1. أمیرالمومنین (علیه السلام): إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی لَمَّا أَحَبَّ أَنْ یَخْلُقَ خَلْقاً بِیَدِهِ وَ ذَلِکَ بَعْدَ مَا مَضَی مِنَ الْجِنِّ وَ النَّسْنَاسِ فِی الْأَرْض ... قَالَ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ: یَا مَلَائِکَتِی إِنِّی أَعْلَمُ ما لا تَعْلَمُونَ إِنِّی أُرِیدُ أَنْ أَخْلُقَ خَلْقاً بِیَدِی أَجْعَلُ ذُرِّیَّتَهُ أَنْبِیَاءَ مُرْسَلِینَ وَ عِبَاداً صَالِحِینَ وَ أَئِمَّهًًْ مُهْتَدِینَ أَجْعَلُهُمْ خُلَفَائِی عَلَی خَلْقِی فِی أَرْضِی یَنْهَوْنَهُمْ عَنْ مَعَاصِیَّ وَ یُنْذِرُونَهُمْ عَذَابِی وَ یَهْدُونَهُمْ إِلَی طَاعَتِی وَ یَسْلُکُونَ بِهِمْ طَرِیقَ سَبِیلِی وَ أَجْعَلُهُمْ حُجَّهًًْ لِی عُذْراً أَوْ نُذْراً. امام علی (علیه السلام): چون خدا تبارک و تعالی پس از هفت هزار سال از گذشت جن و نسناس در زمین، خواست به دست خود آفریده ای آفریند ... خداوند جلّ جلاله فرمود: «ای فرشته هایم! من چیزی می دانم که شما نمی دانید، من می خواهم به دست خود آفریده ای سازم که نژادش را پیغمبرانی مرسل، بندگانی خوب و امامانی رهبر نمایم. و آنان را خلفای خود در زمین قرار دهم تا از گناهان باز دارند و به اطاعتم وادارند، و به راهم هدایت کنند. و آنان را برای عذر خواهی و بیم و انذار حجّت خود کنم. بحارالأنوار، ج۵۸، ص۲۹۸
2. الباقر (علیه السلام): فی قوله: فَإِذَا النُّجُومُ طُمِسَتْ فَطُمُوسُهَا ذَهَابُ ضَوْئِهَا. امام باقر (علیه السلام): منظور از فَإِذَا النُّجُومُ طُمِسَتْ؛ طمس به معنی از بین رفتن نور آن است. القمی، ج۲، ص۴۰۱/ نورالثقلین
3. الرّسول (صلی الله علیه و آله): عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سَلَامٍ مَوْلَی رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) أَنَّهُ قَالَ: سَأَلْتُ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله): ... فَیَأْمُرُهَا اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ أَنْ تَنْفُخَ فِی وُجُوهِ الْخَلَائِقِ نَفْخَهًًْ فَتَنْفُخُ فَمِنْ شِدَّهًِْ نَفْخَتِهَا تَنْقَطِعُ السَّمَاءُ وَ تَنْطَمِسُ النُّجُومُ وَ تَجْمُدُ الْبِحَارُ وَ تَزُولُ الْجِبَالُ وَ تُظْلِمُ الْأَبْصَارُ وَ تَضَعُ الْحَوَامِلُ حَمْلَهَا وَ یَشِیبُ الْوِلْدَانُ مِنْ هَوْلِهَا یَوْمَ الْقِیَامَهًْ. پیامبر (صلی الله علیه و آله): خدای عزّوجلّ آن (فلق) را فرمان دهد که بر روی خلائق اندکی بدمد؛ پس می دمد. از شدّت دمیدنش آسمان بریده و پاره می شود و ستارگان ناپدید می شوند و دریاها فشرده و بسته و کوه ها نیست و نابود و دیده ها تار می گردند و زنان آبستن بار خود را بر زمین می گذارند و بچّه را می اندازند و بچّگان از ترس آن در روز قیامت پیر می شوند. التوحید، ص۳۹۱/ نورالثقلین
