژه «فصلت» به معنای «شیوا بیان شده» در آیه سوم آمده و به همین جهت این سوره به این نام شهرت یافته است . سوره فصلت بیشتر درباره روی برگرداندن کافران از قرآن سخن می گوید. وحدانیت خدا، نبوت پیامبر(ص)، قیامت و اشاره به سرگذشت قوم عاد و ثمود از دیگر موضوعات مطرح شده در آن است.

از آیات مشهور این سوره، آیه ۳۴ است که پیامبر را دعوت می کند در برابر بدرفتاری های کافران، رفتاری نیکو داشته باشد؛ همچنین آیه ۴۱ و ۴۲ که مفسران گفته اند دلیلی بر تحریف ناپذیری قرآن است. درباره فضیلت تلاوت این سوره از جمله از پیامبر(ص) روایت شده است هر کس سوره فصلت را قرائت کند، به تعداد تمامی حروف تشکیل دهنده این سوره، ده حسنه به او داده می شود.

تلاوت مجلسی سوره فصلت آیات ۳۰ تا ۴۶

إن الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا تتنزل علیهم الملائکة ألا تخافوا ولا تحزنوا وأبشروا بالجنة التی کنتم توعدون ﴿۳۰﴾

در حقیقت کسانی که گفتند پروردگار ما خداست سپس ایستادگی کردند فرشتگان بر آنان فرود می آیند [و می گویند] هان بیم مدارید و غمین مباشید و به بهشتی که وعده یافته بودید شاد باشید (۳۰)

نحن أولیاؤکم فی الحیاة الدنیا وفی الآخرة ولکم فیها ما تشتهی أنفسکم ولکم فیها ما تدعون ﴿۳۱﴾

در زندگی دنیا و در آخرت دوستانتان ماییم و هر چه دلهایتان بخواهد در [بهشت] برای شماست و هر چه خواستار باشید در آنجا خواهید داشت (۳۱)

نزلا من غفور رحیم ﴿۳۲﴾

روزی آماده ای از سوی آمرزنده مهربان است (۳۲)

ومن أحسن قولا ممن دعا إلی الله وعمل صالحا وقال إننی من المسلمین ﴿۳۳﴾

و کیست خوشگفتارتر از آن کس که به سوی خدا دعوت نماید و کار نیک کند و گوید من [در برابر خدا] از تسلیمشدگانم (۳۳)

ولا تستوی الحسنة ولا السیئة ادفع بالتی هی أحسن فإذا الذی بینک وبینه عداوة کأنه ولی حمیم ﴿۳۴﴾

و نیکی با بدی یکسان نیست [بدی را] آنچه خود بهتر است دفع کن آنگاه کسی که میان تو و میان او دشمنی است گویی دوستی یکدل می گردد (۳۴)

وما یلقاها إلا الذین صبروا وما یلقاها إلا ذو حظ عظیم ﴿۳۵﴾

و این [خصلت] را جز کسانی که شکیبا بوده اند نمی یابند و آن را جز صاحب بهره ای بزرگ نخواهد یافت (۳۵)

وإما ینزغنک من الشیطان نزغ فاستعذ بالله إنه هو السمیع العلیم ﴿۳۶﴾

و اگر دمدمه ای از شیطان تو را از جای درآورد پس به خدا پناه ببر که او خود شنوای داناست (۳۶)

ومن آیاته اللیل والنهار والشمس والقمر لا تسجدوا للشمس ولا للقمر واسجدوا لله الذی خلقهن إن کنتم إیاه تعبدون ﴿۳۷﴾

و از نشانه های [حضور] او شب و روز و خورشید و ماه است نه برای خورشید سجده کنید و نه برای ماه و اگر تنها او را می پرستید آن خدایی را سجده کنید که آنها را خلق کرده است (۳۷)

فإن استکبروا فالذین عند ربک یسبحون له باللیل والنهار وهم لا یسأمون ﴿۳۸﴾

پس اگر کبر ورزیدند کسانی که در پیشگاه پروردگار تواند شبانه روز او را نیایش می کنند و خسته نمی شوند (۳۸)

ومن آیاته أنک تری الأرض خاشعة فإذا أنزلنا علیها الماء اهتزت وربت إن الذی أحیاها لمحیی الموتی إنه علی کل شیء قدیر ﴿۳۹﴾

و از [دیگر] نشانه های او این است که تو زمین را فسرده می بینی و چون باران بر آن فروریزیم به جنبش درآید و بردمد آری همان کسی که آن را زندگی بخشید قطعا زنده کننده مردگان است در حقیقت او بر هر چیزی تواناست (۳۹)

إن الذین یلحدون فی آیاتنا لا یخفون علینا أفمن یلقی فی النار خیر أم من یأتی آمنا یوم القیامة اعملوا ما شئتم إنه بما تعملون بصیر ﴿۴۰﴾

کسانی که در [فهم و ارائه] آیات ما کژ می روند بر ما پوشیده نیستند آیا کسی که در آتش افکنده می شود بهتر است یا کسی که روز قیامت آسوده خاطر می آید هر چه می خواهید بکنید که او به آنچه انجام می دهید بیناست (۴۰)

إن الذین کفروا بالذکر لما جاءهم وإنه لکتاب عزیز ﴿۴۱﴾

کسانی که به این قرآن چون بدیشان رسید کفر ورزیدند [به کیفر خود می رسند] و به راستی که آن کتابی ارجمند است (۴۱)

لا یأتیه الباطل من بین یدیه ولا من خلفه تنزیل من حکیم حمید ﴿۴۲﴾

از پیش روی آن و از پشت سرش باطل به سویش نمی آید وحی [نامه]ای است از حکیمی ستوده[صفات] (۴۲)

ما یقال لک إلا ما قد قیل للرسل من قبلک إن ربک لذو مغفرة وذو عقاب ألیم ﴿۴۳﴾

به تو جز آنچه به پیامبران پیش از تو گفته شده است گفته نمی شود به راستی که پروردگار تو دارای آمرزش و دارنده کیفری پر درد است (۴۳)

ولو جعلناه قرآنا أعجمیا لقالوا لولا فصلت آیاته أأعجمی وعربی قل هو للذین آمنوا هدی وشفاء والذین لا یؤمنون فی آذانهم وقر وهو علیهم عمی أولئک ینادون من مکان بعید ﴿۴۴﴾

و اگر [این کتاب را] قرآنی غیر عربی گردانیده بودیم قطعا می گفتند چرا آیه های آن روشن بیان نشده کتابی غیر عربی و [مخاطب آن] عرب زبان بگواین [کتاب] برای کسانی که ایمان آورده اند رهنمود و درمانی است و کسانی که ایمان نمی آورند در گوشهایشان سنگینی است و قرآن برایشان نامفهوم است و [گویی] آنان را از جایی دور ندا می دهند (۴۴)

ولقد آتینا موسی الکتاب فاختلف فیه ولولا کلمة سبقت من ربک لقضی بینهم وإنهم لفی شک منه مریب ﴿۴۵﴾

و به راستی موسی را کتاب [تورات] دادیم پس در آن اختلاف واقع شد و اگر از جانب پروردگارت فرمان [مهلت] سبقت نگرفته بود قطعا میانشان داوری شده بود و در حقیقت آنان در باره آن به شکی سخت دچارند (۴۵)

من عمل صالحا فلنفسه ومن أساء فعلیها وما ربک بظلام للعبید ﴿۴۶﴾

هر که کار شایسته کند به سود خود اوست و هر که بدی کند به زیان خود اوست و پروردگار تو به بندگان [خود] ستمکار نیست (۴۶)

انتهای پیام/