به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره لقمان سی و یکمین سوره و از سوره های مکی قرآن است که در جزء ۲۱ جای دارد. این سوره به مناسبت ذکر نام لقمان و نصایح او به فرزندش، به این نام برگزیده شده است. سوره لقمان ذیل شرح سرگذشت لقمان و سخنان حکیمانه و اخلاقی او، به مباحثی از جمله توحید، وصف حال نیکوکاران، خصوصیات منکران و مستکبران، دعوت به تقوا و توصیف اوضاع قیامت می پردازد.

آیه ۱۹ از توصیه های لقمان به فرزندش و آیه ۲۲ به نام آیه عروه الوثقی از آیات مشهور این سوره است. فقها ذیل آیه ششم این سوره، مباحثی درباره لهو الحدیث و غنا آورده اند.

در فضیلت قرائت این سوره آمده است هر شخصی سوره لقمان را بخواند؛ در قیامت لقمان با او دوست بوده و ده برابر اجر فردی که به خوبی ها عمل کرده و از بدی ها دوری نموده، به او پاداش داده می شود.

تلاوت مجلسی سوره لقمان آیات ۱-۱۸

بسم الله الرحمن الرحیم

به نام خداوند رحمتگر مهربان

الم ﴿۱﴾

الف لام میم (۱)

تلک آیات الکتاب الحکیم ﴿۲﴾

این است آیات کتاب حکمت آموز (۲)

هدی ورحمة للمحسنین ﴿۳﴾

[که] برای نیکوکاران رهنمود و رحمتی است (۳)

الذین یقیمون الصلاة ویؤتون الزکاة وهم بالآخرة هم یوقنون ﴿۴﴾

[همان] کسانی که نماز برپا می دارند و زکات می دهند و [هم] ایشانند که به آخرت یقین دارند (۴)

أولئک علی هدی من ربهم وأولئک هم المفلحون ﴿۵﴾

آنانند که از جانب پروردگارشان از هدایت برخوردارند و ایشانند که رستگارانند (۵)

ومن الناس من یشتری لهو الحدیث لیضل عن سبیل الله بغیر علم ویتخذها هزوا أولئک لهم عذاب مهین ﴿۶﴾

و برخی از مردم کسانی اند که سخن بیهوده را خریدارند تا [مردم را] بی[هیچ] دانشی از راه خدا گمراه کنند و [راه خدا] را به ریشخند گیرند برای آنان عذابی خوارکننده خواهد بود (۶)

وإذا تتلی علیه آیاتنا ولی مستکبرا کأن لم یسمعها کأن فی أذنیه وقرا فبشره بعذاب ألیم ﴿۷﴾

و چون آیات ما بر او خوانده شود با نخوت روی برمی گرداند چنانکه گویی آن را نشنیده [یا] گویی در گوشهایش سنگینی است پس او را از عذابی پر درد خبر ده (۷)

إن الذین آمنوا وعملوا الصالحات لهم جنات النعیم ﴿۸﴾

در حقیقت کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده اند باغهای پر نعمت خواهند داشت (۸)

خالدین فیها وعد الله حقا وهو العزیز الحکیم ﴿۹﴾

که در آن جاودان می مانند وعده خداست که حق است و هموست شکست ناپذیر سنجیده کار (۹)

خلق السماوات بغیر عمد ترونها وألقی فی الأرض رواسی أن تمید بکم وبث فیها من کل دابة وأنزلنا من السماء ماء فأنبتنا فیها من کل زوج کریم ﴿۱۰﴾

آسمانها را بی هیچ ستونی که آن را ببینید خلق کرد و در زمین کوههای استوار بیفکند تا [مبادا زمین] شما را بجنباند و در آن از هر گونه جنبنده ای پراکنده گردانید و از آسمان آبی فرو فرستادیم و از هر نوع [گیاه] نیکو در آن رویانیدیم (۱۰)

هذا خلق الله فأرونی ماذا خلق الذین من دونه بل الظالمون فی ضلال مبین ﴿۱۱﴾

این خلق خداست [اینک] به من نشان دهید کسانی که غیر از اویند چه آفریده اند [هیچ] بلکه ستمگران در گمراهی آشکارند (۱۱)

ولقد آتینا لقمان الحکمة أن اشکر لله ومن یشکر فإنما یشکر لنفسه ومن کفر فإن الله غنی حمید ﴿۱۲﴾

و به راستی لقمان را حکمت دادیم که خدا را سپاس بگزار و هر که سپاس بگزارد تنها برای خود سپاس می گزارد و هر کس کفران کند در حقیقت خدا بی نیاز ستوده است (۱۲)

وإذ قال لقمان لابنه وهو یعظه یا بنی لا تشرک بالله إن الشرک لظلم عظیم ﴿۱۳﴾

و [یاد کن] هنگامی را که لقمان به پسر خویش در حالی که وی او را اندرز می داد گفت ای پسرک من به خدا شرک میاور که به راستی شرک ستمی بزرگ است (۱۳)

ووصینا الإنسان بوالدیه حملته أمه وهنا علی وهن وفصاله فی عامین أن اشکر لی ولوالدیک إلی المصیر ﴿۱۴﴾

و انسان را در باره پدر و مادرش سفارش کردیم مادرش به او باردار شد سستی بر روی سستی و از شیر باز گرفتنش در دو سال است [آری به او سفارش کردیم] که شکرگزار من و پدر و مادرت باش که بازگشت [همه] به سوی من است (۱۴)

وإن جاهداک علی أن تشرک بی ما لیس لک به علم فلا تطعهما وصاحبهما فی الدنیا معروفا واتبع سبیل من أناب إلی ثم إلی مرجعکم فأنبئکم بما کنتم تعملون ﴿۱۵﴾

و اگر تو را وادارند تا در باره چیزی که تو را بدان دانشی نیست به من شرک ورزی از آنان فرمان مبر و[لی] در دنیا به خوبی با آنان معاشرت کن و راه کسی را پیروی کن که توبه کنان به سوی من بازمی گردد و [سرانجام] بازگشت شما به سوی من است و از [حقیقت] آنچه انجام می دادید شما را با خبر خواهم کرد (۱۵)

یا بنی إنها إن تک مثقال حبة من خردل فتکن فی صخرة أو فی السماوات أو فی الأرض یأت بها الله إن الله لطیف خبیر ﴿۱۶﴾

ای پسرک من اگر [عمل تو] هموزن دانه خردلی و در تخته سنگی یا در آسمانها یا در زمین باشد خدا آن را می آورد که خدا بس دقیق و آگاه است (۱۶)

یا بنی أقم الصلاة وأمر بالمعروف وانه عن المنکر واصبر علی ما أصابک إن ذلک من عزم الأمور ﴿۱۷﴾

ای پسرک من نماز را برپا دار و به کار پسندیده وادار و از کار ناپسند باز دار و بر آسیبی که بر تو وارد آمده است شکیبا باش این [حاکی] از عزم [و اراده تو در] امور است (۱۷)

ولا تصعر خدک للناس ولا تمش فی الأرض مرحا إن الله لا یحب کل مختال فخور ﴿۱۸﴾

و از مردم [به نخوت] رخ برمتاب و در زمین خرامان راه مرو که خدا خودپسند لافزن را دوست نمی دارد (۱۸)

انتهای پیام/