4. الکاظم (علیه السلام): کَذلِکَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِینَ مَنْ أَجْرَمَ إِلَی آلِ مُحَمَّدٍ (علیهم السلام) وَ رَکِبَ مِنْ وَصِیِّهِ مَا رَکِب. امام کاظم (علیه السلام): کَذلِکَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِینَ؛ یعنی همین کار را نسبت به کسانی که در مورد آل محمّد (صلی الله علیه و آله) خیانت روا داشتند و نسبت به وحی او آن کارها را نمودند، انجام خواهیم داد. الکافی، ج۱، ص۴۳۴/ بحارالأنوار، ج۲۴، ص۳۳۸/ تأویل الآیات الظاهرهًْ، ص۷۳۰/ المناقب، ج۳، ص۳۹
5. الرّضا (علیه السلام): کَذلِکَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِینَ مِنْ بَنِیأُمَیَّهًْ. امام رضا (علیه السلام): کَذَلِکَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِینَ یعنی از بنیامیّه. بحارالأنوار، ج۳۰، ص۲۶۲/ تأویل الآیات الظاهرهًْ، ص۷۲۹
6. الرّضا (علیه السلام): وَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِلْمُکَذِّبِینَ بِأَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ وَ الْأَئِمَّهًِْ (علیهم السلام). امام رضا (علیه السلام): وَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِّلْمُکَذِّبِینَ؛ کسانی هستند که امیرالمؤمنین و امامان معصوم (علیهم السلام) را تکذیب کردند. بحارالأنوار، ج۳۰، ص۲۶۲
7. الکاظم (علیه السلام): وَیْلٌ لِلْمُکَذِّبِینَ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) بِمَا أَوْحَیْتُ إِلَیْکَ مِنْ وَلَایَهًِْ عَلِیٍّ (علیه السلام). امام کاظم (علیه السلام): ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! وای بر تکذیب کنندگان، نسبت به آنچه به تو از ولایت علیّبنابی طالب (علیه السلام) وحی کردم. تأویل الآیات الظاهرهًْ، ص۷۳۰
8. الرّسول (صلی الله علیه و آله): فِی قَوْلِهِ تَعَالَی: یا أَیُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّکُمُ الَّذِی خَلَقَکُمْ مِنْ نُطْفَةٍ مِنْ ماءٍ مَهِینٍ فَجَعَلَهُ فِی قَرارٍ مَکِینٍ إِلی قَدَرٍ مَعْلُومٍ فَقَدَّرَهُ فَنِعْمَ الْقَادِرُ رَبُّ الْعَالَمِینَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) إِنَّ النُّطْفَهًَْ تَثْبُتُ فِی الرَّحِمِ أَرْبَعِینَ یَوْماً نُطْفَهًًْ ثُمَّ یَصِیرُ عَلَقَهًًْ أَرْبَعِینَ یَوْماً ثُمَّ مُضْغَهًًْ أَرْبَعِینَ یَوْماً ثُمَّ یُجْعَلُ بَعْدَهُ عَظْماً ثُمَّ یُکْسَی لَحْماً ثُمَّ یَلْبَسُ اللَّهُ بَعْدَهُ جِلْداً ثُمَّ یَنْبُتُ عَلَیْهِ شَعْراً ثُمَّ یَبْعَثُ اللَّهُ عزّوجلّ مَلَکَ الْأَرْحَامِ فَیُقَالُ لَهُ: اکْتُبْ أَجَلَهُ وَ عَمَلَهُ وَ رِزْقَهُ وَ شَقِیّاً یَکُونُ أَوْ سَعِیداً فَیَقُولُ: الْمَلَکُ یَا رَبِّ أَنَّی لِی بِعِلْمِ ذَلِکَ. فَیُقَالُ لَهُ: اسْتَمْلِ ذَلِکَ مِنْ قُرَّاءِ اللَّوْحِ الْمَحْفُوظِ فَیَسْتَمْلِیهِ مِنْهُمْ. پیامبر (صلی الله علیه و آله): در تفسیر امام عسکری (علیه السلام) آمده است: در قول خدای