به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، ابومحمد حسن بن علی عسکری علیهما السلام (۲۳۱ یا ۲۳۲ - ۲۶۰ ه.ق) یازدهمین امام شیعیان است.

ایشان فرزند امام هادی (ع) است و پس از شهادت پدر بزرگوارشان در سال ۲۵۴ به امامت رسیدند. سالهای امامت ایشان در شهر سامرا غالبا تحت کنترل شدید خلفای عباسی سپری شد به نحوی که ارتباط آن حضرت با شیعیان بسیار محدود و تنها به وسیله وکیلان خاص آن حضرت بود.

آن حضرت در سال ۲۶۰ هجری به وسیله زهری که به دستور معتمد عباسی به ایشان خورانده شد به شهادت رسیدند.

به مناسبت شهادت ایشان،سی حدیث اخلاقی را در اینجا می خوانید:

حدیث اول

لیس من الادب إظهار الفرح عند المحزون

اظهار شادمانی پیش انسان غمگین، از ادب نیست.

(بحارالانوار، ج ۷۵، ص ۳۷۴)

حدیت دوم

اقل الناس راحة الحقود

کم آسایش ترین مردم، کینه توز است.

( فرهنگ جامع سخنان امام عسکری علیه السلام، ص ۴۱۴)

حدیث سوم

قلب الاحمق فی فمه، و فم الحکیم فی قلبه

دل احمق در دهان اوست، و دهان حکیم و فرزانه در قلب اوست.

( تحف العقول، ص ۴۸۹)

حدیث چهارم

کفاف ادبا تجنبک ما تکره من غیرک

در ادب تو همین بس که از آنچه از دیگری نمی پسندی، پرهیز کنی.

(بحارالانوار، ج ۷۵، ص ۳۷۷)

حدیث پنجم

جعلت الخبائث فی بیت و جعل مفتاحه الکذب

همه ی پلیدی ها در خانه ای قرار داده شده و کلید همه آن ها «دروغ» است.

(نزهة الناظر و تنبیه الخواطر، ص ۱۴۵)

حدیث ششم

لا تمار، فیذهب بهاؤک، و لا تمازح فیجترا علیک

جدال مکن، که شکوه و هیبت تو می رود؛ شوخی مکن، که بر تو گستاخ می شوند.

( اعلام الدین، ص ۳۱۲)

حدیث هفتم

من التواضع السلام علی کل من تمر به، و الجلوس دون شرف المجلس

سلام کردن به هرکه بر او می گذری و نشستن در جای پایین مجلس، از تواضع است.

(تحف العقول، ص ۴۸۷)

حدیث هشتم

الله تعالی الصوم لیجد الغنی مس الجوع فیحنو علی الفقیر

خداوند متعال، روزه را واجب کرده است، تا ثروتمند طعم گرسنگی را بچشد و در نتیجه، به نیازمند مهرورزی کند.

(کشف الغمه، ج ۳، ص ۱۹۳)



حدیث نهم

انکم فی آجال منقوصة و ایام معدودة و الموت یأتی بغتة

به یقین شما در اجل هایی هستید رو به کاهش و در روز هایی هستید، شمارش شده، و مرگ هم ناگهان می آید.

(بحارالانوار، ج ۷۵، ص ۳۷۳)

حدیث دهم

من وعظ اخاه سرا فقد زانة و من وعظه علانیة فقد شأنه

هرکس برادرش را در نهان موعظه کند، او را آراسته است و هرکه او را آشکارا موعظه کند، او را بدنام و بی آبرو کرده است.

(بحارالانوار، ج ۷۵، ص ۳۷۴)

حدیث یازدهم

من یزرع خیرا یحصد غبطة و من یزرع شرا یحصد ندامة، لکل زارع ما زرع

هرکس نیکی بکارد، خوشی و شادمانی درو می کند؛ و هرکس بدی بکارد، پشیمانی درو می کند. برای هر کشتکار، همان است که کاشته است.

(بحارالانوار، ج ۷۵، ص ۳۷۳)

حدیث دوازدهم

ما ترک الحق عزیز إلا ذل، و لا اخذ به ذلیل الا عز

هیچ فرد با عزتی حق را رها نکرد، مگر آن که خوار شد و هیچ خواری حق را نگرفت، مگر آن که عزت یافت.

