ایسنا/قم جشن ها و مناسبت های بسیار زیبا و متنوعی در تقویم ایرانیان وجود دارد که نشان از فرهنگ غنی این مرز و بوم است.

جشن میانه زمستان یکی از همین جشن های زیبا است که در سیر تحولات تاریخی دچار مدرنیزه شده است تا حدی که شاید کم تر کسی حتی نام آن را شنیده باشد.

این جشن در ایران باستان در روز ۱۵ بهمن و زمانی که ۴۵ روز از زمستان گذشته باشد، برگزار می شد.

مردم با این اعتقاد که کمر غول سرما شکسته و به زودی می رود و زمین دوباره زنده خواهد شد به جشن و پایکوبی می پرداختند.

این جشن باستانی به عنوان جشن میانه زمستان گاهنباری نیز شناخته می شود؛ گاهنبار یا گهنبار در واقع آن ۶ روزی است که خدا زمین را آفریده و همچنین زرتشتیان در کتاب «زند» عنوان کرده اند که اهورامزدا آسمان ها و زمین را در ۶ گاه خلق کرده است و در ابتدای هر کدام از گاه هایی که آفریده می شود جشن برگزار می کنند که جشن میانه زمستان نامیده می شود.

این ۶ گاهنبار عبارتند از: میدیوزریم (میانه بهار)، میدیوشم (میانه تابستان)،پیته شهیم (پایان تابستان)، ایاثرم (منظور میانه پاییز)، میدیارم (میانه سال و پایان پاییز) و همسپتمدم (پایان زمستان و آغاز سال جدید).

در این جشن مردم گردهم می آمدند و به ستایش و سپاس گذاری اهورامزدا می پرداختند و همچنین مردم توانمند بخشی از دارایی خود را در اختیار نیازمندان قرار می دادند تا همه بتوانند در این روز به خوشی سر کنند و این نشان از این است که در گذشته مردم ایران تا چه اندازه نوع دوست و خیرخواه بوده اند، اگر در این زمانه هم این شیوه پیش گرفته شود اختلافات طبقاتی از بین رفته و بسیاری از مردم از دام فقر نجات می یابند.

جمشید یکی از پادشاهان ایرانی به عنوان نخستین بنیان گذار تمام گاهنبارها شناخته شده و با توجه به هر گاهنباری که در هر فصل سال وجود داشت و در هر کدام خداوند به آفرینش تک تک خلقتش پرداخته بود، پس هر کدام از این آفریده ها برای کشاورزان مهم و مفید بوده است.

خلقت هر گاهنبار در واقع جشن کشاورزان است زیرا به زندگی آنان رونق داده است پس در هر گاهنبار جشنی برپا می کردند.

اما متاسفانه بیش تر این جشن ها و مناسبت ها به مرور زمان به دست فراموشی سپرده شده اند و بیش تر درگیر مراسم های پر زرق وبرق و غربی همچون ولنتاین و کریسمس که هیچ سازگاری با فرهنگ و تاریخ ایرانی ندارند شده ایم تا حتی که نسل جوان و امروزی حتی اسم این گونه جشن ها را نیز نشنیده اند.

اگر بخواهیم بار دیگر به این جشن ها که ورقی از کتاب تاریخ و فرهنگ ایران باستان هستند جان دوباره ای بدهیم در وهله نخست نیازمند یک عزم جدی در دستگاه های فرهنگی هستیم.

به طور مثال شهرداری ها می توانند با استفاده از ظرفیت خود در تبلیغات شهری، بنرها، المان ها و … گام عظیم و موثری در این راستا بردارند. برنامه های فرهنگی و استفاده از ظرفیت های مختلفنسل و متنوع فرهنگی می تواند لحظات جالب وجذابی را برای مردم و جوانان به خصوص نسل نوپای کشور فراهم آورد.

انتهای پیام