تعالی: یا أَیُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّکُمُ الَّذِی خَلَقَکُمْ مِنْ نُطْفَةٍ مِنْ ماءٍ مَهِینٍ فَجَعَلَهُ فِی قَرارٍ مَکِینٍ إِلی قَدَرٍ مَعْلُومٍ و اندازه اش نمودیم و چه خوش اندازه گیری است پروردگار جهانیان. و رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «نطفه چهل روز در رحم بماند، و بعد چهل روز علقه می باشد و چهل روز دیگر مضغه و بعد استخوان می گردد و از آن پس گوشت می روید. سپس خدا او را پوست می پوشاند و به دنبال آن مو برمی آورد. سپس فرشته ارحام را می فرستد و به او گویند: «عمر و کار و روزی اش را بنویس و اینکه شقی است یا سعید». فرشته گوید: «از کجا این ها را می دانم»؟ به او گویند: «از قرّاء لوح محفوظ دیکته بگیر، و از آن ها دیکته گیرد». بحارالأنوار، ج۵۷، ص۳۶۰
9. أمیرالمومنین (علیه السلام): أَیُّهَا الْمَخْلُوقُ السَّوِیُّ وَ الْمُنْشَأُ الْمَرْعِیُّ فِی ظُلُمَاتِ الْأَرْحَامِ وَ مُضَاعَفَاتِ الْأَسْتَارِ بُدِئْتَ مِنْ سُلالَهًٍْ مِنْ طِینٍ وَ وُضِعْتَ فِی قَرارٍ مَکِینٍ إِلی قَدَرٍ مَعْلُومٍ وَ أَجَلٍ مَقْسُومٍ تَمُورُ فِی بَطْنِ أُمِّکَ جَنِیناً لَا تَحِیرُ دُعَاءً وَ لَا تَسْمَعُ نِدَاءً ثُمَّ أُخْرِجْتَ مِنْ مَقَرِّکَ إِلَی دَارٍ لَمْ تَشْهَدْهَا وَ لَمْ تَعْرِفْ سُبُلَ مَنَافِعِهَا. امام علی (علیه السلام): ای آفریده ی راست اندام و پدیده ی نگاهداری شده در تاریکی های ارحام و در پرده هایی نهاده و هر پرده بر دیگری افتاده. از آنچه از گل ولای بیرون کشیده شد، آغاز شدی و در آرامگاهی برجای نهاده شدی، تا مدّتیکه دانسته است و زمانیکه قسمت شده است. در دل مادرت می جنبیدی، نه خواندن را پاسخ می توانستی بگویی و نه آوازی را می توانستی بشنوی. سپس از قرارگاهت بیرون کردند - و به خانه ای درآوردند - که آن را ندیده بودی و راه هایی که سود آن را نشناخته بودی. بحارالأنوار، ج۵۷، ص۳۴۷/ نهج البلاغهًْ، ص۲۳۳؛ «لاتحیر ... منافعها»
10. الباقر (علیه السلام): فِی رِوَایَهًِْ أَبِی الْجَارُودِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ فَإِذَا النُّجُومُ طُمِسَتْ فَطُمُوسُهَا ذَهَابُ ضَوْئِهَا- وَ أَمَّا قَوْلُهُ إِلی قَدَرٍ مَعْلُومٍ یَقُولُ مُنْتَهَی الْأَجَلِ. امام باقر (علیه السلام): إِلَی قَدَرٍ مَّعْلُومٍ؛ منظور نهایت و پایان اجل است. القمی، ج۲، ص۴۰۱
11. الصّادق (علیه السلام): عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسَی عَنْ أَبِیعَبْدِاللَّهِ (علیه السلام) أَنَّهُ نَظَرَ إِلَی الْمَقَابِرِ فَقَالَ یَا حَمَّادُ هَذِهِ کِفَاتُ الْأَمْوَاتِ وَ نَظَرَ إِلَی الْبُیُوتِ فَقَالَ: هَذِهِ کِفَاتُ الْأَحْیَاءِ ثُمَّ تَلَا: أَ لَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ کِفاتاً أَحْیاءً وَ أَمْواتاً وَ رُوِیَ أَنَّهُ دَفَنَ الشَّعْرَ وَ الظُّفُرَ. امام صادق (علیه السلام): حمّادبن