(موسوعة سیرة اهل البیت علیهم السلام، ج ۳۴، ص ۱۲۹)

حدیث سیزدهم

اتقوا الله و کونوا زینا و لا تکونوا شینا، جروا إلینا کل موده وادفعوا عنا کل قبیح

از خدا پروا کنید و زینت (ما) باشید، نه مایه ی عار و ننگ. هر محبت و مهرورزی را به سوی ما بکشانید و هر زشتی را از ما دور کنید.) تحف العقول، ص ۴۸۸)

حدیث چهاردهم

اورع الناس من وقف عند الشهبة، اعبد الناس من اقام علی الفرائض، ازهد الناس من ترک الحرام

پارساترین مردم کسی است که هنگام برخورد با شبهه و مشتبه، توقف کند، عابدترین مردم کسی است که واجبات را انجام دهد. زاهدترین مردم کسی است که از حرام چشم بپوشد.

(تحف العقول، ص ۴۸۹)

حدیث پانزدهم

من رضی بدون الشرف من المجلس لم یزل الله و ملائکته یصلون علیه حتی یقوم

هرکس در مجلسی به نشستن در جایی پایین تر از شأن خودش راضی باشد، همواره خداوند و فرشتگان بر او درود می فرستند، تا وقتی که از جایش برخیزد.

(تحف العقول، ص ۴۸۶)

حدیث شانزدهم

بئس العبد عبد یکون ذا وجهین و ذا لسانین، یطری اخاه شاهدا و یأکله غائبا، إن اعطی حسده و ان ابتلی خانه

بنده بدی است آن که دو رو و دو زبان باشد. در مقابل، از برادرش تعریف کند و پشت سر، حق او را بخورد. اگر برادرش بهره مند باشد به او حسد ورزد و اگر گرفتار شود، به او خیانت کند.

(تحف العقول، ص ۴۸۸)

حدیث هفدهم

أوصیکم بتقوی الله و الورع فی دینکم، و الإجتهاد فی الله، و صدق الحدیث و أداء الامانة إلی من ائتمنکم من بر أو فاجر و طول السجود و حسن الجوار

شما را سفارش می کنم به تقوای الهی، پرهیزگاری در دینتان، تلاش در راه خدا، راستگویی و امانت داری نسبت به کسی که شما را امین شمرده است؛ چه نیکوکار باشد چه بدکار، و به سجود طولانی و معاشرت خوب با همسایه.

(تحف العقول، ص ۴۸۷)

حدیث هجدهم

سیأتی زمان علی الناس وجوههم ضاحکة مستبشرة و قلوبهم مظلمة متکدرة السنه فیهم بدعة، و البدعة فیهم سنة، المؤمن بینهم محقر، و المنافق بینهم موقر

بر مردم زمانی خواهد آمد که چهره هایشان خندان و شاد است، ولی دلهایشان تاریک و گرفته است. سنت در میان آنان بدعت شمرده می شود و بدعت، سنتی رایج می گردد. مؤمن در میانشان حقیر است و منافق در بین آنان محترم شمرده می شود.) الحیاة، ج ۲، ص ۳۱۱)

حدیث نوزدهم

هو ابنی و خلیفتی من بعدی، و هو الذی یغیب غیبه طویله و یظهر بعد امتلاء الارض جورا و ظلما، فیملاها قسطا و عدلا

او پسر من و جانشین من بعد از من است؛ و او کسی است که مدتی طولانی غایب خواهد بود و آن گاه که زمین پر از جور و ستم شده باشد، ظهور می کند و جهان را پر از عدل و داد می کند.

(مستدرک الوسائل، ج ۱۲، ص ۲۸۱)

حدیث بیستم

نحن کهف من التجأ الینا و نور لمن استضاء بنا و عصمة لمن إعتصم بنا. من احبنا کان معنا فی السنام الأعلی و من انحرف عنا مال إلی النار

ما پناهگاه کسی هستیم که به ما پناه آورد؛ و روشنی کسی هستیم که از ما فروغ گیرد؛ و نگهدارنده کسی هستیم که در حفاظت ما درآید. هرکه ما را دوست بدارد، در قله برتر با ما خواهد بود، و هر که از ما منحرف گردد، به آتش دوزخ داخل می گردد.

