خشکی چشم، یکی از معضلات امروز مردم است که به دلیل سر و کار داشتن زیاد با دستگاه هایی مثل تلفن همراه و همچنین به دلایل فیزیولوژیک اتفاق می افتد. محققان کشور این مشکل را بررسی کرده و پیشرفت های جدید برای غلبه بر آن را توصیف نموده اند.

به گزارش ایسنا، خشکی چشم یک بیماری چندعاملی است که با از بین رفتن تعادل فیلم اشکی، یعنی همان لایه نازکی از مایع که روی سطح سیستم چشمی را می پوشاند، همراه با علائم چشمی مشخص می گردد. بی ثباتی و افزایش املاح فیلم اشکی، التهاب و آسیب سطح چشم و ناهنجاری های حسی- عصبی از عوامل مؤثر در ایجاد بیماری خشکی چشم یا به اختصار DED هستند. همچنین اختلال در عملکرد غدد میبومین چشم، یعنی همان غده هایی که بخش چربی مایع اشک را تولید می کنند، به تولید خشکی چشم دامن می زند.

بنا بر توضیحات متخصصان، بیماری خشکی چشم، یک اختلال بالینی است که نسبت به آن چه قبلا تصور می شد، شیوع بالاتری دارد. بیماران مبتلا ممکن است علائم اختصاصی مربوط به خشکی چشم را بروز داده و یا فاقد علامت باشند. در حقیقت، گاهی ارتباط ضعیف بین علائم بیمار و یافته های بالینی منجر به سردرگمی پزشکان، ناامیدی بیمار و عدم تشخیص بیماری می شود. این بیماری اغلب تحت درمان قرار نمی گیرد و نادیده گرفته می شود. بیماران مبتلابه خشکی چشم ممکن است دارای علائمی مانند درد چشم، ناراحتی و اختلالات بینایی باشند که هنگام مطالعه، رانندگی و کار اختلال ا یجاد می کند.

در رابطه با این مشکل چشمی، گروهی از پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی مطالعه ای را منتشر کرده اند که در آن به پیشرفت های اخیر جهانی در تشخیص و درمان خشکی چشم پرداخته شده است.

بر اساس اطلاعات ارائه شده در این مطالعه، تشخیص بالینی بیماری خشکی چشم با گرفتن شرح حال دقیق از بروز علائم چشمی جدید، سابقه بیماری های قبلی چشمی، بررسی داروهای مصرفی و عوامل خطر آغاز می شود.

در این راستا، شناسایی عوامل تسریع کننده، مانند مطالعه طولانی مدت، میزان استفاده از دستگاه های دیجیتال نظیر تلفن همراه و همچنین دارا بودن سابقه زندگی در محیط های با تبخیر زیاد کمک کننده است.

کیانا حسن پور، چشم پزشک و استادیار دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و همکارانش در این خصوص می گویند: «تست های تشخیصی مبتنی بر شواهد ممکن است تشخیص بیماری خشکی چشم و نظارت بر سیر پیشرفت بیماری را تسهیل کرده و پاسخ به مداخلات درمانی را مستند کنند. این آزمایش ها باید قبل از معاینه بیماران توسط پزشک، به وسیله کارشناسان انجام شوند و در صورت نیاز، پرونده بالینی شامل سوابق پزشکی و/یا پرسشنامه خشکی چشم تکمیل گردد».

آن ها در خصوص درمان های پایه این بیماری می گویند: «در ابتدا موارد زیر به بیمار آموزش داده می شود: ۱) عوامل خطر موجود در سبک زندگی، محیط زندگی و شغلی که منجر به ایجاد یک استرس تبخیری در سطح چشم می شوند را شناسایی نموده و حذف کنند، ۲) توصیه های غذایی مبنی بر استفاده از اثرات ضدالتهابی امگا سه، برای ایجاد تعادل در چشم را رعایت نمایند، ۳) داروهای موضعی و سیستمیک که منجر به عدم تعادل سطح چشم از طریق کمبود اشک و یا سمیت مواد نگهدارنده می شوند را کنترل کنند و ۴) بر بهداشت پلک ها و استفاده از مواد لوبریکاسیون به عنوان اجزای پایه ای درمان خشکی چشم تاکید داشته باشند».

در این مطالعه، همچنین به درمان های تخصصی این بیماری به شرح زیر اشاره شده است:

- استفاده از اشک های لوبریکان (لیزکننده)

- درمان با آنتی بیوتیک

- درمان های انسدادی و بستن پانکتوم ها

- درمان مشکلات غدد میبومین

- درمان موسوم به «ترموپالسیشن»

- درمان با نور پالس شدید

- میکروبلفارو اکسفولیاسیون

- استفاده از مکمل های غذایی

- استفاده از محصولات بیولوژیک

مجریان این تحقیق تاکید کرده اند که افزایش مستمر خشکی چشم در مردم و به دنبال آن، به وجود آمدن رویکردهای درمانی هدفمند، موجب ارتقا و بهبود تجربه بیماران در درمان خشکی چشم و اعتماد به درمان کنندگان در کارایی درمان می شود.

قابل ذکر است این اطلاعات پژوهشی در قالب یک مقاله علمی در «فصل نامه چشم پزشکی بینا» متعلق به بانک چشم جمهوری اسلامی ایران منتشر شده اند.

انتهای پیام