عیسی از امام صادق (علیه السلام) روایت کرده است: آن حضرت (علیه السلام) به قبرستان ها نگاه کرد و فرمود: «ای حمّاد! این کِفات مردگان است». و به خانه ها نگاه کرد و فرمود: «این کِفات زندگان است». و این آیات را تلاوت نمود: أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ کِفَاتًا * أَحْیَاء وَأَمْوَاتًا و روایت کرده است که منظور دفن نمودن مو و ناخن است. بحارالأنوار، ج۵۷، ص۸۱/ بحارالأنوار، ج۷۳، ص۱۲۵/ بحارالأنوار، ج۷۹، ص۳۴؛ «و روی انه ... الظفر»/ معانی الأخبار، ص۳۴۲/ نورالثقلین؛ «احیاء ... الظفر»/ البرهان
12. أمیرالمومنین (علیه السلام): تَفْسِیرُ عَلِیِّ بْنِ إِبْرَاهِیمَ، قَال نَظَرَ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) فِی رُجُوعِهِ مِنْ صِفِّینَ إِلَی الْمَقَابِرِ فَقَالَ: هَذِهِ کِفَاتُ الْأَمْوَاتِ أَیْ مَسَاکِنُهُمْ ثُمَّ نَظَرَ إِلَی بُیُوتِ الْکُوفَهًِْ فَقَالَ هَذِهِ کِفَاتُ الْأَحْیَاءِ ثُمَّ تَلَا قَوْلَهُ: أَ لَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ کِفاتاً أَحْیاءً وَ أَمْواتاً. امام علی (علیه السلام): امیرالمؤمنین (علیه السلام) در بازگشت خود از صفّین چشمش به قبرستان افتاد و فرمود: «اینجا کِفات اموات است یعنی مساکن آن ها است». بعد چشم به منازل کوفه انداخته، فرمود: «این هم کِفات زنده ها است». بعد این آیه را قرائت نمود: أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ کِفاتاً أَحْیاءً وَ أَمْواتا. بحارالأنوار، ج۹، ص۲۴۶/ بحارالأنوار، ج۷۹، ص۳۴/ القمی، ج۲، ص۴۰۰/ نورالثقلین
13. أمیرالمومنین (علیه السلام): رُوِیَ عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) أَنَّهُ نَظَرَ إِلَی الْجَبَّانَهًِْ فَقَالَ هَذِهِ کِفَاتُ الْأَمْوَاتِ ثُمَّ نَظَرَ إِلَی الْبُیُوتِ فَقَالَ هَذِهِ کِفَاتُ الْأَحْیَاءِ. امام علی (علیه السلام): روایت شده است: [در تشییع جنازه ای] امام علی (علیه السلام) به قبر نگاه کرد و فرمود: «این در برگیرنده و مرکز اجتماع مردگان است». سپس به خانهها نگاه کرد و فرمود: «این در برگیرنده و مرکز اجتماع زندهها است». بحارالأنوار، ج۵۷، ص۷۶/ بحارالأنوار، ج۷۹، ص۱۴تأویل الآیات الظاهرهًْ، ص۷۳۰/ البرهان
14. الصّادق (علیه السلام): ٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ سُفْیَانَ الْجُرْجَانِیِّ رَفَعَ الْحَدِیثَ إِلَی أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَال خُلِقَتِ النَّارُ یَوْمَ الثَّلَاثَاءِ وَ ذَلِکَ قَوْلُهُ عزّوجلّ: انْطَلِقُوا إِلی ظِلٍّ ذِی ثَلاثِ شُعَبٍ لا ظَلِیلٍ وَ لا یُغْنِی مِنَ اللهَب قَالَ قُلْتُ فَالْأَرْبِعَاءُ قَالَ بُنِیَتْ أَرْبَعَهًُْ أَرْکَانٍ لِلنَّارِ. امام صادق (علیه السلام): آتش در روز سهشنبه آفریده شد که خداوند میفرماید: انْطَلِقُوا إِلی ظِلٍّ ذِی ثَلاثِ شُعَبٍ لا ظَلِیلٍ وَ لا یُغْنِی مِنَ اللَّهَبِ. پرسیدم: «پس چهارشنبه چه»؟ فرمود: «در آن روز چهار رکن برای آتش ساخته شد». بحارالأنوار، ج۸، ص۳۰۷؛ نورالثقلین؛