(مناقب، ابن شهرآشوب، ج ۴، ص ۴۳۵)

حدیث بیست و یکم

ان للسخاء مقدارا، فان زاد علیه فهو سرف، و للحزم مقدارا، فان زاد علیه فهو جبن و للإقتصاد مقدارا فإن زاد علیه فهو بخل و للشجاعه مقدارا فإن زاد علیه فهو تهور

سخاوت حدی دارد، اگر از حدش بگذرد، اسراف است. حزم و احتیاط، اندازه ای دارد، اگر از اندازه بگذرد، ترس است. میانه روی هم حدی دارد، اگر از حدش فراتر برود، بخل است. شجاعت هم اندازه ای دارد. اگر بیش از اندازه باشد، تهور و بی باکی است.

(بحارالانوار، ج ۷۵، ص ۳۷۷



حدیث بیست و دوم

ان الله بجوده و رأفته قد من علی عباده بنبیه محمد صلی الله علیه و آلهبشیرا و نذیرا و وفقکم لقبول دینه و أکرمکم بهدایته

خداوند، به سبب بخشندگی و مهربانی اش بر بندگانش منت نهاد و پیامبرش محمد صلی الله علیه و آله را بشارت دهنده و بیم دهنده فرستاد و شما را توفیق داد که دین او را بپذیرید و با هدایتش شما را گرامی داشت.

(مناقب، ابن شهرآشوب، ج ۴، ص ۴۲۵)

حدیث بیست و سوم

من کان من الفقهاء صائنا لنفسه، حافظا لدینه، مخالفا علی هواه، مطیعا لامر مولاه فللعوام ان یقلدوه

هرکس از فقها که خویشتندار باشد، دینش را نگهبان باشد، با هوای نفس خود مخالف باشد، فرمانبردار مولایش باشد، بر عموم مردم است که از او تقلید کنند.

(الحیاة، ج ۲، ص ۲۸۲)

حدیث بیست و چهارم

خیر من الحیاة ما اذا فقدته بغضت الحیاة، و شر من الموت ما اذا نزل بک أحببت الموت

بهتر از زندگی، چیزی است که چون آن را از دست دهی از «زندگی» بدت آید؛ و بدتر از مرگ چیزی است که، چون بر تو فرود آید، «مرگ» را دوست داشته باشی.

(موسوعة سیرة اهل البیت علیهم السلام، ج ۳۴، ص ۱۲۹)

حدیث بیست و پنجم

ادفع المسالة ما وجدت التحمل یمکنک فإن لکل یوم رزقا جدیدا، و اعلم ان الإلحاح فی المطالب یسلب البهاء

تا وقتی که می توانی تحمل کنی، دست نیاز مگشای، چرا که هر روز را روزی و رزق تازه ای است و بدان که اصرار در خواسته ها، شکوه و آبرو را می برد.

(نزهه الناظر فی تنبیه الخواطر، ص ۱۴۳)

حدیث بیست و ششم

الحظوظ مراتب، فلا تعجل علی ثمرة لم تدرک

برای بهره ها مراتب و درجاتی است، پس در چیدن میوه ای که نرسیده است شتاب مکن، چرا که در وقتش به دست خواهد آمد.) نزهة الناظر و تنبیه الخواطر، ص ۱۴۳)

حدیث بیست و هفتم

إن الوصول الی الله سفر لا یدرک إلا بامتطاع اللیل

همانا رسیدن به خدا، سفری است که جز با مرکب قرار دادن شب (شب زنده داری) نمی توان به آن دست یافت.

(اعلام الدین، ص ۳۱۱)

حدیث بیست و هشتم

من الفواقر التی تقصم الظهر, جار إن رأی حسنة اخفاها، و إن رأی سیئة افشا ها

از مصیبت هایی که کمرشکن است، همسایه ای است که اگر خوبی ببیند آن را پنهان می کند و اگر بدی ببیند، آن را فاش می سازد.

تحف العقول، ص ۴۸۷)

حدیث بیست و نهم

الإشراک فی الناس اخفی من دبیب النمل علی المسح الاسود فی اللیلة المظلمة

شرک ورزی (و ریا) در مردم، پنهان تر است از جنبیدن و حرکت مورچه بر روی سنگ سیاه در شب تاریک.

( موسوعة سیرة اهل البیت علیهم السلام، ج ۳۴، ص ۱۳۳)

حدیث سی ام

من لم یتق وجوه الناس لم یتق الله

هرکس از روی مردم شرم و پروا نکند، از خدا هم پروا نخواهد کرد.

( فرهنگ جامع سخنان امام عسکری علیه السلام، ص ۴۱۸)

انتهای پیام/