به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، شامگاه یکشنبه جریان حکمت ملی عراق به رهبری سید عمار حکیم اعلام کرد که از این پس فعالیت سیاسی خود در این کشور را در قالب اپوزیسیون دنبال خواهد کرد. این جریان یادآور شده است که قصد دارد در موضع جدید به وظایف سیاسی خود که رأی دهندگان از آنها انتظار دارند عمل کند.

در طول ۱۴ سال گذشته که اولین پارلمان انتخابی عراق در ۲۰۰۵ شکل گرفت، در داخل عراق گروه اپوزیسیونی وجود نداشته و همه جریان های سیاسی در عین حال که در داخل دولت حضور داشتند در همان حال از عملکرد دولت نیز انتقاد کرده و در مواردی حتی برای مدتی از کابینه دولت خارج شده اما دوباره به آن برگشته اند.

همین موضوع طی این سالها باعث شده بود که وضعیت سیاسی در این کشور آشفته باشد؛ از یکسو همه در دولت و حکومت حضور و نقش دارند و از سوی دیگر هیچ گروه یا جریانی به طور مشخص مسئولیتی را بر عهده نمی گیرد که این امر باعث شده همواره شاهد دعواهای بی حاصل سیاسی و عدم پیشرفت در زمینه اقتصادی و زیرساختی در عراق باشیم.

وجود یک جریان خارج از دولت برای رصد اقدامات آن و نیز انتقاد از آن در مواقعی که تصور اقدامات اشتباه وجود دارد در همه کشورهای دموکراتیک امری لازم و ضروری بوده و حتی می تواند در مواقع حساس به عنوان بدیلی برای دولت مطرح شود.

اپوزیسیون با برخورداری از موقعیت رسمی در نظام های دموکراتیک، همواره سیاست ها و عملکردهای حاکمیت را به چالش می کشد تا شمار خطاها، ناراستی ها و اقدامات غیرقانونی یا فراقانونی قدرت را به صفر برساند، یا دست کم کاهش دهد.

در واقع می توان گفت وجود یک جریان خارج از دولت برای رصد اقدامات آن و نیز انتقاد از آن در مواقعی که تصور اقدامات اشتباه وجود دارد در همه کشورهای دموکراتیک امری لازم و ضروری بوده و حتی می تواند در مواقع حساس به عنوان بدیلی برای دولت مطرح شود.

همینطور مردم کشور نیز می توانند ضمن بررسی عملکرد جریانات در انتخاب خود گزینه های دیگری را برای اداره کشور داشته باشند.

سید عمار حکیم از سال گذشته با توجه به وضعیت سیاسی عراق بارها بر لزوم وجود جریان سیاسی اپوزیسیون در کشور تاکید کرده و اعلام داشته بود که باید اپوزیسیون ملی در مقابل دولت ایجاد شود که وظیفه نظارت بر عملکرد دولت و ارزیابی و اصلاح آن را عهده دار شود.

از نظر او تشکیل یک اپوزیسیون قدرتمند و درون نظام راهی مناسب جهت شکلدهی به ثبات و جلب همکاری گروههای مختلف در عراق است.

انواع اپوزیسیون

در یک تقسیمبندی کلی، دو نوع مخالف یا اپوزیسیون در نظامهای سیاسی در عالم سیاست وجود دارد: نخست، اپوزیسیونی که در چارچوب قانون اساسی عمل میکند و دوم، اپوزیسیونی که به دنبال براندازی یک نظام سیاسی است.

در برخی نظام هایی که دارای حکومت پارلمانی هستند، به موجب قانون اساسی آن کشور، موجودیت اپوزیسیون به رسمیت شناخته شده و در پارلمان گروهی را تشکیل می دهد که از دولت یا حکومت حمایت نمی کند، اما همانند دولت خود را وفادار به قانون اساسی آن کشور می داند. به بیان دیگر، محور وفاق ملی و وحدت آنها قانون اساسی است. آنها می توانند در مشاجرات مجلس قانون گذاری، مطابق شرایطی که قانون اساسی معین کرده، در کار حکومت نظارت مستقیم داشته باشند و افکار عمومی را در جریان وقایع و حوادث کشور و جهان قرار دهند.

در کشورهای جهان سوم اپوزیسیون غالبا به آن دسته از مخالفانی اطلاق می شود که درصدد براندازی نظام حکومتی آن جامعه یا به زیر کشیدن قدرتمندان نظام هستند و گاهی اوقات از طرف قدرت های مسلط جهانی به صورت پنهان یا آشکار مورد حمایت و پوشش سیاسی، تبلیغاتی و مالی قرار می گیرند.

اپوزیسیون شکل گرفته به رهبری جریان حکمت ملی، نظارت بر دولت از طریق پارلمان و رسانه های خود را دنبال می کند.

عراق کدام اپوزیسیون را انتخاب می کند

رهبران اپوزیسیون خط مشی آن را مشخص می کنند و نوع فعالیتشان نیز نشان می دهد که آیا وفادار به حکومت بوده یا بدنبال براندازی هستند.

در مورد عراق باید گفت که اپوزیسیون شکل گرفته به رهبری جریان حکمت ملی، نظارت بر دولت از طریق پارلمان و رسانه های خود را دنبال می کند.

همینطور رهبر این جریان طی دو سال گذشته بارها یادآور شده که وجود یک «اپوزیسیون ملی» لازم و ضروریست تا کشور روند پیشرفت را دنبال کند.

ایجاد یک اپوزیسیون قوی و پایبند به چارچوبهای تعیین شده توسط قانون اساسی درون پارلمان میتواند به اصلاح ضعفهای درونی و تضمین فرایند انتقاد نسبت به قوای اجرایی منجر شود.

اپوزیسیون مضر یا مفید

ایجاد یک اپوزیسیون قوی و پایبند به چارچوبهای تعیین شده توسط قانون اساسی درون پارلمان میتواند به اصلاح ضعفهای درونی و تضمین فرایند انتقاد نسبت به قوای اجرایی منجر شود.

این همان راهی است که کشورهای مختلف دنیا از جمهوری اسلامی ایران گرفته تا ترکیه و کشورهای رو به توسعه و توسعه یافته دنبال کرده اند و عراق نیز باید روزی در این مسیر گام می نهاد؛ مسیری که احتمالا در آینده گروههای دیگری نیز به آن ملحق شوند.

انتهای پیام/