15. العسکری (علیه السلام): فِی قَوْلِهِ تَعَالَی: وَ إِذا قِیلَ لَهُمْ آمِنُوا بِما أَنْزَلَ اللهُ قَالَ: فَمِنْهُمْ مَنْ یَقُولُ قَدْ کُنْتُ لِعَلِیٍّ (علیه السلام) بِالْوَلَایَهًِْ شَاهِداً وَ لآِلِ مُحَمَّدٍ (علیهم السلام) مُحِبّاً وَ هُوَ فِی ذَلِکَ کَاذِبٌ یَظُنُّ أَنَّ کَذِبَهُ یُنْجِیهِ فَیُقَالُ لَهُمْ: سَوْفَ نَسْتَشْهِدُ عَلَی ذَلِکَ عَلِیّاً (علیه السلام) فَتَشْهَدُ أَنْتَ یَا أَبَا الْحَسَنِ (علیه السلام) فَتَقُولُ الْجَنَّهًُْ لِأَوْلِیَائِی شَاهِدَهًٌْ وَ النَّارُ لِأَعْدَائی شَاهِدَهًْ فَمَنْ کَانَ مِنْهُمْ صَادِقاً خَرَجَتْ إِلَیْهِ رِیَاحُ الْجَنَّهًِْ وَ نَسِیمُهَا فَاحْتَمَلَتْهُ فَأَوْرَدَتْهُ إِلَی أَعْلَی غُرَفِهَا وَ أَحَلَّتْهُ دَارَ الْمُقَامَهًِْ مِنْ فَضْلِ رَبِّهِ لَا یَمَسُّهُمْ فِیهَا نَصَبٌ وَ لَا یَمَسُّهُمْ فِیهَا لُغُوبٌ فَمَنْ کَانَ مِنْهُمْ کَاذِباً جَاءَتْهُ سَمُومُ النَّارِ وَ حَمِیمُهَا وَ ظِلُّهَا الَّذِی هُوَ ثَلَاثُ شُعَبٍ لا ظَلِیلٍ وَ لا یُغْنِی مِنَ اللَّهَبِ فَتَحْمِلُهُ وَ تَرْفَعُهُ فِی الْهَوَاءِ وَ تُورِدُهُ نَارَ جَهَنَّم. امام عسکری (علیه السلام): و هنگامیکه به آن ها گفته شود: به آنچه خداوند نازل فرموده، ایمان بیاورید! فرمود: «بعضی از آن ها [در روز قیامت] میگویند: من (در دنیا) گواه بر ولایت علی (علیه السلام) و دوستدار آل محمّد (علیهم السلام) بودم، درحالیکه دروغ میگوید و گمان میکند که دروغش او را نجات میدهد. به آن ها گفته میشود: «از علی (علیه السلام) بر آن گواهی خواهیم خواست». (سپس به علی (علیه السلام) گفته میشود:) «ای اباالحسن (علیه السلام)! آیا تو گواهی میدهی»؟ میفرماید: «بهشت گواه برای دوستانم و آتش گواه برای دشمنانم است»؛ پس هرکس از آن ها راستگو باشد، بوی بهشت و نسیم آن به سوی او بیاید و او را ببرد و در بالاترین طبقاتش وارد نماید، با فضل پروردگارش او را در سرای اقامت [جاویدان] جای دهد که نه در آن رنجی به آن ها می رسد و نه سستی و واماندگی و هرکس از آن ها دروغگو باشد، بادهای کشنده ی آتش و آب سوزان آن و سایه ی جهنّم که سه شاخه [از دودهای خفقان بار و آتش زا] است! سایهای که نه آرام بخش است و نه ازشعلههای آتش جلوگیری میکند! به سراغش بیاید سپس او را حمل می کند و در هوا بلند می کند و او را وارد آتش جهنّم می کند. بحارالأنوار، ج۸، ص۱۶۶
16. الباقر (علیه السلام): أَبِی الْجَارُودِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ (علیه السلام) أَنَّهُ إِذَا اسْتَوَی أَهْلُ النَّارِ إِلَی النَّارِ لِیُنْطَلَقَ بِهِمْ قَبْلَ أَنْ یَدْخُلُوا النَّارَ فَقِیلَ لَهُمُ: ادْخُلُوا إِلی ظِلٍّ ذِی ثَلاثِ شُعَبٍ مِنْ دُخَانِ النَّارِ فَیَحْسَبُونَ أَنَّهَا الْجَنَّهًُْ ثُمَّ یَدْخُلُونَ النَّارَ أَفْوَاجاً. امام باقر (علیه السلام): وقتی اهل آتش به سوی آتش روند، قبل از آنکه وارد آتش شوند، آن ها را می برند و به آن ها گفته می شود: وارد شوید به سوی سایهای سه شاخه [از دودهای خفقان بار و آتشزا] که از دود آتش است؛ پس آن ها خیال میکنند که آن بهشت است [و در آن وارد میشوند]. سپس گروه گروه وارد آتش میشوند. بحارالأنوار، ج۸، ص۱۲۴/ نورالثقلین
17. الصّادق (علیه السلام): عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَاعَبْدِاللَّهِ (علیه السلام) یَقُولُ فِی قَوْلِ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی: وَلا یُؤْذَنُ لَهُمْ فَیَعْتَذِرُونَ فَقَالَ اللَّهُ أَجَلُّ وَ أَعْدَلُ وَ أَعْظَمُ مِنْ أَنْ یَکُونَ لِعَبْدِهِ عُذْرٌ لَا یَدَعُهُ یَعْتَذِرُ بِهِ وَ لَکِنَّهُ فُلِجَ فَلَمْ یَکُنْ لَهُ عُذْرٌ. امام صادق (علیه السلام): حمّادبن عثمان گوید: از امام صادق (علیه السلام) شنیدم که دربارهی این آیه: وَلَا یُؤْذَنُ لَهُمْ فَیَعْتَذِرُونَ، فرمود: «خداوند منزّه است از اینکه بنده ی وی عذری داشته باشد و به وی اجازهی معذرت خواهی ندهد، بلکه بنده زمین گیر شده است و دیگر عذری ندارد». الکافی، ج۸، ص۱۷۸/ نورالثقلین/ البرهان
18. أمیرالمومنین (علیه السلام): عَنْ شُرَیْحٍ الْقَاضِی عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) فِی خُطْبَهًٍْ طَوِیلَهًٍْ قَال جُعِلَ یَوْمُ الْحَشْرِ یَوْمَ الْعَرْضِ وَ السُّؤَالِ وَ الْحِبَاءِ وَ النَّکَالِ یَوْمَ تُقَلَّبُ إِلَیْهِ أَعْمَالُ الْأَنَامِ وَ تُحْصَی فِیهِ جَمِیعُ الْآثَامِ ... وَ لا یُؤْذَنُ لَهُمْ فَیَتَکَلَّمُونَ وَ لَا یُقْبَلُ مِنْهُمْ فَیَعْتَذِرُونَ. امام علی (علیه السلام): روز قیامت روز عرض و پرستش قرار داده شده، روز نزدیک شدن به مجازات، روز برگرداندن عمل ها است به سوی خدا. در آن روز همه ی گناهان شمرده می شود ... اجازهی سخن گفتن به آنان داده نمی شود، پوزش از آنان پذیرفته نمی گردد. بحارالأنوار، ج۷، ص۹۸
19. الرّسول (صلی الله علیه و آله): فَسَلِّمْ لِأَمْرِ رَبِّکَ تُطْعَمْ فِی الْآخِرَهًِْ إِنْ قَبِلْتَ وَ صَدَّقْتَ وَ إِنْ کَذَّبْتَ وَ جَحَدْتَ فَ وَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِلْمُکَذِّبِینَ. پیامبر (صلی الله علیه و آله): تسلیم امر پروردگارت باش. اگر قبول کردی و تصدیق نمودی، در آخرت اطعام میشوی و اگر تکذیب کردی و انکار نمودی، وای در آن روز بر تکذیب کنندگان! بحارالأنوار، ج۳۹، ص۱۱۹
20. الکاظم (علیه السلام): عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الْمَاضِی (علیه السلام) قَال قُلْتُ لأَبِیالْحَسَنِ الْمَاضِی (علیه السلام) ... إِنَّ الْمُتَّقِینَ قَالَ: نَحْنُ وَ اللَّهِ وَ شِیعَتُنَا لَیْسَ عَلَی مِلَّهًِْ إِبْرَاهِیمَ (علیه السلام) غَیْرُنَا وَ سَائِرُ النَّاسِ مِنْهَا بُرَآء.
21. امام کاظم (علیه السلام): محمّدبن فضیل گوید: به امام کاظم (علیه السلام) گفتم: ... سخن خدای عزّوجلّ: إِنَّ الْمُتَّقِینَ؛ فرمود: «به خدا! ما هستیم و شیعیان ما، جز ما کسی آئین ابراهیم (علیه السلام) را ندارد و مردم دیگر از آن برکنارند». الکافی، ج۱، ص۴۳۴/ بحارالأنوار، ج۲۴، ص۳۳۸/ تأویل الآیات الظاهرهًْ، ص۷۳۱/ نورالثقلین
22. الرّسول (صلی الله علیه و آله): إِنَّ عَلِیّاً (علیه السلام) وَ شِیعَتَهُ فِی ظِلالٍ وَ عُیُونٍ إِلَی قَوْلِهِ وَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِلْمُکَذِّبِینَ بِهَذَا. پیامبر (صلی الله علیه و آله): علی (علیه السلام) و شیعیانش در سایههای [درختان بهشتی] و در میان چشمهها قرار دارند ... وای در آن روز بر تکذیبکنندگان (به این مطلب) بحارالأنوار، ج۳۹، ص۱۱۹
23. الرّسول (صلی الله علیه و آله): عَنِ النَّبِی (صلی الله علیه و آله) أنَّه قَالَ لِعَلِیٍّ (علیه السلام) فِی حَدیِثٍ و الْمُجْرِمُونَ هُمُ الْمُنْکِرُونَ لِوَلَایَتِک. پیامبر (صلی الله علیه و آله): پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله) به علی (علیه السلام) فرمود: «یا علی (علیه السلام)! مجرمین در این آیه کسانی هستند که منکر ولایت تواند». بحرالعرفان، ج۱۶، ص۲۷۳
24. الباقر (علیه السلام): عَنْ أَبِی حَمْزَهًَْ الثُّمَالِیِّ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ (علیه السلام) فِی قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَی وَ إِذا قِیلَ لَهُمُ ارْکَعُوا لا یَرْکَعُونَ قَالَ تَفْسِیرُهَا فِی بَاطِنِ الْقُرْآنِ وَ إِذَا قِیلَ لِلنُّصَّابِ وَ الْمُکَذِّبِینَ تَوَلَّوْا عَلِیّاً لَمْ یَفْعَلُوا لِأَنَّهُمُ الَّذِینَ سَبَقَ عَلَیْهِمْ فِی عِلْمِ اللَّهِ مِنَ الشَّقَاءِ. امام باقر (علیه السلام): ابوحمزه ثمالی گوید: از امام باقر (علیه السلام) دربارهی این آیه: وَإِذَا قِیلَ لَهُمُ ارْکَعُوا لَا یَرْکَعُونَ، پرسیدم. فرمود: «این آیه در باطن قرآن این گونه است؛ وَ إذَا قِیلَ لِلنُّصَّابِ تَوَلّوا عَلِیّاً لایَفعَلُونَ؛ اگر به شما دشمنان گفته شود که ولایت علی (علیه السلام) را بپذیرند، سرباز می زنند. فرات الکوفی، ص۵۳۱/ بحارالأنوار، ج۳۶، ص۱۳۱؛ «لأنهم الذین ... الشقاء»/ تأویل الآیات الظاهرهًْ، ص۷۳۲؛ «لأنهم الذین ... الشقاء»/ البرهان؛ «لأنهم الذین ... الشقاء»
25. أمیرالمومنین (علیه السلام): أَنَّ عَلِیّاً (علیه السلام) کَتَبَ إِلَی مُعَاوِیَهًْ ... وَ عَلَیْنَا نَزَلَ الْکِتَابُ وَ فِینَا بُعِثَ الرَّسُولُ وَ عَلَیْنَا تُلِیَتِ الْآیَاتُ وَ نَحْنُ الْمُنْتَحِلُونَ لِلْکِتَابِ وَ الشُّهَدَاءُ عَلَیْهِ وَ الدُّعَاهًُْ إِلَیْهِ وَ الْقُوَّامُ بِهِ فَبِأَیِّ حَدِیثٍ بَعْدَهُ یُؤْمِنُونَ أفَغَیْرَ اللَّهِ یَا مُعَاوِیَهًُْ تَبْغِی رَبّاً أَمْ غَیْرَ کِتَابِهِ کِتَاباً. امام علی (علیه السلام): علی (علیه السلام) به معاویه نوشت: ... کتاب[قرآن] بر ما نازل شد و پیامبر (صلی الله علیه و آله) در میان ما مبعوث شد و آیات [قرآن] بر ما خوانده شد و ما منسوب به کتاب، گواهان بر آن، دعوتکنندگان به سوی آن و به پا دارندگان آن هستیم. ای معاویه! آیا غیر خدا، پروردگاری را یا غیر کتاب او کتابی را میطلبی؟! بحارالأنوار، ج۳۳، ص۱۳۶

گل افشان گل محمدی

https://www.farhangyar.ir/fa/post/2667/